Ρομά κινητοποίηση

Όταν ενοχοποιείται το θύμα και όχι ο θύτης

Δημοσιεύτηκε στο News247 τον Δεκέμβριο του 2022.

Στην η υπόθεση του βαρύτατου τραυματισμού του δεκαεξάχρονου Κώστα Φραγκούλη από αστυνομικό της ομάδας Δίας, παρατηρείται η αντιστροφή της συνήθους δημόσιας συζήτησης για ένα έγκλημα. Αυτή τη φορά, όχι μόνο δεν έχουμε τις συνήθεις κραυγές για επιβολή θανατικής ποινής, αυστηροποίηση των νόμων ή ακόμα και αυτοδικία. Αυτή τη φορά είναι το θύμα που φταίει. Και φταίει διπλά. Όχι μόνο για όσα (υποτίθεται ότι) έκανε ο ίδιος, αλλά κυρίως γιατί ανήκει στην κοινότητα των Ρομά.

Η αλήθεια είναι ότι μοιάζει εξωφρενικό το να συζητάμε αν πρέπει να ενοχοποιείται το θύμα, ιδιαίτερα όταν αυτό χαροπαλεύει. Ωστόσο, είναι εξίσου αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια συζητάμε διάφορα εξωφρενικά, γιατί τίποτα πια δεν είναι αυτονόητο.

(περισσότερα…)

Περισσότερα

συγκάλυψη

Αν οι βιαστές ήταν μετανάστες…

Δημοσιεύτηκε στο News247 τον Οκτώβριο του 2022.

Ας σκεφτούμε για λίγο αυτό που δεν συμβαίνει, για να κατανοήσουμε καλύτερα αυτό που συμβαίνει. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι οι κατηγορούμενοι για τους βιασμούς της 12χρονης στον Κολωνό, ήταν μετανάστες και όχι Έλληνες. Τι θα είχε συμβεί;

(περισσότερα…)

Περισσότερα

ναυάγιο

Οι ζωές των προσφύγων και των μεταναστών δεν μετράνε…

Δημοσιεύτηκε στο News247 τον Οκτώβριο του 2022

Τραγωδία. Με αυτή τη λέξη περιέγραψαν τα ρεπορτάζ τα δύο ναυάγια σε Λέσβο και Κύθηρα με τουλάχιστον 18 νεκρούς -ο συνολικός αριθμός των χαμένων ζωών ενδέχεται να ξεπεράσει τους 33. Τραγωδία είναι η σωστή λέξη όταν μιλάμε για το χαμό τόσων αθώων ψυχών. Ή μήπως όχι;

Η «τραγωδία» αποτελεί έννοια που αναφέρεται σε γεγονός τρομακτικό, αλλά όχι συνηθισμένο.

«Τραγωδία» είναι ένα γεγονός που σοκάρει και μας βγάζει από τη συνήθη ροή των δραστηριοτήτων μας. Όμως τα πολύνεκρα προσφυγικά και μεταναστευτικά ναυάγια στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο συνιστούν πλέον μέρος της καθημερινότητας. Για το πολιτικό σύστημα, τα ΜΜΕ και τον πολύ κόσμο (ας μη γελιόμαστε) αυτές οι τραγωδίες δεν αποτελούν σοκ και (πολύ περισσότερο) δεν διαφοροποιούν τη συνήθη ροή των πραγμάτων.

(περισσότερα…)

Περισσότερα

antetokounmpo

Ο πιο διάσημος Έλληνας της εποχής μας

Δημοσιεύτηκε στο News 247 τον Σεπτέμβριο του 2022.

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές η Εθνική Ελλάδας έχει μόλις θριαμβεύσει επί της Εθνικής Ουκρανίας με 99-79, σφραγίζοντας πανηγυρικά την πρόκρισή της στον επόμενο γύρο του Ευρωμπάσκετ. Μεγάλος πρωταγωνιστής και σε αυτό το ματς ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, οποίος πέτυχε 41 πόντους παρά το πολύ σκληρό παιχνίδι των Ουκρανών απέναντί του.

