from the list of European Social Forum Dear friends! Yesterday, together with Campact and Naturfreunde (Friends of Nature), and the support of many other organisations, among them trade unions, the German Left party and the German Green party, Attac Germany organised further protests against the banking system. Also many people of the occupy movement joined the protests. In Frankfurt more than 10.000 people encircled the banking quarter, in Berlin 8.000 people encircled the German parliament. Here you can find two videos in English from Russia today, who made interviews with Max Bank and Jutta Sundermann, both members of the board of Attac Germany.: http://www.youtube.com/watch?v=KIV57W7GEec http://www.youtube.com/watch?v=MY_2EsfOz7g And a report in spanish: http://actualidad.rt.com/actualidad/internacional/issue_32334.html Report of Iranian press.tv from the protests in Berlin: http://www.youtube.com/watch?v=lr9p7K3Gam0 (Sad, that broadcasting stations like rusia today and press tv don't make videos like this, when there are anti-government-protests in their own countries) Here some more impressions from the camps and protests in Frankfurt and Berlin: http://www.youtube.com/watch?v=qFqVPKwG0GQ http://vimeo.com/32022044 Greetings, Stephan Lidner
Month: Νοεμβρίου 2011
Με την Αντικαπιταλιστική Αριστερά της Ισπανίας
Την περασμένη Παρασκευή 11 Νοέμβρη, βρέθηκα στη Μαδρίτη μετά από πρόσκληση των συντρόφων της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς για να συμμετάσχω στην κεντρική προεκλογική συγκέντρωσή τους. Η Αντικαπιταλιστική Αριστερά είναι μια καινούργια οργάνωση της ισπανικής ριζοσπαστικής Αριστεράς. Ιδρύθηκε μόλις το 2008 όταν ο αρχικός της πυρήνας που ονομαζόταν Espacio Alternativo, αποχώρησε από την Ενωμένη Αριστερά (πρόκειται για συμμαχία αριστερών κομμάτων με βασική συνιστώσα το ισπανικό ΚΚ). Με κορμό τους ακτιβιστές της 4ης Διεθνούς , η Αντικαπιταλιστική Αριστερά έχει συσπειρώσει κάποιες εκατοντάδες ακτιβιστές των κινημάτων, μεταξύ των οποίων και του κινήματος 15Μ (είναι οι ισπανοί Αγανακτισμένοι). Πρόκειται για μια πολύ νεανική οργάνωση (η ηγετική ομάδα της δεν είναι παραπάνω από 35 χρονών), που δίνει ιδιαίτερη έμφαση στην παρέμβαση στα κινήματα.
Από τα εκλογικά αποτελέσματα της 20ης Νοεμβρίου οι σύντροφοι δεν περιμένουν πολλά. Έτσι κι αλλιώς είναι βέβαιο ότι το δεξιό Λαϊκό Κόμμα θα καταγάγει εκλογικό θρίαμβο. Ωστόσο, μέσω της εκλογικής καμπάνιας επιδιώκουν να κάνουν γνωστή την οργάνωσή τους πιο γνωστή στο ευρύ κοινό. Από τις ωραίες στιγμές της καμπάνιας τους ήταν η παρέμβαση στο χρηματιστήριο της Βαρκελώνη την οποία μπορείτε να δείτε εδώ: http://vimeo.com/31946942 Στο πανό γράφει «Συμπαράσταση στο λαό της Ελλάδας». Για τη συγκέντρωση της Παρασκευής, στην οποία συμμετείχαν περίπου 250 άτομα, οι ισπανόφωνοι μπορούν αν διαβάσουν αναλυτικό ρεπορτάζ εδώ: http://www.anticapitalistas.org/Cronica-del-mitin-central-de
Η γενική αίσθηση που αποκόμισα είναι ότι έχουμε να κάνουμε με μια πολύ ενδιαφέρουσα προσπάθεια που, αν μη τι άλλο ,αποπνέει φρεσκάδα και κινηματική νιότη.
