Από την Εποχή της 23/9/2012
Το Παλαιστινιακό προσφυγικό στρατόπεδο Γιαρμούκ βρίσκεται στη Δαμασκό. Πρόκειται για το μεγαλύτερο Παλαιστινιακό στρατόπεδο στη Συρία, με παραπάνω από 110.000 πληθυσμό. Διατηρεί τις δικές του υπηρεσίες πρόνοιας καθώς και τη δικιά του ένοπλη πολιτοφυλακή.
Ο συνομιλητής μας είναι Παλαιστίνιος πρόσφυγας, ζει στο Γιαρμούκ και συμμετέχει στο δημόσιο χώρο. Πολιτικά ανήκει στον προοδευτικό χώρο. Για να προστατευτεί η ζωή του δεν γίνεται να αποκαλυφθεί η ταυτότητα του (η οποία βέβαια είναι γνωστή στη διεύθυνση της Εποχής), αλλά ούτε και ο τρόπος με το οποίο δόθηκε η συνέντευξη.
Ζείτε στο στρατόπεδο Γιαρμούκ στη Δαμασκό. Στη Δύση έρχονται πολλές πληροφορίες για τις πολιτικές ανακατατάξεις ή την εξέλιξη στο πεδίο της μάχη. Θα ήθελα όμως να ξεκινήσουμε με μια περιγραφή της καθημερινής ζωής όσων δεν εμπλέκονται στον εμφύλιο πόλεμο.
Στη Συρία δεν έχουμε έναν κανονικό εμφύλιο πόλεμο. Πρόκειται πιο πολύ για έναν πόλεμο που έχει εξαπολύσει το καθεστώς εναντίον του λαού. Ο λαός επαναστάτησε για να κατακτήσει τα δικαιώματα και τις ελευθερίες του. Η βάρβαρη καταστολή του καθεστώτος ανάγκασε τον κόσμο να πάρει τα όπλα.
Και η καθημερινή ζωή; Έχει κανείς τη δυνατότητα να προμηθευτεί τρόφιμα, να εργαστεί, να διατηρήσει ασφαλές καταφύγιο για την οικογένειά του;
Δεν υπάρχει πλέον φυσιολογική ζωή για μας. Δεν υπάρχει δυνατότητα να δουλέψουμε, δεν υπάρχει καμία ασφάλεια έξω από το σπίτι. Οι ελεύθεροι σκοπευτές είναι παντού, όπως επίσης και τα τσεκ πόιντ, όπου μπορεί κανείς να απαχθεί ή ακόμη και να δολοφονηθεί. Μεγαλύτερο κίνδυνο διατρέχουν οι ακτιβιστές, καθώς και όσοι δουλεύουν για την ανακούφιση του κόσμου –γιατροί, νοσοκόμες κ.ά… Δεν υπάρχει λοιπόν φυσιολογική ζωή στο Γιαρμούκ. Σε άλλα παλαιστινιακά προσφυγικά στρατόπεδα, στο Χαλέπι ή έξω από τη Δαμασκό, τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα, αφού έχουν σφυροκοπηθεί από το πυροβολικό και έχουν σχεδόν εκκενωθεί απ’ τον κόσμο.
Έχω την αίσθηση ότι οι παλαιστινιακές οργανώσεις προσπαθούν να κρατηθούν έξω από τη συριακή σύρραξη. Είναι όντως έτσι τα πράγματα; Ο απλός κόσμος στα στρατόπεδα ακολουθεί αυτή τη γραμμή της μη εμπλοκής;
Δεν συμμετέχουμε στις πολεμικές συγκρούσεις. Έχουμε κηρύξει το Γιαρμούκ και τα άλλα στρατόπεδα ουδέτερες ζώνες, όπου μπορούν να βρουν περίθαλψη τα θύματα της σύγκρουσης. Περίπου 20.000 Σύροι πρόσφυγες έχουν βρει εκεί καταφύγιο. Ωστόσο, σε πολλές περιπτώσεις το Γιαμούκ έχει δεχτεί βολές όλμων ή χτυπήματα ελεύθερων σκοπευτών. Επομένως, δεν είναι το στρατόπεδο που μπαίνει στη μάχη, αλλά η άλλη πλευρά που χτυπάει το στρατόπεδο, κάτι που το αναγκάζει να πάρει μια στάση ενάντια στο καθεστώς.