Όπως ήταν αναμενόμενο, τα αθλητικά sites δεν φείδονται επιθέτων για να εξάρουν την απόδοση των Ελλήνων μπασκετμπολιστών. Το «διαστημικός Γιάννης» ίσως είναι το πιο… μετριοπαθές! Αντίστοιχο πανηγυρικό κλίμα καταγράφεται στα social media -όπως ήταν επίσης αναμενόμενο. Έχει ενδιαφέρον δε ότι για την Εθνική μπάσκετ εκφράζονται και πολίτες που δεν δείχνουν ανάλογο ενδιαφέρον για το ποδόσφαιρο ή για τα σπορ γενικά.

(περισσότερα…)

Περισσότερα

prosfuges limani

Προσφυγικό: Εφτά αντιφάσεις της κυβερνητικής πολιτικής

Στο προσφυγικό η κυβέρνηση δηλώνει ότι θέλει:

  1. Να κάνει πιο αυστηρή τη φύλαξη των θαλάσσιων συνόρων με την Τουρκία.
  2. Να μεταφέρει 20.000 πρόσφυγες από τα νησιά στην ενδοχώρα.
  3. Να αυξήσει τις απελάσεις ώστε να φτάσουν τις 10.000 στο τέλος του έτους.
  4. Να περιορίσει δραστικά τη χορήγηση ασύλου και να επιταχύνει τις σχετικές διαδικασίες.

(περισσότερα…)

Περισσότερα

Το ξανθό αγγελούδι μάς βγήκε γυφτάκι…

kkkla

Από το left.gr

Τα λεξικά λένε ότι μαύρος δεν είναι μόνο ο σκούρος το χρώμα. Είναι και ο δυστυχισμένος, ο παράνομος, ο κακός, ο αντιδραστικός, ο τρομακτικός. Μαύρη ζωή που κάνουμε εμείς οι μαύροι κλέφτες, μαύρη εργασία, μαύρη αντίδραση, το μέλλον προμηνύεται μαύρο, μαύρη μαυρίλα πλάκωσε, να τους μαυρίσουμε στις κάλπες… Το φαινόμενο δεν είναι μόνο ελληνικό. Η ανάγνωση του λεξικού έκανε αντιρατσιστή τον Malcom X –το είδα στην ταινία του Σπάικ Λι.

Στον αντίποδα του μαύρου, είναι ο λευκός. Λευκός δεν είναι μόνο ο άσπρος το χρώμα, αλλά και ο καθαρός, α άσπιλος, ο αμόλυντος, ο αγαθός, ο ηθικός. Λευκός σαν περιστερά, λευκό ποινικό μητρώο, λευκός ιππότης, εν λευκώ, και βέβαια λευκό αγγελούδι… Ο λευκός είναι καλός σε τέτοιο βαθμό που ο Τζεφιρέλι κάνει το Χριστό του κατάλευκο και γαλανομάτη, πράγμα μάλλον απίθανο, διότι ο θεάνθρωπος γεννήθηκε στην αραπιά, βέρος Μεσανατολίτης.

Στην καθ’ ημάς Ανατολή, ό,τι πιο κοντινό σε μαύρο, είναι ο γύφτος. Ο γύφτος δεν είναι βέβαια ακριβώς μαύρος, αλλά σίγουρα είναι πιο σκούρος από τον μέσο Έλληνα –που, μεταξύ μας, δεν είναι και κατάλευκος. Ο γύφτος επιβαρύνει περαιτέρω τη θέση του γιατί είναι νομάδας ή μένει σε παράγκα, κάνει δουλειές του ποδαριού και κανείς δεν αμφιβάλλει ότι είναι μεγάλος κλεφτοκοτάς. Ο γύφτος είναι λοιπόν διπλά ένοχος: είναι και μαύρος και φτωχός. Γι’ αυτό άμα θες να την πεις σε κάποιον, τινάζεις την πλάτη πίσω, τεντώνεις μπροστά τα χέρια, και φωνάζεις «μα τι γύφτος είσαι ρε παιδάκι μου;».

