Ο Μουσταφά Μόχι είναι δημοσιογράφος στο αγγλόφωνο σάιτ της καθημερινής εφημερίδας Al Masry Al Youm. Επιπλέον, είναι στέλεχος του μεγαλύτερου κόμματος της Αιγυπτιακής Αριστεράς, της Σοσιαλιστικής Λαϊκής Συμμαχίας. Ο Μόχι ανήκει στην τάση Ανανεωτικό Σοσιαλιστικό Ρεύμα, η οποία απαρτίζεται από πρώην μέλη των Επαναστατών Σοσιαλιστών. Στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές η Σοσιαλιστική Λαϊκή Συμμαχία συμμετείχε στον εκλογικό συνασπισμό «Η επανάσταση συνεχίζεται».
Γιάννης Αλμπάνης, Κάιρο 25/1/2012
Ένα χρόνο μετά την επανάσταση της 25ης Γενάρη, τι έχει αλλάξει και τι παραμένει το ίδιο στην Αίγυπτο;
Μέχρι τώρα δεν έχουμε καταφέρει να ολοκληρώσουμε την επανάσταση. Το παλιό καθεστώς παραμένει στην εξουσία, οι πολίτες εξακολουθούν να δικάζονται από στρατιωτικά δικαστήρια, η βία σε βάρος των διαδηλωτών συνεχίζεται, τόσο στα αστυνομικά τμήματα όσο και στους δρόμους. Ωστόσο, αυτό που έχει αλλάξει είναι ο αριθμός όσων αγωνίζονται εναντίον του καθεστώτος. Δεν είμαστε πλέον οι λίγες εκατοντάδες του 2005-6, αλλά εκατοντάδες χιλιάδες. Σήμερα, βρισκόμαστε σε μια πολύ σημαντική φάση της επανάστασης, όπου πρέπει να ολοκληρώσουμε αυτό που αρχίσαμε στην Ταχρίρ στις 25 Γενάρη 2011.
Είπες ότι πρέπει να ολοκληρώσετε αυτό που έχετε αρχίσει. Ποια είναι λοιπόν η πολιτική ατζέντα του Αιγυπτιακού επαναστατικού κινήματος;
Πρώτα απ’όλα πρέπει να ρίξουμε το SCAF (ΣτΣ το κυβερνών Ανώτατο Συμβούλιο Ενόπλων Δυνάμεων). Πλέον είναι καθαρό σε όλους ότι το SCAF ηγείται της αντεπανάστασης. Δεν πρόκειται να κατακτήσουμε κανένα δικαίωμα που διεκδικούμε, όσο το SCAF παραμένει στην εξουσία. Όπως ξέρεις, μετά τις πρόσφατες εκλογές έχουμε κοινοβούλιο, ένα εκλεγμένο κοινοβούλιο. Πρόκειται για τον μόνο εκλεγμένο θεσμό στην κοινωνία μας. Επομένως, πιέζουμε για την άμεση μεταβίβαση της εξουσίας από τους στρατιωτικούς στο κοινοβούλιο.
Πολλοί στη Δύση φοβούνται ότι η Αραβική Άνοιξη οδηγεί στην εγκαθίδρυση ισλαμικών καθεστώτων. Πιστεύεις ότι η Αιγυπτιακή επανάσταση θα φέρει την ισλαμοποίηση του κράτους και της κοινωνίας;
Αν πιστεύουμε και σεβόμαστε τη δημοκρατία, τότε θα πρέπει να αποδεχτούμε ότι οι ισλαμιστές μπορεί και να κερδίσουν τις πρώτες δημοκρατικές εκλογές. Όμως τόσο στην Αίγυπτο όσο και στις υπόλοιπες χώρες της Αραβικής Άνοιξης, ο κόσμος δεν εξεγέρθηκε μόνο για τίμιες εκλογές, αλλά για ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη. Εδώ νομίζω βρίσκεται το ζήτημα που θα κάνει τον κόσμο να ξεπεράσει τους ισλαμιστές. Δεν πιστεύω ότι η Μουσουλμανική Αδελφότητα ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για την ελευθερία και την κοινωνική δικαιοσύνη. Δεν πιστεύω ότι η Μουσουλμανική Αδελφότητα θα αλλάξει το φορολογικό σύστημα ή θα σταματήσει τις ιδιωτικοποιήσεις. Η Αδελφότητα λέει ότι το πρόβλημα δεν είναι οι ιδιωτικοποιήσεις αυτές καθ’αυτές, αλλά η διαφθορά στη διαδικασία τους. Γι’ αυτό εκτιμώ ότι ο κόσμος θα αναζητήσει εναλλακτικές λύσεις και η επανάσταση θα συνεχιστεί.