Γιάννης Αλμπάνης 13/11/11
Banks and EU on the head of Greek government
After a week of unprecedented Byzantine conspiracies, tactical games, and scandalous manipulation of public opinion, Papandreou finally stepped down from Prime Minister. Lukas Papademos, ex vice president of European Central Bank, was nominated as PM. Papademos new government is supported by PASOK (socialists), Nea Dimokratia (New Democracy-conservatives),LAOS (Popular Orthodox Alert-racist extreme right) and Dimokratiki Symmahia (Democratic Alliance-ultra neoliberal spit of Nea Dimnokratia). The two major left parties, KKE and SYRIZA, said that the formation of this government was a parliamentarian coup and they asked for snap elections right now. The Left didn’t participate in any negotiations and left leader didn’t even go to the institutional “Council of political leaders” called by the President of the Republic. Democratic Left (right wing split of SYRIZA) will also vote against Papademos. The new government has the task to vote and implement the October 26 bail out agreement with EU and IMF. After that, there will be snap elections, probably on February 19.
Papandreou ended his career in a tragedy and in a farce, at the same time. The tragedy took place in Cannes, during the G20 meeting. In this pretty French city, Merkel and Sarkozy dictated the question and the time of the Greek referendum. Papandreou had declared that he would have organized a referendum about the bail-out agreement on January. In Cannes, he accepted a referendum on Greece’s participation in Euro zone that would have taken place on December 4. After he accepted everything he was asked for, the Greek PM took the plane back home and left Sarkozy and Merkel to discuss and make decisions about the future of Greece. ATTAC France described the incident as “loss of democratic sovereignty”. In fact, it was more than that. It was the humiliation in live broadcasting of 10.000.000 people, a shame for Greeks and Europeans as well. Our grandparents sacrificed their lives in the great antifascist war for the right of European peoples to determine themselves. Now this right is abolished by markets, banks, EU and the leading countries of Europe.
After Cannes, it was obvious that Papandreou was finished. It was obvious to everybody, but not to him and his party clan. Despite the revolt of many PASOK MPs and some major Ministers, Papandreou finally achieved a compromise: he would get a confidence vote in Parliament and then he would resign (as it finally happened). So it was the first time in world political history that a government gets o confidence vote in order to immediately step down… With this unbelievable compromise Papandreou managed to stay in the game and to retain control of PASOK. He will probably lead his party in the elections. On the other hand, his rivals managed to kick him out of the PM office and open the road to his succession. Both of them avoided a split of the party that would have been inevitable in any other way. Generation to come will find extremely difficult to understand how such an incompetent person as Papandreou, made such a political career.
After the confidence vote in government’s resignation, the negotiations started. We have to admit that the whole thing was more immoral than negotiations between Italian political parties during Andretti era. Until the eve of confidence vote, Antonis Samaras, leader of Nea Dimokratia, was an intransigent opponent of IMF-EU austerity plans. He used to say that such policies destroy any perspective of economic growth (something which is absolutely true). Nevertheless, he never clearly explained what his real political agenda was. In reality, Samaras wanted to get votes of the people who are angry with austerity plans, but without having the commitment that he will make something different when he comes to power. In the eve of the confidence vote, Samaras amazingly announced that after the disastrous Papandreou governance, October 26 bail out agreement became inevitable. He also announced that Nea Dimokratia will vote in favor of the agreement, although until that time it voted against the notorious “Memorandum” (the initial fundamental agreement between Greek Government with IMF and EUY) and all austerity laws which followed it. That was a real sock for that part of the Right wing working people who are totally against Memorandum and participated in the “squares” movement. It is believed that Samaras will pay a heavy political price for this sudden turn.
Why did Samaras make this move? The main reason is that he was extremely pressed by EU and Greek capital. The Europeans said that they wouldn’t have given any more loans if Greece had gone to immediate snap elections. They added that the formation of a “government of national unity” is the necessary condition for Greece in order to take the money. EU also shaped the task of the new government: it should vote and implement the bail-out agreement, the 2012 budget and all the “necessary” austerity laws. Only after that “Greeks can go to elections”, as it was said by a German officer. After the European ultimatum there was a massive Media campaign in favor of the “national unity government”. SEV (the League of Greek Industries) and all the major bankers also pressed in that direction. Even the archbishop made a similar appeal. So Samaras , a real neoliberal demagogue, he couldn’t do otherwise if wanted to be part of the official political game.
