Δημοσιεύτηκε στο left.gr stiw 20/7/2014

Περισσότερα

Δημοσιεύτηκε στο left.gr στις 18/7/2014

Περισσότερα

Από την Εποχή της 10/3/2013

Ο Ζι­μπέρ Ασκάρ εί­ναι έ­νας α­πό τους πιο γνω­στούς α­ρι­στε­ρούς α­να­λυ­τές του α­ρα­βι­κού κό­σμου.
Δι­δά­σκει Διε­θνείς Σχέ­σεις στη Σχο­λή Ανα­το­λι­κών και Αφρι­κα­νι­κών Σπου­δών του Πα­νε­πι­στη­μίου του Λον­δί­νου.
Η «Επο­χή» τον συ­νά­ντη­σε στο τριή­με­ρο του R Project στο Πά­ντειο Πα­νε­πι­στή­μιο.

Δύο χρό­νια με­τά την α­παρ­χή της, ποιος εί­ναι κα­τά τη γνώ­μη σας ο α­πο­λο­γι­σμός της Αρα­βι­κής Άνοι­ξης;
Αντί­θε­τα με τις πε­ρισ­σό­τε­ρες α­να­λύ­σεις που δια­βά­ζει κα­νείς στην Ευ­ρώ­πη, σή­με­ρα εί­μαι πιο αι­σιό­δο­ξος α­πό ό­ταν ξε­κί­νη­σαν τα γε­γο­νό­τα. Κι αυ­τό για­τί το βα­σι­κό ε­ρώ­τη­μα ή­ταν πά­ντο­τε το πό­σο ι­σχυ­ρές θα ή­ταν οι ισ­λα­μι­στι­κές δυ­νά­μεις για να ε­λέγ­ξουν την έκ­βα­ση των ε­πα­να­στά­σεων. Προ­φα­νώς, πο­τέ δεν εί­χα αυ­τα­πά­τες. Ήξε­ρα α­πό την αρ­χή, ό­πως και ό­λοι ό­σοι α­σχο­λού­νται με την πε­ριο­χή, ό­τι οι ισ­λα­μι­στές ή­ταν σε πλε­ο­νε­κτι­κή θέ­ση λό­γω της ορ­γα­νω­τι­κό­τη­τας τους, των οι­κο­νο­μι­κών πό­ρων που δια­θέ­τουν, κα­θώς και της ε­ξω­τε­ρι­κής υ­πο­στή­ρι­ξης που δέ­χο­νται. Ωστό­σο, η ε­κλο­γι­κή νί­κη που τε­λι­κά πέ­τυ­χαν στην Τυ­νη­σία, ή­ταν με πο­λύ χα­μη­λό­τε­ρα πο­σο­στά α­π’ ό,τι α­να­με­νό­ταν. Στη δε Αί­γυ­πτο, ε­νώ στις βου­λευ­τι­κές ε­κλο­γές πή­ραν τα 2/3 των ψή­φων, στις προ­ε­δρι­κές που α­κο­λού­θη­σαν, έ­χα­σαν το 50% της δύ­να­μης τους.
Και στις δύο χώ­ρες τους βλέ­που­με να χά­νουν έ­δα­φος εν μέ­σω με­γά­λων λαϊκών κι­νη­το­ποιή­σεων. Δεν θέ­λω βέ­βαια να φα­νώ υ­πε­ραι­σιό­δο­ξος. Η κα­τά­στα­ση πα­ρα­μέ­νει ε­ξαι­ρε­τι­κά πε­ρί­πλο­κη. Ωστό­σο, η πε­ριο­ρι­σμέ­νη ι­κα­νό­τη­τα των ισ­λα­μι­στών να λύ­σουν τα τε­ρά­στια κοι­νω­νι­κά προ­βλή­μα­τα, α­φή­νει α­νοι­χτό το εν­δε­χό­με­νο, το εν­δε­χό­με­νο ε­πα­να­λαμ­βά­νω, να μπο­ρέ­σει η Αρι­στε­ρά να πα­ρέμ­βει στις ε­ξε­λί­ξεις με ε­πι­τυ­χία.

Μι­λώ­ντας για την Αρι­στε­ρά, πώς κρί­νε­ται τη μέ­χρι τώ­ρα στά­ση της, ι­διαί­τε­ρα των πιο ι­σχυ­ρών σχη­μα­τι­σμών της, του Λαϊκού Με­τώ­που στην Τυ­νη­σία και της Σο­σια­λι­στι­κής Λαϊκής Συ­μα­χίας στην Αί­γυ­πτο;
Πρώ­τα α­π’ ό­λα η Αρι­στε­ρά, εν­νοώ η με μαρ­ξι­στι­κές α­να­φο­ρές Αρι­στε­ρά, εί­ναι ό­ντως ι­σχυ­ρή στην Τυ­νη­σία, αλ­λά ό­χι στην Αί­γυ­πτο. Στην Τυ­νη­σία η δύ­να­μη της Αρι­στε­ράς βα­σί­ζε­ται στην πο­λύ ση­μα­ντι­κή πα­ρου­σία της στο συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα και τη γε­νι­κή συ­νο­μο­σπον­δία UGTT, που α­πο­τέ­λε­σε την κύ­ρια ορ­γα­νω­μέ­νη δύ­να­μη της ε­ξέ­γερ­σης ε­νά­ντια στον Μπεν Άλι. Δυ­στυ­χώς, αυ­τή η δύ­να­μη δεν κα­τα­γρά­φη­κε στις ε­κλο­γές για­τί η UGTT δεν συμ­με­τεί­χε και οι α­ρι­στε­ρές δυ­νά­μεις κα­τέ­βη­καν δια­σπα­σμέ­νες.
Η Τυ­νη­σια­κή Αρι­στε­ρά έ­βγα­λε τα συ­μπε­ρά­σμα­τα της α­πό αυ­τήν την α­να­μέ­τρη­ση και συ­γκρό­τη­σε το Λαϊκό Μέ­τω­πο. Τώ­ρα, στο πρώ­το συ­νέ­δριο της UGTT με­τά την πτώ­ση του Μπέν Άλι, η Αρι­στε­ρά πή­ρε τον έ­λεγ­χο της συ­νο­μο­σπον­δίας, κά­τι που την ε­νι­σχύει πά­ρα πο­λύ. Ωστό­σο, αν η UGTT δεν α­να­μειχ­θεί α­π’ ευ­θείας στο πο­λι­τι­κό-ε­κλο­γι­κό παι­χνί­δι, οι δυ­να­τό­τη­τες της Αρι­στε­ράς θα πα­ρα­μεί­νουν σχε­τι­κά πε­ριο­ρι­σμέ­νες. Επι­πλέ­ον, αν η Αρι­στε­ρά και το συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα συ­νερ­γα­στούν με τη φι­λε­λεύ­θε­ρη πτέ­ρυ­γα του πα­λιού κα­θε­στώ­τος, πει­ρα­σμός που θέλ­γει αρ­κε­τά στε­λέ­χη τους, τό­τε θα α­πα­ξιω­θούν και θα ο­δη­γή­σουν στην α­πο­στρά­τευ­ση τη νε­ο­λαία και τα φτω­χά στρώ­μα­τα της κοι­νω­νίας, που αυ­τή τη στιγ­μή εί­ναι στους δρό­μους.

