φωτογραφία: Βασίλης Μαθιουδάκης
Από την Εποχή της 14/10/12
Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών θα πρέπει να οδηγήσουν στα αναγκαία συμπεράσματα (που λέγανε και οι παλιοί αριστεροί). Έχουμε και λέμε: νέα, πολύ σκληρά, αντικοινωνικά μέτρα χωρίς κανενός είδους «προίκα» για την τρόικα εσωτερικού (η υπό συζήτηση επιμήκυνση της αποπληρωμής του χρέους δεν μπορεί να κάνει τη διαφορά)· όξυνση της κρατικής καταστολής (βασανιστήρια στη ΓΑΔΑ, απαγορεύσεις συναθροίσεων, τρομολάγνα προπαγάνδα, προληπτικές προσαγωγές, δημοσιοποίηση φωτογραφιών συλληφθέντων διαδηλωτών)· ναζιστική, τρομοκρατική δράση της Χρυσής Αυγής με την πλήρη συνεργασία της ΕΛ. ΑΣ (τα βίντεο από τους τραμπουκισμούς στο θέατρο Χυτήριο είναι εξόχως αποκαλυπτικά). Εν ολίγοις, η ταχύτατη διολίσθηση στην «αυταρχική δημοκρατία» και η κρατικά οργανωμένη άνοδος του φασισμού αποτελούν τα αναγκαία συμπληρώματα στην κοινωνική λεηλασία του Μνημονίου. Ξαναγυρνάμε λοιπόν στα κλασικά εικονογραφημένα του εργατικού κινήματος. Τουτέστιν, στους καιρούς της καπιταλιστικής κρίσης, όταν:
α) δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για τις όποιες παροχές στους «από κάτω»,
β) οι μηχανισμοί χειραγώγησης και οι θεσμοί διαμεσολάβησης δεν μπορούν να λειτουργήσουν τόσο αποτελεσματικά όσο στο παρελθόν,
τότε όχι μόνο δεν μπορεί με κανέναν τρόπο να εξασφαλιστεί ευρεία κοινωνική συναίνεση στις ακολουθούμενες πολιτικές, αλλά η οικονομική κρίση μετατρέπεται σε κρίση πολιτικής νομιμοποίησης της κυρίαρχης ελίτ. Κατά συνέπεια, πρέπει να κινητοποιηθούν οι μηχανισμοί της βίας, είτε κρατικοί (όπως η αστυνομία) είτε παρακρατικοί (η Χρυσή Αυγή), για να διασφαλιστεί η κοινωνική πειθάρχηση. Το αστυνομικό κράτος και η φασιστική τρομοκρατία μετατρέπονται στα τελευταία στηρίγματα της κλυδωνιζόμενης τρόικας εσωτερικού.
Ο αδύνατος συμβιβασμός
Αυτά τα απλά, γνωστά κι εν πολλοίς κοινότοπα φαίνεται να τα αγνοούσε (ή ήθελε να τα αγνοεί) μεγάλο μέρος της Αριστεράς. Στο διάστημα που ακολούθησε τις εκλογές αναπτύχθηκε στους κόλπους της Αριστεράς μια αυταπάτη με δύο εκφάνσεις, που ξεκίναγαν όμως από την ίδια αφετηρία: ότι είναι δηλαδή εφικτός ένας πολιτικός συμβιβασμός με την άρχουσα τάξη και την τρόικα. Η «δεξιά» εκδοχή της αυταπάτης καλλιέργησε την εντύπωση ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ μετατοπιζόταν δεξιότερα, σε πιο «υπεύθυνες» και «ρεαλιστικές» θέσεις, θα μπορούσε εντέλει να κερδίσει την κυβερνητική εξουσία με μια σχετική ανοχή των κυρίαρχων ελίτ. Η «αριστερή» εκδοχή της αυταπάτης έβλεπε στον ΣΥΡΙΖΑ το νέο ΠΑΣΟΚ το οποίο θα διαμόρφωνε μια νέου τύπου σοσιαλδημοκρατική πλατφόρμα. Στους καιρούς όμως της πιο βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης από τη δεκαετία του ’30 δεν υπάρχει κανένα περιθώριο συνεννόησης μεταξύ των τάξεων, κανένας χώρος για νέο ΠΑΣΟΚ. Οι «από πάνω» ούτε θέλουν αλλά ούτε και μπορούν να συμβιβαστούν με τους «από κάτω». Αυτό που θέλουν οι πλούσιοι (και η ζωή θα δείξει αν μπορούν…) είναι να μεταβιβάσουν εξ ολοκλήρου στους φτωχούς το κόστος της κρίσης. Μια τέτοια μεταβίβαση όμως συνεπάγεται μια τόσο μεγάλη πτώση του βιοτικού επιπέδου που κανείς δεν μπορεί να τη δεχτεί οικειοθελώς. Εδώ ακριβώς αναδεικνύεται η αναγκαιότητα της κρατικής και παρακρατικής τρομοκρατίας, του κοινωνικούς πολέμου σε μια από τις πιο καθαρές μορφές του. Όσο για την Αριστερά θα πρέπει να διαλέξει. Ή θα ενσωματωθεί στο μνηνομιακό μπλοκ ή θα δώσει μέχρι τέλους τον αγώνα για την ανατροπή του. Μέση οδός δεν υπάρχει.