Why EU and banks don’t want the immediate snap elections? Because the elections will create instability for the regime and they will reinforce political parties which are against austerity plans. In the polls the two major neoliberal parties get together 35% and all the Left parties get more than 15%. If we add to this numbers the massive abstention, it becomes evident that it will be extremely difficult for any new government to insist on austerity policies.
Finally Lucas Papademos was nominated as Prime Minister. Papanadreou and Samaras didn’t want Papademos because they were afraid that a Papademos government might threat the bipartite political system. Nevertheless, they could not resist to the pressure of EU, banks, Media and the ultra-neoliberal fractions of their parliamentarian groups. Papademos is a person that EU and the banks absolutely trust. He is a banker and he is not elected by anybody. As a result, it is believed that it would be more difficult to make political pressure on him. Papademos is the ex vice president of European Central Bank. As president of Greek Central Bank was the architect of the financial tricks that let Greece to enter the euro-zone. In Greece these tricks are called “creative accounting”, in Europe “Greek statistics”. So the architect of Greek statistics is the EU’s choice for the office of Greek PM.
The new government is the most reactionary Greek government after the fall of the dictatorship in 1974. It is not elected by the people and it is mainly formed in order not to let the people express their will. Nevertheless, we should not forget that Papandreou stepped down because of massive popular resistance. And it is popular resistance that will beat as well the new puppets government.
Yannis Almpanis, 11/11/11
Βασικοί άξονες μιας αριστερής απάντησης στην κρίση
Το κείμενο που ακολουθεί, αποτελεί εισήγηση στη συζήτηση που έγινε στην Κίνηση Αθήνας του Δικτύου στις 5/10/11. Η συζήτηση για την οικονομική κρίση και την απάντηση της Αριστεράς εντάσσεται στο πλαίσιο της προετοιμασίας της Πανελλαδικής Συνάντησης του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα, που καλώς εχόντων των πραγμάτων θα πραγματοποιηθεί το Δεκέμβρη. Όπως είναι φυσικό, ορισμένα σημεία έχουν επικαιροποιηθεί.
1. Το βασικό διακύβευμα της κρίσης για την Αριστερά θα πρέπει να είναι το ποιος πληρώνει το λογαριασμό. Παρά το ότι τα ζητήματα της νομισματικής πολιτικής (ευρώ ή δραχμή) και του χρέους (στάση πληρωμών ή επαναδιαπραγμάτευση) είναι αυτά που έχουν απασχολήσει ιδιαίτερα την Αριστερά και το κίνημα, στην πραγματικότητα η αφετηρία κάθε αριστερής προσέγγισης για την αντιμετώπιση της κρίσης, βρίσκεται αλλού. Δηλαδή, θα πρέπει να αναζητήσουμε τη δικιά μας αφετηρία εκεί ακριβούς που εκκινούν οι πολιτικές της αντίπαλης πλευράς. Και η αφετηρία όλων των «προγραμμάτων σταθεροποίησης και προσαρμογής», όλων των σχεδιασμών του αστικού πολιτικού μπλοκ, είναι ότι οι πλούσιοι δεν πρέπει με κανένα τρόπο να πληρώσουν το λογαριασμό της κρίσης. Όλο το κόστος της κρίσης πρέπει να μεταφερθεί σε αυτούς που επωμίστηκαν τα βάρη και κατά την περίοδο της ανάπτυξης: στους εργαζόμενους, στους «από κάτω». Αυτή είναι η κεντρική ιδέα των ασκούμενων πολιτικών στην Ελλάδα και τον κόσμο, και με αυτήν θα πρέπει να αναμετρηθούμε κατά κύριο λόγο. Και ο μόνος τρόπος για να το κάνουμε, είναι να αναδείξουμε τον κραυγαλέα ταξικό χαρακτήρα της πολιτικής κυβέρνησης, ΕΕ και ΔΝΤ, να ξαναθυμηθούμε ότι η κοινωνία χωρίζεται σε αντιμαχόμενα ταξικά στρατόπεδα που έχουν αντικρουόμενα συμφέροντα, να υπογραμμίσουμε ότι τα μνημόνια δεν χτυπάνε γενικά την κοινωνία, αλλά τους ασθενέστερους οικονομικά, και ότι ακόμα και αν οι πολιτικές τύπου ΔΝΤ οδηγήσουν τη χώρα στην άβυσσο (όπως έγινε στο πρόσφατο παρελθόν με την Αργεντινή), αυτό δεν οφείλεται σε κακούς υπολογισμούς και λάθος εφαρμογές, αλλά στη λυσσαλέα άρνηση των καπιταλιστών να θυσιάσουν έστω και μέρος από τα κέρδη τους, ακόμα και μπροστά στον κίνδυνο του χάους. Αφετηρία λοιπόν κάθε αριστερής πολιτικής θα πρέπει να είναι το «να πληρώσουν την κρίση οι πλούσιοι». Ναι, «λεφτά υπάρχουν» σε αυτήν την κοινωνία, και πρέπει να τα πάρουμε από τους λίγους που τα έχουν, για να καλύψουμε τις ανάγκες των πολλών.2.
