Περιμένοντας τους καλικαντζάρους

Από το Red Notebook

«Με τέτοιο χαλασμό, δεν είναι να κυκλοφορεί έξω κανένα πλάσμα του Θεού», σκέφτηκε φωναχτά ο Γιακουμής. Και πολύ καλά το είχε σκεφτεί, γιατί εκεί έξω λυσσομανούσε ο αέρας, ενώ η βροχή ήταν τόσο πυκνή που δεν μπορούσες να διακρίνεις απέναντι το σπίτι του Μήτσου του επιστάτη, κι ας ήταν μοναχά πενήντα μέτρα από την αποθήκη. Εκεί στην αποθήκη φύλαγε ο κύριος Δερβέτογλου όλα τα καλά του κόσμου, λάδι, αλεύρι, σαλάμια, όσπρια, τυριά, παστές σαρδέλες, τουρσιά και μαρμελάδες. Από εκεί κάθε πρωί ο Γιακουμής φόρτωνε την καρότσα με τα καλούδια για να μη λείψει τίποτα από το μπακάλικο του κυρίου Δερβέτογλου, το πιο ονομαστό, όχι μόνο στην πόλη τους, αλλά σε όλο το νομό. Κι εκεί ακριβώς, στη μεγάλη αποθήκη, ακούγοντας τις βροντές και τη μανία του αέρα, ο Γιακουμής αισθάνθηκε για πρώτη φορά τυχερός εκείνη την Παραμονή Πρωτοχρονιάς: τυχερός γιατί δεν χρειαζόταν να βρίσκεται έξω μια τέτοια νύχτα· τυχερός, γιατί ο Μήτσος ο επιστάτης τον αγαπούσε, παρόλο που τον έλεγε συνέχεια κουτορνίθι, κι είχε παρακαλέσει τον κύριο Δερβέτοβγλου να τον πάρει στη δούλεψή του, λίγο μετά που πέθανε η μάνα. Να ΄χει καλά ο Θεός τον κύριο Δερβέτογλου που αν και μεγάλος και τρανός, από τους πιο πλούσιους όχι μόνο στην πόλη τους, αλλά σε όλο το νομό, τον λυπήθηκε τον φουκαρά τον Γιακουμή -κι ας τον καρπαζώνει συχνά, φωνάζοντας «Α ρε Γιακουμή, δράμι νιονιό δεν έχεις».

Στην αρχή βέβαια της ημέρας, ο Γιακουμής δεν ένιωθε και τόσο τυχερός. Πού ξανακούστηκε να περάσει παραμονή Πρωτοχρονιάς βαστώντας καραούλι στην σκοτεινή και κρύα αποθήκη! Αλλά πώς μπορούσε πάλι να πει όχι; Περνούσε με την καρότσα μπροστά από το καφενείο του κυρ Ανέστη όταν ο κύριος Δερβέτογλου του ΄κανε νόημα να σταματήσει και να μπει μέσα. Ο Γιακουμής δεν πήγαινε ποτέ στου κυρ Ανέστη, γιατί αυτό δεν ήταν καφενείο για ανθρώπους της σειράς του· εκεί σύχναζαν οι άρχοντες της πόλης. Και τώρα πάλι, με τον κύριο Δερβέτογλου κάθονταν ο κύριος Πετρόπουλος, ο πιο πλούσιος κτηματίας της περιοχής, ο ενωμοτάρχης και ο πάτερ Ευστράτιος, ο αρχιμανδρίτης που λειτουργούσε στην ενορία του κέντρου.

«Γιακουμή, σού έχω μια σημαντική αποστολή για απόψε το βράδυ», είπε με πολύ σοβαρό ύφος ο κύριος Δερβέτογλου. «Επειδή είσαι ο πιο έμπιστος και ικανός άνθρωπός μου, θα πρέπει να κάνεις την πιο δύσκολη δουλειά. Όπως ξέρεις βέβαια, γιατί είσαι άνθρωπος γνωστικός εσύ, απόψε το βράδυ έρχονται οι καλικάντζαροι από τις χώρες του Κάτω Κόσμου για να ρημάξουν το βιος των ανθρώπων. Του διαόλου πλάσματα, σιχαμένα τέρατα που μας ζηλεύουν γιατί ζούμε πάνω στη Γη και χαιρόμαστε το φως του ήλιου. Πέρσι, θα το θυμάσαι σίγουρα, είχαν μπουκάρει στη μεγάλη αποθήκη και είχαν βουτήξει ένα σωρό σαλάμια και μαρμελάδες. Γιακουμή, μόνο σε σένα μπορώ να στηριχτώ για να μην έχουμε τα ίδια και φέτος. Μόνο εσύ μπορείς να μείνεις άγρυπνος φρουρός όλη νύχτα, για να μη μας κλέψουν πάλι τα διαβολοπλάσματα».

