Δημοσιεύτηκε στα Ενθέματα της 8ης Μαΐου 2016
Ο καιρός του κήπου έχει φτάσει όταν την Πέμπτη το απόγευμα κοιτάζεις από το παράθυρο και ξαφνικά είναι ακόμα μέρα. Πάντα αναρωτιέσαι πού να βρίσκεται ο κήπος τον υπόλοιπο καιρό, αλλά πάντα λες «ας το ψάξω μια άλλη φορά», γιατί τώρα αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να πάρεις το βιβλίο με τις τρεις χιλιάδες σελίδες και να πας προς τα εκεί.
Ο κήπος βρίσκεται εκεί που τα μωβ λουλούδια έχουν καλύψει τα ραγισμένα πλακάκια κι οι ηλιαχτίδες περνάνε μέσα από τα φύλλα για να ζεστάνουν το λευκό γατί που ξαπλώνει δίπλα από το τραπέζι — αρκετά κοντά για να έχει παρέα, αρκετά μακριά για να ’ναι μόνο του. Είναι εκεί που όταν ανοίγεις το βιβλίο με τις τρεις χιλιάδες σελίδες, οι νότες του Ντεμπυσσύ παίρνουν μια λεπτή, διάφανη κι ελαστική μορφή, για να απλωθούν στο χώρο και να τυλίξουν τον αέρα.
Ο κήπος βρίσκεται εκεί που απλώνεις το χέρι σου για να ακούσεις με τις άκρες των δαχτύλων τις νότες και να σε τραβήξουν στην παραλία του Μπαλμπέκ. Εκεί που κάνουν βόλτα τα κορίτσια με τα εμπριμέ φορέματα, κι εσύ δίνεις το λόγο σου ότι πάντα θα ψιθυρίζεις το όνομά της κάθε φορά που θα τη σκέφτεσαι — γιατί αυτό το όνομα έχει όλες τις σημασίες και τα άλλα δεν έχουν καμία.
Ο κήπος βρίσκεται εκεί που το λευκό γατί έχει πιάσει με τα μπροστινά πόδια του μια νότα, κι εσύ του λες να την αφήσει ελεύθερη, να ενωθεί με τις υπόλοιπες και να κυλήσουν παρέα στην άκρη του απέραντου ωκεανού. Εκεί που μόλις διακρίνεται το φουγάρο του υπερωκεάνιου με τους Νορμανδούς σταυροφόρους. Το λευκό γατί αφήνει τη νότα να φύγει, παρατηρώντας ότι ο Ντεμπυσσύ είναι μουσική για αστούς.
Στο βάθος του ορίζοντα οι Σταυροφόροι κινάνε για την Ιερουσαλήμ, ψιθυρίζοντας το όνομα του κοριτσιού. Και το λευκό γατί παρατηρεί ότι κανένα όνομα δεν αξίζει να το ψιθυρίζεις — γιατί, εντέλει, κανένα όνομα δεν έχει σημασία.
Ο κήπος βρίσκεται σε εκείνο το απόγευμα της Πέμπτης, το καλοκαίρι πριν τον πόλεμο.
Μακριά, πέρα από την Πέμπτη και ακόμα πιο πέρα από τον κήπο, μια γκρίζα βρώμικη θάλασσα έχει πλημμυρίσει τον παραλιακό δρόμο του Μπαλμπέκ, ξεβράζοντας ψόφια λευκά γατιά. Οι νότες έχουν τυφλωθεί από τα δηλητηριώδη αέρια κι εσύ δεν ψιθυρίζεις πια το όνομά της. Όσο και να προσπαθείς, δεν μπορείς να το θυμηθείς.