2. Κανένα επιμέρους μεταβατικό αίτημα της Αριστεράς δεν μπορεί να τίθεται ανεξάρτητα από τα ζητήματα του συνολικού πλαισίου της πολιτικής πρότασης μας, της εξουσίας, της αναδιανομής του πλούτου και της μαζικής κινητοποίησης. Σε μια συγκυρία γενικευμένης σύγχυσης (η οποία δεν αφορά μόνο τους «από κάτω» που χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους, αλλά αγγίζει εξίσου και τα επιτελεία των «από πάνω»), είναι εξαιρετικά επικίνδυνο να παρουσιάζονται από αριστερές φωνές επιμέρους μέτρα ως πανάκειες για την αντιμετώπιση της κρίσης. Τέτοιες προσεγγίσεις μεγαλώνουν τη σύγχυση, καλλιεργούν τις αυταπάτες για μαγικές λύσεις που μπορούν να εφαρμοστούν χωρίς σκληρές κοινωνικές συγκρούσεις, και (πράγμα που είναι το κυριότερο) μπορούν να ενσωματωθούν πολύ εύκολα σε αστικές στρατηγικές. Είναι τέτοια η αστάθεια της εποχής μας, όπου πολλά μέτρα που χτες μόλις φάνταζαν ριζοσπαστικά, σήμερα μπορούν πολύ εύκολα είτε να μην έχουν καμιά χρησιμότητα για τους εργαζόμενους είτε και να αποτελέσουν μέρος διαφορετικών αστικών στρατηγικών. Τα παραδείγματα είναι πολλά: τόσο το ευρώ όσο και η δραχμή από μόνα τους μπορούν να λειτουργήσουν καταστρεπτικά για τους εργαζόμενους (μέσω της μόνιμης αυστηρής λιτότητας ή των απανωτών ανταγωνιστικών υποτιμήσεων)∙ το διαβόητο μεγάλο κούρεμα του χρέους (αν και τελικά δεν είναι τόσο μεγάλο όσο χρειάζεται) έρχεται πολύ αργά και συνοδεύεται από δρακόντεια αντεργατικά μέτρα∙ η κρατικοποίηση των τραπεζών (μέσω της παροχής στο κράτος κοινών μετοχών σε αντάλλαγμα της στήριξης τους) σε τίποτα δεν ωφελεί τους ασθενέστερους, στο βαθμό που οι κρατικοποιημένες τράπεζες θα εξακολουθούν να λειτουργούν με αγοραία κριτήρια. Η Αριστερά θα πρέπει λοιπόν να συνδέει κάθε επιμέρους μεταβατικό αίτημα :
α) Με ένα συνολικό σχέδιο αντικαπιταλιστικής εξόδου από την κρίση. Πρέπει συνεχώς να τονίζεται ότι το ίδιο μέτρο ενταγμένο σε διαφορετικό πολιτικό πλαίσιο, έχει διαφορετικά αποτελέσματα.
