Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης αποδείκνυε ότι αυτό το “γενικά” μπορεί να έχει αξιοσημείωτες εξαιρέσεις. Παρέμεινε καλό παιδί μέσα στον κυκεώνα της “μεγάλης πολιτικής”. Διατήρησε τη λαϊκή σεμνότητά του, έχοντας γνωρίσει τόσο την αθλητική όσο και την πολιτική δόξα. Υπήρξε πάντοτε ευγενικός επί της ουσίας, όχι δηλαδή με τους ψευδεπίγραφους καλούς τρόπους του πολιτικάντικου δημοσιοσχετισμού.

Για το ήθος του Νικολαΐδη είναι ενδεικτικό το περιστατικό από τους Ολυμπιακούς του 2004 που ανέφερε σε ανάρτησή του στο Facebook ο Θοδωρής Κόλλιας. Όταν ορισμένοι Έλληνες “φίλαθλοι” άρχισαν να αποδοκιμάζουν τον Νοτιοκορεάτη αθλητή που τον κέρδισε στον τελικό, ο Αλέξανδρος πήγε και τον αγκάλιασε και πήγε μαζί του στα αποδυτήρια, δίνοντας τέλος στις απρεπείς αποδοκιμασίες.

Το τελευταίο μήνυμα

Δεν είναι λοιπόν συμπτωματικό ότι η είδηση του θανάτου του Αλέξανδρου Νικολαΐδη χτες προκάλεσε συγκίνηση σε όσους έτυχε να να τον γνωρίσουν έστω και λίγο. Επρόκειτο για ειλικρινή συγκίνηση, όχι για την κονφορμιστική έκφραση επιτηδευμένων συλλυπητηρίων που κατά κανόνα συνοδεύουν το θάνατο ενός πολιτικού. Και δεν ήταν μόνο οι σύντροφοί του στον ΣΥΡΙΖΑ που συγκινήθηκαν.

Αυτό όμως που προκάλεσε πανελλήνιο κύμα θλίψης, ήταν το τελευταίο μήνυμα του Αλέξανδρου Νικολαΐδη που αναρτήθηκε στους λογαριασμούς του χτες το πρωί. Μετά από μια τρομακτική μάχη δύο ετών με το σπάνιο καρκίνωμα nut κι έχοντας επίγνωση του αναπότρεπτου επερχόμενου τέλους, ο Αλέξανδρος είχε την ψυχική δύναμη, την πνευματική νηφαλιότητα και τη συναισθηματική ευρύτητα για να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του για όσα έζησε, να δείξει την αγάπη του στους στους δικούς του ανθρώπους, και, κυρίως, να μιλήσει για το τι είναι πραγματικό σημαντικό στη ζωή: για την αγάπη, την ανθρωπιά, τον αγώνα.

Το μήνυμα του Αλέξανδρου ήταν μια κατάφαση στη ζωή, ένα παρακέλευσμα να αρνηθούμε την εξουσία του θανάτου.

Ο σκοπός της ζωής

Παραθέτω τον επίλογο του μηνύματος που συνοψίζει το νόημα μιας στάσης απέναντι στα πράγματα:

“Αν ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή για κάποιο σκοπό, εγώ έχω αποφασίσει ποιος θα είναι αυτός. Να προσφέρω ελπίδα μέσα από όσα κατάφερα στην ζωή μου, από τα όμορφα μέχρι τα άσχημα. Για αυτόν τον λόγο, τα δύο μου αργυρά Ολυμπιακά μετάλλια, της Αθήνας και του Πεκίνο, που για χρόνια κρύβω καλά, ήρθε η ώρα να βγουν και να επιστρέψουν εκεί που ανήκουν, στις παναθρώπινες αξίες. Τελευταία επιθυμία μου είναι, τα δύο αυτά μετάλλια, να βγουν σε δημοπρασία και το ποσό που θα συγκεντρωθεί να δοθεί σε δομές για τα παιδιά που θα επιλέξει η οικογένειά μου.

Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου.

Αυτό είναι το αποτύπωμα που θέλω να αφήσω στην κοινωνία, αυτή είναι η κληρονομιά που θέλω να μείνει στα παιδιά μου”.

Γεια σου Αλέξανδρε και σ’ ευχαριστούμε. Μας έδωσες ανάσες μέσα στο ζόφο.