Τα τελευταία χρόνια τον γύφτο δεν τον φωνάζουμε γύφτο. Βασικά, από μέσα μας πάντα γύφτο τον λέμε, αλλά ένεκα της ΕΕ, του Μούιζνιεκ, και του ΕΣΠΑ που περιμένουμε για να ρεφάρουμε, στις τηλεοράσεις και τα σάιτ τον λέμε Ρομά. Επειδή λοιπόν από μέσα μας ο γύφτος παραμένει πάντοτε γύφτος, η υποψία ότι δύο από δαύτους έκλεψαν ένα δικό μας παιδί, ένα λευκό ξανθό αγγελούδι, είναι αυτονόητα γκραν ταρατατζούμ θέμα. Ειδικά όταν το μόνο θέμα που παίζει είναι τα υποβρύχια, που δεν μπορούμε να το παίξουμε ένεκα που είναι λοβιτούρα των εθνικών δυνάμεων, και οι αίθουσες σύνταξης μοιάζουν με την αυλή του Jack Daniel’s, με τους δαιμόνιους ρεπόρτερ να πετάνε φελλούς στα άδεια βαρέλια, το γκραν θέμα γίνεται ακόμα πιο γκραν. Γκραν κάσα που έλεγε και ο Αυλωνίτης.

Οι γύφτοι κλέβουν τα παιδιά μας! Οι αποδείξεις είναι ατράνταχτες, αφού η ίδια η μανούλα με τον γύφτο μάς απειλούσε όταν δεν τρώγαμε το φαγάκι μας. Βαράνε οι τηλεοράσεις, παρεμβαίνει το Χαμόγελο της Μαριάννας Βαρδινογιάννη, λέει ο καθένας τη μαλακία του, οι γονείς δεν πρόκειται να ξαναφήσουν τα παιδιά τους να βγουν από το facebook, η Χρυσή Αυγή χάνει τη μεγάλη ευκαιρία να κάψει (με αρχαιοελληνικό τρόπο…) δυο-τρεις αραπάδες, ένεκα που είναι απασχολημένη με το να φτιάχνει την υπερασπιστική γραμμή της.

Δυστυχώς, τα θαύματα κρατάνε τρεις ημέρες. Την τέταρτη προέκυψε ότι μάλλον δεν το είχαν αρπάξει, και μάλλον τους βρήκαμε τους κανονικούς γονείς, και μάλλον τώρα πρέπει να συμμαζέψουμε τα ασυμμάζευτα. Το ξανθό αγγελούδι μάς προκύπτει γυφτάκι –μα καλά υπάρχουν λευκοί ξανθοί γύφτοι; Οπότε αρχίζουμε να την κάνουμε με ελαφριά, πλάγια πηδηματάκια. Λίγο τουμπεκί για το επίμαχο, λίγο το νηπιαγωγείο του Τσίπρα, λίγο οι αριστεροί που κινούνται αντεθνικά εναντίον των παρελάσεων, μπορεί και να προκύψει και κανένας Πακιστανός που έκλεψε τον φιλήσυχο Έλληνα. Το μεροκάματο να βγαίνει.

Γιάννης Αλμπάνης

Περισσότερα

Οι Μανωλάδες και οι Αμυγδαλέζες του μέλλοντος μας

amugdaleza paidi

Από τη σημερινή Εποχή (21/4/2013)

Στις Απαρχές του Ολοκληρωτισμού, η Χάνα Άρεντ εκτιμούσε ότι ο τρόπος που αντιμετωπίστηκαν από τα ευρωπαϊκά κράτη οι απάτριδες-πρόσφυγες του Μεσοπολέμου, προοιωνιζόταν την αντιμετώπιση των Εβραίων από τους ναζί. Οι χιλιάδες αυτοί διωγμένοι από τις εστίες τους, θεωρήθηκαν  υποκείμενα χωρίς δικαιώματα ως μη πολίτες, κάτι που στην πραγματικότητα σήμαινε ότι γίνονταν αντικείμενα της εξουσιαστικής αυθαιρεσίας και του κρατικού δεσποτισμού. Από αυτή τη σκοπιά, ο διωγμός των Εβραίων θα μπορούσε να προσεγγιστεί όχι σα μια παρά φύσιν εκτροπή των πραγμάτων, αλλά σα μια παροξυμένη εκδοχή όσων συνέβαιναν προπολεμικά.

