Δημοσιεύτηκε στην Εποχή των Βιβλίων τον Γενάρη του 2023.

«Στις 12 Ιουλίου του 1789 –ἡμέρα Κυριακή– ένας νεαρός, δικηγόρος δίχως πελατεία, πού ζητοῦσε ἀκόμα λεφτά ἀπό τόν πατέρα του, βγαίνει ἀπό ἕνα καφενείο (café de Foy) καί πηδάει ἐπάνω σ” ἕνα τραπέζι (στόν κῆπο του Palais Royal, στο Παρίσι). «Ολοι οι τακτικοί θαμῶνες τῶν καφενείων τον φώναζαν μέ τό μικρό του όνομα. Ηταν ὁ Κάμιλλος Ντεμουλέν (Camille Desmoulins). […] Κρατώντας στο χέρι ένα πιστόλι, βγάζει λόγο σέ ὅσους συγκεντρώθηκαν γύρω του. Επιβεβαιώνει […] ὅτι ὁ βασιλιάς ἀπέλυσε τόν ύπουργό Νεκκέρ (Necker), λέει ὅτι αὐτό εἶναι κακό σημάδι, ὅτι προετοιμάζεται μιά νύχτα ΄Αγίου Βαρθολομαίου γιά τούς πατριῶτες, καί – ἐνῶ οἱ συγκεντρωμένοι γύρω του φθάνουν στις ἕξη χιλιάδες (σ” αυτό τόν ἀριθμό τούς υπολόγισε ὁ ἴδιος) – ύψώνει ἀκόμα περισσότερο τή φωνή του καί κραυγάζει: «Στα όπλα» («Aux armes»!) Τα πλήθη ὁρμούν στους δρόμους, τραγουδώντας».[1]

(περισσότερα…)

Περισσότερα