β) Με το ποιος έχει την εξουσία για να εφαρμόσει τα μέτρα, αν πρόκειται δηλαδή για το αστικό μπλοκ ή τη λαϊκή αυτεξουσία. Χωρίς η εξουσία να είναι στα χέρια των εργαζομένων, δεν μπορεί να υπάρξει αριστερή έξοδος από την κρίση. Κι αυτό γιατί: Πρώτον, δεν υπάρχει μερίδα του αστικού μπλοκ διατεθειμένη να κάνει την παραμικρή παραχώρηση. Δεύτερον, γιατί όπως προείπαμε, τα ίδια μέτρα έχουν διαφορετικό χαρακτήρα αν αλόγως του συνολικού πλαισίου στο οποίο εντάσσονται, πράγμα που σημαίνει ότι αν αναθέσουμε στους «από πάνω» την εφαρμογή τους, δεν πρόκειται να έχουμε το ίδιο αποτέλεσμα. Τρίτον, οποιαδήποτε εκδοχή ριζοσπαστικής πολιτικής στις δεδομένες συνθήκες απαιτεί αναπόδραστα την άσκηση της οργανωμένης προλεταριακή πίεσης πάνω στους κεφαλαιοκράτες, καθώς και την κήρυξη «από τα κάτω» καθεστώτος εκτάκτου ανάγκης.
γ) Με τη σκληρή φορολόγηση του κεφαλαίου προς όφελος της κοινωνίας, κάτι που είναι η αναγκαία σύμβαση για να μπορέσει να λειτουργήσει η οποιαδήποτε άλλη παρέμβαση. Αν δεν βρεθούν χρήματα για να αντιμετωπιστεί η εξαθλίωση που αντιμετωπίζουν μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, περιττεύει η όποια άλλη συζήτηση για το χρέος ή για το νόμισμα.
δ) Με τη μαζική, αποφασισμένη και συγκρουσιακή παρουσία των μαζών στους δρόμους, χωρίς την οποία ακόμα και η πλέον αριστερή κυβέρνηση είναι καταδικασμένη στην ενσωμάτωση στο μνημονιακό πλαίσιο. Η ανατροπή όχι μόνο δεν είναι εκπομπή, αλλά δεν είναι και προτζεκτάκι για να το αναθέσουμε στον οποιοδήποτε. Η ραγδαία συντηρητικοποίηση της κυβέρνησης Μοράλες στη Βολιβία αποτελεί μια ακόμα (στις τόσες πολλές στο πέρασμα του χρόνου) απόδειξη για το ότι οι κυβερνητικοί θώκοι διαφθείρουν και ενσωματώνουν.
3. Η άμεση άρνηση πληρωμής του χρέους αποτελεί εκ των ων ουκ άνευ για οποιαδήποτε πολιτική φιλοδοξεί να υπερασπιστεί τα εργατικά συμφέροντα. Για το θέμα του χρέους έχει χυθεί πολύ μελάνι (υπερβολικά ίσως), οπότε μάλλον δεν χρειάζεται διεξοδική επιχειρηματολογία. Ωστόσο, είναι αναγκαίες δύο επισημάνσεις. Πρώτον, στη φάση που βρισκόμαστε, δεν αρκεί η άρνηση πληρωμής μόνο του λεγόμενου «άνομου χρέους». Για την ακρίβεια, δεν έχει πλέον και ιδιαίτερο νόημα η συζήτηση για ποιο χρέος είναι «νόμιμο» ή «παράνομο». Είναι τέτοιο το βάθος της κρίσης, που πολύ απλά το χρέος δεν μπορεί να πληρωθεί. Άλλωστε ακόμα και από καθεστωτικούς οικονομολόγους ομολογείται ότι το κούρεμα κατά 50% (που αποφασίστηκε στις 26 Οκτώβρη) δεν είναι παρά το πρελούδιο μιας νέας, ακόμα μεγαλύτερης , περικοπής. Η δεύτερη (και πιο σημαντική) επισήμανση έχει να κάνει με τους όρους που συνοδεύουν τα διάφορα «κουρέματα». Κανένα λοιπόν «κούρεμα» δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό αν συνοδεύεται από σκληρή λιτότητα και θίγει την περιουσία των ασφαλιστικών ταμείων. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, μπορεί το «κούρεμα» της 26ης Οκτωβρίου να αποτελέσει θρυαλλίδα για την ανατίναξη του ασφαλιστικού συστήματος.
