Μια μαρτυρία από το Παλαιστινιακό στρατόπεδο Γιαρμούκ της Δαμασκού

Από την Εποχή της 23/9/2012

Το Παλαιστινιακό προσφυγικό στρατόπεδο Γιαρμούκ βρίσκεται στη Δαμασκό. Πρόκειται για το μεγαλύτερο Παλαιστινιακό στρατόπεδο στη Συρία, με παραπάνω από 110.000 πληθυσμό. Διατηρεί τις δικές του υπηρεσίες πρόνοιας καθώς και τη δικιά του ένοπλη πολιτοφυλακή.

Ο συνομιλητής μας είναι Παλαιστίνιος πρόσφυγας, ζει στο Γιαρμούκ και συμμετέχει στο δημόσιο χώρο. Πολιτικά ανήκει στον προοδευτικό χώρο. Για να προστατευτεί η ζωή του δεν γίνεται να αποκαλυφθεί η ταυτότητα του (η οποία βέβαια είναι γνωστή στη διεύθυνση της Εποχής), αλλά ούτε και ο τρόπος με το οποίο δόθηκε η συνέντευξη.

 

Ζείτε στο στρατόπεδο Γιαρμούκ στη Δαμασκό. Στη Δύση έρχονται πολλές πληροφορίες για τις πολιτικές ανακατατάξεις ή την εξέλιξη στο πεδίο της μάχη. Θα ήθελα όμως να ξεκινήσουμε με μια περιγραφή της καθημερινής ζωής όσων δεν εμπλέκονται στον εμφύλιο πόλεμο.

Στη Συρία δεν έχουμε έναν κανονικό εμφύλιο πόλεμο. Πρόκειται πιο πολύ για έναν πόλεμο που έχει εξαπολύσει το καθεστώς εναντίον του λαού. Ο λαός επαναστάτησε για να κατακτήσει τα δικαιώματα και τις ελευθερίες του. Η βάρβαρη καταστολή του καθεστώτος ανάγκασε τον κόσμο να πάρει τα όπλα.

Και η καθημερινή ζωή; Έχει κανείς τη δυνατότητα να προμηθευτεί τρόφιμα, να εργαστεί, να διατηρήσει ασφαλές καταφύγιο για την οικογένειά του;

Δεν υπάρχει πλέον φυσιολογική ζωή για μας. Δεν υπάρχει δυνατότητα να δουλέψουμε, δεν υπάρχει καμία ασφάλεια έξω από το σπίτι. Οι ελεύθεροι σκοπευτές είναι παντού, όπως επίσης και τα τσεκ πόιντ, όπου μπορεί κανείς να απαχθεί ή ακόμη και να δολοφονηθεί. Μεγαλύτερο κίνδυνο διατρέχουν οι ακτιβιστές, καθώς και όσοι δουλεύουν για την ανακούφιση του κόσμου –γιατροί, νοσοκόμες κ.ά… Δεν υπάρχει λοιπόν φυσιολογική ζωή στο Γιαρμούκ. Σε άλλα παλαιστινιακά προσφυγικά στρατόπεδα, στο Χαλέπι ή έξω από τη Δαμασκό, τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα, αφού έχουν σφυροκοπηθεί από το πυροβολικό και έχουν σχεδόν εκκενωθεί απ’ τον κόσμο.

Έχω την αίσθηση ότι οι παλαιστινιακές οργανώσεις προσπαθούν να κρατηθούν έξω από τη συριακή σύρραξη. Είναι όντως έτσι τα πράγματα; Ο απλός κόσμος στα στρατόπεδα ακολουθεί αυτή τη γραμμή της μη εμπλοκής;

Δεν συμμετέχουμε στις πολεμικές συγκρούσεις. Έχουμε κηρύξει το Γιαρμούκ και τα άλλα στρατόπεδα ουδέτερες ζώνες, όπου μπορούν να βρουν περίθαλψη τα θύματα της σύγκρουσης. Περίπου 20.000 Σύροι πρόσφυγες έχουν βρει εκεί καταφύγιο. Ωστόσο, σε πολλές περιπτώσεις το Γιαμούκ έχει δεχτεί βολές όλμων ή χτυπήματα ελεύθερων σκοπευτών. Επομένως, δεν είναι το στρατόπεδο που μπαίνει στη μάχη, αλλά η άλλη πλευρά που χτυπάει το στρατόπεδο, κάτι που το αναγκάζει να πάρει μια στάση ενάντια στο καθεστώς.

