Η εβδομάδα ξεκίνησε με τον καλύτερο τρόπο για τον ΣΥΡΙΖΑ και κλείνει με τον χειρότερο. Τη Δευτέρα είχαμε δηλαδή μια λαμπρή στιγμή, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ αντιπαρατέθηκε μετωπικά με το Mega, το Μπομπολέικο και το όλον σύστημα της διαπλοκής. Την Παρασκευή όμως, είδαμε τη μεγάλη υποχώρηση στο θέμα της καταστολής των καταλήψεων, που σηματοδοτήθηκε από τη συνέντευξη στον Real FM του συντρόφου Τσίπρα. Αν δεν πρόκειται για άστοχες εκφράσεις του προφορικού λόγου, και όντως η απόφαση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ είναι να αποστασιοποιηθεί από τις διωκόμενες αυτή τη στιγμή καταλήψεις, τότε τόσο το λαϊκό κίνημα όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπουν σε σκληρή δοκιμασία.
Πρώτα απ’ όλα, αν δεν αναχαιτιστεί τώρα η φασίζουσα γραμμή της κυβέρνησης στο πεδίο των ελευθεριών, πολύ γρήγορα η ίδια η Αριστερά θα βρεθεί σε ασφυκτικό κλοιό. Χτες ήταν οι μετανάστες, σήμερα οι αναρχικοί, αύριο οι αριστεροί και οι συνδικαλιστές. Χτες έπρεπε να καταδικαστεί η «βία», σήμερα η «ανομία», αύριο ο «ιδεολογικός εξτρεμισμός». Χτες ήταν στο στόχαστρο η εξέγερση, σήμερα η πολιτική ανυπακοή, αύριο η όποια πολιτική δράση εναντιώνεται στο Μνημόνιο. Αν η κατάληψη ενός εγκαταλελειμμένου κι ετοιμόρροπου σπιτιού θεωρείται πλέον έγκλημα καθοσιώσεως, δεν θα θεωρηθεί το ίδιο και μια κατάληψη επιχείρησης από απλήρωτους εργαζόμενους ή ενός άδειου κτιρίου από άστεγους; Κι αν καταδικάζουμε την «ανομία» (sic) εν γένει, πώς μπορούμε να υπερασπιστούμε τα κινήματα «Δεν Πληρώνω» ή τις επανασυνδέσεις ρεύματος στα σπίτια αυτών των φτωχοδιαβόλων που παλεύουν για την επιβίωση; Το έχουμε ξαναπεί πολλές φορές: Η υποχωρητικότητα απέναντι στις επιθέσεις του ταξικού αντιπάλου δεν τον καταπραΰνει, αλλά τον οδηγεί στην αποθράσυνση. Όποιος παίρνει τα λίγα, θα ζητήσει και τα περισσότερα. Ήδη ο Πρετεντέρης επιτίθεται στα… τρομοκρατικά δημοσιεύματα του left.gr με στόχο τη φίμωση της ιστοσελίδας. Ένα νέο ιδιώνυμο αρχίζει να κάνει την εμφάνιση του.
Πέρα όμως από την κεντρικοπολιτική αντιπαράθεση με την κυβέρνηση, το να αφεθούν οι καταλήψεις στις τύχες τους θα δώσει ζωτικό χώρο στους φασίστες. Είναι γνωστό τοις πάσι ότι για μεγάλο χρονικό διάστημα η Villa Amalias αποτέλεσε φραγμό στην επέκταση της φαιάς πανούκλας των κατ’ επάγγελμα κατοίκων του Αγίου Παντελεήμονα. Η ανυπαρξία της θα κάνει πολύ πιο εύκολη την εξαγωγή της φασιστικής τρομοκρατικής δραστηριότητας σ’ άλλες γειτονιές του κέντρου. Και ας μην έχει κανένας την αυταπάτη ότι η υιοθέτηση της χρυσαυγίτικης ατζέντας από την κυβέρνηση θα κάνει περιορίσει τους ναζί. Η διεθνής εμπειρία ενισχύει την εκτίμηση ότι θα γίνουν πιο επιθετικοί στο δρόμο και ο λόγος τους πιο ηγεμονικός στο δημόσιο διάλογο.
