Ο Διαμαντόπουλος στην πυρά των πάνελ

francis-bacon-screaming-pope_414x290

Από το Red Notebook της 4/1/2014

Φίλη στο facebook μας θύμισε σήμερα τι έλεγε ο μεγάλος Μπαχτίν για το καρναβάλι: «Ο «γκροτέσκος ρεαλισμός» του καρναβαλιού ανατρέπει τη συμβατική αισθητική προκειμένου να εντοπίσει μια νέα, λαϊκή, ορμητική επαναστατική ομορφιά, αυτή που τολμάει να αποκαλύψει τον γκροτέσκο χαρακτήρα του ισχυρού και την κρυμμένη ομορφιά του «βάρβαρου».

Στο καρναβάλι όλες οι ιεραρχικές διακρίσεις, όλα τα όρια, όλοι οι κανόνες και οι απαγορεύσεις αναστέλλονται προσωρινά, καθώς δημιουργείται ένα ποιοτικά διαφορετικό είδος επικοινωνίας, που στηρίζεται στην «ελευθερία και οικεία επαφή». Μέσα στο πλαίσιο της κοσμικής ευθυμίας του καρναβαλιού, το γέλιο έχει ένα βαθύ φιλοσοφικό νόημα: αποτελεί μια ιδιαίτερη θεώρηση της ύπαρξης, που διαθέτει την ίδια βαθύτητα με τη σοβαρότητα και τα δάκρυα».

Το γέλιο έχει λοιπόν ένα βαθύ φιλοσοφικό νόημα. Κι ο νους πηγαίνει κατευθείαν σε εκείνον τον φανατικό καλόγερο στο Όνομα του Ρόδου, που παραδίδει στην πυρά τον χαμένο τόμο της Κωμωδίας από την Ποιητική του Αριστοτέλη, θεωρώντας το γέλιο υπονομευτικό για τη θρησκεία. Και είχε δίκιο! Γιατί το γέλιο ως έκφραση της χαράς και της επιθυμίας για τη ζωή, αυτής της μιας και μοναδικής που υπάρχει και μας έχει δοθεί, αποτελεί ανειρήνευτο εχθρό κάθε εξουσίας που επιχειρεί να πνίξει την επιθυμία και να ενταφιάσει τη ζωή. Κάθε εξουσίας που είναι η ίδια νεκρή εργασία, νεκρή ηδονή, νεκρή σκέψη. Γι’ αυτό άλλωστε και η τελετουργία της είναι πάντοτε άκρως σοβαρή και αγέλαστη: «εδώ κυβερνάμε, δεν κάνουμε αστεία».

Το καρναβάλι (εδώ ο Μπαχτίν ρηματοποιεί μια κοινά βιωμένη εμπειρία) είναι ο τόπος  της κατάλυσης των ιεραρχιών και των απαγορεύσεων. Σε παλιότερους χρόνους, όταν το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης δεν ήταν κατοχυρωμένο, το καρναβάλι αποτελούσε ίσως τη μόνη στιγμή που η εξουσία μπορούσε να χλευαστεί ατιμώρητα, μέσα στην εξισωτική έκρηξη χαράς των μασκοφόρων. Αλλά και σήμερα, ποιος θα μπορούσε να διανοηθεί καρναβάλι χωρίς σάτιρα των (πολιτικών, οικονομικών και θρησκευτικών) εξουσιών, και μάλιστα στην πιο επιθετική και βλάσφημη μορφή της;

Έχει κανένα πολιτικό νόημα να τα επαναλαμβάνουμε όλα αυτά; Κανονικά εν έτει 2014 δεν θα έπρεπε να έχει. Μια θετικιστική αντίληψη της Ιστορίας πιθανότατα θα οδηγούσε στο συμπέρασμα ότι η όποια υπεράσπιση του καρναβαλιού θα έπρεπε να αποτελεί μέρος ενός μακρινού παρελθόντος. Κάθε άλλο όμως. Η μνημονιακή επιδρομή συνδυάζεται μια χαρά με την αναβίωση κάθε είδους σκοταδιστικών δοξασιών, με προεξάρχοντα τον ναζισμό. Επομένως, είναι φυσιολογικό οι ιεράρχες να επιτίθενται στον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Βαγγέλη Διαμαντόπουλο επειδή συμμετείχε στο καρναβάλι της Καστοριάς, υποδυόμενος τον παπά. Οι καλοί χριστιανοί καλούν μάλιστα τον ΣΥΡΙΖΑ να αποπέμψει τον βουλευτή του.

Θα μπορούσε να παρατηρήσει κανείς ότι οι ιεράρχες δεν έχουν ζητήσει την αποπομπή κανενός πολιτικού που λεηλάτησε τον δημόσιο κορβανά ή οργάνωσε την αφαίμαξη των εισοδημάτων των φτωχών. Όπως επίσης ότι μένουν προκλητικά σιωπηλοί και για άλλα ζωτικά θέματα για το ποίμνιό τους. Η αιθαλομίχλη αποτελεί το πιο πρόσφατο παράδειγμα. Ακόμα θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως επιχείρημα ότι η σάτιρα του Διαμαντόπουλου στρεφόταν εναντίον της μνημονιακής εξουσίας και όχι των χριστιανών.

Ωστόσο, κανένα από τα προαναφερθέντα επιχειρήματα δεν θα ήταν σκόπιμο να χρησιμοποιηθεί. Γιατί τα διακυβεύματα στη συζήτηση που έχει ανοίξει, δεν είναι η υποκρισία των ιεραρχών ή η υποτιθέμενη ασέβεια του Διαμαντόπουλου. Η επίθεση της εκκλησίας στρέφεται εναντίον της ελευθερίας της σάτιρας, καθώς και αυτού καθαυτού του καρναβαλιού. Αυτό που στην πραγματικότητα λένε οι ιεράρχες είναι ότι ένας βουλευτής δεν μπορεί να συμμετέχει στο καρναβάλι που δεν είναι «σοβαρή υπόθεση» (εν αντιθέσει με το Μνημόνιο και τις μίζες) και ότι η σάτιρα θα πρέπει να μην αγγίζει την εκκλησία –ανάλογα έλεγαν και οι ιερείς στον Αριστοφάνη.

Κατά συνέπεια, η απάντηση θα πρέπει να είναι ότι ο καθένας έχει δικαίωμα να συμμετάσχει στο καρναβάλι (όπως δηλαδή συμβαίνει εδώ κι αιώνες), καθώς και ότι μετά το 1789 η ανθρωπότητα έχει κερδίσει το δικαίωμα στην πλήρη ελευθερία έκφρασης, που συμπεριλαμβάνει τη σάτιρα. Μπορεί να ενοχλούνται οι ιεράρχες, αλλά έχουμε απόλυτο δικαίωμα να εξηγούμε τη Ζωή με βάση τη Θεωρία της Εξέλιξης και όχι το Βιβλίο της Γενέσεως, όπως ακριβώς έχουμε το δικαίωμα να κάνουμε σάτιρα με τα «ιερά μυστήρια» -ακόμα και να μην τα θεωρούμε ιερά ή μυστήρια. Και θα πρέπει να καταλάβουν ότι δεν πρόκειται να ανεχτούμε την συνέχιση της τελετουργικής καύσης του Διαμαντόπουλου στην πυρά των πάνελ –εδώ η Ιερή Εξέταση επαναλαμβάνεται ως φάρσα.

Αυτονόητα πράγματα θα μού πείτε. Αλλά με κάτι «συντονιστές» πήγαμε να τα ξεχάσουμε.

(Ο πίνακας: «The screaming Pope», του Φράνσις Μπέηκον, σπουδή πάνω στο πορτραίτο του πάπα Ιννοκέντιου Χ, του Βελάσκεθ)

Περισσότερα

Ο ΣΥΡΙΖΑ περνάει μπροστά

samaras-daxtylo-vouli1Από την Εποχή της 29/12/2013

Η πο­λι­τι­κή πα­λά­ντζα γέρ­νει υ­πέρ του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Πολ­λές φο­ρές στο πα­ρελ­θόν έ­χει κα­τα­γρα­φεί έ­να ο­ρια­κό ση­μείο, με­τά το ο­ποίο ο συ­σχε­τι­σμός των πο­λι­τι­κών δυ­νά­μεων αλ­λά­ζει κα­τά τρό­πο α­νε­πί­στρε­πτο. Φαί­νε­ται  ό­τι η ψή­φι­ση των νο­μο­θε­τη­μά­των για το φό­ρο α­κι­νή­των και τους πλει­στη­ρια­σμούς ση­μα­το­δο­τεί έ­να τέ­τοιο ο­ρια­κό ση­μείο, με τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να περ­νά­ει μπρο­στά α­πό τη Νέα Δη­μο­κρα­τία.

Τη δια­φο­ρά δεν την κά­νουν τό­σο οι δη­μο­σκο­πή­σεις οι ο­ποίες στο σύ­νο­λό τους α­πο­τυ­πώ­νουν προ­βά­δι­σμα της α­ξιω­μα­τι­κής α­ντι­πο­λί­τευ­σης. Από τη στιγ­μή που πα­ρα­πά­νω α­πό το 40% των ε­ρω­τώ­με­νων δεν δί­νει α­πα­ντή­σεις, εί­ναι προ­φα­νές ό­τι οι δη­μο­σκο­πή­σεις, (α­κό­μα και οι πιο άρ­τιες ε­πι­στη­μο­νι­κά) μπο­ρούν να δώ­σουν μό­νο α­δρές εν­δεί­ξεις των κοι­νω­νι­κών τά­σεων, και ό­χι να α­πο­τε­λέ­σουν λε­πτο­με­ρή α­πο­τύ­πω­σή τους.

Τη με­γά­λη δια­φο­ρά την κά­νουν, α­πό τη μια με­ριά, αυ­τό που θα λέ­γα­με η γε­νι­κή αί­σθη­ση της συ­γκυ­ρίας, και α­πό την άλ­λη, οι πραγ­μα­τι­κές πιέ­σεις που α­σκού­νται στους βου­λευ­τές της συ­μπο­λί­τευ­σης α­πό τους ψη­φο­φό­ρους τους. Η γε­νι­κή αί­σθη­ση εί­ναι, λοι­πόν, ό­τι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα εί­ναι ο νι­κη­τής στις ευ­ρωε­κλο­γές. Στη δε Βου­λή δεν εμ­φα­νί­ζε­ται ού­τε έ­νας βου­λευ­τής της συ­μπο­λί­τευ­σης να υ­πε­ρα­σπί­ζε­ται έν­θερ­μα την α­κο­λου­θού­με­νη πο­λι­τι­κή. Η κρι­τι­κή στον Γ. Στουρ­νά­ρα α­πό τους βου­λευ­τές της ΝΔ και του ΠΑ­ΣΟΚ τεί­νει πλέ­ον να γί­νει ο κα­νό­νας, ό­χι η ε­ξαί­ρε­ση.

Η συρ­ρί­κνω­ση της ε­πιρ­ροής της κυ­βέρ­νη­σης Σα­μα­ρά δεν ο­φεί­λε­ται μό­νο στη συσ­σώ­ρευ­ση των μνη­μο­νια­κών δει­νών για ό­σους έ­χουν ή­δη πέ­σει θύ­μα­τα της πο­λι­τι­κής της «ε­σω­τε­ρι­κής υ­πο­τί­μη­σης». Εξί­σου ση­μα­ντι­κό εί­ναι το ό­τι με τη φο­ρο­λό­γη­ση των α­κι­νή­των και το ά­νοιγ­μα του πα­ρα­θύ­ρου για τους πλει­στη­ρια­σμούς, η κυ­βέρ­νη­ση έρ­χε­ται σε  ευ­θεία σύ­γκρου­ση με πα­ρα­δο­σια­κά συ­ντη­ρη­τι­κά α­κρο­α­τή­ρια, τα ο­ποία μέ­χρι τώ­ρα τη στή­ρι­ζαν σχε­τι­κά. Όλα δεί­χνουν  ό­τι βρι­σκό­μα­στε μπρο­στά σε νέα δια­δι­κα­σία άρ­σης σχέ­σεων πο­λι­τι­κής εκ­προ­σώ­πη­σης των με­σαίων στρω­μά­των, α­νά­λο­γη με αυ­τή πριν ε­νά­μι­σι χρό­νο με τα α­σθε­νέ­στε­ρα οι­κο­νο­μι­κά. Όπως και να ‘χει, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έ­χει αέ­ρα νί­κης, πράγ­μα που ό­λοι κα­τα­λα­βαί­νουν.

Τα τρία στοιχήματα

Ο Σα­μα­ράς ε­πεν­δύει σε πα­ρο­χές, δια­τά­ρα­ξη της συ­νο­χής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ε­νί­σχυ­ση άλ­λων α­ρι­στε­ρών ψη­φο­δελ­τίων. Το ό­τι έ­χει αρ­χί­σει η α­ντί­στρο­φη μέ­τρη­ση για την κυ­βέρ­νη­ση,  επ’ ου­δε­νί ση­μαί­νει ό­τι ο Σα­μα­ράς και οι άν­θρω­ποί του θα πε­ρι­μέ­νουν πα­θη­τι­κά το μοι­ραίο. Φαί­νε­ται ό­τι το Μα­ξί­μου ρί­χνει τα λε­φτά του (που δεν εί­ναι και πολ­λά, ε­δώ που τα λέ­με) σε τρία στοι­χή­μα­τα. Το πρώ­το, εί­ναι ό­τι γύ­ρω στον Απρί­λιο οι τροϊκα­νοί θα α­πο­δε­χτούν την ύ­παρ­ξη πρω­το­γε­νούς πλε­ο­νά­σμα­τος. Αυ­τό, υ­πο­τί­θε­ται, ό­τι θα ε­πι­τρέ­ψει στην κυ­βέρ­νη­ση να μοι­ρά­σει πε­ρί­που 700 ε­κα­τομ­μύ­ρια σε έν­στο­λους και συ­ντα­ξιού­χους. Πα­ράλ­λη­λα, η κυ­βέρ­νη­ση ευελ­πι­στεί ό­τι οι τροϊκα­νοί θα δώ­σουν κά­ποιο σή­μα για τη ρύθ­μι­ση του χρέ­ους, που θα μπο­ρέ­σει να το χρη­σι­μο­ποιή­σει στην προ­ε­κλο­γι­κή πε­ρίο­δο. Εννο­εί­ται ό­τι δεν μι­λά­με για πραγ­μα­τι­κό κού­ρε­μα, αλ­λά για  ευ­κο­λίες πλη­ρω­μής -για πα­ρά­δειγ­μα, διε­τές πά­γω­μα πλη­ρω­μής το­κο­χρε­ο­λυ­σίων.

