Από το Left.gr 1/10/2013
Κάτι μεταξύ ναζιστικού παραστρατιωτικού μηχανισμού και μαφιόζικης συμμορίας. Αυτή η εικόνα προκύπτει για τη Χρυσή Αυγή με βάσει τις «διαρροές» αστυνομίας, ΕΥΠ και εισαγγελίας. Από τη μια μεριά, ο μίνι ιδιωτικός στρατός του Μιχαλολιάκου και των συν αυτώ, που συστηματικά δολοφονούσε και ξυλοκοπούσε μετανάστες και αντιφασίστες –πάντοτε κάτω από την κάλυψη της δραστηριότητας του «νόμιμου πολιτικού κόμματος». Από την άλλη, οι «δουλίτσες» των χρυσαυγιτών, ήτοι το κάθε μορφής νταβατζιλίκι, που ξεκίναγε από τους εκβιασμούς σε βάρος των μεταναστών μικροπωλητών κι έφτανε στη σωματεμπορία. Τίποτα διαφορετικό δηλαδή απ’ όσα κατήγγελλαν καιρό τώρα το αντιφασιστικό κίνημα και η Αριστερά. Τίποτα διαφορετικό από όσα ήξεραν και απέκρυπταν συστηματικά ο κρατικός μηχανισμός και τα συστημικά ΜΜΕ, χρόνια τώρα.
Είναι άλλωστε εγγενές χαρακτηριστικό των φασιστών να συνδυάζουν τα… υψηλά ιδανικά της πατρίδας και του «αίματος» (sic) με τον ακόμα πιο υψηλό στόχο της μεγέθυνσης της προσωπικής περιουσίας τους. Το τερπνόν μετά του ωφελίμου, που θα έλεγαν και οι αρχαίοι (εξ αίματος μάλιστα) πρόγονοι του Λαγού και του Κασιδιάρη. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Γκέρινγκ, στα πρώτα κιόλας χρόνια της εγκαθίδρυσης της ναζιστικής εξουσίας, στον ελεύθερο χρόνο που του άφηνε η εξόντωση των κομμουνιστών κατάφερε να γίνει ο πιο πλούσιος άνθρωπος της Γερμανίας. Αλλά και η δικιά μας χούντα συσσώρευσε οικονομικά σκάνδαλα σε ευθεία αναλογία με την κλιμάκωση των βασανιστηρίων σε βάρος των αντιφρονούντων.
Γνήσια τέκνα, λοιπόν, των ναζί και της χούντας οι χρυσαυγίτες, που αυτή τη στιγμή διώκονται υπό την κατακραυγή της κοινής γνώμης στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Αναμφίβολα αποτελεί θετική εξέλιξη το ότι οι ναζί εγκληματίες μπορεί επιτέλους να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες των πράξεών τους. Ωστόσο, όσα περισσότερα «αποκαλύπτονται», τόσο μεγαλύτερη αποδεικνύεται η ευθύνη του κρατικού μηχανισμού που για χρόνια συγκάλυπτε και υπέθαλπε τη χρυσαυγίτικη τρομοκρατία. Στην πραγματικότητα, όσα διαβάζουμε και ακούμε τις τελευταίες ημέρες δεν αποτελούν «αποκαλύψεις», αλλά δημοσιοποιήσεις στοιχείων που ήταν εδώ και καιρό γνωστά στις Αρχές, όχι μόνο από τις καταγγελίες των αντιφασιστών, αλλά από τις ίδιες τις έρευνες αστυνομίας και ΕΥΠ. Χαρακτηριστικότερη είναι ίσως η μαφιόζικη δραστηριότητα του Λαγού, για την οποία η ΕΥΠ είχε πλήρη φάκελο εδώ κι ένα χρόνο. Οι δικογραφίες ήταν έτοιμες από καιρό, και τώρα απλώς ενεργοποιούνται, κατόπιν κυβερνητικής απόφασης.
Κατά συνέπεια, προκύπτουν δύο μεγάλα καθήκοντα για την Αριστερά και το αντιφασιστικό κίνημα. Από τη μια μεριά δεν πρέπει να σταματήσει ούτε στιγμή η πολιτική πίεση για να τιμωρηθούν οι ναζί εγκληματίες. Είναι απολύτως δικαιολογημένη η καχυποψία απέναντι στους δικαστικούς και αστυνομικούς μηχανισμούς που για χρόνια εθελοτυφλούσαν μπροστά στο τέρας που γιγαντωνόταν και τώρα πλειοδοτούν σε αντιφασισμό. Εύλογος κι ο φόβος ότι, αν αύριο αλλάξει η πολιτική συγκυρία, οι χρυσαυγίτες θα την σκαπουλάρουν.
Το δεύτερο καθήκον είναι εξίσου σημαντικό με το πρώτο. Όσο σημαντική είναι η τιμωρία των δολοφόνων, άλλο τόσο σημαντική είναι και η διερεύνηση των ευθυνών όσων τους ανέχονταν. Και δεν αναφέρομαι μόνο στις προφανείς πολιτικές ευθύνες των κυβερνητικών εμπνευστών της θεωρίας των δύο άκρων καθώς και των διαπλεκόμενων χειραγωγών της κοινής γνώμης. Όσοι κρατικοί λειτουργοί είχαν στοιχεία (και όλα δείχνουν ότι είχαν) για την εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής και δεν προέβησαν στις αναγκαίες ενέργειες, έχουν διαπράξει παράβαση καθήκοντος ή ακόμα και το βαρύτερο κακούργημα της υπόθαλψης εγκληματία. Μέσω της εισαγγελικής έρευνας και ίσως μιας κοινοβουλευτικής εξεταστικής των πραγμάτων επιτροπής, πρέπει να μάθουμε ποιοι κρατικοί αξιωματούχοι μπορούσαν να αποτρέψουν τα ναζιστικά εγκλήματα και δεν το έκαναν. Οι προστάτες των ναζί νταβατζήδων πρέπει να πληρώσουν και αυτοί το αντίτιμο των πράξεών τους.
Γιάννης Αλμπάνης