Και η Αί­γυ­πτος;
Στην Αί­γυ­πτο, α­κό­μα και η Αρι­στε­ρά που συ­γκρο­τεί­ται γύ­ρω α­πό τον α­ρι­στε­ρό να­σε­ρι­κό υ­πο­ψή­φιο πρό­ε­δρο Σα­μπά­χι, αν και ι­δε­ο­λο­γι­κά πιο ευ­ρεία, εί­ναι πο­λύ πιο α­δύ­να­τη α­πό την Αρι­στε­ρά της Τυ­νη­σίας. Επι­πλέ­ον, ε­κεί υ­πάρ­χει και το νέο κί­νη­μα των α­νε­ξάρ­τη­των ερ­γα­τι­κών συν­δι­κά­των. Και στην Αί­γυ­πτο ό­μως βλέ­που­με το Λαϊκό Ρεύ­μα του Σα­μπά­χι να συ­γκρο­τεί συμ­μα­χία, το Μέ­τω­πο Εθνι­κής Σω­τη­ρίας, με τη φι­λε­λεύ­θε­ρη α­ντι­πο­λί­τευ­ση κα­θώς και τη φι­λε­λεύ­θε­ρη πτέ­ρυ­γα του πα­λιού κα­θε­στώ­τος. Οι συμ­μα­χίες για την υ­πε­ρά­σπι­ση της δη­μο­κρα­τίας εί­ναι θε­μι­τές. Αλλά αν δεν υ­πε­ρα­σπί­ζε­σαι τη δι­κιά σου ταυ­τό­τη­τα και το δι­κό σου κοι­νω­νι­κό πρό­γραμ­μα, τό­τε δί­νεις τη δυ­να­τό­τη­τα στους ισ­λα­μι­στές να εμ­φα­νί­ζο­νται αυ­τοί ως η ε­ναλ­λα­κτι­κή λύ­ση στο πα­λιό κα­θε­στώς.

Σε ποιες άλ­λες χώ­ρες της Αρα­βι­κής Άνοι­ξης κα­τα­γρά­φε­ται πα­ρου­σία της Αρι­στε­ράς;
Στην Υε­μέ­νη και τη Συ­ρία. Στην Υε­μέ­νη η ε­πα­να­στα­τι­κή νε­ο­λαία έ­παι­ξε ση­μα­ντι­κό ρό­λο στην ε­ξέ­γερ­ση. Άλλω­στε, η Νό­τια Υε­μέ­νη έ­χει ση­μα­ντι­κή α­ρι­στε­ρή πα­ρά­δο­ση. Τώ­ρα η ε­πα­να­στα­τι­κή νε­ο­λαία συ­νε­χί­ζει τον α­γώ­να ε­νά­ντια στο λε­γό­με­νο “συμ­βι­βα­σμό” α­νά­με­σα στο πα­λιό κα­θε­στώς και την α­ντι­πο­λί­τευ­ση, συμ­βι­βα­σμό που ε­πέ­βα­λε η Ουά­σι­γκτον. Στη Συ­ρία, πα­ρά το ό­σα λέ­γο­νται, εί­ναι ση­μα­ντι­κή η πα­ρου­σία της Αρι­στε­ράς, α­κό­μα και στο Εθνι­κό Συμ­βού­λιο της Αρι­στε­ράς. Ο πρό­ε­δρος του, ο Ζόρζ Σά­μπρα, α­νή­κει σε έ­να α­πό τα ρεύ­μα­τα του συ­ρια­κού κομ­μου­νι­στι­κού κι­νή­μα­τος.

Στη Συ­ρία θα μπο­ρού­σα­με να πού­με ό­τι οι Το­πι­κές Συ­ντο­νι­στι­κές Επι­τρο­πές εκ­φρά­ζουν τις α­ρι­στε­ρές α­ντι­λή­ψεις μέ­σα στην ε­ξέ­γερ­ση;
Όχι. Στις Το­πι­κές Συ­ντο­νι­στι­κές Επι­τρο­πές συμ­με­τέ­χουν άν­θρω­ποι ό­λων των ι­δε­ο­λο­γιών, κα­τά κύ­ριο λό­γο νέ­οι. Στην πλειο­ψη­φία τους δεν έ­χουν προ­η­γού­με­νη πο­λι­τι­κή ε­μπει­ρία ή έ­ντα­ξη. Οι Επι­τρο­πές α­ντι­στοι­χούν πιο πο­λύ σε αυ­τό που εί­δα­με στην Ευ­ρώ­πη με το κί­νη­μα των Ισπα­νών Αγα­να­κτι­σμέ­νων. Απο­τε­λούν μια αυ­θε­ντι­κή έκ­φρα­ση της ε­ξέ­γερ­σης που διεκ­δι­κεί δη­μο­κρα­τία και κοι­νω­νι­κή αλ­λα­γή. Δυ­νη­τι­κά θα μπο­ρού­σαν να α­νή­κουν στην Αρι­στε­ρά, αλ­λά ε­γώ α­να­φέ­ρο­μαι σε αυ­τούς που εί­ναι ι­δε­ο­λο­γι­κά α­ρι­στε­ροί. Να ση­μειώ­σω πά­ντως ό­τι δε­κά­δες χι­λιά­δες στε­λέ­χη της ε­ξέ­γερ­σης βρί­σκο­νται στις φυ­λα­κές, α­νά­με­σα τους και οι πε­ρισ­σό­τε­ροι η­γέ­τες των Το­πι­κών Επι­τρο­πών, κά­τι που έ­χει τρο­μα­κτι­κή ε­πί­δρα­ση στο συ­σχε­τι­σμό δυ­νά­μεων στους κόλ­πους της α­ντι­πο­λί­τευ­σης.