Η δεύ­τε­ρη κί­νη­ση του Μα­ξί­μου εί­ναι να ε­νι­σχύ­σει αυ­τές που το ί­διο θεω­ρεί φυ­γό­κε­ντρες δυ­νά­μεις μέ­σα στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Ο τρό­πος που έ­χει ε­πι­λε­χτεί για να διαρ­ρη­χθεί η συ­νο­χή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, εί­ναι να πα­ρου­σιά­ζε­ται η η­γε­σία του κόμ­μα­τος α­να­ξιό­πι­στη, υ­πο­κρι­τι­κή κι εν­σω­μα­τω­μέ­νη στο μνη­μο­νια­κό πλαί­σιο. Εί­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό το δη­μο­σίευ­μα του «Βή­μα­τος» πε­ρί δή­θεν συν­διαλ­λα­γής Τσί­πρα-Ρεν -στο ί­διο μυ­θι­στο­ρη­μα­τι­κό άρ­θρο πε­ρι­γρά­φο­νταν και διά­λο­γοι στε­λε­χών του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με ευ­ρω­παίους α­ξιω­μα­τού­χους σε «συ­να­ντή­σεις» που ό­μως δεν πραγ­μα­το­ποιή­θη­καν πο­τέ.  Το Μα­ξί­μου πι­στεύει ό­τι αν πα­γιω­θεί η ει­κό­να μιας δε­ξιάς με­τα­τό­πι­σης της η­γε­σίας τού ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, η Αρι­στε­ρή Πλατ­φόρ­μα αρ­γά ή γρή­γο­ρα θα ο­δη­γη­θεί σε α­πο­χώ­ρη­ση α­πό το κόμ­μα!

Η τρί­τη  κυ­βερ­νη­τι­κή κί­νη­ση εί­ναι η ε­νί­σχυ­ση των α­ρι­στε­ρών σχη­μα­τι­σμών που λει­τουρ­γούν α­ντα­γω­νι­στι­κά στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και θα μπο­ρού­σαν να του κό­ψουν ψή­φους. Γι’ αυ­τό οι Ηρα­κλείς του Μνη­μο­νίου, ό­πως ο Γεωρ­γιά­δης, ε­ξά­ρουν τη συ­νέ­πεια και το ή­θος του ΚΚΕ, γι’ αυ­τό και η υ­περ­προ­βο­λή του Αλα­βά­νου α­πό τα δια­πλε­κό­με­να ΜΜΕ.

Όμως το Αρι­στε­ρό Ρεύ­μα έ­χει ση­μα­ντι­κή συμ­βο­λή στη δη­μιουρ­γία και την ε­νό­τη­τα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ε­νώ ο δη­μο­ψη­φι­σμα­τι­κός χα­ρα­κτή­ρας των ευ­ρωε­κλο­γών πε­ριο­ρί­ζει εκ των πραγ­μά­των την δυ­να­μι­κή α­ρι­στε­ρών σχη­μα­τι­σμών, ε­κτός ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Το πο­λι­τι­κό μέλ­λον του Σα­μα­ρά ε­να­πό­κει­ται λποι­πόν στην κα­λή διά­θε­ση των τροϊκα­νών. Οι κυ­βερ­νώ­ντες δεν εί­ναι βέ­βαια α­φε­λείς. Γνω­ρί­ζουν ό­τι με το πρω­το­γε­νές πλεό­να­σμα και μια υ­πό­σχε­ση για το χρέ­ος δεν κερ­δί­ζο­νται ε­κλο­γές που πραγ­μα­το­ποιού­νται σε μια κα­τα­στραμ­μέ­νη χώ­ρα. Γι’ αυ­τό και το σα­μα­ρι­κό antinews έ­χει ή­δη αρ­χί­σει το «μα­σάζ» στον κό­σμο της ΝΔ με άρ­θρα που υ­πο­βαθ­μί­ζουν την πο­λι­τι­κή ση­μα­σία του α­πο­τε­λέ­σμα­τος των ευ­ρωε­κλο­γών.  Πι­στεύουν ό­τι αν η δια­φο­ρά α­πό τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ κρα­τη­θεί σε «λο­γι­κό» ε­πί­πε­δο (π.χ. κά­τω του 3%), θα θεω­ρη­θεί α­να­στρέ­ψι­μη κι ε­πο­μέ­νως δεν θα υ­πάρ­χει χώ­ρος αμ­φι­σβή­τη­σης του πρω­θυ­πουρ­γού.

Μνη­μο­νια­κή κυ­βέρ­νη­ση χω­ρίς Σα­μα­ρά. Ανε­ξάρ­τη­τα α­πό το τι ε­πι­διώ­κει ο πρω­θυ­πουρ­γός και το πε­ρι­βάλ­λον του, τμή­μα­τα του μνη­μο­νια­κού πο­λι­τι­κού προ­σω­πι­κού α­περ­γά­ζο­νται άλ­λα σχέ­δια. Μια με­γά­λη ήτ­τα της κυ­βέρ­νη­σης Σα­μα­ρά δεν συ­νε­πά­γε­ται αυ­το­μά­τως προ­σφυ­γή σε βου­λευ­τι­κές ε­κλο­γές. Εί­ναι πια προ­φα­νές ό­τι σε πε­ρί­πτω­ση συ­ντρι­πτι­κής ήτ­τας Σα­μα­ρά στις ευ­ρωε­κλο­γές, θα ε­πι­διω­χτεί σχη­μα­τι­σμός κυ­βέρ­νη­σης α­πό την υ­φι­στά­με­νη Βου­λή. Μια μνη­μο­νια­κή κυ­βέρ­νη­ση χω­ρίς τον Σα­μα­ρά στην πρω­θυ­πουρ­γία, κα­τά το πρό­τυ­πο της κυ­βέρ­νη­σης Πα­πα­δή­μου, θα μπο­ρού­σε να συ­μπε­ρι­λά­βει τμή­μα­τα της ΔΗ­ΜΑ­Ρ, την Α­ΝΕ­Λ, κα­θώς και των α­νε­ξαρ­τη­το­ποιη­μέ­νων βου­λευ­τών. Εί­ναι εν­δει­κτι­κές άλ­λω­στε οι δη­λώ­σεις της Ντό­ρας Μπα­κο­γιάν­νη.

«Πολιτική ανωμαλία»

Το σε­νά­ριο της νέ­ας κυ­βέρ­νη­σης χω­ρίς Σα­μα­ρά μπο­ρεί να δια­σφα­λί­ζει την α­πρό­σκο­πτη ε­μπέ­δω­ση του Μνη­μο­νίου, ε­ντού­τοις α­ντι­με­τω­πί­ζει δύο πο­λύ σο­βα­ρά προ­βλή­μα­τα. Το πρώ­το εί­ναι ό­τι αν οι μνη­μο­νια­κοί έ­χουν συ­ντρι­βεί στις ευ­ρωε­κλο­γές, ο­ποια­δή­πο­τε μνη­μο­νια­κή κυ­βερ­νη­τι­κή λύ­ση θα στε­ρεί­ται κοι­νω­νι­κής νο­μι­μο­ποίη­σης με α­πο­τέ­λε­σμα να δι­καιού­ται ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να μι­λά­ει για δια­στρέ­βλω­ση της λαϊκής βού­λη­σης και κα­μα­ρί­λα. Το δεύ­τε­ρο πρό­βλη­μα εί­ναι η α­ντί­δρα­ση του ί­διου του Σα­μα­ρά. Ήδη ο πρω­θυ­πουρ­γός στη συ­νέ­ντευ­ξή του στην «Κα­θη­με­ρι­νή» χα­ρα­κτη­ρί­ζει σχέ­διο πο­λι­τι­κής α­νω­μα­λίας ο­ποια­δή­πο­τε άλ­λη κυ­βέρ­νη­ση α­πό τη ση­με­ρι­νή Βου­λή, χω­ρίς τον ί­διο στον πρω­θυ­πουρ­γι­κό θώ­κο. Επο­μέ­νως, δεν εί­ναι κα­θό­λου βέ­βαιο ό­τι θα συ­ναι­νέ­σει σε ο­ποια­δή­πο­τε προ­σπά­θεια που θα ο­δη­γεί στην πο­λι­τι­κή πε­ρι­θω­ριο­ποίη­σή του.

Με­τα­ξύ κοι­νω­νι­κής α­πό­γνω­σης και α­δυ­να­μίας του κι­νή­μα­τος. Αν η γε­νι­κευ­μέ­νη κοι­νω­νι­κή κα­τα­στρο­φή που προ­κα­λεί το Μνη­μό­νιο ο­δη­γεί στην άρ­ση των σχέ­σεων πο­λι­τι­κής εκ­προ­σώ­πη­σης και την α­πί­σχναν­ση της κυ­βέρ­νη­σης, η προ­φα­νής α­δυ­να­μία των κι­νη­μά­των δί­νει στους μνη­μο­νια­κούς με­γά­λα πε­ρι­θώ­ρια ε­λιγ­μών. Λαμ­βά­νο­ντας υ­πό­ψη την έ­κτα­ση της κοι­νω­νι­κής ε­ρή­μω­σης που προ­κα­λεί το Μνη­μό­νιο, η κυ­βέρ­νη­ση θα έ­πρε­πε να μας εί­χε α­φή­σει χρό­νους προ πολ­λού. Από τη στιγ­μή ό­μως που οι δρό­μοι εί­ναι ά­δειοι και η κοι­νω­νι­κή α­γα­νά­κτη­ση δεν παίρ­νει τη μορ­φή του γε­νι­κού ξε­ση­κω­μού,  οι μνη­μο­νια­κοί μπο­ρούν α­κό­μα να δια­χει­ρί­ζο­νται την ε­ξαι­ρε­τι­κά δυ­σχε­ρή θέ­ση τους, και να κά­νουν σχέ­δια για με­τά τις ευ­ρωε­κλο­γές. Ακό­μα και αν πέ­σουν τον Μάη, εί­ναι πραγ­μα­τι­κά τρο­μα­κτι­κό το πό­σο ζη­μιά μπο­ρούν να προ­κα­λέ­σουν στην κοι­νω­νία αυ­τούς τους πέ­ντε μή­νες.

Το να α­νοί­ξει η δίο­δος ώ­στε η λά­βα της κοι­νω­νι­κής α­γα­νά­κτη­σης να ε­κρα­γεί στο πο­λι­τι­κό προ­σκή­νιο εί­ναι α­πο­λύ­τως α­να­γκαίο για να  στε­νέ­ψουν α­σφυ­κτι­κά τα πε­ρι­θώ­ρια των μνη­μο­νια­κών. Όσο η πο­λι­τι­κή διε­ξά­γε­ται μό­νο στο πε­δίο των θε­σμών και της ε­πι­κοι­νω­νίας, οι δυ­νά­μεις του Μνη­μο­νίου θα δια­τη­ρούν με­γά­λο μέ­ρος της δυ­να­τό­τη­τάς τους να ε­λίσ­σο­νται πο­λι­τι­κά.

 Γιάννης Αλμπάνης

Η πο­λι­τι­κή πα­λά­ντζα γέρ­νει υ­πέρ του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Πολ­λές φο­ρές στο πα­ρελ­θόν έ­χει κα­τα­γρα­φεί έ­να ο­ρια­κό ση­μείο, με­τά το ο­ποίο ο συ­σχε­τι­σμός των πο­λι­τι­κών δυ­νά­μεων αλ­λά­ζει κα­τά τρό­πο α­νε­πί­στρε­πτο. Φαί­νε­ται  ό­τι η ψή­φι­ση των νο­μο­θε­τη­μά­των για το φό­ρο α­κι­νή­των και τους πλει­στη­ρια­σμούς ση­μα­το­δο­τεί έ­να τέ­τοιο ο­ρια­κό ση­μείο, με τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να περ­νά­ει μπρο­στά α­πό τη Νέα Δη­μο­κρα­τία.

Τη δια­φο­ρά δεν την κά­νουν τό­σο οι δη­μο­σκο­πή­σεις οι ο­ποίες στο σύ­νο­λό τους α­πο­τυ­πώ­νουν προ­βά­δι­σμα της α­ξιω­μα­τι­κής α­ντι­πο­λί­τευ­σης. Από τη στιγ­μή που πα­ρα­πά­νω α­πό το 40% των ε­ρω­τώ­με­νων δεν δί­νει α­πα­ντή­σεις, εί­ναι προ­φα­νές ό­τι οι δη­μο­σκο­πή­σεις, (α­κό­μα και οι πιο άρ­τιες ε­πι­στη­μο­νι­κά) μπο­ρούν να δώ­σουν μό­νο α­δρές εν­δεί­ξεις των κοι­νω­νι­κών τά­σεων, και ό­χι να α­πο­τε­λέ­σουν λε­πτο­με­ρή α­πο­τύ­πω­σή τους.