4. Αν πρέπει να διαλέξουμε ανάμεσα στο ευρώ και τα κοινωνικά δικαιώματα, είναι προφανές ότι ούτε για μια στιγμή δεν θα διστάσουμε να επιλέξουμε τα δεύτερα. Ανήκουμε σε αυτούς που αγωνίστηκαν για να μην μπει η Ελλάδα στην ΟΝΕ, εκτιμώντας ότι το ευρώ δεν είναι ουδέτερο νόμισμα, αλλά εργαλείο όξυνσης της εκμετάλλευσης , αφού διοχετεύει στην εργασία όλη την πίεση από τα όποια ελλείμματα ανταγωνιστικότητας. Επίσης, ουδέποτε θεωρήσαμε την Ευρωπαϊκή Ένωση ευνοϊκό πεδίο για την ταξική πάλη από την πλευρά των εργαζόμενων, βλέποντας ότι η ΕΕ δεν είναι παρά μια ιμπεριαλιστική συμμαχία που στόχο έχει να ευνοήσει την προσπάθεια του ευρωπαϊκού κεφαλαίου να εντείνει την εκμετάλλευση στην ενδοχώρα του και να κερδίσει πόντους στο διεθνή καταμερισμό εργασίας. Ωστόσο, δεν ανήκουμε σε αυτούς που κάνουν παντιέρα τη δραχμή, δεν παραβλέπουμε τις καταστροφικές συνέπειες μιας ανεξέλεγκτης εξόδου από το ευρώ, δεν προβάλλουμε σχέδια «παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας» που παραπέμπουν στο Μεσοπόλεμο (σαν να μην έχει συμβεί τίποτα στον αιώνα που πέρασε), δεν κλείνουμε τα μάτια μπρος στην ασφυκτική συνθήκη που δημιουργεί η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, δεν αναφερόμαστε στη «χώρα» ως υποκείμενο , αλλά στους εργαζόμενους, και πάνω απ’ όλα, έχουμε συνείδηση ότι χωρίς διεθνείς συμμαχίες καμιά ανατρεπτική διαδικασία δεν μπορεί να είναι νικηφόρα. Για μας το ζήτημα της επιλογής νομίσματος δεν είναι πρωτεύον και οφείλει να ενταχθεί στο συνολικό πλαίσιο του σχεδίου της Αριστεράς. Πρέπει όμως να είμαστε καθαροί. Στον ιταμό εκβιασμό που μας κάνουν να αποδεχτούμε το Μνημόνιο για να μείνουμε στο ευρώ, η δικιά μας απάντηση, χωρίς δεύτερη σκέψη, είναι ο αποχαιρετισμός στο κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα.
5. Μπροστά στη βαθιά συστημική κρίση του καπιταλισμού, είναι απαραίτητο η Αριστερά να προτάξει ένα διαφορετικό συνολικό μοντέλο για την κοινωνία και την οικονομία. Η κατάρρευση του «υπαρκτού» συμπαρέσυρε και τις «μεγάλες αφηγήσεις» (που στην πραγματικότητα ήταν ασφυκτικά μικρές) με αποτέλεσμα να εγκαινιαστεί για την Αριστερά η εποχή των συγκεκριμένων αιτημάτων με κοντινό πολιτικό ορίζοντα. Ακόμα και οι σχηματισμοί που πλειοδότησαν στην επίκληση του σοσιαλισμού και της ανατροπής, το έκαναν με τόσο αφηρημένο κι υπερβατικό τρόπο, ώστε το «μετά τον καπιταλισμό» να μοιάζει περισσότερο με ευσεβή πόθο παρά με πολιτικό σχέδιο κοινωνικού μετασχηματισμού. Τώρα βρισκόμαστε στο σημείο εκείνο όπου ο καπιταλισμός αποκαλύπτει με εκρηκτικό τρόπο την καταστροφική φύση του, όπου η συνύφανση της οικονομικής κρίση με την οικολογική κρίση δημιουργεί σκηνικό Αποκάλυψης, όπου γίνεται φανερό σε ολοένα και περισσότερους ότι το πρόβλημα δεν είναι οι όποιες δυσλειτουργίες του συστήματος , αλλά το ίδιο το σύστημα. Επιπλέον, είμαστε στη στιγμή όπου η αλαζονεία (μετά από 30 χρόνια θριάμβων) του αστικού μπλοκ καθώς και οι αδυσώπητες επιταγές της δοκιμαζόμενης καπιταλιστικής μηχανής, μοιάζουν να κλείνουν το δρόμο σε οποιαδήποτε μεταρρυθμιστική προσπάθεια. Αυτή είναι λοιπόν η ώρα να προτάξουμε ένα διαφορετικό μοντέλο αλληλέγγυας, δημοκρατικής και οικολογικής οικονομίας, να το δοκιμάσουμε σε πειράματα αυτοοργάνωσης κι εναλλακτικής παραγωγής, να το συγκεκριμενοποιήσουμε σαν εφαρμόσιμο πολιτικό πρόγραμμα. Σε ένα τέτοιο σχέδιο θα πρέπει να κρατήσουμε μια ισορροπία τρόμου ανάμεσα σε έναν προπαγανδιστικό μεσσιανισμό, αποκομμένο από την κοινωνία, και σε έναν «ευρύχωρο» μεταρρυθμιστικό κινηματισμό, που αποκόπτεται όμως από την ανατροπή. Θα πρέπει επίσης να βρούμε τον τρόπο από τη μια μεριά να σεβόμαστε τις αναγκαιότητες και την πολλαπλότητα των ταυτοτήτων