Σε έ­να άρ­θρο σας πριν λί­γους μή­νες, α­σκεί­τε κρι­τι­κή στη συ­ρια­κή Αρι­στε­ρά για­τί δεν ε­πέ­λε­ξε την έ­νο­πλη πά­λη κα­τά του κα­θε­στώ­τος. Τι ελ­πί­δες ε­πι­τυ­χίες ό­μως θα εί­χε παί­ζο­ντας στο τε­ρέν μι­λι­τα­ρι­στι­κών με­γα­θη­ρίων ό­πως η Αλ Κάι­ντα;
Κα­ταρ­χάς, οι ισ­λα­μι­στές ό­πως η Αλ Κάι­ντα, άρ­χι­σαν να πα­ρεμ­βαί­νουν με­τά τον πρώ­το χρό­νο του ξε­ση­κω­μού, Μέ­χρι τό­τε ή­ταν α­πό­ντες. Εγώ δεν εί­πα ό­τι η Αρι­στε­ρά έ­πρε­πε να πά­ρει τα ό­πλα α­πό την αρ­χή. Αυ­τό που έ­γρα­ψα ή­ταν ό­τι η Αρι­στε­ρά θα έ­πρε­πε να εί­χε κα­τα­λά­βει ό­τι τα κα­θε­στώς δεν θα έ­πε­φτε α­πό τις δια­δη­λώ­σεις, ό­πως στην Αί­γυ­πτο ή την Τυ­νη­σία. Κά­τι τέ­τοιο δεν θα μπο­ρού­σε να συμ­βεί σε χώ­ρες ό­πως η Συ­ρία, η Λι­βύη και το Μπα­χρέιν, ό­που η κυ­βερ­νώ­σα οι­κο­γέ­νεια ε­λέγ­χει πλή­ρως τον κρα­τι­κό μη­χα­νι­σμό. Δυ­στυ­χώς, στη Συ­ρία η Αρι­στε­ρά α­νή­κε στις πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις που έ­σπει­ραν αυ­τα­πά­τες για μια εν­δε­χό­με­νη ει­ρη­νι­κή α­να­τρο­πή του κα­θε­στώ­τος. Έτσι, δεν ε­πι­χεί­ρη­σε να ορ­γα­νώ­σει ε­γκαί­ρως τις δι­κές της μορ­φές έ­νο­πλης α­ντί­στα­σης και δεν υ­πο­δέ­χτη­κε καν τα πρώ­τα κύ­μα­τα λι­πο­τα­κτών του συ­ρια­κού στρα­τού. Από τη στιγ­μή που δεν δε­χό­ταν τους λι­πο­τά­κτες για να δια­τη­ρή­σει τον ει­ρη­νι­κό χα­ρα­κτή­ρα της α­ντί­στα­σης, αυ­τοί στρά­φη­καν αλ­λού. Κα­τά συ­νέ­πεια, α­φέ­θη­κε ε­λεύ­θε­ρος χώ­ρος στους ισ­λα­μι­στές και τις μο­ναρ­χίες του Κόλ­που. Θα ή­θε­λα ε­πί­σης να προ­σθέ­σω ό­τι η συ­ρια­κή ε­πα­νά­στα­ση α­φέ­θη­κε στην τύ­χη της α­πό τη διε­θνή Αρι­στε­ρά, πράγ­μα που προ­κα­λεί φο­βε­ρή πί­κρα στους Σύ­ρους.

Βρι­σκό­μα­στε κο­ντά στο τέ­λος του Άσα­ντ;
Όχι. Ο Άσα­ντ θα συ­νε­χί­σει να πο­λε­μά­ει ό­σο έ­χει ό­πλα και χρή­μα­τα. Τώ­ρα έ­χει χρή­μα­τα α­πό το Ιράν και ό­πλα α­πό τη Ρω­σία. Στο πλευ­ρό του έ­χει α­κό­μα και μα­χη­τές α­πό το Ιράν και τη Χεζ­μπο­λά. Αν συ­νυ­πο­λο­γί­σου­με την υ­πο­στή­ρι­ξη της α­λε­βί­τι­κης κοι­νό­τη­τας, που ε­λέγ­χει τον κρα­τι­κό μη­χα­νι­σμό και τις ει­δι­κές δυ­νά­μεις του στρα­τού, ο­δη­γού­μα­στε στο συ­μπέ­ρα­σμα ό­τι ο Άσα­ντ θα συ­νε­χί­σει να πο­λε­μά­ει. Οι Αλε­βί­τες φο­βού­νται την α­ντεκ­δί­κη­ση των άλ­λων κοι­νο­τή­των που κα­τα­πιέ­στη­καν ά­γρια α­πό το κα­θε­στώς. Έτσι, εί­ναι α­πο­φα­σι­σμέ­νοι να πο­λε­μή­σουν μέ­χρι το τέ­λος. Γι’ αυ­τό και η α­ντι­πο­λί­τευ­ση δί­νει συ­νε­χώς δια­βε­βαιώ­σεις ό­τι θα τους σε­βα­στεί. Σε αυ­τά προ­σθέ­στε ό­τι η α­ντι­πο­λί­τευ­ση δεν δια­θέ­τει ό­πλα ι­κα­νά να α­ντι­με­τω­πί­σουν το στρα­τό του κα­θε­στώ­τος.

Δεν της δί­νουν ό­πλα η Δύ­ση και τα σου­νι­τι­κά κρά­τη;
Οι Η­ΠΑ δεν πα­ρέ­χουν, κι ε­μπο­δί­ζουν και τους συμ­μά­χους τους να το κά­νουν, σύγ­χρο­να α­πο­τε­λε­σμα­τι­κά ό­πλα στην α­ντι­πο­λί­τευ­ση. Επι­τρέ­πουν πχ τη χο­ρή­γη­ση αυ­το­μά­των ή μπα­ζού­κα, άλ­λα ό­χι α­ντια­ε­ρο­πο­ρι­κών πυ­ραύ­λων. Οι Η­ΠΑ ε­πι­διώ­κουν την α­να­τρο­πή του Άσα­ντ, χω­ρίς ό­μως διά­λυ­ση του κρα­τι­κού μη­χα­νι­σμού και του στρα­τού, φο­βού­με­νες, ό­πως και το Ισραή­λ, το χά­ος στη Συ­ρία. Επο­μέ­νως, δεν ε­πι­διώ­κουν μια στρα­τιω­τι­κή νί­κη της α­ντι­πο­λί­τευ­σης, αλ­λά έ­ναν «συμ­βι­βα­σμό» με­τα­ξύ των δύο πλευ­ρών. Πρό­κει­ται για έ­να «συμ­βι­βα­σμό» τύ­που Υε­μέ­νης, ό­που θα θυ­σια­στεί ο Άσα­ντ και θα ε­πι­βιώ­σουν οι άν­θρω­ποι του κα­θε­στώ­τος. Έναν τέ­τοιο «συμ­βι­βα­σμό» δεν μπο­ρεί να δε­χτεί ό­μως η α­ντι­πο­λί­τευ­ση, που με­τρά­ει δε­κά­δες χι­λιά­δες θύ­μα­τα. Έτσι, η αι­μα­το­χυ­σία θα συ­νε­χι­στεί.

Τη συνέντευξη πήρε ο Γιάννης Αλμπάνης

Περισσότερα

Από την Εποχή  της 25/11/2012

Ο Ισραηλινός ακτιβιστής Σέρτζιο Γιάχνι είναι βασικό στέλεχος του Εναλλακτικού Κέντρου Πληροφόρησης της Ιερουσαλήμ. Παλιός γνώριμος της Εποχής από το Ευρωπαϊκό και το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ, ο Γιάχνι δεν είναι μόνο μια προβεβλημένη μορφή της Ισραηλινής αντισιωνιστικής Αριστεράς, αλλά κι ένας διεισδυτικός αναλυτής της Μεσανατολικής κατάστασης.

Πρώτα απ’ όλα θα ήθελα να σας ρωτήσω για ποιο λόγο πιστεύετε ότι η κυβέρνηση Νετανιάχου επέλεξε να ξεκινήσει αυτόν το νέο πόλεμο στη Γάζα.