Τη με­γά­λη δια­φο­ρά την κά­νουν, α­πό τη μια με­ριά, αυ­τό που θα λέ­γα­με η γε­νι­κή αί­σθη­ση της συ­γκυ­ρίας, και α­πό την άλ­λη, οι πραγ­μα­τι­κές πιέ­σεις που α­σκού­νται στους βου­λευ­τές της συ­μπο­λί­τευ­σης α­πό τους ψη­φο­φό­ρους τους. Η γε­νι­κή αί­σθη­ση εί­ναι, λοι­πόν, ό­τι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα εί­ναι ο νι­κη­τής στις ευ­ρωε­κλο­γές. Στη δε Βου­λή δεν εμ­φα­νί­ζε­ται ού­τε έ­νας βου­λευ­τής της συ­μπο­λί­τευ­σης να υ­πε­ρα­σπί­ζε­ται έν­θερ­μα την α­κο­λου­θού­με­νη πο­λι­τι­κή. Η κρι­τι­κή στον Γ. Στουρ­νά­ρα α­πό τους βου­λευ­τές της ΝΔ και του ΠΑ­ΣΟΚ τεί­νει πλέ­ον να γί­νει ο κα­νό­νας, ό­χι η ε­ξαί­ρε­ση.

Η συρ­ρί­κνω­ση της ε­πιρ­ροής της κυ­βέρ­νη­σης Σα­μα­ρά δεν ο­φεί­λε­ται μό­νο στη συσ­σώ­ρευ­ση των μνη­μο­νια­κών δει­νών για ό­σους έ­χουν ή­δη πέ­σει θύ­μα­τα της πο­λι­τι­κής της «ε­σω­τε­ρι­κής υ­πο­τί­μη­σης». Εξί­σου ση­μα­ντι­κό εί­ναι το ό­τι με τη φο­ρο­λό­γη­ση των α­κι­νή­των και το ά­νοιγ­μα του πα­ρα­θύ­ρου για τους πλει­στη­ρια­σμούς, η κυ­βέρ­νη­ση έρ­χε­ται σε  ευ­θεία σύ­γκρου­ση με πα­ρα­δο­σια­κά συ­ντη­ρη­τι­κά α­κρο­α­τή­ρια, τα ο­ποία μέ­χρι τώ­ρα τη στή­ρι­ζαν σχε­τι­κά. Όλα δεί­χνουν  ό­τι βρι­σκό­μα­στε μπρο­στά σε νέα δια­δι­κα­σία άρ­σης σχέ­σεων πο­λι­τι­κής εκ­προ­σώ­πη­σης των με­σαίων στρω­μά­των, α­νά­λο­γη με αυ­τή πριν ε­νά­μι­σι χρό­νο με τα α­σθε­νέ­στε­ρα οι­κο­νο­μι­κά. Όπως και να ‘χει, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έ­χει αέ­ρα νί­κης, πράγ­μα που ό­λοι κα­τα­λα­βαί­νουν.

Τα τρία στοιχήματα

Ο Σα­μα­ράς ε­πεν­δύει σε πα­ρο­χές, δια­τά­ρα­ξη της συ­νο­χής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ε­νί­σχυ­ση άλ­λων α­ρι­στε­ρών ψη­φο­δελ­τίων. Το ό­τι έ­χει αρ­χί­σει η α­ντί­στρο­φη μέ­τρη­ση για την κυ­βέρ­νη­ση,  επ’ ου­δε­νί ση­μαί­νει ό­τι ο Σα­μα­ράς και οι άν­θρω­ποί του θα πε­ρι­μέ­νουν πα­θη­τι­κά το μοι­ραίο. Φαί­νε­ται ό­τι το Μα­ξί­μου ρί­χνει τα λε­φτά του (που δεν εί­ναι και πολ­λά, ε­δώ που τα λέ­με) σε τρία στοι­χή­μα­τα. Το πρώ­το, εί­ναι ό­τι γύ­ρω στον Απρί­λιο οι τροϊκα­νοί θα α­πο­δε­χτούν την ύ­παρ­ξη πρω­το­γε­νούς πλε­ο­νά­σμα­τος. Αυ­τό, υ­πο­τί­θε­ται, ό­τι θα ε­πι­τρέ­ψει στην κυ­βέρ­νη­ση να μοι­ρά­σει πε­ρί­που 700 ε­κα­τομ­μύ­ρια σε έν­στο­λους και συ­ντα­ξιού­χους. Πα­ράλ­λη­λα, η κυ­βέρ­νη­ση ευελ­πι­στεί ό­τι οι τροϊκα­νοί θα δώ­σουν κά­ποιο σή­μα για τη ρύθ­μι­ση του χρέ­ους, που θα μπο­ρέ­σει να το χρη­σι­μο­ποιή­σει στην προ­ε­κλο­γι­κή πε­ρίο­δο. Εννο­εί­ται ό­τι δεν μι­λά­με για πραγ­μα­τι­κό κού­ρε­μα, αλ­λά για  ευ­κο­λίες πλη­ρω­μής -για πα­ρά­δειγ­μα, διε­τές πά­γω­μα πλη­ρω­μής το­κο­χρε­ο­λυ­σίων.

Η δεύ­τε­ρη κί­νη­ση του Μα­ξί­μου εί­ναι να ε­νι­σχύ­σει αυ­τές που το ί­διο θεω­ρεί φυ­γό­κε­ντρες δυ­νά­μεις μέ­σα στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Ο τρό­πος που έ­χει ε­πι­λε­χτεί για να διαρ­ρη­χθεί η συ­νο­χή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, εί­ναι να πα­ρου­σιά­ζε­ται η η­γε­σία του κόμ­μα­τος α­να­ξιό­πι­στη, υ­πο­κρι­τι­κή κι εν­σω­μα­τω­μέ­νη στο μνη­μο­νια­κό πλαί­σιο. Εί­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό το δη­μο­σίευ­μα του «Βή­μα­τος» πε­ρί δή­θεν συν­διαλ­λα­γής Τσί­πρα-Ρεν -στο ί­διο μυ­θι­στο­ρη­μα­τι­κό άρ­θρο πε­ρι­γρά­φο­νταν και διά­λο­γοι στε­λε­χών του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με ευ­ρω­παίους α­ξιω­μα­τού­χους σε «συ­να­ντή­σεις» που ό­μως δεν πραγ­μα­το­ποιή­θη­καν πο­τέ.  Το Μα­ξί­μου πι­στεύει ό­τι αν πα­γιω­θεί η ει­κό­να μιας δε­ξιάς με­τα­τό­πι­σης της η­γε­σίας τού ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, η Αρι­στε­ρή Πλατ­φόρ­μα αρ­γά ή γρή­γο­ρα θα ο­δη­γη­θεί σε α­πο­χώ­ρη­ση α­πό το κόμ­μα!

Η τρί­τη  κυ­βερ­νη­τι­κή κί­νη­ση εί­ναι η ε­νί­σχυ­ση των α­ρι­στε­ρών σχη­μα­τι­σμών που λει­τουρ­γούν α­ντα­γω­νι­στι­κά στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και θα μπο­ρού­σαν να του κό­ψουν ψή­φους. Γι’ αυ­τό οι Ηρα­κλείς του Μνη­μο­νίου, ό­πως ο Γεωρ­γιά­δης, ε­ξά­ρουν τη συ­νέ­πεια και το ή­θος του ΚΚΕ, γι’ αυ­τό και η υ­περ­προ­βο­λή του Αλα­βά­νου α­πό τα δια­πλε­κό­με­να ΜΜΕ.

Όμως το Αρι­στε­ρό Ρεύ­μα έ­χει ση­μα­ντι­κή συμ­βο­λή στη δη­μιουρ­γία και την ε­νό­τη­τα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ε­νώ ο δη­μο­ψη­φι­σμα­τι­κός χα­ρα­κτή­ρας των ευ­ρωε­κλο­γών πε­ριο­ρί­ζει εκ των πραγ­μά­των την δυ­να­μι­κή α­ρι­στε­ρών σχη­μα­τι­σμών, ε­κτός ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Το πο­λι­τι­κό μέλ­λον του Σα­μα­ρά ε­να­πό­κει­ται λποι­πόν στην κα­λή διά­θε­ση των τροϊκα­νών. Οι κυ­βερ­νώ­ντες δεν εί­ναι βέ­βαια α­φε­λείς. Γνω­ρί­ζουν ό­τι με το πρω­το­γε­νές πλεό­να­σμα και μια υ­πό­σχε­ση για το χρέ­ος δεν κερ­δί­ζο­νται ε­κλο­γές που πραγ­μα­το­ποιού­νται σε μια κα­τα­στραμ­μέ­νη χώ­ρα. Γι’ αυ­τό και το σα­μα­ρι­κό antinews έ­χει ή­δη αρ­χί­σει το «μα­σάζ» στον κό­σμο της ΝΔ με άρ­θρα που υ­πο­βαθ­μί­ζουν την πο­λι­τι­κή ση­μα­σία του α­πο­τε­λέ­σμα­τος των ευ­ρωε­κλο­γών.  Πι­στεύουν ό­τι αν η δια­φο­ρά α­πό τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ κρα­τη­θεί σε «λο­γι­κό» ε­πί­πε­δο (π.χ. κά­τω του 3%), θα θεω­ρη­θεί α­να­στρέ­ψι­μη κι ε­πο­μέ­νως δεν θα υ­πάρ­χει χώ­ρος αμ­φι­σβή­τη­σης του πρω­θυ­πουρ­γού.

Μνη­μο­νια­κή κυ­βέρ­νη­ση χω­ρίς Σα­μα­ρά. Ανε­ξάρ­τη­τα α­πό το τι ε­πι­διώ­κει ο πρω­θυ­πουρ­γός και το πε­ρι­βάλ­λον του, τμή­μα­τα του μνη­μο­νια­κού πο­λι­τι­κού προ­σω­πι­κού α­περ­γά­ζο­νται άλ­λα σχέ­δια. Μια με­γά­λη ήτ­τα της κυ­βέρ­νη­σης Σα­μα­ρά δεν συ­νε­πά­γε­ται αυ­το­μά­τως προ­σφυ­γή σε βου­λευ­τι­κές ε­κλο­γές. Εί­ναι πια προ­φα­νές ό­τι σε πε­ρί­πτω­ση συ­ντρι­πτι­κής ήτ­τας Σα­μα­ρά στις ευ­ρωε­κλο­γές, θα ε­πι­διω­χτεί σχη­μα­τι­σμός κυ­βέρ­νη­σης α­πό την υ­φι­στά­με­νη Βου­λή. Μια μνη­μο­νια­κή κυ­βέρ­νη­ση χω­ρίς τον Σα­μα­ρά στην πρω­θυ­πουρ­γία, κα­τά το πρό­τυ­πο της κυ­βέρ­νη­σης Πα­πα­δή­μου, θα μπο­ρού­σε να συ­μπε­ρι­λά­βει τμή­μα­τα της ΔΗ­ΜΑ­Ρ, την Α­ΝΕ­Λ, κα­θώς και των α­νε­ξαρ­τη­το­ποιη­μέ­νων βου­λευ­τών. Εί­ναι εν­δει­κτι­κές άλ­λω­στε οι δη­λώ­σεις της Ντό­ρας Μπα­κο­γιάν­νη.

«Πολιτική ανωμαλία»

Το σε­νά­ριο της νέ­ας κυ­βέρ­νη­σης χω­ρίς Σα­μα­ρά μπο­ρεί να δια­σφα­λί­ζει την α­πρό­σκο­πτη ε­μπέ­δω­ση του Μνη­μο­νίου, ε­ντού­τοις α­ντι­με­τω­πί­ζει δύο πο­λύ σο­βα­ρά προ­βλή­μα­τα. Το πρώ­το εί­ναι ό­τι αν οι μνη­μο­νια­κοί έ­χουν συ­ντρι­βεί στις ευ­ρωε­κλο­γές, ο­ποια­δή­πο­τε μνη­μο­νια­κή κυ­βερ­νη­τι­κή λύ­ση θα στε­ρεί­ται κοι­νω­νι­κής νο­μι­μο­ποίη­σης με α­πο­τέ­λε­σμα να δι­καιού­ται ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να μι­λά­ει για δια­στρέ­βλω­ση της λαϊκής βού­λη­σης και κα­μα­ρί­λα. Το δεύ­τε­ρο πρό­βλη­μα εί­ναι η α­ντί­δρα­ση του ί­διου του Σα­μα­ρά. Ήδη ο πρω­θυ­πουρ­γός στη συ­νέ­ντευ­ξή του στην «Κα­θη­με­ρι­νή» χα­ρα­κτη­ρί­ζει σχέ­διο πο­λι­τι­κής α­νω­μα­λίας ο­ποια­δή­πο­τε άλ­λη κυ­βέρ­νη­ση α­πό τη ση­με­ρι­νή Βου­λή, χω­ρίς τον ί­διο στον πρω­θυ­πουρ­γι­κό θώ­κο. Επο­μέ­νως, δεν εί­ναι κα­θό­λου βέ­βαιο ό­τι θα συ­ναι­νέ­σει σε ο­ποια­δή­πο­τε προ­σπά­θεια που θα ο­δη­γεί στην πο­λι­τι­κή πε­ρι­θω­ριο­ποίη­σή του.

Με­τα­ξύ κοι­νω­νι­κής α­πό­γνω­σης και α­δυ­να­μίας του κι­νή­μα­τος. Αν η γε­νι­κευ­μέ­νη κοι­νω­νι­κή κα­τα­στρο­φή που προ­κα­λεί το Μνη­μό­νιο ο­δη­γεί στην άρ­ση των σχέ­σεων πο­λι­τι­κής εκ­προ­σώ­πη­σης και την α­πί­σχναν­ση της κυ­βέρ­νη­σης, η προ­φα­νής α­δυ­να­μία των κι­νη­μά­των δί­νει στους μνη­μο­νια­κούς με­γά­λα πε­ρι­θώ­ρια ε­λιγ­μών. Λαμ­βά­νο­ντας υ­πό­ψη την έ­κτα­ση της κοι­νω­νι­κής ε­ρή­μω­σης που προ­κα­λεί το Μνη­μό­νιο, η κυ­βέρ­νη­ση θα έ­πρε­πε να μας εί­χε α­φή­σει χρό­νους προ πολ­λού. Από τη στιγ­μή ό­μως που οι δρό­μοι εί­ναι ά­δειοι και η κοι­νω­νι­κή α­γα­νά­κτη­ση δεν παίρ­νει τη μορ­φή του γε­νι­κού ξε­ση­κω­μού,  οι μνη­μο­νια­κοί μπο­ρούν α­κό­μα να δια­χει­ρί­ζο­νται την ε­ξαι­ρε­τι­κά δυ­σχε­ρή θέ­ση τους, και να κά­νουν σχέ­δια για με­τά τις ευ­ρωε­κλο­γές. Ακό­μα και αν πέ­σουν τον Μάη, εί­ναι πραγ­μα­τι­κά τρο­μα­κτι­κό το πό­σο ζη­μιά μπο­ρούν να προ­κα­λέ­σουν στην κοι­νω­νία αυ­τούς τους πέ­ντε μή­νες.