Πριν από δύο μέρες (ΣτΣ η συνέντευξη δόθηκε στις 22 Γενάρη) ανακοινώθηκαν τα επίσημα τελικά αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών. Με τους ισλαμιστές να κατέχουν πλέον του 70% των εδρών (ΣτΣ η Μουσουλμανική Αδελφότητα και ο συνασπισμός γύρω από το ακόμα πιο θρησκευτικό κόμμα Αλ Νουρ), πώς εκτιμάς ότι προδιαγράφονται οι πολιτικές εξελίξεις; Θα βρεθεί κάποιος συμβιβασμός ανάμεσα στη στρατιωτική εξουσία και το υπό ισλαμική πλειοψηφία κοινοβούλιο ή θα μπούμε σε μια περίοδο έντασης ανάμεσα στους δύο πόλους;
Θα εξαρτηθεί από την κατάληξη των διαπραγματεύσεων μεταξύ των δύο πλευρών, καθώς και από επαναστατικό κίνημα. Προς τo παρόν η Αδελφότητα δεν θέλει να συγκρουστεί με το SCAF. Το αν θα επιμείνει σε αυτήν την πολιτική σχετίζεται με την πρόοδο των διαπραγματεύσεων. Από τη μεριά του, το SCAF δεν επιθυμεί την τυπική κατοχή της κυβέρνησης, αλλά τον ουσιαστικό έλεγχο της εξουσίας από το παρασκήνιο, καθώς και τη διατήρηση των προνομίων του, όπως η ασυλία των στρατιωτικών για τα εγκλήματα που έχουν διαπράξει. Επιπλέον, τα πράγματα θα εξαρτηθούν και από το κίνημα. Αν ο κόσμος στους δρόμους συνεχίζει να διαμαρτύρεται εναντίον του SCAF, η Μουσουλμανική Αδελφότητα θα πιεστεί να αλλάξει θέση.
Μιας και ανέφερες το κίνημα, ας εστιάσουμε λίγο σε αυτό τώρα. Πολλοί πιστεύουν ότι η επαναστατική νεολαία είναι κατά κάποιο τρόπο απομονωμένη από την υπόλοιπη κοινωνία; Είναι αλήθεια;
Ως ένα βαθμό. Το Γενάρη και το Φλεβάρη του 2011 κάτσαμε στην Ταχρίρ μέχρι που έπεσε ο Μουμπάρακ. Νομίζω ότι δεν μπορούμε να ακολουθήσουμε την ίδια τακτική τώρα για να πέσει το SCAF. Οι ακτιβιστές χρειάζονται χρόνο για να το καταλάβουν αυτό. Κι έχουν αρχίσει να το καταλαβαίνουν, ιδιαίτερα μετά τις συγκρούσεις του Δεκεμβρίου, όταν αισθάνθηκαν απομονωμένοι, χωρίς την υποστήριξη των καθημερινών ανθρώπων. Άρχισαν να καταλαβαίνουν δηλαδή ότι πρέπει να πάνε στις γειτονιές και τους χώρους δουλειάς για να συναντήσουν τους απλούς ανθρώπους και να συζητήσουν μαζί τους. Τώρα οι ακτιβιστές αρχίζουν να κινούνται έξω από την Ταχρίρ, κάτι που βρίσκω πολύ θετικό.
Τι ακριβώς εννοείς λέγοντας ότι το κίνημα αρχίζει να βγαίνει από την Ταχρίρ;
Για παράδειγμα, βρίσκεται σε εξέλιξη «Η Καμπάνια των Ψευτών». Με τη λέξη «ψεύτες» εννοούμε το SCAF. Είναι μια πολύ απλή καμπάνια που ξεκίνησε μετά τις συγκρούσεις του Δεκεμβρίου. Οι ακτιβιστές πάνε στις γειτονιές με προτζέκτορες και προβάλλουν βίντεο και φωτογραφίες από το τι πραγματικά συνέβη στις συγκρούσεις του Νοέμβρη και του Δεκέμβρη. Στη συνέχεια, ανοίγουν συζήτηση με τον κόσμο της γειτονιάς για την πολιτική του SCAF, τη βία κατά των διαδηλωτών, τις στρατιωτικές δίκες από τις οποίες έχουν περάσει χιλιάδες πολίτες, τη διαφθορά. Και είναι αρκετοί αυτοί που μετά τη συζήτηση αλλάζουν την άποψη τους για το SCAF και την επανάσταση.
Ας κλείσουμε τη συζήτηση μας με την Αριστερά. Πώς βλέπεις το εκλογικό αποτέλεσμα του συνασπισμού «Η επανάσταση συνεχίζεται», στον οποίο συμμετείχατε
Η «Επανάσταση συνεχίζεται» πήρε περίπου 800.000 ψήφους κι έβγαλε 10 έδρες. Το αποτέλεσμα αυτό είναι μικρό, αλλά κάτι τέτοιο δεν πρέπει να εκπλήσσει. Για πολλά χρόνια η Αριστερά ήταν απούσα και δεν δούλευε στην κοινωνία με τον ίδιο τρόπο που το έκαναν οι ισλαμιστές. Πιστεύω όμως ότι κάναμε μια καλή αρχή, γιατί σχεδόν ένα εκατομμύριο κόσμος αρχίζει να μαθαίνει τις ιδέες της Αριστεράς, να καταλαβαίνει ότι πέρα από τους ισλαμιστές και τους φιλελεύθερους, υπάρχει μια τρίτη εναλλακτική λύση.