Είναι δύσκολο να πει κανείς ποιος είναι ακριβώς ο λόγος. Γνωρίζουμε ότι για μήνες προετοίμαζαν τη δολοφονία του ηγέτη της στρατιωτικής πτέρυγας της Χαμάς, Άχμεντ Αλ Τζάμπρι, έχοντας υπόψη ότι οι Παλαιστίνιοι θα αντιδρούσαν σε με μια τέτοια δολοφονία.

Γιατί όμως να τον δολοφονήσουν, αφού σύμφωνα με τη Haaretz ο Τζάμπρι ήταν κατά κάποιον τρόπο ο εταίρος τους στις διαδικασίες διασφάλισης της προηγούμενης εκεχειρίας;

Για να είμαστε ακριβείς, πρέπει να τονίσουμε ότι το Ισραήλ δεν βλέπει κανέναν Παλαιστίνιο ως εταίρο. Αντιθέτως, ακολουθεί σταθερά μια πολιτική δολοφονιών των ηγετών της Χαμάς, ιδιαίτερα του στρατιωτικού σκέλους της. Το θέμα δεν τίθεται με πραγματιστικούς όρους, αν π.χ. το τάδε πρόσωπο μπορεί να χρησιμέψει ως εταίρος για τη διατήρηση της εκεχειρίας. Το ζήτημα για τον Νετανιάχου και, κυρίως, για το στρατό είναι να ξέρουν οι ηγέτες της Χαμάς ότι αργά ή γρήγορα θα δολοφονηθούν. Ο στρατός πιστεύει ότι αυτή η στάση είναι θεμελιώδης για την Ισραηλινή πολιτική αποτροπής.

Καταλαβαίνω την εξήγηση που δίνετε για τη δολοφονία του Τζάμπρι, αλλά αναρωτιέμαι ποιος ο λόγος για την περαιτέρω στρατιωτική κλιμάκωση. Ποιος ο λόγος για τους βομβαρδισμούς;

Οι βομβαρδισμοί αποτελούν φυσική συνέπεια της δολοφονίας. Οι Παλαιστίνιοι αντέδρασαν εκτοξεύοντας ρουκέτες στο Ισραήλ και οι βομβαρδισμοί ήρθαν ως απάντηση στις ρουκέτες. Ο στρατός πίστευε ότι θα αποτρέψει τα χτυπήματα στο κεντρικό Ισραήλ, καταστρέφοντας από την αρχή των εχθροπραξιών τους εκτοξευτήρες και τις ρουκέτες μεγάλου βεληνεκούς. Όντως κατέστρεψε πολλές, αλλά οι Παλαιστίνιοι διατήρησαν τελικά τη δυνατότητά τους να χτυπάνε το Τελ Αβίβ και την Ιερουσαλήμ, ακόμα και τις τελευταίες ώρες των συγκρούσεων.

Δηλαδή οι Ισραηλινοί ιθύνοντες εξεπλάγησαν από τη δυνατότητα των Παλαιστινίων να ρίχνουν ρουκέτες στις μεγάλες πόλεις του Ισραήλ;

Ναι. Πίστευαν ότι οι ρουκέτες θα χτυπήσουν μόνο τις μεθοριακές πόλεις του Νότου.

Κατά συνέπεια, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για συμβολική ήττα του Ισραηλινού στρατού;

Είναι κάτι παραπάνω από συμβολική. Οι όροι της συμφωνίας εκεχειρίας συνιστούν πολιτική ήττα για το Ισραήλ. Είναι χαρακτηριστικό το σχόλιο ενός δημοσιογράφου στο Ισραηλινό κανάλι 10 ότι η συμφωνία εκεχειρίας μοιάζει περισσότερο με μια συμφωνία μεταξύ της Χαμάς και της Ισλαμικής Τζιχάντ, παρά με συμφωνία ανάμεσα στο Ισραήλ και τη Χαμάς.

Θα μπορούσατε να εξηγήσετε λίγο παραπάνω γιατί θεωρείτε τη συμφωνία εκεχειρίας πολιτική ήττα για το Ισραήλ;

Μέσα στο πλαίσιο της νέας Μέσης Ανατολής που δημιούργησε η Αραβική Άνοιξη, το Ισραήλ αναγκάστηκε να δεχτεί όρους που δε θα δεχόταν ποτέ στο παρελθόν. Η Χαμάς πέτυχε να συμπεριληφθούν στο κείμενο της συμφωνίας όλοι οι στόχοι της, ιδιαίτερα η απαγόρευση των δολοφονιών των αξιωματούχων της, καθώς και το άνοιγμα των συνόρων με την Αίγυπτο. Ανεξάρτητα από την τελική υλοποίηση αυτών των όρων, πρόκειται για πολιτική επιτυχία της Χαμάς. Θυμηθείτε τη διάσημη ρήση του Κλαούζεβιτς ότι ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα. Με αυτόν τον πόλεμο η Χαμάς πέτυχε την εκπλήρωση των πολιτικών στόχων για τους οποίους αγωνιζόταν τα τελευταία έξι χρόνια.

Κάνατε λόγο για τη νέα Μέση Ανατολή που δημιούργησε η Αραβική Άνοιξη. Τι ακριβώς άλλαξε στην πολιτική της Αιγύπτου καθώς και σ’ αυτήν των ΗΠΑ;

Η μεγάλη αλλαγή έχει γίνει στην Αίγυπτο. Πριν την Αραβική Άνοιξη, το καθεστώς Μουμπάρακ ήταν απολύτως στο πλευρό του Ισραήλ και των ΗΠΑ. Τώρα η κυβέρνηση Μόρσι σε ό, τι αφορά τη Γάζα, γιατί η εσωτερική πολιτική είναι άλλη ιστορία, υιοθετεί μια σαφώς πιο «εθνικιστική» στάση. Όσο περνούσαν οι μέρες, γινόταν φανερό ότι η συνέχιση του πολέμου στη Γάζα θα οδηγούσε σε έκρηξη όλης της Μέσης Ανατολής. Έτσι οι ΗΠΑ αναγκάστηκαν να δεχτούν τις προτάσεις της Αιγύπτου.

Εκτιμάτε δηλαδή ότι δεν υπάρχει στροφή στην εξωτερική πολιτική του Ομπάμα, αλλά ότι οι απλά οι ΗΠΑ επιχειρούν να προσαρμόσουν τις πάγιες θέσεις τους στα νέα δεδομένα της Μέσης Ανατολής;

Δεδομένης της κατάστασης στη Συρία, το Λίβανο, καθώς και της νέας κυβέρνησης της Αιγύπτου, οι ΗΠΑ δεν μπορούν παρά να ακολουθούν τις Αιγυπτιακές πρωτοβουλίες.

Σ’ αυτό το πλαίσιο θα μπορούσαμε να αναμένουμε κάποιες Ισραηλινές παραχωρήσεις στους Παλαιστίνιους, ένα νέο άνοιγμα της ειρηνευτικής διαδικασίας;

Ακριβώς το αντίθετο θα πρέπει να περιμένουμε. Παρά τους όρους της εκεχειρίας, το Ισραήλ διατηρεί ανέπαφη την πολεμική μηχανή του. Στο επόμενο διάστημα θα αναζητήσει κάθε δυνατή ευκαιρία για να πάρει την εκδίκησή του μέσω μιας νέας πολεμικής αναμέτρησης. Ήδη σήμερα το πρωί (23/11) είχαμε την πρώτη παραβίαση της εκεχειρίας με τη δολοφονία ενός Παλαιστίνιου στη Γάζα. Πολύ σύντομα το Ισραήλ θα επιχειρήσει τη στρατιωτική ανατροπή της κατάστασης που έχει δημιουργηθεί.