Από αυτά που μόλις μού είπατε, καταλαβαίνω ότι είστε αντίθετος με το καθεστώς Άσαντ. Όμως η επίσημη γραμμή βασικών παλαιστινιακών οργανώσεων στη Συρία (όπως το Λαϊκό Μέτωπο, το Λαϊκό Μέτωπο-Γενική Διοίκηση ή ακόμα και το Δημοκρατικό Μέτωπο) είναι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο «φιλική» προς το καθεστώς. Αναρωτιέμαι λοιπόν αν υπάρχει απόσταση ανάμεσα στην επίσημη θέση των οργανώσεων με το αίσθημα των απλών Παλαιστινίων.

Νομίζω ότι υπάρχει μεγάλη απόσταση ανάμεσα στον κόσμο και τις οργανώσεις. Οι Παλαιστίνιοι ζουν στη Συρία. Εκ των πραγμάτων συμμερίζονται τα βάσανα του συριακού λαού, που είναι και δικά τους βάσανα, αφού πλέον σφυροκοπούνται και τα στρατόπεδα. Χωρίς καν να το σκεφτούν λοιπόν, η τοποθέτησή τους είναι στο πλάι του συριακού λαού. Πώς θα μπορούσαν να υποστηρίζουν ένα καθεστώς που πολεμάει ενάντια στο λαό; Γι’ αυτό υπάρχει μεγάλη απόσταση ανάμεσα στα μέλη και την ηγεσία του Λαϊκού Μετώπου, ανάμεσα στα μέλη και την ηγεσία του Λαϊκού Μετώπου-Γενικής Διοίκησης.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το καθεστώς Άσαντ είναι μια τυραννική δικτατορία. Όμως πολλοί στη Δύση φοβούνται ότι αν καταρρεύσει το καθεστώς, υπάρχει ο κίνδυνος επιβολής μιας άλλου τύπου δικτατορίας, της θεοκρατίας, μιας και ομάδες τύπου Αλ Κάιντα πολεμάνε στο πλευρό της αντιπολίτευσης. Εσείς τι πιστεύετε;

Είναι ευθύνη κάθε Σύρου να κινηθεί ώστε να αποτραπεί μια τέτοια εξέλιξη, αν και δεν είναι τόσο πιθανή όσο την παρουσιάζετε. Αυτό πάντως που βλέπουμε μέχρι τώρα είναι μια επανάσταση ενάντια στο καθεστώς για τα δικαιώματα του λαού. Δεν γίνεται να υποστηρίζουμε το καθεστώς επειδή φοβόμαστε τους σαλαφίτες ή την Αλ Κάιντα. Έτσι κι αλλιώς, η πλειοψηφία των Σύρων απορρίπτει τον εξτρεμισμό.

Τάσσεστε υπέρ μιας επέμβασης της Δύσης για την επιβολή ζώνης απαγόρευσης πτήσεων;

Δεν συμφωνώ με μια απ’ απευθείας ξένη στρατιωτική επέμβαση. Θα μπορούσαν όμως να δώσουν πιο πολλά και πιο σύγχρονα όπλα στην αντιπολίτευση.

Τον τελευταίο καιρό οι αντιμαχόμενες πλευρές βρίσκονται σε κατάσταση στασιμότητας. Μοιάζει να μην μπορεί καμιά από τις δύο να νικήσει. Εκτιμάτε ότι ο πόλεμος θα κρατήσει πολύ ακόμα;

Ελπίζω όχι. Ωστόσο, το καθεστώς Άσαντ έχει χρεοκοπήσεις πολιτικά και ηθικά. Το καθεστώς διατηρείται στην εξουσία όχι χάρη στη λαϊκή στήριξη, αλλά με τη δύναμη των όπλων. Είναι ζήτημα χρόνου λοιπόν η οριστική κατάρρευσή του.

