Δημοσιεύτηκε στο Δελτίο Θυέλλης.
Τέσσερις μήνες μετά την εκλογική νίκη της 7ης Ιουλίου, η κυβέρνηση Μητσοτάκη παραμένει ισχυρή. Η ισχύς της φαίνεται τόσο στις δημοσκοπήσεις όσο και σε αυτό που θα ονομάζαμε κοινωνικό κλίμα. Ωστόσο, αρχίζουν να εμφανίζονται τα πρώτα σημάδια φθοράς του κυβερνητικού σχήματος, ίσως πιο γρήγορα από ό,τι θα ανέμενε κανείς.
Διάβασα στην Εφημερίδα των Συντακτών την απίστευτη δήλωση της Δόμνας Μιχαηλίδου ότι στην ΑΣΟΕΕ βρέθηκαν πολεμικά όπλα που χρησιμοποιούνται στη Συρία. Η δήλωση της υφυπουργού Εργασίας έχει ως εξής: «Ως κάτοικος του κέντρου και ως πολίτης της χώρας αυτής, θεωρώ αδιανόητο να υπάρχει έρευνα της αστυνομίας μέσα σε έναν δημόσιο φορέα εκπαίδευσης και να βρίσκει τα πολεμοφόδια που βρήκε. Δηλαδή μου φαίνεται τρομερό ότι υπάρχει ακόμη και αντιπαράθεση πάνω στο ζήτημα αυτό. Δεν είναι δυνατόν κάποιος συμπολίτης μας να έχει πρόσβαση σε όπλα τα οποία έχει πρόσβαση ο στρατός της Συρίας! Δηλαδή δεν μπορούμε να συζητούμε για αυτά τα πράγματα. Και μόνο ότι υπάρχουν αντιπαραθέσεις σε αυτό»
Ένα σημείωμα από το Δελτίο Θυέλλης 54.
Τον Σεπτέμβριο του 1938 υπογράφηκε το Σύμφωνο του Μονάχου. Η Γαλλία και η Μεγάλη Βρετανία έδωσαν τη συγκατάθεσή τους στην προσάρτηση στη ναζιστική Γερμανία της Σουδητίας, γερμανόφωνης περιοχής της Τσεχοσλοβακίας. Στη διάσκεψη του Μονάχου συμμετείχε και η φασιστική Ιταλία, αλλά όχι η άμεσα ενδιαφερόμενη Τσεχοσλοβακία.
Η Συμφωνία του Μονάχου πέρασε στην ιστορία ως μια επονείδιστη πράξη προδοσίας, ένα ακραίο δείγμα του κυνισμού και του αμοραλισμού της διεθνούς διπλωματίας. Βρετανοί και Γάλλοι «πούλησαν» τους συμμάχους τους Τσεχοσλοβάκους, προκειμένου να διατηρήσουν την ειρήνη με τον Χίτλερ. Η ειρήνη δεν διήρκησε για πολύ, η ντροπή της προδοσίας παραμένει όμως για πάντα.
Στο προσφυγικό η κυβέρνηση δηλώνει ότι θέλει:
Μερικές σκέψεις για τη silly walk παρέλαση στη Νέα Φιλαδέλφεια.
1.Η δράση θέτει με έξοχο τρόπο το ερώτημα για τα όρια μεταξύ τέχνης και πολιτικής. Η παρέμβαση στην παρέλαση ήταν πολιτικός ακτιβισμός ή καλλιτεχνική performance; Ή και τα δύο. Το γεγονός ότι είναι δύσκολο να ταξινομηθεί, υπό την έννοια ότι αν είναι τέχνη, πρόκειται για τέχνη που γίνεται έξω από το πλαίσιο των καλλιτεχνικών θεσμών ή αν είναι ακτιβισμός, πρόκειται για ακτιβισμό που ξεφεύγει από τα καλούπια των κινημάτων και των οργανώσεων, συνιστά από μόνο μια μείζων επιτυχία για τις διοργανώτριες. Σε έναν κόσμο όπου (νομίζουμε ότι) τα έχουμε δει όλα, αυτές κατάφεραν να μας εκπλήξουν και να προκαλέσουν γενική έκπληξη και απορία.
Πρόσφατα σχόλια