Τη συνέντευξη πήρε ο Γιάννης Αλμπάνης

Περισσότερα

Από τη σημερινή Εποχή

Η προεκλογική εκστρατεία για τις Ισραηλινές βουλευτικές εκλογές της 22^ης Ιανουαρίου δεν ξεκίνησε με κάποια δημόσια συγκέντρωση, αλλά με έναν καινούργιο πόλεμο εναντίον της Γάζας. Όπως είχαν πράξει οι ομόλογοί του στις προεκλογικές περιόδους  του 1955, του 1961, του 1981, του 1996 και του 2009, ο Νετανιάχου κάνει την πολεμική επιλογή εκτιμώντας ότι με μια εθνική κρίση θα προσποριστεί τα μέγιστα εκλογικά οφέλη: υπό τους ήχους των αντιαεροπορικών σειρήνων οι Ισραηλινοί θα τρομοκρατηθούν και θα συσπειρωθούν γύρω από την ατσαλένια γροθιά της ηγεσίας τους. Πρόκειται βέβαια για μνημείο κυνισμού, για αποθέωση του πολιτικού αμοραλισμού, για αδιάψευστο τεκμήριο του πόσον έχει απαξιωθεί η ανθρώπινη ζωή στην εποχή μας. Εξόχως χαρακτηριστικό της στενής σύνδεσης αυτού του πολέμου με την πολιτική επικοινωνία είναι και το ότι η κήρυξη του αναγγέλθηκε όχι με επίσημη ανακοίνωση του Νετανιάχου, αλλά από το… λογαριασμού του twitter του εκπροσώπου Τύπου του Ισραηλινού στρατού (@IDFSpokesperson).  Ίσως να είναι οι 140 πιο αιματοβαμμένοι χαρακτήρες στην Ιστορία των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

Σαθρές δικαιολογίες του Ισραήλ

Οι δικαιολογίες που προβάλλει το Ισραήλ για την επίθεση στη Γάζα δεν μπορούν να αντέξουν σε σοβαρή κριτική. Είναι πραγματικά αστείο να χρησιμοποιείται η επίθεση του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης σε ένα στρατιωτικό τζιπ ως σοβαρή δικαιολογία για τη δολοφονία του στρατιωτικού διοικητή της Χαμάς Άχμεντ Τζαμπάρι και το μπαράζ των αεροπορικών βομβαρδισμών. Από το 2009, η Χαμάς έχει σεβαστεί την εκεχειρία με το Ισραήλ και οι όποιες επιθέσεις άλλων μικρότερων οργανώσεων (Ισλαμική Τζιχάντ, Λαϊκό Μέτωπο, Λαϊκές Επιτροπές Αντίστασης κ.ά.), τις οποίες η Χαμάς δεν κατάφερε ή δεν θέλησε να καταστείλει, μπορεί να παρενοχλούν ή και σπάνια να έχουν θύματα, σε καμιά περίπτωση όμως δεν συνιστούν στρατηγική απειλή για μια από τις πιο ισχυρές στρατιωτικές μηχανές του πλανήτη. Πόσο μάλλον όταν αυτή η στρατιωτική μηχανή επιμένει να στραγγαλίζει τη Γάζα κατά κατάφωρη παραβίαση της διεθνούς νομιμότητας.  Στην πραγματικότητα, τα τρία χρόνια που μεσολάβησαν από τον προηγούμενο πόλεμο, η Χαμάς απέδειξε ότι μπορεί να τηρεί τις (άτυπες) συμφωνίες εκεχειρίας με το Ισραήλ.

Πέρα όμως από τις αρχικές σαθρές δικαιολογίες, με την έναρξη των εχθροπραξιών, ο Ισραηλινός προπαγανδιστικός μηχανισμός επιχειρεί να αντιστρέψει εκ νέου την πραγματικότητα παρουσιάζοντας το Ισραήλ ως θύμα Παλαιστινιακή επίθεσης. Παρά το ότι οι Παλαιστινιακές ρουκέτες έχουν πια πιο μεγάλο βεληνεκές, δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να συγκριθούν με τη δύναμη πυρός των υπερσύγχρονων made in USA Ισραηλινών όπλων. Όχι μόνο γιατί μέχρι το Σάββατο το πρωί η Ισραηλινή αντιπυραυλική ομπρέλα είχε καταρρίψει 222 από τις 580 ρουκέτες που είχαν εκτοξευτεί από τη Γάζα, αλλά και γιατί αυτές οι εν πολλοίς αυτοσχέδιες ρουκέτες ούτε ακρίβεια στόχευσης έχουν ούτε μπορούν να προκαλέσουν μεγάλη καταστροφή. Οι αριθμοί των θυμάτων μιλάνε άλλωστε από μόνοι τους: 38 νεκροί και 345 τραυματίες από την Παλαιστινιακή πλευρά, έναντι 3 Ισραηλινών νεκρών και 13 τραυματιών. Οι απώλειες δηλαδή είναι 1 προς 24.

  Διπλωματικές σκοπιμότητες

Πέρα όμως από τις εκλογικές σκοπιμότητες, η κυβέρνηση Νετανιάχου μάλλον επιδιώκει να κερδίσει πόντους στη διπλωματική σκακιέρα. Πρώτον, ακολουθεί την πάγια Ισραηλινή στρατηγική για διαιώνιση της αστάθειας στη Μέση Ανατολή και διαρκή δημιουργία πολεμικών αναφλέξεων, ούτως ώστε το Ισραήλ να παρουσιάζεται συνεχώς ως σταθερός εγγυητής των συμφερόντων της Δύσης σε μια περιοχή ασταμάτητης αναταραχής. Δεύτερον, προκαλώντας μια νέα ανάφλεξη και προκρίνοντας εκ νέου τα στρατιωτικά μέσα, καθιστά πιθανότερη μια επίθεση στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν. Τρίτον, θέτει τη διοίκηση Ομπάμα προ τετελεσμένων, αποδυναμώνοντας εκείνες τις φωνές στο State Department που ευνοούν μια πιο «φιλοαραβική» (για τα αμερικάνικα δεδομένα πάντοτε) πολιτική. Τέταρτον, σπρώχνει τη Μουσουλμανική Αδελφότητα, κι ειδικά τον Αιγύπτιο πρόεδρο Μόρσι,  σε μια πολύ άβολη θέση. Ο Μόρσι και η Αδελφότητα θα πρέπει να βρουν το σημείο ισορροπίας ανάμεσα στην ανάγκη να βοηθήσουν τους «αδελφούς» της Χαμάς και τις επιταγές της συνθήκης του Καμπ Ντέιβιντ με το Ισραήλ, καθώς και να επιλύσουν την αντίφαση μιας πολιτικής που τους οδηγεί στη συμπόρευση με τη Δύση στη Συρία, την ίδια ώρα που ο πιο πιστός σύμμαχος της Δύσης επιτίθεται σε ένα τμήμα της Αδελφότητας.

