Δημοσιεύτηκε στην Εποχή των Βιβλίων τον Ιούλιο του 2023

Ο Μισίμα υποστήριζε ότι ο Σταντάλ αφιερώθηκε στο γράψιμο όταν ηττήθηκε από τη ζωή και αποσύρθηκε κατά κάποιο τρόπο από τον κόσμο. Από την άλλη, ο Μαλρώ έγραψε την Ελπίδα μέσα στο καμίνι του Ισπανικού Εμφυλίου. Όποια και αν είναι η σχέση της γραφής με τη δράση, το πυρετικό πρώτο εξάμηνο του 2015 εκείνος ο κειμενογράφος που γενικά του άρεσε πολύ η λογοτεχνία, όχι μόνο δεν είχε γράψει, αλλά είχε διαβάσει κι ελάχιστα. Δεν είχε καθόλου χρόνου – τουλάχιστον αυτό έλεγε στον εαυτό του. Μάλλον ήταν όμως η διάθεση που του έλειπε. Από τα λίγα βιβλία που είχε πιάσει στα χέρια του, ήταν η Χαμένη Άνοιξη¹ – ενδεχομένως γιατί στα ίδια μέρη εκτυλίσσονταν γεγονότα που τότε έμοιαζαν ανάλογης σημασίας.

(περισσότερα…)

Περισσότερα

Δημοσιεύτηκε στην Επόχή των Βιβλίων τον  Μάιο του 2022

Αποφάσισα να απομακρυνθώ από τη μεγάλη διαδήλωση ενάντια στα μέτρα του μπαμπά Μητσοτάκη, βγήκα στην Αθηνάς και μετά άρχισα να κατεβαίνω την Ευριπίδου. Περπατώντας δίπλα από τους ανθρώπους που έκαναν κανονικά τις δουλειές τους, ενώ στον παραπάνω δρόμο ήταν δεκάδες χιλιάδες οι συγκεντρωμένοι, αναρωτιόμουν αν θα μπορούσα να ζήσω όπως αυτοί. Πώς θα ήταν η ζωή μου χωρίς διαδηλώσεις, χωρίς πολιτική; Όταν πια έσβησε η βοή της διαδήλωσης, σταμάτησα και γύρισα πίσω για να συναντηθώ ξανά με το πλήθος, συνειδητοποιώντας ότι δεν θα μπορούσα να ζήσω μακριά από το νόημα της διαδήλωσης. Έκτοτε, δεν με απασχόλησε ξανά το ερώτημα.

(περισσότερα…)

Περισσότερα

Δημοσιεύτηκε στον ένθετο Η Εποχή των Βιβλίων της Εποχής τον Απρίλιο του 2021

«Σαν όλα τα μυστικά του Θεού, μένει κρυφό στα σκοτάδια των αιώνων και κανείς δεν ξέρει, αν θα μείνει έτσι για πάντα να κοιμάται, κρυμμένο και χαμένο για τον λαό, που θα συνεχίσει να περιπλανιέται από τον έναν ξένο τόπο στον άλλο – ή αν θα το βρει στο τέλος κάποιος, όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου και ξαναβρεί ο λαός ο περιούσιος τον εαυτό του και λάμψει πάλι το άγιο φως μέσα στο Ναό της Ειρήνης».¹

(περισσότερα…)

Περισσότερα

Δημοσιεύτηκε στο ένθετο Η Εποχή των Βιβλίων της Εποχής τον Μάρτιο του 2022.

«Τους έλαχε παράξενη εποχή».¹

Κανονικά σε αυτήν την Εποχή των Βιβλίων θα έγραφα για τον Μπόρχες. Έχω εδώ και καιρό τρεις ιστορίες να πω για τον Αργεντινό (ή μήπως Εγγλέζο;), η οποία μπορεί να είναι η εξής μία και να μην είναι καν δικιά μου. Λέγεται ότι την είχε αφηγηθεί πρώτος ο Άνσελμος τον 11ο αιώνα, αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα απόσπασμα του Διόδωρου του Σικελιώτη, το οποίο υπάρχει μόνο στη μορφή που το διέσωσε ο Ιμπν Ρουσντ, ο μεγάλος Αβερρόης. Η ομιχλώδης ταυτότητά της δεν πρέπει να εκπλήσσει. Άλλωστε όλες οι ιστορίες έχουν ήδη λεχθεί και απλώς επαναλαμβάνονται. Η γραφή είναι μια μορφή αρχαιολογίας.

(περισσότερα…)

Περισσότερα

Δημοσιεύτηκε στο ένθετο Η Εποχή των Βιβλίων της εφμερίδας Εποχή τον Φεβρουάριο του 2022.

Στα νοσοκομεία, η αίθουσα αναμονής των χειρουργείων είναι ένας οριακός τόπος, ένας αλλόκοτος και μεταφυσικός χώρος εγκατάλειψης. Οι οικείοι των ασθενών κάθονται μόνοι (ειδικά τώρα με την πανδημία), περιμένοντας τους αγαπημένους τους, φοβισμένοι και αδύναμοι, ανήμποροι να επηρεάσουν την εξέλιξη των πραγμάτων. Έχουν πια εγκαταλειφθεί στην ικανότητα των γιατρών, τα θετικά ποσοστά του νόμου των πιθανοτήτων, τη χάρη του Θεού, την εύνοια της Τύχης, δηλαδή σε εξωτερικές δυνάμεις, πολύ πέρα από τον έλεγχο ή ακόμα και τη στοιχειώδη επιρροή τους. Απέραντα μόνοι, απόλυτα φοβισμένοι, ολότελα αδύναμοι, ολοκληρωτικά εγκαταλελειμμένοι, προσμένουν τη μεγάλη είδηση είτε για τη ζωή και τον θάνατο, είτε για το είδος ζωής που θα έχουν στο εξής οι αγαπημένοι τους κι επομένως και οι ίδιοι.

(περισσότερα…)

Περισσότερα

(περισσότερα…)

Περισσότερα