Ο Γιακουμής στεκόταν αμήχανος. Είχε βέβαια ακούσει μικρός, πριν πεθάνει η μάνα, ιστορίες για τους καλικαντζάρους που είναι σιχαμένοι και αντίχριστοι, άνθρωποι και πίθηκοι και γαϊδάροι μαζί. Αλλά ποτέ του δεν είχε δει κανέναν, ούτε θυμόταν πέρσι να τους είχαν κλέψει τίποτα από την αποθήκη. Άσε που διακρίνοντας με την άκρη του ματιού του τον ενωμοτάρχη και τον κύριο Πετρόπουλο να κρυφογελάνε, του ΄ρθε ιδέα μήπως ο κύριος Δερβέτογλου του ΄χε στήσει πάλι καμιά φάρσα, σαν τότε που τον είχαν στείλει να ψάχνει τη λαβωμένη νεράιδα στην ακροποταμιά: «Α ρε Γιακουμή, τόσο αγαθιάρης είσαι που όλα τα χάφτεις. Κουκούτσι μυαλό δεν έχεις.». Ο Γιακουμής λοιπόν δεν ήξερε τι να κάνει. Από τη μια μεριά δεν μπορούσε να παρακούσει την εντολή του κυρίου Δερβέτογλου, που να του δίνει ο Θεός χρόνια για τη μεγάλη χάρη που του ΄χε κάνει· από την άλλη όμως δεν ήθελε να τον ταράξουν στην καζούρα τα μπακαλόπαιδα.

Ο πάτερ Ευστράτιος, ξακουστός σε όλο το νομό για την αγιότητα και τα σοφά κηρύγματα του, τον έβγαλε από την αμηχανία. «Γιατί διστάζεις, παιδί μου; Το να προστατεύσεις την περιουσία του αφέντη σου από τα πλάσματα του διαβόλου είναι θεάρεστο έργο. Αυτός είναι ο σκοπός μας επί Γης, όπως λένε τα θεία Ευαγγέλια. Να προστατεύουμε τα έργα του Κυρίου από τις στρατιές του Αντίχριστου». Και με αυτά τα θαυμαστά λόγια ο φτωχός ο Γιακουμής πείστηκε να φυλάξει καραούλι Παραμονή Πρωτοχρονιάς στην αποθήκη του κυρίου Δερβέτογλου, γιατί σκέφτηκε ότι ένας άγιος άνθρωπος σαν τον πάτερ Ευστράτιο δεν θα τον κορόιδευε ποτέ. Άλλωστε τόσες φορές είχε ακούσει, πριν πεθάνει η μάνα, για το ρημαδιό που έκαναν οι καλικάντζαροι. Έτσι, με το που έπεσε ο ήλιος, πήρε ένα ματσούκι και κίνησε για τη σκοτεινή και κρύα αποθήκη.

Με την καταιγίδα θα είχε ξεπαγιάσει, αν δεν είχε έρθει ο Μήτσος ο επιστάτης φέρνοντας μια βαριά μπατανία, κάμποσο παστό και ένα φλασκί κρασί. Του άναψε και τη λάμπα. «Κοίτα μην ξαγρυπνήσεις όλο το βράδυ – δεν υπάρχει λόγος. Οι πόρτες αμπαρώνουν καλά· οι καλικάντζαροι δεν μπορούν να μπουν. Να ΄χουμε καλή χρονιά ρε Γιακουμή», είπε ο Μήτσος, που ήταν καλός άνθρωπος, αλλά φοβόταν τον κύριο Δερβέτογλου γιατί είχε πέντε στόματα να θρέψει. «Καλή χρονιά στην οικογένεια», απάντησε βαριά ο Γιακουμής που, παρά τα λόγια του πάτερ Ευστράτιου, δεν του φαινόταν τυχερό να πρέπει να περάσει την παραμονή μέσα στην αποθήκη. Άλλαξε γνώμη μόνο όταν άρχισε να λυσσομανάει ο αέρας, κι η βροχή να πέφτει τόσο πυκνή που δεν μπορούσες να διακρίνεις απέναντι το σπίτι του Μήτσου του επιστάτη, οπότε ο Γιακουμής αισθάνθηκε τυχερός που ήταν κάτω από στέγη, σκεπασμένος με την μπαντανία, και μπορούσε να κατεβάσει μερικές γουλιές από το κρασί του Μήτσου. «Με τέτοιο χαλασμό, δεν είναι να κυκλοφορεί έξω κανένα πλάσμα του Θεού».