Οι επισκέψεις στη Γάζα του Αιγύπτιου πρωθυπουργού Χισάμ Καντίλ και του Τυνήσιου Υπουργού Εξωτερικών Ραφίκ Αμπντεσλέμ ενισχύουν τη Χαμάς και αποτελούν ορατά δείγματα των αλλαγών που έχει φέρει η Αραβική Άνοιξη. Ωστόσο, η πλήρης στήριξη του Ισραήλ από τις ΗΠΑ και την ΕΕ ανοίγει το δρόμο στην όξυνση της πολεμικής αναμέτρησης. Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, επιστρατεύονταν 75.000 Ισραηλινοί έφεδροι κάτι που πιθανότατα αποτελεί προοίμιο των χερσαίων επιχειρήσεων.  Την ίδια στιγμή, οι δυνάμεις του Άσαντ συνεχίζουν το βομβαρδισμό του Παλαιστινιακού προσφυγικού στρατοπέδου Γιαρμούκ στη Δαμασκό. Είναι να απορεί κανείς σε ποιον άθλιο Θεό χρωστάνε οι Παλαιστίνιοι…

Γιάννης Αλμπάνης

Περισσότερα

Από την Εποχή της 23/9/2012

Το Παλαιστινιακό προσφυγικό στρατόπεδο Γιαρμούκ βρίσκεται στη Δαμασκό. Πρόκειται για το μεγαλύτερο Παλαιστινιακό στρατόπεδο στη Συρία, με παραπάνω από 110.000 πληθυσμό. Διατηρεί τις δικές του υπηρεσίες πρόνοιας καθώς και τη δικιά του ένοπλη πολιτοφυλακή.

Ο συνομιλητής μας είναι Παλαιστίνιος πρόσφυγας, ζει στο Γιαρμούκ και συμμετέχει στο δημόσιο χώρο. Πολιτικά ανήκει στον προοδευτικό χώρο. Για να προστατευτεί η ζωή του δεν γίνεται να αποκαλυφθεί η ταυτότητα του (η οποία βέβαια είναι γνωστή στη διεύθυνση της Εποχής), αλλά ούτε και ο τρόπος με το οποίο δόθηκε η συνέντευξη.

Ζείτε στο στρατόπεδο Γιαρμούκ στη Δαμασκό. Στη Δύση έρχονται πολλές πληροφορίες για τις πολιτικές ανακατατάξεις ή την εξέλιξη στο πεδίο της μάχη. Θα ήθελα όμως να ξεκινήσουμε με μια περιγραφή της καθημερινής ζωής όσων δεν εμπλέκονται στον εμφύλιο πόλεμο.

Στη Συρία δεν έχουμε έναν κανονικό εμφύλιο πόλεμο. Πρόκειται πιο πολύ για έναν πόλεμο που έχει εξαπολύσει το καθεστώς εναντίον του λαού. Ο λαός επαναστάτησε για να κατακτήσει τα δικαιώματα και τις ελευθερίες του. Η βάρβαρη καταστολή του καθεστώτος ανάγκασε τον κόσμο να πάρει τα όπλα.

Και η καθημερινή ζωή; Έχει κανείς τη δυνατότητα να προμηθευτεί τρόφιμα, να εργαστεί, να διατηρήσει ασφαλές καταφύγιο για την οικογένειά του;

Δεν υπάρχει πλέον φυσιολογική ζωή για μας. Δεν υπάρχει δυνατότητα να δουλέψουμε, δεν υπάρχει καμία ασφάλεια έξω από το σπίτι. Οι ελεύθεροι σκοπευτές είναι παντού, όπως επίσης και τα τσεκ πόιντ, όπου μπορεί κανείς να απαχθεί ή ακόμη και να δολοφονηθεί. Μεγαλύτερο κίνδυνο διατρέχουν οι ακτιβιστές, καθώς και όσοι δουλεύουν για την ανακούφιση του κόσμου –γιατροί, νοσοκόμες κ.ά… Δεν υπάρχει λοιπόν φυσιολογική ζωή στο Γιαρμούκ. Σε άλλα παλαιστινιακά προσφυγικά στρατόπεδα, στο Χαλέπι ή έξω από τη Δαμασκό, τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα, αφού έχουν σφυροκοπηθεί από το πυροβολικό και έχουν σχεδόν εκκενωθεί απ’ τον κόσμο.

Έχω την αίσθηση ότι οι παλαιστινιακές οργανώσεις προσπαθούν να κρατηθούν έξω από τη συριακή σύρραξη. Είναι όντως έτσι τα πράγματα; Ο απλός κόσμος στα στρατόπεδα ακολουθεί αυτή τη γραμμή της μη εμπλοκής;

Δεν συμμετέχουμε στις πολεμικές συγκρούσεις. Έχουμε κηρύξει το Γιαρμούκ και τα άλλα στρατόπεδα ουδέτερες ζώνες, όπου μπορούν να βρουν περίθαλψη τα θύματα της σύγκρουσης. Περίπου 20.000 Σύροι πρόσφυγες έχουν βρει εκεί καταφύγιο. Ωστόσο, σε πολλές περιπτώσεις το Γιαμούκ έχει δεχτεί βολές όλμων ή χτυπήματα ελεύθερων σκοπευτών. Επομένως, δεν είναι το στρατόπεδο που μπαίνει στη μάχη, αλλά η άλλη πλευρά που χτυπάει το στρατόπεδο, κάτι που το αναγκάζει να πάρει μια στάση ενάντια στο καθεστώς.

Από αυτά που μόλις μού είπατε, καταλαβαίνω ότι είστε αντίθετος με το καθεστώς Άσαντ. Όμως η επίσημη γραμμή βασικών παλαιστινιακών οργανώσεων στη Συρία (όπως το Λαϊκό Μέτωπο, το Λαϊκό Μέτωπο-Γενική Διοίκηση ή ακόμα και το Δημοκρατικό Μέτωπο) είναι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο «φιλική» προς το καθεστώς. Αναρωτιέμαι λοιπόν αν υπάρχει απόσταση ανάμεσα στην επίσημη θέση των οργανώσεων με το αίσθημα των απλών Παλαιστινίων.