Από αυτά που μόλις μού είπατε, καταλαβαίνω ότι είστε αντίθετος με το καθεστώς Άσαντ. Όμως η επίσημη γραμμή βασικών παλαιστινιακών οργανώσεων στη Συρία (όπως το Λαϊκό Μέτωπο, το Λαϊκό Μέτωπο-Γενική Διοίκηση ή ακόμα και το Δημοκρατικό Μέτωπο) είναι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο «φιλική» προς το καθεστώς. Αναρωτιέμαι λοιπόν αν υπάρχει απόσταση ανάμεσα στην επίσημη θέση των οργανώσεων με το αίσθημα των απλών Παλαιστινίων.
Νομίζω ότι υπάρχει μεγάλη απόσταση ανάμεσα στον κόσμο και τις οργανώσεις. Οι Παλαιστίνιοι ζουν στη Συρία. Εκ των πραγμάτων συμμερίζονται τα βάσανα του συριακού λαού, που είναι και δικά τους βάσανα, αφού πλέον σφυροκοπούνται και τα στρατόπεδα. Χωρίς καν να το σκεφτούν λοιπόν, η τοποθέτησή τους είναι στο πλάι του συριακού λαού. Πώς θα μπορούσαν να υποστηρίζουν ένα καθεστώς που πολεμάει ενάντια στο λαό; Γι’ αυτό υπάρχει μεγάλη απόσταση ανάμεσα στα μέλη και την ηγεσία του Λαϊκού Μετώπου, ανάμεσα στα μέλη και την ηγεσία του Λαϊκού Μετώπου-Γενικής Διοίκησης.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το καθεστώς Άσαντ είναι μια τυραννική δικτατορία. Όμως πολλοί στη Δύση φοβούνται ότι αν καταρρεύσει το καθεστώς, υπάρχει ο κίνδυνος επιβολής μιας άλλου τύπου δικτατορίας, της θεοκρατίας, μιας και ομάδες τύπου Αλ Κάιντα πολεμάνε στο πλευρό της αντιπολίτευσης. Εσείς τι πιστεύετε;
Είναι ευθύνη κάθε Σύρου να κινηθεί ώστε να αποτραπεί μια τέτοια εξέλιξη, αν και δεν είναι τόσο πιθανή όσο την παρουσιάζετε. Αυτό πάντως που βλέπουμε μέχρι τώρα είναι μια επανάσταση ενάντια στο καθεστώς για τα δικαιώματα του λαού. Δεν γίνεται να υποστηρίζουμε το καθεστώς επειδή φοβόμαστε τους σαλαφίτες ή την Αλ Κάιντα. Έτσι κι αλλιώς, η πλειοψηφία των Σύρων απορρίπτει τον εξτρεμισμό.
Τάσσεστε υπέρ μιας επέμβασης της Δύσης για την επιβολή ζώνης απαγόρευσης πτήσεων;
Δεν συμφωνώ με μια απ’ απευθείας ξένη στρατιωτική επέμβαση. Θα μπορούσαν όμως να δώσουν πιο πολλά και πιο σύγχρονα όπλα στην αντιπολίτευση.
Τον τελευταίο καιρό οι αντιμαχόμενες πλευρές βρίσκονται σε κατάσταση στασιμότητας. Μοιάζει να μην μπορεί καμιά από τις δύο να νικήσει. Εκτιμάτε ότι ο πόλεμος θα κρατήσει πολύ ακόμα;
Ελπίζω όχι. Ωστόσο, το καθεστώς Άσαντ έχει χρεοκοπήσεις πολιτικά και ηθικά. Το καθεστώς διατηρείται στην εξουσία όχι χάρη στη λαϊκή στήριξη, αλλά με τη δύναμη των όπλων. Είναι ζήτημα χρόνου λοιπόν η οριστική κατάρρευσή του.
Και μια τελευταία ερώτηση. Πώς θα μπορούσαμε από την Ευρώπη να βοηθήσουμε τον κόσμο στη Συρία, ιδιαίτερα τους Παλαιστίνιους;
Το πρωταρχικό είναι να γίνει γνωστή η κατάσταση των Παλαιστίνιων στη Συρία γιατί κανείς δεν γνωρίζει το ότι δολοφονούνται ή ότι τα σπίτια τους βομβαρδίζονται. Από εκεί και πέρα χρειαζόμαστε επειγόντως κάθε είδους ανθρωπιστική βοήθεια.
Τη συνέντευξη πήρε ο Γιάννης Αλμπάνης