Και μια τελευταία ερώτηση. Πώς θα μπορούσαμε από την Ευρώπη να βοηθήσουμε τον κόσμο στη Συρία, ιδιαίτερα τους Παλαιστίνιους;

Το πρωταρχικό είναι να γίνει γνωστή η κατάσταση των Παλαιστίνιων στη Συρία γιατί κανείς δεν γνωρίζει το ότι δολοφονούνται ή ότι τα σπίτια τους βομβαρδίζονται. Από εκεί και πέρα χρειαζόμαστε επειγόντως κάθε είδους ανθρωπιστική βοήθεια.

Τη συνέντευξη πήρε ο Γιάννης Αλμπάνης

Περισσότερα

Τζαουάντ Αλ Χατίμπ: Ηφαίστειο η Συρία


Από τη σημερινή Εποχή. Στη φωτογραφία κινητοποίηση της Ένωσης Ελεύθερων Σύρων Φοιτητών στη Νταράγια στις 31/8/12.

Ο Τζαουάντ Αλ Χατιμπ, στέλεχος της συριακής αντιπολίτευσης, είναι ο εκπρόσωπος τύπου της Ένωσης των Ελεύθερων Σύρων Φοιτητών. Συμμετείχε από την αρχή στην εξέγερση ενάντια στο καθεστώς Άσαντ. Για τη δράση του αυτή διώχθηκε και αναγκάστηκε να καταφύγει στην Τουρκία πριν από πέντε μήνες.

Η Ένωση Ελεύθερων Σύρων Φοιτητών ( http://www.facebook.com/Union.Of.Syrian.Free.Students?ref=ts) ιδρύθηκε το Σεπτέμβριο του 2011 και οι στόχοι της σύμφωνα με τη διακήρυξή της είναι: ο συντονισμός όλων των αντιπολιτευόμενων φοιτητών, η οργάνωση διαδηλώσεων και άλλων ειρηνικών διαμαρτυριών ενάντια στο καθεστώς Άσαντ, η από κοινού δράση με άλλες επαναστατικές ομάδες για την ανατροπή του απονομιμοποιημένου καθεστώτος με παράλληλε διατήρηση της εθνικής ενότητας, καθώς και η οικοδόμηση ενός λαϊκού, δημοκρατικού και πλουραλιστικού συστήματος που θα διασφαλίσει την ελευθερία, τη δικαιοσύνη και την ισότητα για όλους τους Σύρους πολίτες.

Η συνέντευξη με τον Τζαουάντ Αλ Χατίμπ έγινε τηλεφωνικά στις 31/8/12. Οι απόψεις που διατυπώνει φαίνεται ότι εκφράζουν μεγάλο μέρος της κοσμικής συριακής αντιπολίτευσης.

Κατ’ αρχάς, θα ήθελα να μού περιγράψετε σε λίγες γραμμές τη δράση της οργάνωσής σας.

Η κατάσταση στη Συρία είναι πολύ δύσκολη και πολύ περίπλοκη. Μέσα όμως σε αυτές τις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, οι φοιτητές επιμένουν να διαδηλώνουν και να οργανώνουν ειρηνικές διαμαρτυρίες σε όλη τη χώρα. Την τελευταία εβδομάδα οργανώσαμε διαδηλώσεις στη Δαμασκό, τη Χάμα, την Ντάρα. Την επόμενη βδομάδα ξεκινάμε την καμπάνια «Η Συρία είναι για εμάς». Η καμπάνια αυτή θα συμπεριλάβει διαδηλώσεις, διανομή τροφίμων, ενέργειες για τα μίντια κ.α. Θα εστιάσουμε τόσο στις μειονότητες όσο και στους άνδρες των υπηρεσιών ασφαλείας και του στρατού. Θέλουμε να τους δείξουμε ότι το μέλλον της Συρίας θα είναι ευοίωνο για όλους, θέλουμε να τους κάνουμε να αισθανθούν ασφαλείς και να ενεργοποιηθούν στον αγώνα για τη νέα Συρία. Η Συριακή Επανάσταση θα ωφελήσει κάθε πολίτη της χώρας ανεξάρτητα από την περιοχή στην οποία ζει ή τη θρησκεία στην οποία ανήκει. Αστυνομικοί, γιατροί, στρατιώτες, όλοι έχουν τη θέση τους στη νέα Συρία. Αυτό είναι το θετικό μήνυμα που θέλουμε να τους στείλουμε.