Στους δρόμους, με το κίνημα
Η απέναντι πλευρά μας το λέει με σαφήνεια. Τα ιδεολογήματα περί δύο άκρων και Βαϊμάρης μετατρέπονται σε βασικό ιδεολογικό πυλώνα της τρόικας εσωτερικού, η κυβέρνηση υιοθετεί τον λόγο της Χρυσής Αυγής για το μεταναστευτικό, το υπουργείο Δημόσιας Τάξης (προσέξτε: το υπουργείο, δηλαδή το κράτος, όχι ο υπουργός) απειλεί τον ΣΥΡΙΖΑ ότι θα του… κατεβάσει την κουκούλα, μέλος της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ παραπέμπεται για κακουργήματα και δημοσιοποιείται η φωτογραφία του –μέλος της νεολαίας της αξιωματικής αντιπολίτευσης, για να μην ξεχνιόμαστε. Τι δεν καταλαβαίνουμε; Τι άλλο περιμένουμε για να αποδεχτούμε αυτό που είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού;
Είναι ώρα λοιπόν να οργανωθούμε, είναι ώρα να προετοιμαστούμε για ένα αγώνα μακράς διάρκειας και μεγάλης σκληρότητας. Να κάνουμε σαφές στην κοινωνία ότι δεν υπάρχουν σωτήρες κι εύκολες λύσεις, αλλά η διέξοδος μπορεί να ανοίξει από την κινητοποίηση όλων μαζί, που προϋποθέτει όμως την ενεργοποίηση του καθενός ξεχωριστά. Να κάνουμε σαφές στο λαό της Αριστεράς ότι η belle époque έχει λήξει και ότι έχουμε μπει στην εποχή της καταπίεσης και της καταστολής, εποχή ανάλογα με όσα είχαν ζήσει οι προηγούμενες γενιές. Να κάνουμε σαφές στους πολιτικούς χώρους ότι η μάχη απέναντι στην κρατική και παρακρατική τρομοκρατία δεν μπορεί να κερδηθεί ούτε με γενικόλογες επικλήσεις στην έννομη τάξη ούτε με την αναβάθμιση της βίας των λίγων και αποφασισμένων. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα ενεργοποιήσουμε τους θεσμούς, όπου χρειαστεί, ή ότι δεν θα σηκώσουμε το γάντι όπου οι τραμπούκοι (ένστολοι ή με πολιτικά) θα επιχειρήσουν να μας διώξουν από το δρόμο. Αυτό που σημαίνει είναι ότι τη νίκη θα μας τη δώσει το κίνημα, η μαζική, αποφασιστική και οργανωμένη κινητοποίηση. Στους δρόμους, όπου έχουμε το στρατηγικό πλεονέκτημα, με τη δράση των πολλών, που είναι το πιο ισχυρό όπλο μας. Στους δρόμους, με τη δράση των πολλών, τους τραντάξαμε. Στους δρόμους, με τη δράση ακόμα πιο πολλών, θα τους ανατρέψουμε.
Γιάννης Αλμπάνης