Νομίζω ότι υπάρχει μεγάλη απόσταση ανάμεσα στον κόσμο και τις οργανώσεις. Οι Παλαιστίνιοι ζουν στη Συρία. Εκ των πραγμάτων συμμερίζονται τα βάσανα του συριακού λαού, που είναι και δικά τους βάσανα, αφού πλέον σφυροκοπούνται και τα στρατόπεδα. Χωρίς καν να το σκεφτούν λοιπόν, η τοποθέτησή τους είναι στο πλάι του συριακού λαού. Πώς θα μπορούσαν να υποστηρίζουν ένα καθεστώς που πολεμάει ενάντια στο λαό; Γι’ αυτό υπάρχει μεγάλη απόσταση ανάμεσα στα μέλη και την ηγεσία του Λαϊκού Μετώπου, ανάμεσα στα μέλη και την ηγεσία του Λαϊκού Μετώπου-Γενικής Διοίκησης.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το καθεστώς Άσαντ είναι μια τυραννική δικτατορία. Όμως πολλοί στη Δύση φοβούνται ότι αν καταρρεύσει το καθεστώς, υπάρχει ο κίνδυνος επιβολής μιας άλλου τύπου δικτατορίας, της θεοκρατίας, μιας και ομάδες τύπου Αλ Κάιντα πολεμάνε στο πλευρό της αντιπολίτευσης. Εσείς τι πιστεύετε;

Είναι ευθύνη κάθε Σύρου να κινηθεί ώστε να αποτραπεί μια τέτοια εξέλιξη, αν και δεν είναι τόσο πιθανή όσο την παρουσιάζετε. Αυτό πάντως που βλέπουμε μέχρι τώρα είναι μια επανάσταση ενάντια στο καθεστώς για τα δικαιώματα του λαού. Δεν γίνεται να υποστηρίζουμε το καθεστώς επειδή φοβόμαστε τους σαλαφίτες ή την Αλ Κάιντα. Έτσι κι αλλιώς, η πλειοψηφία των Σύρων απορρίπτει τον εξτρεμισμό.

Τάσσεστε υπέρ μιας επέμβασης της Δύσης για την επιβολή ζώνης απαγόρευσης πτήσεων;

Δεν συμφωνώ με μια απ’ απευθείας ξένη στρατιωτική επέμβαση. Θα μπορούσαν όμως να δώσουν πιο πολλά και πιο σύγχρονα όπλα στην αντιπολίτευση.

Τον τελευταίο καιρό οι αντιμαχόμενες πλευρές βρίσκονται σε κατάσταση στασιμότητας. Μοιάζει να μην μπορεί καμιά από τις δύο να νικήσει. Εκτιμάτε ότι ο πόλεμος θα κρατήσει πολύ ακόμα;

Ελπίζω όχι. Ωστόσο, το καθεστώς Άσαντ έχει χρεοκοπήσεις πολιτικά και ηθικά. Το καθεστώς διατηρείται στην εξουσία όχι χάρη στη λαϊκή στήριξη, αλλά με τη δύναμη των όπλων. Είναι ζήτημα χρόνου λοιπόν η οριστική κατάρρευσή του.

Και μια τελευταία ερώτηση. Πώς θα μπορούσαμε από την Ευρώπη να βοηθήσουμε τον κόσμο στη Συρία, ιδιαίτερα τους Παλαιστίνιους;

Το πρωταρχικό είναι να γίνει γνωστή η κατάσταση των Παλαιστίνιων στη Συρία γιατί κανείς δεν γνωρίζει το ότι δολοφονούνται ή ότι τα σπίτια τους βομβαρδίζονται. Από εκεί και πέρα χρειαζόμαστε επειγόντως κάθε είδους ανθρωπιστική βοήθεια.

Τη συνέντευξη πήρε ο Γιάννης Αλμπάνης

Περισσότερα

Από τη σημερινή Εποχή. Στη φωτογραφία κινητοποίηση της Ένωσης Ελεύθερων Σύρων Φοιτητών στη Νταράγια στις 31/8/12.

Ο Τζαουάντ Αλ Χατιμπ, στέλεχος της συριακής αντιπολίτευσης, είναι ο εκπρόσωπος τύπου της Ένωσης των Ελεύθερων Σύρων Φοιτητών. Συμμετείχε από την αρχή στην εξέγερση ενάντια στο καθεστώς Άσαντ. Για τη δράση του αυτή διώχθηκε και αναγκάστηκε να καταφύγει στην Τουρκία πριν από πέντε μήνες.

Η Ένωση Ελεύθερων Σύρων Φοιτητών ( http://www.facebook.com/Union.Of.Syrian.Free.Students?ref=ts) ιδρύθηκε το Σεπτέμβριο του 2011 και οι στόχοι της σύμφωνα με τη διακήρυξή της είναι: ο συντονισμός όλων των αντιπολιτευόμενων φοιτητών, η οργάνωση διαδηλώσεων και άλλων ειρηνικών διαμαρτυριών ενάντια στο καθεστώς Άσαντ, η από κοινού δράση με άλλες επαναστατικές ομάδες για την ανατροπή του απονομιμοποιημένου καθεστώτος με παράλληλε διατήρηση της εθνικής ενότητας, καθώς και η οικοδόμηση ενός λαϊκού, δημοκρατικού και πλουραλιστικού συστήματος που θα διασφαλίσει την ελευθερία, τη δικαιοσύνη και την ισότητα για όλους τους Σύρους πολίτες.

Η συνέντευξη με τον Τζαουάντ Αλ Χατίμπ έγινε τηλεφωνικά στις 31/8/12. Οι απόψεις που διατυπώνει φαίνεται ότι εκφράζουν μεγάλο μέρος της κοσμικής συριακής αντιπολίτευσης.

Κατ’ αρχάς, θα ήθελα να μού περιγράψετε σε λίγες γραμμές τη δράση της οργάνωσής σας.

Η κατάσταση στη Συρία είναι πολύ δύσκολη και πολύ περίπλοκη. Μέσα όμως σε αυτές τις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, οι φοιτητές επιμένουν να διαδηλώνουν και να οργανώνουν ειρηνικές διαμαρτυρίες σε όλη τη χώρα. Την τελευταία εβδομάδα οργανώσαμε διαδηλώσεις στη Δαμασκό, τη Χάμα, την Ντάρα. Την επόμενη βδομάδα ξεκινάμε την καμπάνια «Η Συρία είναι για εμάς». Η καμπάνια αυτή θα συμπεριλάβει διαδηλώσεις, διανομή τροφίμων, ενέργειες για τα μίντια κ.α. Θα εστιάσουμε τόσο στις μειονότητες όσο και στους άνδρες των υπηρεσιών ασφαλείας και του στρατού. Θέλουμε να τους δείξουμε ότι το μέλλον της Συρίας θα είναι ευοίωνο για όλους, θέλουμε να τους κάνουμε να αισθανθούν ασφαλείς και να ενεργοποιηθούν στον αγώνα για τη νέα Συρία. Η Συριακή Επανάσταση θα ωφελήσει κάθε πολίτη της χώρας ανεξάρτητα από την περιοχή στην οποία ζει ή τη θρησκεία στην οποία ανήκει. Αστυνομικοί, γιατροί, στρατιώτες, όλοι έχουν τη θέση τους στη νέα Συρία. Αυτό είναι το θετικό μήνυμα που θέλουμε να τους στείλουμε.

Αλλά περί τίνος πρόκειται; Τι είναι αυτή η «νέα Συρία» στην οποία αναφέρεστε; Ποια είναι τα βασικά αιτήματα σας;

Μέχρι τώρα οι πολίτες της Συρίας δεν είχαν κανένα δικαίωμα. Η κυβέρνηση μπορούσε να συλλάβει αυθαίρετα ή να σκοτώσει τον οποιοδήποτε. Στη νέα Συρία θα ανήκουμε όλοι, μιας και όλοι θα έχουμε ίσα δικαιώματα. Κανένας δεν θα έχει παραπάνω δικαιώματα από τον άλλο. Η δημοκρατία θα αντικαταστήσει τη δικτατορία και το κράτος θα είναι κοσμικό. Θα μπορέσουμε να συνεργαστούμε όλοι μαζί για να χτίσουμε μια καινούργια χώρα.