Το να α­νοί­ξει η δίο­δος ώ­στε η λά­βα της κοι­νω­νι­κής α­γα­νά­κτη­σης να ε­κρα­γεί στο πο­λι­τι­κό προ­σκή­νιο εί­ναι α­πο­λύ­τως α­να­γκαίο για να  στε­νέ­ψουν α­σφυ­κτι­κά τα πε­ρι­θώ­ρια των μνη­μο­νια­κών. Όσο η πο­λι­τι­κή διε­ξά­γε­ται μό­νο στο πε­δίο των θε­σμών και της ε­πι­κοι­νω­νίας, οι δυ­νά­μεις του Μνη­μο­νίου θα δια­τη­ρούν με­γά­λο μέ­ρος της δυ­να­τό­τη­τάς τους να ε­λίσ­σο­νται πο­λι­τι­κά.

– See more at: http://left.gr/news/o-syriza-pernaei-mprosta-oi-mnimoniakoi-organonoyn-tin-amyna-toys#sthash.RJka0TP1.dpuf

Η πο­λι­τι­κή πα­λά­ντζα γέρ­νει υ­πέρ του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Πολ­λές φο­ρές στο πα­ρελ­θόν έ­χει κα­τα­γρα­φεί έ­να ο­ρια­κό ση­μείο, με­τά το ο­ποίο ο συ­σχε­τι­σμός των πο­λι­τι­κών δυ­νά­μεων αλ­λά­ζει κα­τά τρό­πο α­νε­πί­στρε­πτο. Φαί­νε­ται  ό­τι η ψή­φι­ση των νο­μο­θε­τη­μά­των για το φό­ρο α­κι­νή­των και τους πλει­στη­ρια­σμούς ση­μα­το­δο­τεί έ­να τέ­τοιο ο­ρια­κό ση­μείο, με τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να περ­νά­ει μπρο­στά α­πό τη Νέα Δη­μο­κρα­τία.

Τη δια­φο­ρά δεν την κά­νουν τό­σο οι δη­μο­σκο­πή­σεις οι ο­ποίες στο σύ­νο­λό τους α­πο­τυ­πώ­νουν προ­βά­δι­σμα της α­ξιω­μα­τι­κής α­ντι­πο­λί­τευ­σης. Από τη στιγ­μή που πα­ρα­πά­νω α­πό το 40% των ε­ρω­τώ­με­νων δεν δί­νει α­πα­ντή­σεις, εί­ναι προ­φα­νές ό­τι οι δη­μο­σκο­πή­σεις, (α­κό­μα και οι πιο άρ­τιες ε­πι­στη­μο­νι­κά) μπο­ρούν να δώ­σουν μό­νο α­δρές εν­δεί­ξεις των κοι­νω­νι­κών τά­σεων, και ό­χι να α­πο­τε­λέ­σουν λε­πτο­με­ρή α­πο­τύ­πω­σή τους.

Τη με­γά­λη δια­φο­ρά την κά­νουν, α­πό τη μια με­ριά, αυ­τό που θα λέ­γα­με η γε­νι­κή αί­σθη­ση της συ­γκυ­ρίας, και α­πό την άλ­λη, οι πραγ­μα­τι­κές πιέ­σεις που α­σκού­νται στους βου­λευ­τές της συ­μπο­λί­τευ­σης α­πό τους ψη­φο­φό­ρους τους. Η γε­νι­κή αί­σθη­ση εί­ναι, λοι­πόν, ό­τι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα εί­ναι ο νι­κη­τής στις ευ­ρωε­κλο­γές. Στη δε Βου­λή δεν εμ­φα­νί­ζε­ται ού­τε έ­νας βου­λευ­τής της συ­μπο­λί­τευ­σης να υ­πε­ρα­σπί­ζε­ται έν­θερ­μα την α­κο­λου­θού­με­νη πο­λι­τι­κή. Η κρι­τι­κή στον Γ. Στουρ­νά­ρα α­πό τους βου­λευ­τές της ΝΔ και του ΠΑ­ΣΟΚ τεί­νει πλέ­ον να γί­νει ο κα­νό­νας, ό­χι η ε­ξαί­ρε­ση.

Η συρ­ρί­κνω­ση της ε­πιρ­ροής της κυ­βέρ­νη­σης Σα­μα­ρά δεν ο­φεί­λε­ται μό­νο στη συσ­σώ­ρευ­ση των μνη­μο­νια­κών δει­νών για ό­σους έ­χουν ή­δη πέ­σει θύ­μα­τα της πο­λι­τι­κής της «ε­σω­τε­ρι­κής υ­πο­τί­μη­σης». Εξί­σου ση­μα­ντι­κό εί­ναι το ό­τι με τη φο­ρο­λό­γη­ση των α­κι­νή­των και το ά­νοιγ­μα του πα­ρα­θύ­ρου για τους πλει­στη­ρια­σμούς, η κυ­βέρ­νη­ση έρ­χε­ται σε  ευ­θεία σύ­γκρου­ση με πα­ρα­δο­σια­κά συ­ντη­ρη­τι­κά α­κρο­α­τή­ρια, τα ο­ποία μέ­χρι τώ­ρα τη στή­ρι­ζαν σχε­τι­κά. Όλα δεί­χνουν  ό­τι βρι­σκό­μα­στε μπρο­στά σε νέα δια­δι­κα­σία άρ­σης σχέ­σεων πο­λι­τι­κής εκ­προ­σώ­πη­σης των με­σαίων στρω­μά­των, α­νά­λο­γη με αυ­τή πριν ε­νά­μι­σι χρό­νο με τα α­σθε­νέ­στε­ρα οι­κο­νο­μι­κά. Όπως και να ‘χει, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έ­χει αέ­ρα νί­κης, πράγ­μα που ό­λοι κα­τα­λα­βαί­νουν.

Τα τρία στοιχήματα

Ο Σα­μα­ράς ε­πεν­δύει σε πα­ρο­χές, δια­τά­ρα­ξη της συ­νο­χής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ε­νί­σχυ­ση άλ­λων α­ρι­στε­ρών ψη­φο­δελ­τίων. Το ό­τι έ­χει αρ­χί­σει η α­ντί­στρο­φη μέ­τρη­ση για την κυ­βέρ­νη­ση,  επ’ ου­δε­νί ση­μαί­νει ό­τι ο Σα­μα­ράς και οι άν­θρω­ποί του θα πε­ρι­μέ­νουν πα­θη­τι­κά το μοι­ραίο. Φαί­νε­ται ό­τι το Μα­ξί­μου ρί­χνει τα λε­φτά του (που δεν εί­ναι και πολ­λά, ε­δώ που τα λέ­με) σε τρία στοι­χή­μα­τα. Το πρώ­το, εί­ναι ό­τι γύ­ρω στον Απρί­λιο οι τροϊκα­νοί θα α­πο­δε­χτούν την ύ­παρ­ξη πρω­το­γε­νούς πλε­ο­νά­σμα­τος. Αυ­τό, υ­πο­τί­θε­ται, ό­τι θα ε­πι­τρέ­ψει στην κυ­βέρ­νη­ση να μοι­ρά­σει πε­ρί­που 700 ε­κα­τομ­μύ­ρια σε έν­στο­λους και συ­ντα­ξιού­χους. Πα­ράλ­λη­λα, η κυ­βέρ­νη­ση ευελ­πι­στεί ό­τι οι τροϊκα­νοί θα δώ­σουν κά­ποιο σή­μα για τη ρύθ­μι­ση του χρέ­ους, που θα μπο­ρέ­σει να το χρη­σι­μο­ποιή­σει στην προ­ε­κλο­γι­κή πε­ρίο­δο. Εννο­εί­ται ό­τι δεν μι­λά­με για πραγ­μα­τι­κό κού­ρε­μα, αλ­λά για  ευ­κο­λίες πλη­ρω­μής -για πα­ρά­δειγ­μα, διε­τές πά­γω­μα πλη­ρω­μής το­κο­χρε­ο­λυ­σίων.

Η δεύ­τε­ρη κί­νη­ση του Μα­ξί­μου εί­ναι να ε­νι­σχύ­σει αυ­τές που το ί­διο θεω­ρεί φυ­γό­κε­ντρες δυ­νά­μεις μέ­σα στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Ο τρό­πος που έ­χει ε­πι­λε­χτεί για να διαρ­ρη­χθεί η συ­νο­χή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, εί­ναι να πα­ρου­σιά­ζε­ται η η­γε­σία του κόμ­μα­τος α­να­ξιό­πι­στη, υ­πο­κρι­τι­κή κι εν­σω­μα­τω­μέ­νη στο μνη­μο­νια­κό πλαί­σιο. Εί­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό το δη­μο­σίευ­μα του «Βή­μα­τος» πε­ρί δή­θεν συν­διαλ­λα­γής Τσί­πρα-Ρεν -στο ί­διο μυ­θι­στο­ρη­μα­τι­κό άρ­θρο πε­ρι­γρά­φο­νταν και διά­λο­γοι στε­λε­χών του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με ευ­ρω­παίους α­ξιω­μα­τού­χους σε «συ­να­ντή­σεις» που ό­μως δεν πραγ­μα­το­ποιή­θη­καν πο­τέ.  Το Μα­ξί­μου πι­στεύει ό­τι αν πα­γιω­θεί η ει­κό­να μιας δε­ξιάς με­τα­τό­πι­σης της η­γε­σίας τού ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, η Αρι­στε­ρή Πλατ­φόρ­μα αρ­γά ή γρή­γο­ρα θα ο­δη­γη­θεί σε α­πο­χώ­ρη­ση α­πό το κόμ­μα!

Η τρί­τη  κυ­βερ­νη­τι­κή κί­νη­ση εί­ναι η ε­νί­σχυ­ση των α­ρι­στε­ρών σχη­μα­τι­σμών που λει­τουρ­γούν α­ντα­γω­νι­στι­κά στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και θα μπο­ρού­σαν να του κό­ψουν ψή­φους. Γι’ αυ­τό οι Ηρα­κλείς του Μνη­μο­νίου, ό­πως ο Γεωρ­γιά­δης, ε­ξά­ρουν τη συ­νέ­πεια και το ή­θος του ΚΚΕ, γι’ αυ­τό και η υ­περ­προ­βο­λή του Αλα­βά­νου α­πό τα δια­πλε­κό­με­να ΜΜΕ.

Όμως το Αρι­στε­ρό Ρεύ­μα έ­χει ση­μα­ντι­κή συμ­βο­λή στη δη­μιουρ­γία και την ε­νό­τη­τα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ε­νώ ο δη­μο­ψη­φι­σμα­τι­κός χα­ρα­κτή­ρας των ευ­ρωε­κλο­γών πε­ριο­ρί­ζει εκ των πραγ­μά­των την δυ­να­μι­κή α­ρι­στε­ρών σχη­μα­τι­σμών, ε­κτός ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Το πο­λι­τι­κό μέλ­λον του Σα­μα­ρά ε­να­πό­κει­ται λποι­πόν στην κα­λή διά­θε­ση των τροϊκα­νών. Οι κυ­βερ­νώ­ντες δεν εί­ναι βέ­βαια α­φε­λείς. Γνω­ρί­ζουν ό­τι με το πρω­το­γε­νές πλεό­να­σμα και μια υ­πό­σχε­ση για το χρέ­ος δεν κερ­δί­ζο­νται ε­κλο­γές που πραγ­μα­το­ποιού­νται σε μια κα­τα­στραμ­μέ­νη χώ­ρα. Γι’ αυ­τό και το σα­μα­ρι­κό antinews έ­χει ή­δη αρ­χί­σει το «μα­σάζ» στον κό­σμο της ΝΔ με άρ­θρα που υ­πο­βαθ­μί­ζουν την πο­λι­τι­κή ση­μα­σία του α­πο­τε­λέ­σμα­τος των ευ­ρωε­κλο­γών.  Πι­στεύουν ό­τι αν η δια­φο­ρά α­πό τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ κρα­τη­θεί σε «λο­γι­κό» ε­πί­πε­δο (π.χ. κά­τω του 3%), θα θεω­ρη­θεί α­να­στρέ­ψι­μη κι ε­πο­μέ­νως δεν θα υ­πάρ­χει χώ­ρος αμ­φι­σβή­τη­σης του πρω­θυ­πουρ­γού.

