Από τη σημερινή Εποχή
Η είδηση θα έμοιαζε με σενάριο επιστημονικής φαντασίας μόλις πριν ένα χρόνο. Ο αιώνιος Φαραώ Μουμπάρακ, ο απόλυτος άρχοντας ενός πανίσχυρου συστήματος καταστολής και πιστός σύμμαχος των ΗΠΑ, αντιμετωπίζει πλέον την ποινή του θανάτου. Μέσα σε έναν μόλις χρόνο ο πολιτικός χάρτης της Αιγύπτου και συνολικά της Μέσης Ανατολής έχει αλλάξει ριζικά. Ό,τι φάνταζε σταθερό κι ασφαλές, έχει μετατραπεί πλέον σε παρελθόν.
Η εισαγγελική πρόταση στη δίκη Μουμπάρακ αποτελεί αναμφίβολα σύμβολο του τέλους μιας ολόκληρης εποχής.
Οι εισαγγελείς ζήτησαν την εσχάτη των ποινών για τον πρώην πρόεδρο της Αιγύπτου Χόσνι Μουμπάρακ, τον πρώην υπουργό Εσωτερικών Χαμπίμπ Αλ Άντλι, καθώς και για έξι στενούς συνεργάτες του Άντλι. Οι κατηγορίες που αντιμετωπίζουν οι οχτώ, σχετίζονται με τις δολοφονίες αδιευκρίνιστου αριθμού διαδηλωτών κατά τη διάρκεια της λαϊκής εξέγερσης που οδήγησε στην πρώση του Μουμπάρακ. Υπολογίζεται ότι από τις 25 Γενάρη που ξεκίνησε η κινητοποίηση στην Ταχρίρ μέχρι τις 11 Φλεβάρη, οπότε ο Μουμπάρακ εξαναγκάστηκε σε παραίτηση, περισσότεροι από 1.000 διαδηλωτές δολοφονήθηκαν από τις δυνάμεις ασφαλείας του καθεστώτος. Το βασικό ερώτημα στη δίκη ήταν αν ο Μουμπάρακ έδωσε ο ίδιος εντολή να χτυπηθούν με πραγματικά πυρά οι αντικαθεστωτικοί διαδηλωτές. Παρά το ότι η κατάθεση του επικεφαλής του κυβερνώντος Ανώτατου Συμβούλιου Ενόπλων Δυνάμεων Μοχάμεντ Ταντάουι ήταν αθωωτική («Ο Μουμπάρακ δεν έδωσε εντολή στις δυνάμεις ασφαλείας να πυροβολήσουν τους διαδηλωτές»), τελικά βάρυναν (πέρα από τις πολιτικές σκοπιμότητες) οι καταθέσεις των πρώην υπουργών Εσωτερικών Μαχμούντ Ουαγκντί και Μανσούρ Ελ Εϊσάουι. Οι δύο πρώην υπουργοί, που τοποθετήθηκαν στις θέσεις τους μετά την ανατροπή Μουμπάρακ, επέμειναν ότι ο εκάστοτε υπουργός Εσωτερικών δεν έχει δικαιοδοσία να διατάξει τις δυνάμεις ασφαλείας να βάλουν με πραγματικά πυρά, χωρίς προηγούμενη έγκριση του προέδρου.
Πάντως, οφείλουμε να παρατηρήσουμε ότι πέραν της προφανούς ενοχής του Μουμπάρακ και των ανθρώπων του, η όλη διαδικασία απαλλάσσει το στρατό από τις δικές του ευθύνες, ως βασικής συνιστώσας του παλιού καθεστώτος. Τα υπό δικαστική διερεύνηση εγκλήματα αφορούν μόνο τις δυνάμεις ασφαλείας και όχι το στρατό. Μια ενδεχόμενη καταδίκη Μουμπάρακ θα μπορούσε να ικανοποίησει το πάνδημο αίτημα για απονομή δικαιοσύνης, χωρίς να κλονίσει τη στρατιωτική διακυβέρνηση της Αιγύπτου. Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό το παράθεμα από την αγόρευση του εισαγγελέα Μουσταφά Σολιμάν, ότι η βία εναντίον των διαδηλωτών σταμάτησε όταν ο αιγυπτιακός στρατός αναπτύχθηκε στους δρόμους του Καϊρου.
Εν τω μεταξύ τα ανεπίσημα αποτελέσματα του 3ου γύρου των βουλευτικών εκλογών που διεξήχθη στις 3 και 4 Γενάρη, επιβεβαιώνουν την κυριαρχία της Μουσουλμανική Αδελφότητα και το σαλαφίτικο κόμμα Αλ Νουρ. Από τους δύο πρώτους γύρους, υπολογίζεται ότι οι ισλαμιστές έχουν κερδίσει το 70 με 75% των εδρών. Ο διαμορφωμένος συσχετισμός δυνάμεων δεν φαίνεται να αλλάζει από τον τρίτο και τελικό γύρο. Εκ των πραγμάτων λοιπόν η Αίγυπτος θα μπει σε μια περίοδο συγκατοίκησης στρατού και ισλαμιστών, κάτι που θα επιμηκύνει την πολιτική αβεβαιότητα. Όμως αυτό το παιχνίδι δεν είναι μόνο για δύο, αφού το λαϊκό κίνημα έχει δείξει ότι μπορεί να ανατρέπει την κατάσταση των πραγμάτων. Ήδη το Κίνημα Νεολαίας 6 Απρίλη (εκ των βασικών δυνάμεων της Ταχρίρ) έχει ξεκινήσει την καμπάνια για τις κινητοποιήσεις της επετείου του ενός χρόνου της επανάστασης, στις 25 Γενάρη.
Γιάννης Αλμπάνης 6/1/2012