Αλλά περί τίνος πρόκειται; Τι είναι αυτή η «νέα Συρία» στην οποία αναφέρεστε; Ποια είναι τα βασικά αιτήματα σας;

Μέχρι τώρα οι πολίτες της Συρίας δεν είχαν κανένα δικαίωμα. Η κυβέρνηση μπορούσε να συλλάβει αυθαίρετα ή να σκοτώσει τον οποιοδήποτε. Στη νέα Συρία θα ανήκουμε όλοι, μιας και όλοι θα έχουμε ίσα δικαιώματα. Κανένας δεν θα έχει παραπάνω δικαιώματα από τον άλλο. Η δημοκρατία θα αντικαταστήσει τη δικτατορία και το κράτος θα είναι κοσμικό. Θα μπορέσουμε να συνεργαστούμε όλοι μαζί για να χτίσουμε μια καινούργια χώρα.

Στη «νέα Συρία» θα εγγυηθείτε τα δικαιώματα των μειονοτήτων, των αλεβιτών, των χριστιανών, των Κούρδων;

Προσωπικά ανήκω σε μειονότητα, είμαι Κούρδος και συμμετέχω στην επανάσταση. Είμαι μάλιστα από αυτούς που την ξεκίνησαν. Η νέα Συρία θα είναι η πατρίδα μου και νιώθω ότι θα ανήκω σε αυτήν περισσότερο απ’ ό,τι στο παρελθόν. Στα σχέδια μας για τη νέα Συρία περιλαμβάνονται όλοι και θα εγγυηθούμε την ασφάλεια όλων. Δεν θα επιτρέψουμε στον ισλαμικό εξτρεμισμό να ελέγξει την κατάσταση μετά την πτώση του καθεστώτος. Δεν υπάρχει λόγος για τον οποιοδήποτε να φοβάται για το μέλλον της Συρίας. Η νέα Συρία θα είναι ένα καλύτερο μέρος όχι μόνο για τους σουνίτες, αλλά και για τους χριστιανούς, τους Κούρδους και τους αλεβίτες. Θα είναι καλύτερο μέρος για όλους.

Αν κατάλαβα καλά, η οργάνωσή σας επιλέγει τη μη βίαιη αντίσταση στο καθεστώς Άσαντ. Ωστόσο, άλλες ομάδες, όπως ο Ελεύθερος Συριακός Στρατός, διεξάγουν μια ένοπλη εκστρατεία εναντίον του καθεστώτος. Γιατί εσείς έχετε κάνει αυτήν την επιλογή και τι πιστεύετε για όσους έχουν επιλέξει τη βίαιη αντίσταση;

Ο λαός της Συρίας δεν είχε πάρει τα όπλα ακόμα κι εφτά με οχτώ μήνες μετά την έναρξη της επανάστασης. Ο κόσμος αναγκάστηκε να πάρει τα όπλα για να προστατεύσει τη ζωή του. Εμείς ως μη βίαιη οργάνωση δεν εστιάζουμε μόνο στην πτώση του καθεστώτος, αλλά και στην ανοικοδόμηση της Συρίας μετά την πτώση του καθεστώτος. Αυτοί που συμμετέχουν στις ένοπλες ομάδες είναι άνθρωποι σαν εμάς, που αναγκάστηκαν να πάρουν τα όπλα για να προστατεύσουν τους εαυτούς τους. Μάλιστα μερικές φορές συντονιζόμαστε μαζί τους. Η συριακή κοινωνία είναι ιστορικά μια ειρηνική κοινωνία. Γι’ αυτό για μεγάλο διάστημα ο κόσμος προσπάθησε να κρατήσει ειρηνικές τις διαμαρτυρίες. Όμως αναγκάστηκε να αμυνθεί.