της λαϊκής κοινωνικής αντίστασης, που είναι το κύριο υποκείμενο της αντιπαράθεσης με το καθεστώς, και από την άλλη, να εργαζόμαστε ταυτόχρονα για τη διαμόρφωση του πολιτικού ορίζοντα του «μετά», που αν και μπορεί να μη συμβαδίζει πάντα με τις τρέχουσες κοινωνικές αντιλήψεις, είναι αυτός που δίνει πολιτική προοπτική στην κοινωνία, διαμορφώνοντας το αριστερό αντιπαράδειγμα στον καπιταλισμό. Το στοίχημα είναι μέγα βέβαια. Αλλά σε μια στιγμή που ο κόσμος όπως τον ξέραμε θρυμματίζεται, η Αριστερά δεν καλείται μόνο να αντισταθεί, αλλά να ξαναδημιουργήσει το Νόημα της ζωής. Άσε που πλέον δεν έχουμε και πολλά να χάσουμε
Γιάννης Αλμπάνης
Papandreou government will probably fall until Friday
As you have probably read in mass media from all over the world, political situation in Greece is changing rapidly. Yesterday, Papandreou announced that there will be a referendum on the bailout package agreed with EU, IMF and IIF (International Institute of Finance, the international syndicate of banks). The Greek PM also asked for a confidence vote by the Parliament, which will be held on Friday evening. Of course everybody was amazed by this announcement. There is a very negative reaction by international markets and EU leaders. Furthermore, there is a revolt inside PASOK parliamentarian group and practically all the mainstream commercial media are accusing Papandreou of destroying the country and putting at risk its participation in the Euro-zone. At this moment, Papandreou is politically isolated. The most probable scenario is that he will not get a confidence vote on Friday and we will go for a snap election on early December.
But why Papandreou took this obviously suicidal decision? First of all, massive angry protests during the National Day of October 28 (http://yalmpanis.wordpress.com/2011/10/28/massive-angry-protest-stops-military-parade/) made clear that the government hasn’t any social support. In addition to that, October 28 protests proved that the government is rapidly losing control of the country. A government cannot rule if its MPs cannot drink a coffee in public because they are afraid of been attacked by people passing by. Popular unrest led government to a dead end.
In such cases, normal politicians resign and open the road for snap elections. But Papandreou is no normal politician. He is a PM whose father and grand-father were also PMs. Papandreou is one of these great Greek families who think of the country as their own personal asset. They have no doubt of their hereditary right in political power. As a result, resignation is out of the question.
Besides that, Papandreou is a person of very low political abilities. He saw in the referendum a way of escape from his political impasse. He thought that if he blackmailed Greek people (yes=bailout – no=default, yes=euro-no=drachma) he would have won the referendum. As a result, he would have bought some political time. Of course, bourgeois politicians who have elementary political sense, they are too afraid of this referendum. They see it is highly possible that NO will prevail, something that might open the doors of hell for European capitalist economy.
For the Movement the challenge now is to continue massive mobilization in order to take back everything has been stolen from us since 1,5 year. A Papandreou fall would be an important symbolic victory, but it wouldn’t change anything in everyday life. A real change is what we are asking for. And a potential government of “national unity” (Right, Extreme Right and Socialists) might be a really tough opponent.
Yannis Almpanis, 1/11/11
Πρόσφατα σχόλια