Μνη­μο­νια­κή κυ­βέρ­νη­ση χω­ρίς Σα­μα­ρά. Ανε­ξάρ­τη­τα α­πό το τι ε­πι­διώ­κει ο πρω­θυ­πουρ­γός και το πε­ρι­βάλ­λον του, τμή­μα­τα του μνη­μο­νια­κού πο­λι­τι­κού προ­σω­πι­κού α­περ­γά­ζο­νται άλ­λα σχέ­δια. Μια με­γά­λη ήτ­τα της κυ­βέρ­νη­σης Σα­μα­ρά δεν συ­νε­πά­γε­ται αυ­το­μά­τως προ­σφυ­γή σε βου­λευ­τι­κές ε­κλο­γές. Εί­ναι πια προ­φα­νές ό­τι σε πε­ρί­πτω­ση συ­ντρι­πτι­κής ήτ­τας Σα­μα­ρά στις ευ­ρωε­κλο­γές, θα ε­πι­διω­χτεί σχη­μα­τι­σμός κυ­βέρ­νη­σης α­πό την υ­φι­στά­με­νη Βου­λή. Μια μνη­μο­νια­κή κυ­βέρ­νη­ση χω­ρίς τον Σα­μα­ρά στην πρω­θυ­πουρ­γία, κα­τά το πρό­τυ­πο της κυ­βέρ­νη­σης Πα­πα­δή­μου, θα μπο­ρού­σε να συ­μπε­ρι­λά­βει τμή­μα­τα της ΔΗ­ΜΑ­Ρ, την Α­ΝΕ­Λ, κα­θώς και των α­νε­ξαρ­τη­το­ποιη­μέ­νων βου­λευ­τών. Εί­ναι εν­δει­κτι­κές άλ­λω­στε οι δη­λώ­σεις της Ντό­ρας Μπα­κο­γιάν­νη.

«Πολιτική ανωμαλία»

Το σε­νά­ριο της νέ­ας κυ­βέρ­νη­σης χω­ρίς Σα­μα­ρά μπο­ρεί να δια­σφα­λί­ζει την α­πρό­σκο­πτη ε­μπέ­δω­ση του Μνη­μο­νίου, ε­ντού­τοις α­ντι­με­τω­πί­ζει δύο πο­λύ σο­βα­ρά προ­βλή­μα­τα. Το πρώ­το εί­ναι ό­τι αν οι μνη­μο­νια­κοί έ­χουν συ­ντρι­βεί στις ευ­ρωε­κλο­γές, ο­ποια­δή­πο­τε μνη­μο­νια­κή κυ­βερ­νη­τι­κή λύ­ση θα στε­ρεί­ται κοι­νω­νι­κής νο­μι­μο­ποίη­σης με α­πο­τέ­λε­σμα να δι­καιού­ται ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να μι­λά­ει για δια­στρέ­βλω­ση της λαϊκής βού­λη­σης και κα­μα­ρί­λα. Το δεύ­τε­ρο πρό­βλη­μα εί­ναι η α­ντί­δρα­ση του ί­διου του Σα­μα­ρά. Ήδη ο πρω­θυ­πουρ­γός στη συ­νέ­ντευ­ξή του στην «Κα­θη­με­ρι­νή» χα­ρα­κτη­ρί­ζει σχέ­διο πο­λι­τι­κής α­νω­μα­λίας ο­ποια­δή­πο­τε άλ­λη κυ­βέρ­νη­ση α­πό τη ση­με­ρι­νή Βου­λή, χω­ρίς τον ί­διο στον πρω­θυ­πουρ­γι­κό θώ­κο. Επο­μέ­νως, δεν εί­ναι κα­θό­λου βέ­βαιο ό­τι θα συ­ναι­νέ­σει σε ο­ποια­δή­πο­τε προ­σπά­θεια που θα ο­δη­γεί στην πο­λι­τι­κή πε­ρι­θω­ριο­ποίη­σή του.

Με­τα­ξύ κοι­νω­νι­κής α­πό­γνω­σης και α­δυ­να­μίας του κι­νή­μα­τος. Αν η γε­νι­κευ­μέ­νη κοι­νω­νι­κή κα­τα­στρο­φή που προ­κα­λεί το Μνη­μό­νιο ο­δη­γεί στην άρ­ση των σχέ­σεων πο­λι­τι­κής εκ­προ­σώ­πη­σης και την α­πί­σχναν­ση της κυ­βέρ­νη­σης, η προ­φα­νής α­δυ­να­μία των κι­νη­μά­των δί­νει στους μνη­μο­νια­κούς με­γά­λα πε­ρι­θώ­ρια ε­λιγ­μών. Λαμ­βά­νο­ντας υ­πό­ψη την έ­κτα­ση της κοι­νω­νι­κής ε­ρή­μω­σης που προ­κα­λεί το Μνη­μό­νιο, η κυ­βέρ­νη­ση θα έ­πρε­πε να μας εί­χε α­φή­σει χρό­νους προ πολ­λού. Από τη στιγ­μή ό­μως που οι δρό­μοι εί­ναι ά­δειοι και η κοι­νω­νι­κή α­γα­νά­κτη­ση δεν παίρ­νει τη μορ­φή του γε­νι­κού ξε­ση­κω­μού,  οι μνη­μο­νια­κοί μπο­ρούν α­κό­μα να δια­χει­ρί­ζο­νται την ε­ξαι­ρε­τι­κά δυ­σχε­ρή θέ­ση τους, και να κά­νουν σχέ­δια για με­τά τις ευ­ρωε­κλο­γές. Ακό­μα και αν πέ­σουν τον Μάη, εί­ναι πραγ­μα­τι­κά τρο­μα­κτι­κό το πό­σο ζη­μιά μπο­ρούν να προ­κα­λέ­σουν στην κοι­νω­νία αυ­τούς τους πέ­ντε μή­νες.

Το να α­νοί­ξει η δίο­δος ώ­στε η λά­βα της κοι­νω­νι­κής α­γα­νά­κτη­σης να ε­κρα­γεί στο πο­λι­τι­κό προ­σκή­νιο εί­ναι α­πο­λύ­τως α­να­γκαίο για να  στε­νέ­ψουν α­σφυ­κτι­κά τα πε­ρι­θώ­ρια των μνη­μο­νια­κών. Όσο η πο­λι­τι­κή διε­ξά­γε­ται μό­νο στο πε­δίο των θε­σμών και της ε­πι­κοι­νω­νίας, οι δυ­νά­μεις του Μνη­μο­νίου θα δια­τη­ρούν με­γά­λο μέ­ρος της δυ­να­τό­τη­τάς τους να ε­λίσ­σο­νται πο­λι­τι­κά.

– See more at: http://left.gr/news/o-syriza-pernaei-mprosta-oi-mnimoniakoi-organonoyn-tin-amyna-toys#sthash.RJka0TP1.dpuf

Η πο­λι­τι­κή πα­λά­ντζα γέρ­νει υ­πέρ του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Πολ­λές φο­ρές στο πα­ρελ­θόν έ­χει κα­τα­γρα­φεί έ­να ο­ρια­κό ση­μείο, με­τά το ο­ποίο ο συ­σχε­τι­σμός των πο­λι­τι­κών δυ­νά­μεων αλ­λά­ζει κα­τά τρό­πο α­νε­πί­στρε­πτο. Φαί­νε­ται  ό­τι η ψή­φι­ση των νο­μο­θε­τη­μά­των για το φό­ρο α­κι­νή­των και τους πλει­στη­ρια­σμούς ση­μα­το­δο­τεί έ­να τέ­τοιο ο­ρια­κό ση­μείο, με τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να περ­νά­ει μπρο­στά α­πό τη Νέα Δη­μο­κρα­τία.

Τη δια­φο­ρά δεν την κά­νουν τό­σο οι δη­μο­σκο­πή­σεις οι ο­ποίες στο σύ­νο­λό τους α­πο­τυ­πώ­νουν προ­βά­δι­σμα της α­ξιω­μα­τι­κής α­ντι­πο­λί­τευ­σης. Από τη στιγ­μή που πα­ρα­πά­νω α­πό το 40% των ε­ρω­τώ­με­νων δεν δί­νει α­πα­ντή­σεις, εί­ναι προ­φα­νές ό­τι οι δη­μο­σκο­πή­σεις, (α­κό­μα και οι πιο άρ­τιες ε­πι­στη­μο­νι­κά) μπο­ρούν να δώ­σουν μό­νο α­δρές εν­δεί­ξεις των κοι­νω­νι­κών τά­σεων, και ό­χι να α­πο­τε­λέ­σουν λε­πτο­με­ρή α­πο­τύ­πω­σή τους.

Τη με­γά­λη δια­φο­ρά την κά­νουν, α­πό τη μια με­ριά, αυ­τό που θα λέ­γα­με η γε­νι­κή αί­σθη­ση της συ­γκυ­ρίας, και α­πό την άλ­λη, οι πραγ­μα­τι­κές πιέ­σεις που α­σκού­νται στους βου­λευ­τές της συ­μπο­λί­τευ­σης α­πό τους ψη­φο­φό­ρους τους. Η γε­νι­κή αί­σθη­ση εί­ναι, λοι­πόν, ό­τι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα εί­ναι ο νι­κη­τής στις ευ­ρωε­κλο­γές. Στη δε Βου­λή δεν εμ­φα­νί­ζε­ται ού­τε έ­νας βου­λευ­τής της συ­μπο­λί­τευ­σης να υ­πε­ρα­σπί­ζε­ται έν­θερ­μα την α­κο­λου­θού­με­νη πο­λι­τι­κή. Η κρι­τι­κή στον Γ. Στουρ­νά­ρα α­πό τους βου­λευ­τές της ΝΔ και του ΠΑ­ΣΟΚ τεί­νει πλέ­ον να γί­νει ο κα­νό­νας, ό­χι η ε­ξαί­ρε­ση.

Η συρ­ρί­κνω­ση της ε­πιρ­ροής της κυ­βέρ­νη­σης Σα­μα­ρά δεν ο­φεί­λε­ται μό­νο στη συσ­σώ­ρευ­ση των μνη­μο­νια­κών δει­νών για ό­σους έ­χουν ή­δη πέ­σει θύ­μα­τα της πο­λι­τι­κής της «ε­σω­τε­ρι­κής υ­πο­τί­μη­σης». Εξί­σου ση­μα­ντι­κό εί­ναι το ό­τι με τη φο­ρο­λό­γη­ση των α­κι­νή­των και το ά­νοιγ­μα του πα­ρα­θύ­ρου για τους πλει­στη­ρια­σμούς, η κυ­βέρ­νη­ση έρ­χε­ται σε  ευ­θεία σύ­γκρου­ση με πα­ρα­δο­σια­κά συ­ντη­ρη­τι­κά α­κρο­α­τή­ρια, τα ο­ποία μέ­χρι τώ­ρα τη στή­ρι­ζαν σχε­τι­κά. Όλα δεί­χνουν  ό­τι βρι­σκό­μα­στε μπρο­στά σε νέα δια­δι­κα­σία άρ­σης σχέ­σεων πο­λι­τι­κής εκ­προ­σώ­πη­σης των με­σαίων στρω­μά­των, α­νά­λο­γη με αυ­τή πριν ε­νά­μι­σι χρό­νο με τα α­σθε­νέ­στε­ρα οι­κο­νο­μι­κά. Όπως και να ‘χει, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έ­χει αέ­ρα νί­κης, πράγ­μα που ό­λοι κα­τα­λα­βαί­νουν.

Τα τρία στοιχήματα

Ο Σα­μα­ράς ε­πεν­δύει σε πα­ρο­χές, δια­τά­ρα­ξη της συ­νο­χής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ε­νί­σχυ­ση άλ­λων α­ρι­στε­ρών ψη­φο­δελ­τίων. Το ό­τι έ­χει αρ­χί­σει η α­ντί­στρο­φη μέ­τρη­ση για την κυ­βέρ­νη­ση,  επ’ ου­δε­νί ση­μαί­νει ό­τι ο Σα­μα­ράς και οι άν­θρω­ποί του θα πε­ρι­μέ­νουν πα­θη­τι­κά το μοι­ραίο. Φαί­νε­ται ό­τι το Μα­ξί­μου ρί­χνει τα λε­φτά του (που δεν εί­ναι και πολ­λά, ε­δώ που τα λέ­με) σε τρία στοι­χή­μα­τα. Το πρώ­το, εί­ναι ό­τι γύ­ρω στον Απρί­λιο οι τροϊκα­νοί θα α­πο­δε­χτούν την ύ­παρ­ξη πρω­το­γε­νούς πλε­ο­νά­σμα­τος. Αυ­τό, υ­πο­τί­θε­ται, ό­τι θα ε­πι­τρέ­ψει στην κυ­βέρ­νη­ση να μοι­ρά­σει πε­ρί­που 700 ε­κα­τομ­μύ­ρια σε έν­στο­λους και συ­ντα­ξιού­χους. Πα­ράλ­λη­λα, η κυ­βέρ­νη­ση ευελ­πι­στεί ό­τι οι τροϊκα­νοί θα δώ­σουν κά­ποιο σή­μα για τη ρύθ­μι­ση του χρέ­ους, που θα μπο­ρέ­σει να το χρη­σι­μο­ποιή­σει στην προ­ε­κλο­γι­κή πε­ρίο­δο. Εννο­εί­ται ό­τι δεν μι­λά­με για πραγ­μα­τι­κό κού­ρε­μα, αλ­λά για  ευ­κο­λίες πλη­ρω­μής -για πα­ρά­δειγ­μα, διε­τές πά­γω­μα πλη­ρω­μής το­κο­χρε­ο­λυ­σίων.

Η δεύ­τε­ρη κί­νη­ση του Μα­ξί­μου εί­ναι να ε­νι­σχύ­σει αυ­τές που το ί­διο θεω­ρεί φυ­γό­κε­ντρες δυ­νά­μεις μέ­σα στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Ο τρό­πος που έ­χει ε­πι­λε­χτεί για να διαρ­ρη­χθεί η συ­νο­χή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, εί­ναι να πα­ρου­σιά­ζε­ται η η­γε­σία του κόμ­μα­τος α­να­ξιό­πι­στη, υ­πο­κρι­τι­κή κι εν­σω­μα­τω­μέ­νη στο μνη­μο­νια­κό πλαί­σιο. Εί­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό το δη­μο­σίευ­μα του «Βή­μα­τος» πε­ρί δή­θεν συν­διαλ­λα­γής Τσί­πρα-Ρεν -στο ί­διο μυ­θι­στο­ρη­μα­τι­κό άρ­θρο πε­ρι­γρά­φο­νταν και διά­λο­γοι στε­λε­χών του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με ευ­ρω­παίους α­ξιω­μα­τού­χους σε «συ­να­ντή­σεις» που ό­μως δεν πραγ­μα­το­ποιή­θη­καν πο­τέ.  Το Μα­ξί­μου πι­στεύει ό­τι αν πα­γιω­θεί η ει­κό­να μιας δε­ξιάς με­τα­τό­πι­σης της η­γε­σίας τού ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, η Αρι­στε­ρή Πλατ­φόρ­μα αρ­γά ή γρή­γο­ρα θα ο­δη­γη­θεί σε α­πο­χώ­ρη­ση α­πό το κόμ­μα!