Αλλά οι καταλήψεις δεν είναι μόνο αντιφασιστικό ανάχωμα. Αυτές καθ’ αυτές χρήζουν υπεράσπισης ως χώροι συλλογικότητας, αυτοοργάνωσης, αντιεμπορευματικής έκφρασης. Σε καταλήψεις, στέκια και αυτοδιαχειριζόμενους χώρους παίρνει ανάσες κοινωνικότητας και βρίσκει χώρο δημιουργικής πολιτικής δράσης ένας ολόκληρος κόσμος που σε διαφορετική περίπτωση θα ασφυκτυούσε στην αλλοτροιώση της εξατομίκευσης και του εμπορεύματος. Γι’ αυτό η εμβέλεια των αυτοδιαχειριζόμενων στεκιών ξεπέρασε αυτήν του αναρχικού χώρου. Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό ότι τα τελευταία χρόνια ολοένα και περισσότεροι αριστεροί και αριστερές εμπλέκονται σε ανάλογα εγχειρήματα.
Έχει λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ αρκετούς και (ισχυρούς) λόγους για να στηρίξει το κίνημα υπεράσπισης των καταλήψεων. Ωστόσο, νομίζω ότι η στάση που θα υιοθετήσει τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι πιο σημαντική για τον ίδιο, παρά για το κίνημα. το οποίο ούτως ή άλλως θα υπάρξει (έστω κι αποδυναμωμένο) γιατί εκφράζει μια υπαρκτή κοινωνική ανάγκη. Ένας ΣΥΡΙΖΑ φοβισμένος και υποχωρητικός, ένας ΣΥΡΙΖΑ που εντέλει αποδέχεται το πλαίσιο του αντιπάλου, όχι μόνο δεν θα μπορέσει να διευρυνθεί, αλλά γρήγορα θα απολέσει τα ερείσματά του στον (καθόλου ευκαταφρόνητο αριθμητικά) κόσμο της αντίστασης. Κυρίως όμως θα χάσει τα ερείσματά του στις καρδιές των χιλιάδων αριστερών που είδαν στην υπόθεσή του την πιο μεγάλη ελπίδα των τελευταίων δεκαετιών.
Γιάννης Αλμπάνης
γιαννη μ αρεσε πολύ το άρθρο σου.Λειανε κάπως την οργή μου..
Μαρία Κατεργάρη
Ο στεκιωτισμός αποτελεί μια ασθένεια ενηλίκων (αντίθετα με τον αριστερισμό που είναι παιδική κατά τον Λένιν και μπορεί κανείς να τη δει με συμπάθεια), που τα τελευταία 15 χρόνια έχει πλήξει ανεπανόρθωτα τους πολιτικούς χώρους αντίστασης και ευθύνεται εν πολλοίς για τη σημερινή τους κατάντια. Το πρόβλημα δεν αφορά μόνο τις καταλήψεις αλλά και τους νοικιασμένους ή ακόμα και προσφερόμενους χώρους. Είναι ιδεολογικοπολιτικό ζήτημα και όχι θέμα τακτικής ή πρακτικό, όπως ισχυρίζονται οι αλλοιωμένοι εγκέφαλοι-θύματα αυτής της επιδημίας. Τοπικά, (βλ. Θε/νίκη, Χανιά, Πάτρα, Βόλος και εν πολλοίς στην Αθήνα) δυστυχώς υπάρχουν πόλεις που φιγουράρουν στις πρώτες θέσεις εντός επικράτειας, σχετικά με το βαθμό μόλυνσης, η οποία συνίσταται στην συνειδητή άρνηση κοινωνικής δράσης, με το πρόσχημα της στεκιώτικης δραστηριότητας, που βαφτίζεται με μεγάλη ευκολία και κατά το δοκούν ως κοινωνική παρέμβαση. Στις δε μέρες μας (τις πονηρούλες), αποτελεί και πεδίο ανάδειξης λαμπρόν, νέων φιλόδοξων «αγωνιστών», νέων φιλόδοξων ακαδημαικών «δασκάλων», νέων φιλόδοξων τοπικών αρχόντων, ως πιστοποίηση των αναγκαίων «πρότερων κινηματικών ευσήμων»…
Έτσι, το κάθε Στέκι γίνεται αυτοσκοπός και η υπεράσπισή του υπερβαίνει κάθε κοινωνική ή πολιτική προτεραιότητα. Ειδικά τα τελευταία 5-6 χρόνια, η κατάσταση φώναζε από μόνη της. Κι όταν αναφέρομαι στα τελευταία 5-6 χρόνια, εννοώ τη χρονική περίοδο που έγινε πλέον ορατή σε όλους (άρα και στο κράτος) η αντιδιαστολή μιας κοινωνίας υπό εξέγερση από τη μια (Γρηγορόπουλος, Υπατία, Αγανακτισμένοι, μεγάλες πανελλαδικές πανεργατικές απεργίες κλπ), και της στεκιωτικής «πολιτιστικής» νησίδας από την άλλη… Στη βάση αυτή μάλιστα γίνονται και αβέρτα ανθρωποθυσίες, όποιων τολμάνε να «εκφέρουν σκέψη» (πόσο μάλλον λόγο). Το παραδειγματάκι με τους Ρομά που σε αντίθεση με τις διάφορες villes, καμία αριστερά, καμία αντιεξουσία δεν ξεσηκώθηκε για τον καθημερινό βιασμό της ζωής, της αξιοπρέπειας και των δικαιωμάτων τους, ούτε το μόνο είναι, ούτε το πρώτο, ούτε και το πιο δημοφιλές. Έχω κι έχετε άπειρα τέτοια παραδείγματα για την εξαφάνιση από την οπτική μας ομάδων πληθυσμού που «δεν είναι δικές μας».
