Μικρό σχόλιο για τον αγώνα στο μετρό

 

Roger de La Fresnaye, «Πυροβολικό», 1911

Από τα Ενθέματα της Αυγής της 3/2/2012

Ξεκινώντας, πρέπει να τονίσω ότι θεωρώ την απεργία στο Μετρό ό,τι πιο σημαντικό έχει γίνει το τελευταίο διάστημα, μιας κι έδωσε τέλος στην κινηματική νηνεμία που ακολούθησε την ψήφιση του τρίτου Μνημονίου. Επιπλέον, επανέφερε με ένταση στο πολιτικό προσκήνιο το κοινωνικό ζήτημα. Ωστόσο, θα ήθελα να μοιραστώ ορισμένες σκέψεις που, αν και δεν συνιστούν συγκροτημένη και ολοκληρωμένη άποψη, ίσως μπορούσαν να αποτελέσουν αφορμή ενός διαλόγου που τον έχουμε ανάγκη στην Αριστερά και το κίνημα.

Στο Μετρό, όπως και πριν ένα χρόνο στη Χαλυβουργία, στον αγώνα δεν ηγούνταν «πουλημένοι και γραφειοκράτες εργατοπατέρες», αλλά καθόλα αγωνιστές συνδικαλιστές. Το ότι και οι δύο αυτοί αγώνες ηττήθηκαν, δείχνει –παρά τις διαφορές, και εκτός όλων των άλλων– ότι ο εξαιρετικά δυσμενής συσχετισμός για τις δυνάμεις της εργασίας δεν έχει να κάνει μόνο με τη γραφειοκρατικοποιημένη συνδικαλιστική ηγεσία. Αναμφίβολα, οι κάθε εποχής Παναγόπουλοι έχουν συμβάλει τα μάλα στην πλήρη αποδυνάμωση των συνδικάτων. Ωστόσο, η συνεχής υποχώρηση της οργανωμένης εργατικής τάξης αποτελεί ζήτημα πολύ πιο σύνθετο και συνολικό, το οποίο χρειάζεται να συζητηθεί διεξοδικά.

Δεύτερον, και στις δύο περιπτώσεις, ενώ οι ίδιοι οι εργαζόμενοι επέδειξαν αξιοσημείωτη αγωνιστικότητα, δεν υπήρχε συνεκτικό σχέδιο για την οργάνωση της αλληλεγγύης. Ας θυμηθούμε μια φράση του Νέγκρι: ο νεοφιλελευθερισμός μετατρέπει κάθε επιμέρους κοινωνική διεκδίκηση σε κεντρική πολιτική μάχη εφ’ όλης της ύλης. Για τον Σαμαρά, στο Μετρό δεν παιζόταν το μισθολογικό των συγκεκριμένων εργαζόμενων, αλλά συνολικά η αξιοπιστία του Μνημονίου. Γίνεται λοιπόν εύκολα κατανοητό γιατί η κυβέρνηση όχι μόνο χρησιμοποίησε έναν λόγο γενικού-εθνικού συμφέροντος για να απονομιμοποιήσει την απεργία, αλλά και γιατί επιστράτευσε τελικά την πιο ακραία μορφή κρατικού αυταρχισμού. Επομένως, η οργάνωση της αλληλεγγύης και η συγκρότηση μιας πλατιάς κοινωνικής-πολιτικής συμμαχίας αποτελούν, για τις απεργίες αυτές, σχεδόν εξίσου σημαντικά ζητούμενα με τη διαμόρφωση αγωνιστικών συσχετισμών εντός του κάθε εργασιακού κλάδου.

Τρίτον, δεν μπορούμε, ως αριστεροί, να πιστεύουμε ότι επειδή κάναμε μια ανάρτηση στο διαδίκτυο, γράψαμε ένα άρθρο ή επειδή το ζήτημα αφορά εργατική διεκδίκηση ο κόσμος θα σπεύσει να κινητοποιηθεί. Έχει παρέλθει προ πολλού η εποχή των κομματικών στρατών και –δυστυχώς–, έπειτα από τρία χρόνια Μνημονίου, τα κινηματικά αντανακλαστικά δεν είναι γρήγορα. Η κινητοποίηση χρειάζεται προετοιμασία και πρέπει να απευθύνεται και να ανοίγεται στον πλατύ κόσμο — και αυτό, βέβαια, δεν είναι πρωτίστως ζήτημα επικοινωνιακό ή ενημερωτικό, αλλά πολιτικό και οργανωτικό.

Τέλος, έχω την αίσθηση ότι σαν κάτι να άλλαξε αυτή τη φορά στη συμπεριφορά του κόσμου απέναντι στην απεργία. Και πάλι βέβαια άκουγες από πολλούς (τόσο αυτούς που ταλαιπωρούνταν όσο και εκείνους που είναι εξ απόψεως εναντίον των αγώνων) τα γνωστά σχόλια περί συντεχνιών, προνομιούχων κτλ. Για πρώτη φορά όμως ακούγονταν και τα αντίθετα σχόλια, για πρώτη φορά ένιωθες ότι υπήρχε αρκετός κόσμος πέρα από τους… «συνήθεις υπόπτους», που αντιμετώπιζε, αν όχι με συμπάθεια, τουλάχιστον με ανοχή τον συγκεκριμένο αγώνα. Αναρωτιέμαι λοιπόν αν έχει ξεκινήσει μια υπόγεια κίνηση των συνειδήσεων, που δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή (ευτυχώς ίσως…) από πολιτικά επιτελεία και μέσα ενημέρωσης.

 

Γιάννης Αλμπάνης

 

Ένα σχόλιο στο “Μικρό σχόλιο για τον αγώνα στο μετρό

Σχολιάστε

Η ηλ. διεύθυνσή σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Shares