Η τρί­τη  κυ­βερ­νη­τι­κή κί­νη­ση εί­ναι η ε­νί­σχυ­ση των α­ρι­στε­ρών σχη­μα­τι­σμών που λει­τουρ­γούν α­ντα­γω­νι­στι­κά στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και θα μπο­ρού­σαν να του κό­ψουν ψή­φους. Γι’ αυ­τό οι Ηρα­κλείς του Μνη­μο­νίου, ό­πως ο Γεωρ­γιά­δης, ε­ξά­ρουν τη συ­νέ­πεια και το ή­θος του ΚΚΕ, γι’ αυ­τό και η υ­περ­προ­βο­λή του Αλα­βά­νου α­πό τα δια­πλε­κό­με­να ΜΜΕ.

Όμως το Αρι­στε­ρό Ρεύ­μα έ­χει ση­μα­ντι­κή συμ­βο­λή στη δη­μιουρ­γία και την ε­νό­τη­τα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ε­νώ ο δη­μο­ψη­φι­σμα­τι­κός χα­ρα­κτή­ρας των ευ­ρωε­κλο­γών πε­ριο­ρί­ζει εκ των πραγ­μά­των την δυ­να­μι­κή α­ρι­στε­ρών σχη­μα­τι­σμών, ε­κτός ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Το πο­λι­τι­κό μέλ­λον του Σα­μα­ρά ε­να­πό­κει­ται λποι­πόν στην κα­λή διά­θε­ση των τροϊκα­νών. Οι κυ­βερ­νώ­ντες δεν εί­ναι βέ­βαια α­φε­λείς. Γνω­ρί­ζουν ό­τι με το πρω­το­γε­νές πλεό­να­σμα και μια υ­πό­σχε­ση για το χρέ­ος δεν κερ­δί­ζο­νται ε­κλο­γές που πραγ­μα­το­ποιού­νται σε μια κα­τα­στραμ­μέ­νη χώ­ρα. Γι’ αυ­τό και το σα­μα­ρι­κό antinews έ­χει ή­δη αρ­χί­σει το «μα­σάζ» στον κό­σμο της ΝΔ με άρ­θρα που υ­πο­βαθ­μί­ζουν την πο­λι­τι­κή ση­μα­σία του α­πο­τε­λέ­σμα­τος των ευ­ρωε­κλο­γών.  Πι­στεύουν ό­τι αν η δια­φο­ρά α­πό τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ κρα­τη­θεί σε «λο­γι­κό» ε­πί­πε­δο (π.χ. κά­τω του 3%), θα θεω­ρη­θεί α­να­στρέ­ψι­μη κι ε­πο­μέ­νως δεν θα υ­πάρ­χει χώ­ρος αμ­φι­σβή­τη­σης του πρω­θυ­πουρ­γού.

Μνη­μο­νια­κή κυ­βέρ­νη­ση χω­ρίς Σα­μα­ρά. Ανε­ξάρ­τη­τα α­πό το τι ε­πι­διώ­κει ο πρω­θυ­πουρ­γός και το πε­ρι­βάλ­λον του, τμή­μα­τα του μνη­μο­νια­κού πο­λι­τι­κού προ­σω­πι­κού α­περ­γά­ζο­νται άλ­λα σχέ­δια. Μια με­γά­λη ήτ­τα της κυ­βέρ­νη­σης Σα­μα­ρά δεν συ­νε­πά­γε­ται αυ­το­μά­τως προ­σφυ­γή σε βου­λευ­τι­κές ε­κλο­γές. Εί­ναι πια προ­φα­νές ό­τι σε πε­ρί­πτω­ση συ­ντρι­πτι­κής ήτ­τας Σα­μα­ρά στις ευ­ρωε­κλο­γές, θα ε­πι­διω­χτεί σχη­μα­τι­σμός κυ­βέρ­νη­σης α­πό την υ­φι­στά­με­νη Βου­λή. Μια μνη­μο­νια­κή κυ­βέρ­νη­ση χω­ρίς τον Σα­μα­ρά στην πρω­θυ­πουρ­γία, κα­τά το πρό­τυ­πο της κυ­βέρ­νη­σης Πα­πα­δή­μου, θα μπο­ρού­σε να συ­μπε­ρι­λά­βει τμή­μα­τα της ΔΗ­ΜΑ­Ρ, την Α­ΝΕ­Λ, κα­θώς και των α­νε­ξαρ­τη­το­ποιη­μέ­νων βου­λευ­τών. Εί­ναι εν­δει­κτι­κές άλ­λω­στε οι δη­λώ­σεις της Ντό­ρας Μπα­κο­γιάν­νη.

«Πολιτική ανωμαλία»

Το σε­νά­ριο της νέ­ας κυ­βέρ­νη­σης χω­ρίς Σα­μα­ρά μπο­ρεί να δια­σφα­λί­ζει την α­πρό­σκο­πτη ε­μπέ­δω­ση του Μνη­μο­νίου, ε­ντού­τοις α­ντι­με­τω­πί­ζει δύο πο­λύ σο­βα­ρά προ­βλή­μα­τα. Το πρώ­το εί­ναι ό­τι αν οι μνη­μο­νια­κοί έ­χουν συ­ντρι­βεί στις ευ­ρωε­κλο­γές, ο­ποια­δή­πο­τε μνη­μο­νια­κή κυ­βερ­νη­τι­κή λύ­ση θα στε­ρεί­ται κοι­νω­νι­κής νο­μι­μο­ποίη­σης με α­πο­τέ­λε­σμα να δι­καιού­ται ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να μι­λά­ει για δια­στρέ­βλω­ση της λαϊκής βού­λη­σης και κα­μα­ρί­λα. Το δεύ­τε­ρο πρό­βλη­μα εί­ναι η α­ντί­δρα­ση του ί­διου του Σα­μα­ρά. Ήδη ο πρω­θυ­πουρ­γός στη συ­νέ­ντευ­ξή του στην «Κα­θη­με­ρι­νή» χα­ρα­κτη­ρί­ζει σχέ­διο πο­λι­τι­κής α­νω­μα­λίας ο­ποια­δή­πο­τε άλ­λη κυ­βέρ­νη­ση α­πό τη ση­με­ρι­νή Βου­λή, χω­ρίς τον ί­διο στον πρω­θυ­πουρ­γι­κό θώ­κο. Επο­μέ­νως, δεν εί­ναι κα­θό­λου βέ­βαιο ό­τι θα συ­ναι­νέ­σει σε ο­ποια­δή­πο­τε προ­σπά­θεια που θα ο­δη­γεί στην πο­λι­τι­κή πε­ρι­θω­ριο­ποίη­σή του.

Με­τα­ξύ κοι­νω­νι­κής α­πό­γνω­σης και α­δυ­να­μίας του κι­νή­μα­τος. Αν η γε­νι­κευ­μέ­νη κοι­νω­νι­κή κα­τα­στρο­φή που προ­κα­λεί το Μνη­μό­νιο ο­δη­γεί στην άρ­ση των σχέ­σεων πο­λι­τι­κής εκ­προ­σώ­πη­σης και την α­πί­σχναν­ση της κυ­βέρ­νη­σης, η προ­φα­νής α­δυ­να­μία των κι­νη­μά­των δί­νει στους μνη­μο­νια­κούς με­γά­λα πε­ρι­θώ­ρια ε­λιγ­μών. Λαμ­βά­νο­ντας υ­πό­ψη την έ­κτα­ση της κοι­νω­νι­κής ε­ρή­μω­σης που προ­κα­λεί το Μνη­μό­νιο, η κυ­βέρ­νη­ση θα έ­πρε­πε να μας εί­χε α­φή­σει χρό­νους προ πολ­λού. Από τη στιγ­μή ό­μως που οι δρό­μοι εί­ναι ά­δειοι και η κοι­νω­νι­κή α­γα­νά­κτη­ση δεν παίρ­νει τη μορ­φή του γε­νι­κού ξε­ση­κω­μού,  οι μνη­μο­νια­κοί μπο­ρούν α­κό­μα να δια­χει­ρί­ζο­νται την ε­ξαι­ρε­τι­κά δυ­σχε­ρή θέ­ση τους, και να κά­νουν σχέ­δια για με­τά τις ευ­ρωε­κλο­γές. Ακό­μα και αν πέ­σουν τον Μάη, εί­ναι πραγ­μα­τι­κά τρο­μα­κτι­κό το πό­σο ζη­μιά μπο­ρούν να προ­κα­λέ­σουν στην κοι­νω­νία αυ­τούς τους πέ­ντε μή­νες.

Το να α­νοί­ξει η δίο­δος ώ­στε η λά­βα της κοι­νω­νι­κής α­γα­νά­κτη­σης να ε­κρα­γεί στο πο­λι­τι­κό προ­σκή­νιο εί­ναι α­πο­λύ­τως α­να­γκαίο για να  στε­νέ­ψουν α­σφυ­κτι­κά τα πε­ρι­θώ­ρια των μνη­μο­νια­κών. Όσο η πο­λι­τι­κή διε­ξά­γε­ται μό­νο στο πε­δίο των θε­σμών και της ε­πι­κοι­νω­νίας, οι δυ­νά­μεις του Μνη­μο­νίου θα δια­τη­ρούν με­γά­λο μέ­ρος της δυ­να­τό­τη­τάς τους να ε­λίσ­σο­νται πο­λι­τι­κά.

Γιάν­νης Αλμπά­νης

– See more at: http://left.gr/news/o-syriza-pernaei-mprosta-oi-mnimoniakoi-organonoyn-tin-amyna-toys#sthash.VNH0J2rO.dpuf

Περισσότερα

Το no story των α­πο­λύ­σεω­ν

Από την Εποχή της 8/9/2013

Με­τά τον πιο «γε­μά­το» με πο­λι­τι­κά γε­γο­νό­τα Αύ­γου­στο των τε­λευ­ταίων ε­τών, φαί­νε­ται ό­τι με τον ερ­χο­μό του φθι­νο­πώ­ρου α­να­δύε­ται μια νέα πο­λι­τι­κή συ­γκυ­ρία, η ο­ποία δεν ση­μα­το­δο­τεί­ται α­πό α­να­τρο­πές, αλ­λά α­πό την ό­ξυν­ση τά­σεων που ή­δη εί­χα­με πα­ρα­τη­ρή­σει το προ­η­γού­με­νο διά­στη­μα.

Σπά­ζο­ντας το «τα­μπού των α­πο­λύ­σεων»