Στη «νέα Συρία» θα εγγυηθείτε τα δικαιώματα των μειονοτήτων, των αλεβιτών, των χριστιανών, των Κούρδων;

Προσωπικά ανήκω σε μειονότητα, είμαι Κούρδος και συμμετέχω στην επανάσταση. Είμαι μάλιστα από αυτούς που την ξεκίνησαν. Η νέα Συρία θα είναι η πατρίδα μου και νιώθω ότι θα ανήκω σε αυτήν περισσότερο απ’ ό,τι στο παρελθόν. Στα σχέδια μας για τη νέα Συρία περιλαμβάνονται όλοι και θα εγγυηθούμε την ασφάλεια όλων. Δεν θα επιτρέψουμε στον ισλαμικό εξτρεμισμό να ελέγξει την κατάσταση μετά την πτώση του καθεστώτος. Δεν υπάρχει λόγος για τον οποιοδήποτε να φοβάται για το μέλλον της Συρίας. Η νέα Συρία θα είναι ένα καλύτερο μέρος όχι μόνο για τους σουνίτες, αλλά και για τους χριστιανούς, τους Κούρδους και τους αλεβίτες. Θα είναι καλύτερο μέρος για όλους.

Αν κατάλαβα καλά, η οργάνωσή σας επιλέγει τη μη βίαιη αντίσταση στο καθεστώς Άσαντ. Ωστόσο, άλλες ομάδες, όπως ο Ελεύθερος Συριακός Στρατός, διεξάγουν μια ένοπλη εκστρατεία εναντίον του καθεστώτος. Γιατί εσείς έχετε κάνει αυτήν την επιλογή και τι πιστεύετε για όσους έχουν επιλέξει τη βίαιη αντίσταση;

Ο λαός της Συρίας δεν είχε πάρει τα όπλα ακόμα κι εφτά με οχτώ μήνες μετά την έναρξη της επανάστασης. Ο κόσμος αναγκάστηκε να πάρει τα όπλα για να προστατεύσει τη ζωή του. Εμείς ως μη βίαιη οργάνωση δεν εστιάζουμε μόνο στην πτώση του καθεστώτος, αλλά και στην ανοικοδόμηση της Συρίας μετά την πτώση του καθεστώτος. Αυτοί που συμμετέχουν στις ένοπλες ομάδες είναι άνθρωποι σαν εμάς, που αναγκάστηκαν να πάρουν τα όπλα για να προστατεύσουν τους εαυτούς τους. Μάλιστα μερικές φορές συντονιζόμαστε μαζί τους. Η συριακή κοινωνία είναι ιστορικά μια ειρηνική κοινωνία. Γι’ αυτό για μεγάλο διάστημα ο κόσμος προσπάθησε να κρατήσει ειρηνικές τις διαμαρτυρίες. Όμως αναγκάστηκε να αμυνθεί.

Ωστόσο, φαίνεται ότι αυτή τη στιγμή δρουν στο πλευρό της συριακής αντιπολίτευσης πολλοί ξένοι μαχητές, με ιδιαίτερη παρουσία της Αλ Κάιντα. Πολλοί στη Δύση φοβούνται ότι η εξέγερση θα οδηγήσει εντέλει στην επιβολή ενός εξτρεμιστικού φανατικού καθεστώτος. Ποια είναι η δική σας προσέγγιση;

Η συριακή κοινωνία είναι πολύ μακριά από τις ριζοσπαστικές ισλαμικές απόψεις. Ακόμα και το 95% δεν έχουν σχέση με τον ισλαμικό ριζοσπαστισμό. Μόνο λίγοι μαχητές συμμερίζονται τέτοιες αντιλήψεις. Το ζήτημα όμως είναι ότι οι ξένες κυβερνήσεις ανοίγουν το δρόμο στους εξτρεμιστές, οι οποίοι έχουν δικά τους κανάλια ανεφοδιασμού, με το να μην παρέχουν όπλα, τροφή και χρήματα στις ένοπλες ομάδες της αντιπολίτευσης. Έτσι η Αλ Κάιντα βρίσκει το χώρο να δρα στη Συρία, επειδή κανείς δεν στηρίζει τις άλλες ένοπλες ομάδες.

Η οργάνωσή σας, και γενικά η συριακή αντιπολίτευση, θα υποστήριζαν μια ξένη επέμβαση, όπως αυτή στη Λιβύη;

Ο λαός της Συρίας θα δεχτεί οποιαδήποτε βοήθεια, στρατιωτική ή όχι, από οποιονδήποτε. Ο λόγος είναι ότι πολύ απλά δεν μπορεί να αντέξει άλλο, αφού καθημερινά δολοφονείται κατά εκατοντάδες. Διεκδικούμε σταθερά το αίτημα για την επιβολή ζώνης πτήσεων, όπως έχει γίνει στο παρελθόν στη Λιβύη και το Ιράκ. Στην αρχή της επανάστασης ο λαός ήταν αντίθετος με τη διεθνή επέμβαση, αλλά πλέον δεν μπορεί να αντέξει άλλο την κατάσταση. Δεν έχει όπλα κατάλληλα για να αμυνθεί απέναντι στα κυβερνητικά αεροπλάνα και τη στρατιωτική μηχανή του καθεστώτος. Κατά συνέπεια, ο συριακός λαός ζητάει την οποιουδήποτε είδους διεθνή δράση – αίτημα που υποστηρίζω κι εγώ.

Ο συριακός εμφύλιος μοιάζει όλο και περισσότερο με πόλεμο δια αντιπροσώπων. Από τη μια μεριά η Σαουδική Αραβία και η Δύση υποστηρίζουν τους αντάρτες, και από τη άλλη, το Ιράν και η Ρωσία στέκονται στο πλευρό του καθεστώτος. Αυτή η κατάσταση, ακόμα και σε περίπτωση που νικήσετε με ξένη βοήθεια, δεν θα υπονομεύσει τη συριακή ανεξαρτησία;

Στην πραγματικότητα, η κατάσταση στη Συρία δεν είναι πλέον πολιτική. Περισσότερο μοιάζει με ηφαίστειο που εκρήγνυται ή τυφώνα. Οι διεθνείς κυβερνήσεις και οι άλλοι λαοί πρέπει να μας υποστηρίξουν, όχι με πολιτικές σκοπιμότητες. Είναι αλήθεια ότι το Ιράν και η Ρωσία υποστηρίζουν το καθεστώς. Αλλά πού είναι οι δικοί μας φίλοι; Οι δυτικές κυβερνήσεις λένε ότι υποστηρίζουν τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα παντού στον κόσμο. Εμάς όμως δεν μας υποστηρίζει κανείς.

Τη συνέντευξη πήρε ο Γιάννης Αλμπάνης

Περισσότερα