Δημιοσιεύτηκε στο News247 τον Μάη του 2023.
Δύο θα έπρεπε να είναι οι αφετηριακές τοποθετήσεις κάθε αντιφασίστα αναφορικά με το κόμμα Κασιδιάρη. Η πρώτη είναι ότι οι μαχαιροβγάλτες ναζί δεν μπορούν να παριστάνουν το πολιτικό κόμμα και να συμμετέχουν στις εκλογές σαν να μην τρέχει τίποτα. Η Χρυσή Αυγή και οι παραφυάδες αυτής συνιστούν εγκληματική τρομοκρατική οργάνωση και όχι πολιτική συλλογικότητα ή ιδεολογικό χώρο.
Το έγκλημα και η άρνηση της αξίας της ανθρώπινης ζωής συνιστούν τον «ιδεολογικό» πυρήνα του του ναζισμού. Αυτό διαφοροποιεί τον ναζισμό και τον φασισμό από οποιαδήποτε άλλη ιδεολογία. Γι’ αυτό ο ναζισμός πρέπει να είναι εκτός του (δημοκρατικού) νόμου και γι΄ αυτό η Αριστερά μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου πίεσε για να συμπεριληφθούν στα ευρωπαϊκά δημοκρατικά συντάγματα ρήτρες αποκλεισμού των φασιστικών κομμάτων.
Παρεμπιπτόντως, επειδή ορισμένοι αναρωτιούνται πώς ορίζεται ο ναζισμός, να πούμε ότι αυτός έχει οριστεί ιστορικά με τον πιο σαφή τρόπο: Έχει οριστεί στο Άουσβιτς, την Γκερνίκα, το Σκοπευτήριο της Καισαριανής.
Σε ό,τι αφορά δε τη Χρυσή Αυγή και τις παραφυάδες της όπως το κόμμα Κασιδιάρη, έχουμε δικαστική απόφαση που έχει κρίνει ότι είναι εγκληματική οργάνωση και έχει καταδικάσει την ηγεσία της ως διευθύνοντες αυτήν την εγκληματική οργάνωση.
Τα μικροκομματικά παιχνίδια
Η δεύτερη αφετηριακή τοποθέτηση είναι ότι η πάλη ενάντια στον ναζισμό και τον φασισμό δεν πρέπει να υπόκειται σε μικροκομματικές σκοπιμότητες. Εδώ βαραίνει πολύ η ιστορία. Στη Γερμανία του Μεσοπολέμου η αδυναμία του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος να συγκροτήσει αντιφασιστικό μέτωπο με τους Κομμουνιστές, σε συνδυασμό με την ανοχή (ή και συμπάθεια) της Δεξιάς απέναντι στον ναζισμό, άνοιξε το δρόμο στον Χίτλερ και την καταστροφή της ανθρωπότητας.
Η πάλη ενάντια στον ναζισμό είναι και μάχη αρχών, μάχη για τον πολιτισμό, μάχη για την υπεράσπιση της αξίας του ανθρώπου. Δεν έχει σα στόχο τον προσπορισμό κομματικού οφέλους. Ο ναζισμός πρέπει να συντριβεί όχι για να κερδίσει το ένα κόμμα ή το άλλο, αλλά για να έχουμε την ελευθερία να επιλέγουμε το ένα κόμμα ή το άλλο. Για την ακρίβεια, η μικροκομματική διαμάχη αναφορικά με την αντιμετώπιση του ναζισμού, δίνει χώρο ελευθερίας στους ναζιστές και τους νομιμοποιεί εμμέσως, αφού τους δίνει την ευκαιρία να παρουσιάζονται σαν ένα κόμμα όπως όλα τα άλλα.
Το κόμμα Κασιδιάρη
Η χτεσινή απόφαση του Άρειου Πάγου για την απαγόρευση του κόμματος Κασιδιάρη ασφαλώς είναι θετική. Η παραφυάδα της Χρυσής Αυγής δεν θα μπορέσει να κατεβάσει ψηφοδέλτια και να διεκδικήσει την είσοδό της στη Βουλή. Οι ναζί μαχαιροβγάλτες δεν θα μπορέσουν να παραστήσουν το πολιτικό κόμμα και να χρησιμοποιήσουν το χρήμα και τα προνόμια του κοινοβουλευτισμού για να αναβιώσουν τη δολοφονική δράση τους.
Ωστόσο, δεν πρέπει να υποτιμήσουμε τη νέα απειλή που αποτελεί το κόμμα Κανελλόπουλου. Όπως δεν πρέπει να παραβλέψουμε την πολύ λανθασμένη μέθοδο που ακολούθησε η κυβέρνηση. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη στην υπόθεση της απαγόρευσης του κόμματος Κασιδιάρη δεν είδε την έκφραση μιας αντιφασιστικής πολιτικής αρχών, αλλά την ευκαιρία προσπορισμού εκλογικών οφελών.
Η τροπολογία της απαγόρευσης ήρθε στο παρά πέντε των εκλογών και κάτω από το βάρος των δημοσκοπήσεων, δεν αναζητήθηκε ουσιαστικά η συναίνεση των άλλων κομμάτων, η διάταξη γράφτηκε με τόσο πρόχειρο τρόπο που χρειάστηκε να αλλάξει τρεις φορές, η Νέα Δημοκρατία προσπαθεί να εργαλειοποιήσει την υπόθεση για να συκοφαντήσει την αντιπολίτευση. Το χειρότερο απ΄ όλα είναι η νομοθετική αλλαγή της σύνθεσης του δικαστηρίου που έκρινε την υπόθεση.
Μια αλλαγή η οποία σε συνδυασμό με την παραίτηση του αντιπροέδρου του Αρείου Πάγου, Χρήστου Τζανερίκου, δίνει λαβή στη ναζιστική προπαγάνδα για να παρουσιάσει τον Κασιδιάρη ως «θύμα του συστήματος». Στην πραγματικότητα η κυβέρνηση Μητσοτάκη έδειξε την αδυναμία της να κάνει πολιτική αρχών ακόμα και σε ένα τόσο ευαίσθητο θέμα όπως η Χρυσή Αυγή.
Ωστόσο, η απαιτούμενη κριτική στην κυβέρνηση δεν πρέπει να μας κάνει να παραβλέπουμε ότι η απαγόρευση του κόμματος Κασιδιάρη ήταν ορθή και αναγκαία. Οι ναζί δεν πρέπει να έχουν χώρο ούτε στις κάλπες ούτε και στους δρόμους.
Γιάννης Αλμπάνης