Ασφα­λώς βα­σι­κή συ­νι­στώ­σα της νέ­ας συ­γκυ­ρίας α­πο­τε­λεί το σπά­σι­μο του «τα­μπού των α­πο­λύ­σεων στο δη­μό­σιο», για να χρη­σι­μο­ποιή­σου­με το λε­ξι­λό­γιο των μνη­μο­νια­κών ιε­ρά­κων. Το προ­α­ναγ­γελ­θέν στα κεί­με­να των μνη­μο­νίων (και πολ­λά­κις δια­ψευ­σθέν α­πό τις ε­κά­στο­τε μνη­μο­νια­κές κυ­βερ­νή­σεις) κύ­μα α­πο­λύ­σεων στο δη­μό­σιο συ­νι­στά μια πραγ­μα­τι­κή τρα­γω­δία. Από τη μια με­ριά, ε­νι­σχύει με χι­λιά­δες νέ­ους α­νέρ­γους τον ή­δη τε­ρά­στιο στρα­τό των αν­θρώ­πων που έ­χουν χά­σει τη δου­λειά τους. Από την άλ­λη, για τους δη­μό­σιους υ­παλ­λή­λους που α­πο­λύο­νται, το να ξα­να­βρούν δου­λειά μοιά­ζει α­νέ­φι­κτο, τό­σο λό­γω της ύ­φε­σης, ό­σο και λό­γω του ό­τι η ι­διαί­τε­ρη ερ­γα­σια­κή ε­μπει­ρία τους δύ­σκο­λα μπο­ρεί να α­ξιο­ποιη­θεί στον ι­διω­τι­κό το­μέα. Άνθρω­ποι που μέ­χρι τώ­ρα εί­χαν ε­ξα­σφα­λι­σμέ­νο έ­να α­ξιο­πρε­πές βιο­τι­κό ε­πί­πε­δο, κα­τα­στρέ­φο­νται, χω­ρίς ο­ρα­τή προο­πτι­κή α­νά­τα­ξης της κα­τά­στα­σης.
Όμως, ση­μα­ντι­κό πλήγ­μα υ­φί­στα­νται α­κό­μα και ό­σοι δεν συ­μπε­ρι­λη­φθούν σε αυ­τό το κύ­μα α­πο­λύ­σεων. Η ου­σια­στι­κή κα­τάρ­γη­ση της μο­νι­μό­τη­τας στο δη­μό­σιο σε συν­δυα­σμό με τα τε­λείως αυ­θαί­ρε­τα κρι­τή­ρια βά­σει των ο­ποίων κα­ταρ­τί­ζο­νται οι λί­στες των α­πο­λύ­σεων, δη­μιουρ­γεί μια πε­ριρ­ρέ­ου­σα α­τμό­σφαι­ρα α­να­σφά­λειας και κα­χυ­πο­ψίας. Το βα­σι­κού α­τού της δη­μο­σιοϋπαλ­λη­λίας, δη­λα­δή η ερ­γα­σια­κή στα­θε­ρό­τη­τα, χά­νε­ται και μα­ζί με αυ­τό θρυμ­μα­τί­ζο­νται τρό­ποι ζωής κα­θώς και θε­με­λιώ­δεις α­ντι­λή­ψεις, που θεω­ρού­νταν μέ­χρι τώ­ρα οι «στα­θε­ρές» με­γά­λου τμή­μα­τος της ελ­λη­νι­κής κοι­νω­νίας.
Κα­τα­στρο­φή, λοι­πόν, για τους α­πο­λυ­μέ­νους και φό­βος για ό­σους μέ­νουν στις θέ­σεις τους. Όπως εί­ναι ε­πό­με­νο, η δρα­μα­τι­κή αλ­λα­γή, που φέρ­νουν οι α­πο­λύ­σεις στο δη­μό­σιο, διευ­ρύ­νει πε­ραι­τέ­ρω τα αι­σθή­μα­τα δυ­σα­ρέ­σκειας, α­πο­γοή­τευ­σης, διά­ψευ­σης και α­γα­νά­κτη­σης που κά­θε άλ­λο πα­ρά μειο­ψη­φι­κά εί­ναι στην Ελλά­δα του Μνη­μο­νίου. Η ρα­γδαία μείω­ση των ερ­γα­τι­κών ει­σο­δη­μά­των μα­ζί με τη γι­γά­ντω­ση των α­πο­λύ­σεων στον ι­διω­τι­κό το­μέα δη­μιούρ­γη­σαν ε­κεί­νη την κοι­νω­νι­κή συν­θή­κη, ε­ξαι­τίας της ο­ποίας εί­δα­με τις πρω­το­φα­νείς λαϊκές κι­νη­το­ποιή­σεις των πλα­τειών, το πο­λι­τι­κό τέ­λος του δι­κομ­μα­τι­σμού, κα­θώς και τη συ­γκλο­νι­στι­κή ά­νο­δο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Κα­τά συ­νέ­πεια, έ­χου­με σο­βα­ρούς λό­γους να ει­κά­σου­με ό­τι οι χι­λιά­δες α­πο­λύ­σεις στο δη­μό­σιο θα α­να­δια­τά­ξουν εκ νέ­ου τον πο­λι­τι­κό και κοι­νω­νι­κό συ­σχε­τι­σμό δυ­νά­μεων. Θα ή­ταν βέ­βαια σο­βα­ρό λά­θος να α­κο­λου­θή­σου­με τη μπα­κα­λί­στι­κη λο­γι­κή ε­νός ο­ρι­σμέ­νου «σο­βιε­τι­κού μαρ­ξι­σμού», θεω­ρώ­ντας ό­τι νο­μο­τε­λεια­κά η φτω­χο­ποίη­ση ο­δη­γεί στον ρι­ζο­σπα­στι­σμό. Ωστό­σο, εί­ναι προ­φα­νές ό­τι κά­ποιος-α που μέ­σα σε μια νύ­χτα γκρε­μί­ζε­ται α­πό την μι­κρα­στι­κή «νοι­κο­κυ­ρο­σύ­νη» στην πε­ρι­θω­ριο­ποίη­ση της α­νερ­γίας, θα α­κού­σει πο­λύ πιο ευ­νοϊκά, α­πό ό,τι στο πα­ρελ­θόν, τις φω­νές που α­ντι­στρα­τεύο­νται το μνη­μό­νιο.

No story at all

Πέ­ρα α­πό τις α­πο­λύ­σεις στο δη­μό­σιο, η νέα συ­γκυ­ρία ε­πη­ρεά­ζε­ται α­πό την εμ­φα­νή α­που­σία ε­νός α­ξιό­πι­στου πο­λι­τι­κού σχε­δίου α­πό την πλευ­ρά της κυ­βέρ­νη­σης. Πι­θα­νόν να εί­ναι η πρώ­τη φο­ρά τα τε­λευ­ταία τρία χρό­νια που το μνη­μο­νια­κό μπλοκ δεν έ­χει να «που­λή­σει» στους «α­πό κά­τω». Το λε­γό­με­νο success story α­πο­δεί­χτη­κε πύρ­γος α­πό τρα­που­λό­χαρ­τα που τα σκόρ­πι­σε ο αέ­ρας. Αυ­τή τη στιγ­μή, ό­χι μό­νο λοι­πόν δεν υ­πάρ­χει success story, αλ­λά ό­λα δεί­χνουν ό­τι δεν υ­πάρ­χει story at all. Δεν υ­πάρ­χει, δη­λα­δή, μια στοι­χειω­δώς πει­στι­κή α­φή­γη­ση που να μπο­ρεί να χρυ­σώ­σει το χά­πι της φτώ­χειας, υ­πο­σχό­με­νη ό­τι μια και­νούρ­για προο­πτι­κή μπο­ρεί να α­νοί­ξει για τους πο­λί­τες που υ­πο­φέ­ρουν. Η έ­ξο­δος στις α­γο­ρές έ­χει πα­ρα­πεμ­φθεί στις ελ­λη­νι­κές κα­λέν­δες, το τέ­λος της ύ­φε­σης διαρ­κώς α­να­βάλ­λε­ται, η υ­πό­σχε­ση για δρα­στι­κή μείω­ση της α­νερ­γίας ού­τε καν εκ­στο­μί­ζε­ται και η πε­ρι­βό­η­τη χα­λά­ρω­ση με­τά τις γερ­μα­νι­κές ε­κλο­γές μοιά­ζει φρού­δα ελ­πί­δα. Επι­πρό­σθε­τα, η ε­πί­ση­μη πα­ρα­δο­χή ό­τι τα νού­με­ρα δεν βγαί­νουν και θα χρεια­στεί και­νούρ­γιο χρη­μα­το­δο­τι­κό πα­κέ­το (κι ε­πο­μέ­νως κι άλ­λα μέ­τρα) κα­θι­στά την ει­κό­να α­κό­μα πιο ζο­φε­ρή.
Εί­ναι, βέ­βαια, ε­ξαι­ρε­τι­κά εν­δια­φέ­ρον ό­τι στην προ­ε­κλο­γι­κή εκ­στρα­τεία της Γερ­μα­νίας ό­λες οι πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις το­πο­θε­τού­νται σαν να προ­ε­ξο­φλούν ό­τι τα δά­νεια προς την Ελλά­δα δεν θα α­πο­πλη­ρω­θούν πο­τέ. Ωστό­σο, α­κό­μα και αν υ­πάρ­ξει κού­ρε­μα του χρέ­ους στο ο­ποίο θα δο­θεί μια άλ­λη ο­νο­μα­σία (κά­τι που προς το πα­ρόν δια­ψεύ­δε­ται ε­πι­σή­μως), οι ε­πι­πτώ­σεις για τους ερ­γα­ζό­με­νους και τους α­νέρ­γους δεν θα εί­ναι ευερ­γε­τι­κές. Οποια­δή­πο­τε α­πο­μείω­ση του χρέ­ους, α­πό τη μια με­ριά, θα συ­νο­δευ­τεί με α­παλ­λο­τρίω­ση α­πό τους δα­νει­στές ση­μα­ντι­κών πε­ριου­σια­κών στοι­χείων του δη­μο­σίου, και α­πό την άλ­λη, δεν θα συ­νε­πά­γε­ται ει­σο­δη­μα­τι­κή ε­νί­σχυ­ση των α­σθε­νέ­στε­ρων. Η φτώ­χεια, η α­πορ­ρύθ­μι­ση της α­γο­ράς ερ­γα­σίας και η ι­διω­τι­κο­πο­ποίη­ση των πά­ντων δεν α­πο­τε­λούν συ­γκυ­ρια­κά φαι­νό­με­να που α­πορ­ρέ­ουν α­πό τις «δα­νεια­κές υ­πο­χρεώ­σεις της χώ­ρας», αλ­λά συ­νι­στούν τους πυ­λώ­νες ε­νός και­νούρ­γιου κοι­νω­νι­κού μο­ντέ­λου που ε­πι­βάλ­λε­ται, ε­νός μο­ντέ­λου ά­κρα­του κα­πι­τα­λι­σμού. Το γε­γο­νός, λοι­πόν, ό­τι έ­χει γί­νει προ­φα­νής η δια­τή­ρη­ση του μνη­μο­νια­κου πλαι­σίου για πολ­λά χρό­νια, συρ­ρι­κνώ­νει τη συ­ναί­νε­ση στην κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή. Στο ε­πι­χεί­ρη­μα του «α­να­γκαίου κα­κού», πά­νω στο ο­ποίο οι­κο­δο­μή­θη­κε η πο­λι­τι­κή ΝΔ, ΠΑ­ΣΟΚ και ΔΗ­ΜΑ­Ρ, αυ­το­μά­τως α­ντι­τεί­νε­ται πλέ­ον το ε­ρώ­τη­μα «α­να­γκαίο για ποιο σκο­πό;». Τι νό­η­μα έ­χει η πα­ρα­τε­τα­μέ­νη λι­τό­τη­τα αν δεν ο­δη­γεί σε έ­ξο­δο α­πό την κρί­ση σε έ­να ο­ρα­τό μέλ­λο­ν; Το ε­ρώ­τη­μα τί­θε­ται α­πό ο­λοέ­να και πε­ρισ­σό­τε­ρους και πει­στι­κή α­πά­ντη­ση δεν μπο­ρεί να πά­ρει α­πό την κυ­βερ­νη­τι­κή πλευ­ρά.

Για­τί πα­ρα­μέ­νει στα­θε­ρή η κυ­βέρ­νη­ση

Αν, λοι­πόν, η κοι­νω­νι­κή δυ­σφο­ρία διο­γκώ­νε­ται λό­γω των α­πο­λύ­σεων την ί­δια στιγ­μή που η συ­ναί­νε­ση στο μνη­μο­νια­κό μπλοκ συρ­ρι­κνώ­νε­ται α­φού δεν δια­θέ­τει πει­στι­κό πο­λι­τι­κό σχέ­διο, για­τί η κυ­βέρ­νη­ση εμ­φα­νί­ζε­ται στα­θε­ρή; Θα μπο­ρού­σα­με να α­πο­δώ­σου­με αυ­τήν την (φαι­νο­με­νι­κή;) στα­θε­ρό­τη­τα της κυ­βέρ­νη­σης σε τρεις βα­σι­κές αι­τίες.
Πρώ­τα α­π’ ό­λα, η κι­νη­μα­τι­κή ά­πνοια ε­νι­σχύει την κυ­βέρ­νη­ση. Ενώ ο κό­σμος α­πορ­ρί­πτει τη μνη­μο­νια­κή πο­λι­τι­κή, ε­ντού­τοις, εμ­φα­νί­ζε­ται α­πρό­θυ­μος στο να κι­νη­το­ποιη­θεί μα­ζι­κά. Αυ­τή την α­προ­θυ­μία θα πρέ­πει να την α­πο­δώ­σου­με α­πό τη μια στην αί­σθη­ση που έ­χει δη­μιουρ­γη­θεί με­τά τις δια­δο­χι­κές ήτ­τες των τε­λευ­ταίων ε­τών, ό­τι οι κι­νη­το­ποιή­σεις εί­ναι μά­ταιες, και α­πό την άλ­λη, στο φό­βο ό­τι η συμ­με­το­χή σε μια α­περ­γία μπο­ρεί να έ­χει ως α­πο­τέ­λε­σμα την α­πό­λυ­ση του ερ­γα­ζο­μέ­νου –κά­τι που ι­σχύει πλέ­ον και στο δη­μό­σιο. Ωστό­σο, η κι­νη­το­ποίη­ση συ­μπα­ρά­στα­σης στην ΕΡΤ σε συν­δυα­σμό με τα πρώ­τα μη­νύ­μα­τα που έρ­χο­νται α­πό τις συ­νε­λεύ­σεις των κα­θη­γη­τών δεί­χνουν ό­τι δεν εί­ναι α­πί­θα­νη η α­να­τρο­πή της υ­φι­στά­με­νης ητ­το­πά­θειας. Θα χρεια­στεί, βέ­βαια, συ­μπα­ρά­τα­ξη ό­λων των κι­νη­μα­τι­κών δυ­νά­μεων και α­μέ­ρι­στη υ­πο­στή­ρι­ξη στους κλά­δους που θα βγουν στο δρό­μο.
Η δεύ­τε­ρη αι­τία της κυ­βερ­νη­τι­κής στα­θε­ρό­τη­τας θα πρέ­πει να α­να­ζη­τη­θεί στη δια­μόρ­φω­ση ε­νός α­ντι­δρα­στι­κού κοι­νω­νι­κού μπλοκ. Ο πραγ­μα­τι­κός κοι­νω­νι­κός δι­χα­σμός α­νά­με­σα σε ό­σους πλήτ­το­νται πιο πο­λύ α­πό το μνη­μό­νιο και σε ό­σους με κά­ποιο τρό­πο τα κα­τα­φέρ­νουν, η πο­λι­τι­κή πό­λω­ση που προέ­κυ­ψε α­πό την ά­νο­δο του λαϊκού κι­νή­μα­τος και την ε­κλο­γι­κή ε­πι­τυ­χία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, κα­θώς και η εμ­φυ­λιο­πο­λε­μι­κή ρη­το­ρεία των κυ­βερ­νη­τι­κών προ­πα­γαν­δι­στι­κών μη­χα­νι­σμών έ­χουν δια­μορ­φώ­σει μια α­ντι-α­ρι­στε­ρή, α­ντερ­γα­τι­κή κι α­ντι­κι­νη­μα­τι­κή κοι­νω­νι­κή πα­ρά­τα­ξη, ό­χι α­με­λη­τέ­ας μα­ζι­κό­τη­τας. Εν α­ντι­θέ­σει με την πε­ρίο­δο των πλα­τειών, αυ­τός ο λαός της Δε­ξιάς ό­χι μό­νο δεν τεί­νει ευή­κοον ους στο λό­γο της Αρι­στε­ράς, αλ­λά την α­ντι­με­τω­πί­ζει ως α­πει­λή κι ε­σω­τε­ρι­κό ε­χθρό. Στο α­να­φερ­θέν φι­λο­μνη­μο­νια­κό κοι­νω­νι­κό μπλοκ πρέ­πει να προ­στε­θεί και το α­κρο­α­τή­ριο της Χρυ­σής Αυ­γής, το ο­ποίο ό­σο πα­ρα­μέ­νει στους κόλ­πους της, θα εν­στερ­νί­ζε­ται ο­λοέ­να και πε­ρισ­σό­τε­ρο τα ε­γκλη­μα­τι­κά ι­δε­ο­λο­γή­μα­τα της.
Όσον α­φο­ρά τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ο ο­ποίος εί­ναι το α­ντί­πα­λο πο­λι­τι­κό δέ­ος στους μνη­μο­νια­κούς, πα­ρά τη ση­μα­ντι­κή πρόο­δο που ση­μα­το­δο­τεί η ε­νο­ποίη­ση του σχή­μα­τος, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δέ­χε­ται βο­λές και α­πό τα δε­ξιά και α­πό τα α­ρι­στε­ρά. Από τα δε­ξιά, για­τί κρί­νε­ται ό­τι αν υ­λο­ποιη­θεί η πο­λι­τι­κή πρό­τα­σή του, τα πράγ­μα­τα μπο­ρούν να γί­νουν α­κό­μα χει­ρό­τε­ρα κά­τω α­πό την πίε­ση των ευ­ρω­παίων. Από τα α­ρι­στε­ρά, για­τί ε­κτι­μά­ται ό­τι νε­ρώ­νει το κρα­σί υιο­θε­τώ­ντας πιο με­τριο­πα­θείς θέ­σεις. Ο κοι­νός τό­πος και των δύο κρι­τι­κών προ­σεγ­γί­σεων εί­ναι ό­τι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πρέ­πει να προ­σπα­θή­σει πε­ρισ­σό­τε­ρο για να κα­τα­στή­σει η­γε­μο­νι­κή την πο­λι­τι­κή πρό­τα­σή του. Μια πρό­τα­ση που πρέ­πει να υ­πη­ρε­τεί με α­πτό τρό­πο τα συμ­φέ­ρο­ντα των φτω­χών, να εμ­φα­νί­ζε­ται στο κοι­νω­νι­κό σύ­νο­λο ως η έκ­φρα­ση του Γε­νι­κού Κα­λού, και να εκ­προ­σω­πεί­ται α­πό έ­να πο­λι­τι­κό προ­σω­πι­κό που πεί­θει ό­τι μπο­ρεί να την ε­φαρ­μό­σει με ε­πάρ­κεια.

