Μερικές σκέψεις για τη silly walk παρέλαση στη Νέα Φιλαδέλφεια.
1.Η δράση θέτει με έξοχο τρόπο το ερώτημα για τα όρια μεταξύ τέχνης και πολιτικής. Η παρέμβαση στην παρέλαση ήταν πολιτικός ακτιβισμός ή καλλιτεχνική performance; Ή και τα δύο. Το γεγονός ότι είναι δύσκολο να ταξινομηθεί, υπό την έννοια ότι αν είναι τέχνη, πρόκειται για τέχνη που γίνεται έξω από το πλαίσιο των καλλιτεχνικών θεσμών ή αν είναι ακτιβισμός, πρόκειται για ακτιβισμό που ξεφεύγει από τα καλούπια των κινημάτων και των οργανώσεων, συνιστά από μόνο μια μείζων επιτυχία για τις διοργανώτριες. Σε έναν κόσμο όπου (νομίζουμε ότι) τα έχουμε δει όλα, αυτές κατάφεραν να μας εκπλήξουν και να προκαλέσουν γενική έκπληξη και απορία.
2.Ενώ είναι προφανές ότι πρόκειται για μια κατεξοχήν anant garde δράση, η silly walk παρέλαση οικειοποιείται γνώριμα στοιχεία της μαζικής κουλτούρας. Δανειζόμενες το σκετς των Monty Python, οι 10 κοπέλες χρησιμοποιούν έναν κώδικα απολύτως κατανοητό στο ευρύ κοινό, χωρίς όμως να κάνουν την παραμικρή έκπτωση στο περιεχόμενο τους. Σε ανάλογη γραμμή είναι και το μανιφέστο που συνόδευσε τη δράση: Διατυπώνει «μειοψηφικές» απόψεις με «πλειοψηφική» απεύθυνση. Καλλιτεχνική πρωτοπορία ή μαζική κουλτούρα, ακτιβίστικος ριζοσπαστισμός ή μαζική πολιτική; H silly walk παρέλαση δεν μπαίνει σε καλούπια, θέτοντας σημαντικά ερωτήματα για κατηγοριοποιήσεις που ενδεχομένως θεωρούμε αυτονότητες.
3.Οι 10 κοπέλες θέτουν επίσης εξαιρετικά ερωτήματα για την επιτελεστικότητα. Βαδίζοντας με το στυλ των Monty Python «κάνουν» ή «δεν κάνουν» παρέλαση; Από μια σκοπιά «κάνουν», γιατί ακολουθούν την πορεία της παρέλασης, φοράνε τα σχετικά ρούχα, δεν τη διακόπτουν και δεν κάνουν κάποια δήλωση εναντίον της. Από μια άλλη σκοπιά βέβαια «δεν κάνουν» γιατί δεν περπατάνε με βήμα, αλλά ως Monty Python. Ωστόσο, έχουμε και άλλες ομάδες που αν και δεν προχωράνε με βήμα στις παρελάσεις, εντούτοις, θεωρείται ότι «κάνουν παρέλαση». Είναι χαρακτηριστικό ότι οι επίσημοι της Νέας Φιλαδέλφειας δεν αντέδρασαν, θεωρώντας προφανώς ότι τα κορίτσια είχαν κάποιου είδους αναπηρία. Αν λοιπόν τα 10 κορίτσια δεν βιντεοσκοπούσαν την performance και δεν δημοσιοποιούσαν το σκεπτικό τους, θα θεωρούταν ότι «είχαν κάνει παρέλαση». Μίλησαν όμως κι έτσι θεωρήθηκε ότι «έκαναν κάτι ενάντια στην παρέλαση». Τα λόγια τους σχημάτισαν την πράξη τους. Ξανά η αμφισβήτηση των ορίων, αυτή τη φορά μεταξύ λόγων και πράξεων. «Έπραξαν» γιατί «μίλησαν», ωστόσο, χωρίς την πράξη τους ο λόγος τους δεν θα μπορούσε να υπάρξει.
4.Η τελευταία παρατήρηση έχει να κάνει με το ότι η silly walk παρέλαση «συνωμοτεί» ώστε οι πολέμιοι της να καθίστανται αναπόσπαστο μέρος της. Για την ακρίβεια, οι βίαιες αντιδράσεις αποτελούν προϋπόθεση για να υπάρξει το silly walk ως τέτοιο. Ο προφανής στόχος της δράσης είναι να αμφισβητηθεί το αυτονόητο και να εκτραπεί η κανονικότητα, δηλαδή να προκληθεί «σκάνδαλο». «Σκάνδαλο» όμως δεν δημιουργείται όταν κάποιος επαινεί τη δράση ή μένει αδιάφορος. Σε αυτές τις περιπτώσεις μένουμε στο «έγινε ένα happening στη Νέα Φιλαδέλφεια». «Σκάνδαλο» δημιουργείται όταν κάποιος εξεγείρεται, λέγοντας ότι «βεβηλώθηκαν τα ιερά και όσια του έθνους» (να τη πάλι η επιτελεστικότητα…), όταν αντιδρά βίαια γιατί θεωρεί ότι συνέβη κάτι πολύ σημαντικό στη Νέα Φιλαδέλφεια, πέρα κι ενάντια στα συνηθισμένα. «Σκάνδαλο» δημιουργείται όταν κάποιος εκτοξεύει βίαιες απειλές εναντίον των 10 κοριτσιών, δηλώνοντας εμμέσως ότι η δράση τους έχει φτάσει στον υπερθετικό βαθμό επιτελεστικότητας: Έχει καταστεί Ύβρις εναντίον της «θρησκείας του κράτους» -ο εθνικισμός και ο μιλιταρισμός δεν είναι παρά η μετατροπή του κράτους σε αντικείμενο θρησκευτικής λατρείας. «Σκάνδαλο» δημιουργείται όταν κάποιος πει «αυτόν είναι σκάνδαλο». Το παράδοξο λοιπόν είναι ότι όσοι αντιδρούν βίαια, γίνονται άθελα τους «συναυτουργοί» της silly walk παρέλασης, πέφτοντας στην παγίδα των 10 κοριτσιών.