Ίσως θα μπορούσαμε να βοηθηθούμε από τη σκέψη της Άρεντ στην προσπάθεια μας να αναλύσουμε τα τελευταία συγκλονιστικά γεγονότα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τη Μανωλάδα. Πολλές φορές, ακόμα και άθελα μας, προσεγγίζουμε τα ζητήματα που αφορούν τους μετανάστες και τους πρόσφυγες ως  «εξαίρεση», ως κάτι που διαδραματίζεται «έξω» από εμάς, «έξω» από το πεδίο της άμεσης πολιτικής εμπειρίας μας. Ανεξαρτήτως της στάσης μας απέναντι τους, οι μετανάστες και ο πρόσφυγες είναι οι «άλλοι» οι «ξένοι». Το ερώτημα που τίθεται τελικά  είναι αν οι ξένοι δεν είναι και τόσο «ξένοι» ή μάλλον για να το προσδιορίσουμε καλύτερα, αν οι συνθήκες εργασίας των μεταναστών και η αντιμετώπιση τους από τον κρατικό μηχανισμό δεν αποτελούν την εξαίρεση μέσα στο βασίλειο του κράτους δικαίου και της κοινωνικής προστασίας, αλλά συγκροτούν τον νέο κανόνα σε ό,τι αφορά τις εργασιακές σχέσεις και τις πολιτικές ελευθερίες. Το ερώτημα που τίθεται δηλαδή είναι αν οι Μανωλάδες και οι Αμυγδαλέζες συνιστούν  τα εργαστήρια όπου διαμορφώνεται το δικό μας μέλλον.

Μια προφανής αντίρρηση στον ισχυρισμό περί εργαστηρίου θα ήταν ότι έναν Έλληνα εργαζόμενο δεν θα τον πυροβολούσαν σε περίπτωση που διεκδικούσε τα δεδουλευμένα του. Ωστόσο, η Μανωλάδα δεν δημιουργήθηκε σήμερα, αλλά ήδη μετράει αρκετά χρόνια εργοδοτικής τρομοκρατίας και ρατσιστικής βίας. Εκείνο που πραγματικά άλλαξε μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια είναι ότι η Μανωλάδα έπαψε να είναι η εξωφρενική εξαίρεση της αγοράς εργασίας, ένας θύλακας τριτοκοσμικής μπανανίας εντός μιας κραταιάς χώρας της ευρωζώνης. Όντως σήμερα κανέναν Έλληνα δεν θα τον πυροβολήσουν αν ζητούσε τα δεδουλευμένα του. Όταν όμως πρωτομάθαμε για τη Μανωλάδα, δεν υπήρχε Έλληνας που να μην πληρωθεί για εργασία που είχε κάνει, δεν υπήρχε Έλληνας που να δουλεύει συστηματικά ανασφάλιστος για ψίχουλα, δεν υπήρχε Έλληνας του οποίου οι συνθήκες εργασίας να ορίζονται αποκλειστικά κατά τις βουλές του εργοδότη. Σήμερα η εικόνα είναι τελείως διαφορετική. Αυτό που κάποτε ήταν συνθήκη αποκλειστικά για τους μετανάστες, πλέον αποτελεί κανόνα για ένα πολύ μεγάλο κομμάτι (ίσως το μεγαλύτερο) των Ελλήνων εργαζομένων. Μάλιστα η εικόνα γίνεται ακόμα πιο ζοφερή αν λάβουμε υπ” όψη ότι στο υπό την Cosco λιμάνι του Πειραιά ή στις υπό διαμόρφωση ειδικές οικονομικές ζώνες, θεσμοθετείται επισήμως αυτό που μέχρι τώρα θεωρούταν αυθαίρετη πρακτική της εργοδοσίας. Όντως, λοιπόν, μόνο στη Μανωλάδα πυροβολούν, αλλά ολοένα και περισσότερο μοιάζει η Μανωλάδα να είναι το πρωτοπόρο παράδειγμα που ακολουθεί  η αγορά εργασίας.