Γιάν­νης Αλμπά­νης

Περισσότερα

Το τέλος του σχεδίου της ΔΗΜΑΡ

dmar_414x290

Από το Red Notebook

Κουβέλης όπως Καρατζαφέρης; Το ερώτημα διατυπώθηκε από πολλούς μετά την απόφαση της ΔΗΜΑΡ να εγκαταλείψει την κυβέρνηση Σαμαρά. Το σενάριο της απίσχνανσης του κόμματος μετά την αιφνίδια αλλαγή γραμμής του, μοιάζει όντως πολύ πιθανό, όπως άλλωστε έγινε και με το ΛΑΟΣ. Ο χρόνος θα δείξει αν τελικά ο Φώτης Κουβέλης θα μπορέσει να συγκρατήσει εκείνη την κρίσιμη μάζα ψηφοφόρων που απαιτούνται για την κοινοβουλευτική επιβίωσή του. Ωστόσο, ανεξαρτήτως του εκλογικού αποτελέσματος, μπορούμε να ισχυριστούμε με αρκετή σιγουριά ότι το πολιτικό σχέδιο που εξέφρασε η ΔΗΜΑΡ, είναι πλέον νεκρό. Είτε σβήσει από τον πολιτικό χάρτη είτε επιχειρήσει να προσεγγίσει τον ΣΥΡΙΖΑ ως δυνάμει κυβερνητικός εταίρος του, το μόνο βέβαιο είναι ότι η ΔΗΜΑΡ δεν θα μπορεί πλέον να συντάσσει πλέον την πολιτική της στη βάση της κεντρικής αντίληψης πάνω στην οποία οικοδομήθηκε όχι μόνο η ίδια (από την εποχή της Ανανεωτικής Πτέρυγας του Συνασπισμού) όσο και το σύνολο αυτού που σχηματικά θα μπορούσαμε να ονομάσουμε “εκσυγχρονιστική Αριστερά”.

Η κεντρική ιδέα της ΔΗΜΑΡ

Ποια είναι όμως αυτή η θεμελιώδης ιδέα της εκσυγχρονιστικής Αριστεράς; Νομίζω ότι θα μπορούσαμε να την συνοψίσουμε στο ότι αποδεχόμενη τον παγκοσμιοποιημένο νεοφιλελευθερισμό ως ανυπέρβλητο πλαίσιο για την άσκηση πολιτικής, η Αριστερά θα μπορούσε να βρει καινούργιο πολιτικό ρόλο, αν συγκροτούταν ως δύναμη λείανσης των πιο ακραίων συνεπειών της νεοφιλελεύθερης κυριαρχίας, αν επαναδιατύπωνε με νέους όρους το κοινωνικό συμβόλαιο κατεβάζοντας τον πήχυ των εργατικών δικαιωμάτων, αν διαμόρφωνε εντέλει νέες σχέσεις κοινωνικής εκπροσώπησης μέσα στον καινούργιο κόσμο που δημιούργησε ο θρίαμβος της αγοράς. Εν ολίγοις, μια νέου τύπου “σοσιαλδημοκρατία” που θα επιδίωκε την οικοδόμηση μιας ορισμένης κοινωνικής προστασίας, έχοντας όμως ως αφετηρία τα “κεκτημένα” της αγοράς μετά την αντεπίθεση που ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του ΄70, και όχι τα “κεκτημένα” των εργαζομένων, έτσι όπως αυτά διαμορφώθηκαν στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους. Μετά την κρίση και την επιβολή του Μνημονίου, η κεντρική ιδέα της ΔΗΜΑΡ εξελίχθηκε στην επιδίωξη της λείανση των πιο ακραίων πολιτικών που επέβαλλε η τρόικα, της στοιχειώδους προστασίας των πιο φτωχών, καθώς και τη διάσωσης κάποιων στοιχείων κοινωνικού κράτους, έχοντας βέβαια ως αφετηρία τη αντίληψη ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το Μνημόνιο. Ένα χρόνο στην κυβέρνηση, η ΔΗΜΑΡ δεν μπορεί να υπερηφανευτεί ούτε για μια, ελάχιστη έστω, βελτίωση του προγράμματος της τρόικας.

Τα αίτια μιας αποτυχίας

Νομίζω ότι θα ήταν λάθος να απέδιδε κανείς την προφανή αποτυχία της ΔΗΜΑΡ στην έλλειψη ικανοτήτων ή αποφασιστικότητας των στελεχών της. Μάλλον θα πρέπει να αναζητήσουμε την αιτία όχι στους όποιους χειρισμούς, αλλά στο ότι ευθύ εξαρχής το σχέδιο ήταν καταδικασμένο. Η έλλειψη ελεύθερου πολιτικού πεδίου, η απουσία κοινωνικού χώρου αναφοράς, και η πρωτοφανής κοινωνικοπολιτική πόλωση που έχει διαμορφωθεί μετά την επιβολή του Μνημονίου, κατέστησαν απολύτως ανεδαφικό τον “ρεαλισμό” της ΔΗΜΑΡ.

Έτσι κι αλλιώς, ήδη από τα χρόνια της Θάτσερ και του Ρήγκαν, το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα, δηλαδή η επιβολή της λογικής της αγοράς σε όλον τον κοινωνικό βίο, είναι τελείως ανελαστικό. Αποτελεί μια οικουμενική ολότητα που δεν επιτρέπει τη διαπραγμάτευση επιμέρους πτυχών του ή την πολιτική διαμεσολάβηση που αποσκοπεί στην τροποποίηση του. Συγκροτείται γύρω από την αντίληψη ότι η παραμικρή επιμέρους υποχώρηση μπορεί να θέσει σε κίνδυνο το συνολικό σχέδιο. Γι΄ αυτό και από τη στιγμή που οι σοσιαλδημορκάτες αποδέχτηκαν το νεοφιλελεύθερο πλαίσιο, αναιρέθηκε η διαφοροποίηση τους από τη Δεξιά· γι΄ αυτό και οι νεοφιλελεύθεροι (για να θυμηθούμε ένα κείμενο του Νέγκρι από τα 1995) μετατρέπουν σε κεντρική πολιτική μάχη (υπαρξιακή θα έλεγε κανείς…) κάθε επιμέρους κοινωνική σύγκρουση.

Ιδιαίτερα μετά την κρίση, όταν έγινε σαφές στις ευρωπαϊκές κυρίαρχες τάξεις ότι η διατήρηση της κυριαρχίας τους περνάει από το μνημονιακό blitzkrieg σε βάρος “των από κάτω”, η “διαπραγμάτευση” και η “βελτίωση” δεν ήταν απλά ανέφικτες, αλλά μετατράπηκαν σε κακόγουστα αστεία. Στον ένα χρόνο της τρικομματικής κυβέρνησης επιβεβαιώθηκε ότι δεν μπορεί να υπάρξει διαπραγμάτευση ή βελτίωση του Μνημονίου. Ακόμα και υπό τη διαρκή απειλή της κοινωνικής έκρηξης και της ανόδου στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, η τρόικα δεν έδωσε την παραμικρή “αβάντα” στην τρικομματική κυβέρνηση. Και πώς θα μπορούσε να κάνει αλλιώς, όταν η τόσο βίαη υποτίμηση της εργασίας που συνιστά το Μνημόνιο, δεν γίνεται να επιτευχθεί παρά με τον πλέον αδιάλλακτο, ανελαστικό και αυταρχικό τρόπο, δηλαδή με την ίδια τη φαλκίδευση της δημοκρατίας; Tο μνημονιακό πλαίσιο δεν άφησε το παραμικρό ελεύθερο πολιτικό πεδίο για την πρόταση της ΔΗΜΑΡ.

Πέρα όμως από την έλλειψη ελεύθερου πολιτικού πεδίου, η ΔΗΜΑΡ σκόνταψε επίσης στην απουσία κοινωνικού χώρου αναφοράς καθώς και στην πρωτοφανή κοινωνικοπολιτική πόλωση. Από τη στιγμή που δεν μπορούσε στοιχειωδώς να επηρεάσει την επιβεβλημένη από την τρόικα κυβερνητική πολιτική, είναι εύλογο να μην υπάρξει κάποια ιδιαίτερη κοινωνική ομάδα που να βλέπει στην ΔΗΜΑΡ τον πολιτικό εκπρόσωπο των συμφερόντων της. Ακόμα χειρότερα, όταν η κοινωνία και η πολιτική παίρνουν ολοένα και περισσότερο τη μορφή δύο αντιμαχόμενων στρατοπέδων, καθίσταται εξαιρετικά δυσχερής η θέση όποιου δεν ταυτίζεται με το ένα ή το άλλο, κι επιθυμεί να παίξει το ρόλο της γέφυρας. Την ώρα της μεγάλης σύγκρουσης δεν υπάρχει χώρος για ενδιάμεσους. Στον ένα χρόνο της τρικομματικής κυβέρνησης, η ΔΗΜΑΡ κατάφερε να θεωρηθεί είτε αδύναμος κρίκος είτε “πέμπτη φάλαγγα” από τους καθεστωτικούς μνημονιακούς, την ίδια στιγμή που είχε γίνει το κόκκινο πανί της άλλης πλευράς, ως δύναμη που πρόδωσε τις αξίες της Αριστεράς. Ακόμα και αν θεωρήσουμε υπερβολικές τις εκατέρωθεν κατηγορίες, μπορούμε με πειστικότητα να παρατηρήσουμε ότι το μόνο που κέρδισε η ΔΗΜΑΡ από τη συμμετοχή της στην κυβέρνηση, ήταν φθορά από όλες τις μεριές, πράγμα που τελικά οδήγησε και στην απόφαση για αποχώρηση.

Είναι πραγματικά οξύμωρο το ότι αποδείχτηκε απολύτως μη ρεαλιστική η πολιτική πρόταση της ΔΗΜΑΡ, η οποία είχε στηρίξει όλη την επιχερηματολογία της (από την εποχή ακόμα της Ανανεωτικής Πτέρυγας του Συνασπισμού) στο ότι το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ουτοπικό καθώς και στο ότι η Αριστερά έπρεπε να υιοθετήσει “ρεαλιστικές” θέσεις… Ωστόσο, τα συμπεράσματα από την αποτυχία της ΔΗΜΑΡ δεν αφορούν μόνο την ίδια. Σε μια συγκυρία όπου η κρίση παίρνει την έννοια που είχε στην αρχαία τραγωδία, γίνεται δηλαδή στιγμή της επιλογής μεταξύ διαφορετικών δρόμων που οδηγούν σε αντίθετες κατευθύνσεις, δεν υπάρχει χώρος για ενδιάμεσες λύσεις και συμβιβασμούς. Η ήδη διχασμένη ταξικά κοινωνία διχοτομείται και πολιτικά με βάση δύο ανταγωνιστικές αντιλήψεις για το πώς πρέπει να αντιμετωπιστεί η κρίση: Η μία διαμορφώνεται από το δίπολο αγορά-αυταρχισμός, ενώ η άλλη από το αλληλεγγύη-δημοκρατία. Μεταξύ τους δεν μπορεί να υπάρξει συμβιβασμός και γι΄ αυτό δεν μπορεί να υπάρξει κι ενδιάμεσος πολιτικός χώρος .

Γιάννης Αλμπάνης

Περισσότερα