Επειδή όμως η ζωή είναι πάντα σκληρότερη από την εκάστοτε στεκιωτική περιγραφή της, και το κράτος, είτε δεν είναι ο μαλάκας της υπόθεσης πλέον, είτε διακατέχεται από ακροδεξιά θρασύτητα (δεν έχει σημασία τι από τα 2 συμβαίνει γιατί το αποτέλεσμα είναι ίδιο), φτάνουμε στο σήμερα όπου οι «(αντι)κοινωνικοί χώροι» αυτοί κατοικούνται από μπάτσους… Κι αυτό γιατί κατάλαβαν (ε… δεν ήθελε δα και πολύ μυαλό) ότι η στεκιώτικη «(αντι)κοινωνική δραστηριότητα» , την κρίσιμη ώρα που τα σκυλιά θα έμπαιναν μέσα, δεν θα έβρισκε κανένα σύμμαχο στην πραγματική κοινωνία… πέραν των γνωστών αγνώστων όλων εμάς που κατά καιρούς χρησιμοποιήσαμε ή δραστηριοποιηθήκαμε σε στέκια. Τα δε κόμματα και γραφειοκρατίες που επένδυσαν σε τέτοιους χώρους, βρίσκονται τώρα απολογούμενα στην κοινωνία και σε δύσκολη θέση, ενώ αυτό πηγαίνει όλη τους την πολιτική δουλειά πίσω. Και δικαίως, γιατί όταν κοινωνία και «κοινωνικός χώρος» διαχωρίστηκαν ανοιχτά, όφειλαν να είναι με την κοινωνία και όχι με την τεχνητή κοινωνική κατασκευή.
Αν όμως δεν μπορούμε να είμαστε ολόψυχα στο πλευρό των πληττόμενων αυτών «κοινωνικών εγχειρημάτων» αυτό δεν μας δικαιολογεί να μην παίρνουμε τη φυσική μας θέση-στάση κατά του κράτους, της επιθετικότητάς του, της αυθαιρεσίας και της βίας του, αφού είναι ανάγκη πλέον να υπερασπιστούμε τις αξίες της ελευθερίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης από την αρπαχτικότητα του κεφαλαίου και την καταστολή των σκυλιών του (των μπάτσων και των νεοναζί)… Η δική μας αριστερά, οι δικοί μας κοινωνικοί αγώνες έχουν (μεταξύ άλλων) και αυτούς τους ίδιους δυστυχώς εχθρούς.
Αυτά… για να μην μπερδεύονται μερικοί αν μας βλέπουν ενεργούς στο συγκεκριμένο κίνημα αλληλεγγύης…
Εγώ θα έλεγα ότι η προηγούμενη βδομάδα άρχισε καλά για τον λόγο που αναφέρετε, αλλά τελείωσε χάλια (και συνεχίζεται και τώρα χάλια).
Ο ΣΥΡΙΖΑ έφαγε τρελή ήττα και κατάφερε αντί να κατηγορούνται τα κυβερνητικά κόμματα για τη λίστα λαγκάρντ, τη ΔΕΗ και το φορολογικό, να απολογείται και να εξηγεί ότι δεν είναι αναρχικός και τρομοκράτης.
Και αν δεν είχαν υπάρξει οι -στην καλύτερη περίπτωση- πολιτικά ηλίθιες δηλώσεις της προηγούμενης βδομάδας (ασχέτως αν συμφωνώ ή διαφωνώ με την ουσία τους σε μια συζήτηση καφενείου) ο Τσίπρας δεν θα ήταν αναγκασμένος να διακαιολογείται την παρασκευή.
είναι απορίας άξιο πως συνεχίζει κόσμος να μην καταλαβαίνει ότι πρέπει να πάρουμε μαζί μας όσους υποτιμητικά αποκαλούν «νοικοκυραίους», αλλιώς θα βουλιάξουμε όλοι μαζί