Αναλόγως μπορούμε να προσεγγίσουμε και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Είναι αλήθεια ότι προορίζεται αποκλειστικά για τους μετανάστες αυτός ο (μη) τόπος της δικαιικής εξαίρεσης, όπου φυλακίζονται για απροσδιόριστο χρόνο άνθρωποι που δεν έχουν διαπράξει κάποιο έγκλημα και όπου καταλύεται κάθε έννοια δικαιώματος όπως τη γνωρίζαμε μέχρι τώρα. Προχτές όμως διαβάσαμε την κυβερνητική ανακοίνωση ότι ανοίγουν στρατόπεδα για τους οφειλέτες του δημοσίου. Επιπλέον, παρατηρούμε το τελευταίο διάστημα ότι οι επιχειρήσεις-σκούπα της αστυνομίας δεν στοχεύουν μόνο τους μετανάστες, αλλά επεκτείνονται, θέτοντας στο στόχαστρο τους αστέγους και τους τοξικοεξαρτημένους -είχαν προηγηθεί βέβαια προεκλογικά οι εκδιδόμενες οροθετικές. Δηλαδή, το «καθεστώς εξαίρεσης» που σιγά σιγά έγινε κανόνας για τους μετανάστες, αρχίζει να συμπεριλαμβάνει τους φτωχούς ή φτωχοποιημένους ντόπιους. Αυτό που χτες ήταν πόλεμος εναντίον των μεταναστών, τώρα εξελίσσεται σε ένα γενικευμένο πόλεμο εναντίον των φτωχών συνολικά.

Συνοψίζοντας, ισχυρίζομαι ότι η εξουσία χρησιμοποιεί τα σώματα των μεταναστών και των προσφύγων (απέναντι στους οποίους οι ντόπιοι συνήθως είναι εχθρικοί) για να εφαρμόσει πολιτικές που όχι μόνο δεν θα μπορούσαν να εφαρμοστούν στους ντόπιους, αλλά που μέχρι πριν κάποιο διάστημα θεωρούνταν αδιανόητες -ποιος θα μπορούσε να φανταστεί στρατόπεδα συγκέντρωσης στη μεταπολεμική Ευρώπη; Η εφαρμογή του αδιανόητου στον «ξένο»  δημιουργεί θεσμικό προηγούμενο, με τον καιρό το κανονικοποιεί, κι εντέλει εθίζει την κοινωνία στο να το θεωρεί φυσιολογικό. Όταν η βαρβαρότητα γίνει στοιχείο της καθημερινότητας παύει να μάς σοκάρει. Έχοντας λοιπόν αποδεχτεί το αδιανόητο για τους «άλλους», μπορούμε πολύ εύκολα να το δεχτούμε και για εμάς τους ίδιους. Όταν σπάει το ταμπού, όλα είναι δυνατά.

Σε καμιά περίπτωση δεν θέλω βέβαια  να υποβαθμίσω τα βάσανα των μεταναστών ή να αρνηθώ ότι οι μετανάστες είναι οι πιο κολασμένοι από τους κολασμένους. Ούτε βέβαια υπαινίσσομαι (πώς θα μπορούσα άλλωστε;) ότι δεν χρειαζόμαστε ένα διακριτό κίνημα αλληλεγγύης στους μετανάστες. Η άποψη που προσπαθώ να στηρίξω  είναι ότι αν οι κρατικές πολιτικές για το μεταναστευτικό αποτελούν τις πρώτες δοκιμές μέτρων που τελικά επεκτείνονται σε όλη την κοινωνία, τότε δεν θα πρέπει να βλέπουμε στην αλληλεγγύη στους μετανάστες και τους πρόσφυγες τόσο την έκφραση των διεθνιστικών και ουμανιστικών αξιών της Αριστεράς, όσο την πρώτη γραμμή υπεράσπιση των συμφερόντων των φτωχών στο σύνολο τους. Αν οι Αμυγδαλέζες και οι Μανωλάδες είναι τα εργαστήρια του μέλλοντος μας, τότε ο αγώνας για την κατάργηση τους δεν είναι απλά πράξη συμπαράστασης προς «τα έξω»,  σε κάποιους «άλλους». Αντιθέτως, είναι ένα αγώνας «εντός», για εμάς τους ίδιους. Είναι ένας αγώνας για να μη βυθιστεί συνολικά η κοινωνία στον δεσποτισμό του κεφαλαίου. Υπερασπιζόμενοι τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, υπερασπιζόμαστε εντέλει τους εαυτούς μας μας.

 

Γιάννης Αλμπάνης

Περισσότερα