touni

Η Ιωάννα Τούνη κι υπόκοσμος του διαδικτύου

Τις τελευταίες ώρες συζητιέται έντονα στα social media η δημόσια τοποθέτηση της Ιωάννας Τούνη. Η κ. Τούνη η οποία είναι μοντέλο, μίλησε με θάρρος για την πολύ μεγάλη ταλαιπωρία και τον πόνο που έχει υποστεί από τη δημοσιοποίηση ενός προσωπικού της βίντεο. Είπε ακόμα πόσο δύσκολο είναι να απαλλαχτεί από αυτό, αφού κατά καιρούς επανέρχεται στο διαδίκτυο.

Η ντροπιαστική (όχι για την ίδια, αλλά για αυτόν που δημοσιοποίησε το βίντεο, καθώς και για όσους το επαναφέρουν) ιστορία της κ. Τούνη δυστυχώς δεν είναι πρωτοφανής. Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότεροι πολίτες γίνονται θύματα δημοσιοποίησης προσωπικών στιγμών τους ενάντια στη θέλησή τους. Η ευκολία με την οποία μπορεί να τραβηχτεί και να υποκλαπεί ένα βίντεο, αλλά και η ολοένα μεγαλύτερη ένταξη του οπτικοακουστικού υλικού στη σεξουαλικότητα, έχουν οδηγήσει στη δημιουργία εκατομμυρίων «προσωπικών» βίντεο. Η δημοσιοποίηση τους ενάντια στη θέληση των εικονιζόμενων, αποσκοπεί είτε στον προσπορισμό οικονομικών οφελών είτε στην εκδίκηση δια της ταπείνωσης της πρώην συντρόφου -τις περισσότερες φορές τα θύματα είναι γυναίκες. Πρέπει να τονιστεί ότι το διαδίκτυο δεν κατακλύζεται μόνο από προσωπικά βίντεο διασημοτήτων αλλά και απολύτως αγνώστων στο ευρύ κοινό ανθρώπων.

Η επώδυνη εμπειρία

Στην αφήγηση της κ. Τούνη συνοψίζεται η επώδυνη εμπειρία χιλιάδων ανθρώπων, κατά κύριο λόγο γυναικών, στοιχεία της οποίας είναι:

-Το αίσθημα ντροπής από την κοινοποίηση στιγμών που στον πολιτισμό μας είναι ταμπού να κοινοποιούνται.

-Το αίσθημα της προδοσίας γιατί για την επαίσχυντη πράξη της δημοσιοποίησης υπεύθυνος είναι κάποιος οικείος.

-Ο στιγματισμός και η διαπόμπευση όχι του θύτη, αλλά του θύματος το οποίο υφίσταται ξανά και ξανά διαδικτυακό λιντσάρισμα.

-Η πολιτική διαχείριση του ζητήματος με τους όρους του πιο ακραίου σεξισμού και κοινωνικού συντηρητισμού, όπου το σεξ συνδέεται με την ενοχή, ενώ «ανήθικη» είναι η γυναίκα και όχι ο άντρας του βίντεο.

-Η αδυναμία του θύματος να βρει το δίκιο του και να βάλει φραγμό στη διαπόμπευση.

Το θεσμικό πλαίσιο

Το τελευταίο σημείο μου φαίνεται το πλέον σημαντικό. Γιατί η αντιμετώπιση της αθλιότητας δεν μπορεί να περιορίζεται στην (απολύτως αναγκαία) ηθική καταδίκη των περιστατικών, καθώς και στα (ορθά μεν, αλυσιτελή δε) παρακελεύσματα στο ευρύ κοινό να μην τροφοδοτεί με τα κλικ του τα σχετικά δημοσιεύματα. Ασφαλώς πρέπει να δοθεί η πολιτική μάχη ενάντια στον σεξισμό και την κουλτούρα της κλειδαρότρυπας. Στο ορατό μέλλον όμως θα συνεχίσουν να υπάρχουν εκείνοι που θα διαπράττουν αθλιότητες, ενώ μεγάλο μέρος του κοινού θα παραμείνει νοσηρά περίεργο. Χρειαζόμαστε λοιπόν άμεσα πρακτικά μέτρα.

Σε μια έξοχη παρέμβασή ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης επισήμανε ότι: « Όσο δεν υπάρχει ισχυρό θεσμικό πλαίσιο άμεσης και ολοκληρωτικής προστασίας, το «φιλοθεάμον κοινό» θα διψά για σάρκα και αίμα (αίμα ναι, όχι σπέρμα) και τα αρπακτικά της ενημέρωσης θα νιώθουν «υποχρεωμένα» να του τα προσφέρουν.» Κατά τη γνώμη μου, το «απόν θεσμικό πλαίσιο προστασίας» στο οποίο αναφέρεται ο Σακελλαρίδης, συνίσταται τόσο στην αυστηροποίηση των σχετικών διατάξεων όσο και στην εφαρμογή τους. Η δημοσιοποίηση ενός προσωπικού βίντεο ενάντια στη θέληση του εικονιζόμενου, δεν αποτελεί απλώς παραβίαση προσωπικών δεδομένων. Συνιστά μια μορφή κακοποίησης, έναν οιονεί βιασμό, και πρέπει να είναι αντίστοιχη η ποινική αντιμετώπισή του. Ανάλογες συνέπειες πρέπει να έχουν τα site που αποδέχονται την ανάρτηση παράνομου οπτικοακουστικού υλικού.

Ωστόσο, πέρα από τον Νόμο, υπάρχουν και αυτοί που τον επιβάλλουν. Πρόσφατα δημοσιοποιήθηκε δικογραφία σύμφωνα με την οποία ο μηχανισμός καταστολής του ηλεκτρονικού εγκλήματος διαπλεκόταν με τον διαδικτυακό υπόκοσμο. Όταν όμως συμβαίνει κάτι τέτοιο, ο μόνος νόμος που μπορεί να επιβληθεί είναι αυτός της ζούγκλας.

Σχολιάστε

Η ηλ. διεύθυνσή σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Shares