Ωστόσο, φαίνεται ότι αυτή τη στιγμή δρουν στο πλευρό της συριακής αντιπολίτευσης πολλοί ξένοι μαχητές, με ιδιαίτερη παρουσία της Αλ Κάιντα. Πολλοί στη Δύση φοβούνται ότι η εξέγερση θα οδηγήσει εντέλει στην επιβολή ενός εξτρεμιστικού φανατικού καθεστώτος. Ποια είναι η δική σας προσέγγιση;

Η συριακή κοινωνία είναι πολύ μακριά από τις ριζοσπαστικές ισλαμικές απόψεις. Ακόμα και το 95% δεν έχουν σχέση με τον ισλαμικό ριζοσπαστισμό. Μόνο λίγοι μαχητές συμμερίζονται τέτοιες αντιλήψεις. Το ζήτημα όμως είναι ότι οι ξένες κυβερνήσεις ανοίγουν το δρόμο στους εξτρεμιστές, οι οποίοι έχουν δικά τους κανάλια ανεφοδιασμού, με το να μην παρέχουν όπλα, τροφή και χρήματα στις ένοπλες ομάδες της αντιπολίτευσης. Έτσι η Αλ Κάιντα βρίσκει το χώρο να δρα στη Συρία, επειδή κανείς δεν στηρίζει τις άλλες ένοπλες ομάδες.

Η οργάνωσή σας, και γενικά η συριακή αντιπολίτευση, θα υποστήριζαν μια ξένη επέμβαση, όπως αυτή στη Λιβύη;

Ο λαός της Συρίας θα δεχτεί οποιαδήποτε βοήθεια, στρατιωτική ή όχι, από οποιονδήποτε. Ο λόγος είναι ότι πολύ απλά δεν μπορεί να αντέξει άλλο, αφού καθημερινά δολοφονείται κατά εκατοντάδες. Διεκδικούμε σταθερά το αίτημα για την επιβολή ζώνης πτήσεων, όπως έχει γίνει στο παρελθόν στη Λιβύη και το Ιράκ. Στην αρχή της επανάστασης ο λαός ήταν αντίθετος με τη διεθνή επέμβαση, αλλά πλέον δεν μπορεί να αντέξει άλλο την κατάσταση. Δεν έχει όπλα κατάλληλα για να αμυνθεί απέναντι στα κυβερνητικά αεροπλάνα και τη στρατιωτική μηχανή του καθεστώτος. Κατά συνέπεια, ο συριακός λαός ζητάει την οποιουδήποτε είδους διεθνή δράση – αίτημα που υποστηρίζω κι εγώ.

Ο συριακός εμφύλιος μοιάζει όλο και περισσότερο με πόλεμο δια αντιπροσώπων. Από τη μια μεριά η Σαουδική Αραβία και η Δύση υποστηρίζουν τους αντάρτες, και από τη άλλη, το Ιράν και η Ρωσία στέκονται στο πλευρό του καθεστώτος. Αυτή η κατάσταση, ακόμα και σε περίπτωση που νικήσετε με ξένη βοήθεια, δεν θα υπονομεύσει τη συριακή ανεξαρτησία;

Στην πραγματικότητα, η κατάσταση στη Συρία δεν είναι πλέον πολιτική. Περισσότερο μοιάζει με ηφαίστειο που εκρήγνυται ή τυφώνα. Οι διεθνείς κυβερνήσεις και οι άλλοι λαοί πρέπει να μας υποστηρίξουν, όχι με πολιτικές σκοπιμότητες. Είναι αλήθεια ότι το Ιράν και η Ρωσία υποστηρίζουν το καθεστώς. Αλλά πού είναι οι δικοί μας φίλοι; Οι δυτικές κυβερνήσεις λένε ότι υποστηρίζουν τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα παντού στον κόσμο. Εμάς όμως δεν μας υποστηρίζει κανείς.

Τη συνέντευξη πήρε ο Γιάννης Αλμπάνης

Περισσότερα