Κάτι η ζεστασιά της μπαντανίας, κάτι η κούραση της ημέρας, κάτι που είχε κάνει κάμποσες φορές το πηγαινέλα από την αποθήκη γιατί το μαγαζί είχε πολύ κόσμο, κάτι τέλος το κρασί του Μήτσου, τον Γιακουμή τον πήρε ύπνος ανέφελος, όπως συμβαίνει με τους καλούς ανθρώπους. Και θα κοιμόταν μέχρι το πρωί της Πρωτοχρονιάς, αν δεν τον ξυπνούσε ένας γδούπος από τα μισά της αποθήκης, στα αριστερά, όπως κοίταζες την πόρτα. Πετάχτηκε κατευθείαν, γιατί είχε πιει αρκετά για να βαρύνει αλλά όχι για να πέσει αναίσθητος, άρπαξε το ματσούκι με το ένα χέρι και τη λάμπα με το άλλο, κι έτρεξε κατά τη μεριά του θορύβου. «Ακίνητοι, σατανάδες καλικάντζαροι, πίσω και σας έφαγα!». Αλλά οι σατανάδες που είχαν σπάσει το τζάμι του φεγγίτη για να πηδήξουν μέσα στην αποθήκη του κυρίου Δερβέρογλου δεν φάνηκαν στον Γιακουμή και τόσο διαβολικοί. Ήταν βέβαια τριχωτοί, βρωμιάρηδες κι έμοιαζαν με αγρίμια. Δύσκολα θα τους έλεγες ανθρώπους. Όπως τους φώτισε η λάμπα όμως, ήταν κουρελήδες, καταγδαρμένοι και τελείως μουσκεμένοι. Όταν μάλιστα πλησίασε με το ματσούκι να αιωρείται απειλητικά ψηλά στον αέρα, τους είδε να τρέμουν και το φόβο να κυριεύει τα παράξενα κόκκινα μάτια τους, ίδια με των ζώων. «Να βρούμε απάγκιο θέλουμε μόνο. Δεν θα πειράξουμε τίποτα, κύριε», ψέλλισε ένας απ΄ τους εισβολείς που είχαν πια κολλήσει στον τοίχο. Και ο Γιακουμής, που κανένας μέχρι τότε δεν τον είχε φωνάξει κύριο, σάστισε για τα καλά. Ήταν απολύτως έτοιμος να παλέψει μέχρι θανάτου με τα τάγματα του Εξαποδώ για να υπερασπιστεί την περιουσία του κυρίου Δερβέτογλου. Αυτό άλλωστε ήταν το καθήκον των Χριστιανών. Δεν του ΄κανε καρδιά όμως να ξυλοφορτώσει τούτα τα βρεγμένα και φοβισμένα πλάσματα, που είχαν μπουκάρει μέσα γιατί έξω χάλαγε ο κόσμος. Έτσι κι αλλιώς, να χτυπάς τους αδύναμους δεν το ΄βρισκε σωστό, πόσο μάλλον όταν βρίσκονταν σε ανάγκη και ικέτευαν. Άσε που τον είχαν πει κύριο, κι αυτό τον είχε συγκινήσει τόσο, ώστε ένοιωθε υποχρεωμένος να ανταποδώσει την ευγένεια. Έτσι, ο Γιακουμής κάθισε σαστισμένος και αμίλητος για κάμποσες στιγμές, με τη λάμπα στο ένα χέρι και το άλλο να κρατάει απειλητικά ψηλά το ματσούκι. Μέχρι που τελικά ο πήρε την απόφαση του και κατέβασε το ματσούκι.

Με το πιο αυστηρό ύφος που μπορούσε να πάρει, περίπου όπως είχε ακούσει να μιλά ο ενωμοτάρχης, τους είπε θα μπορούσαν να μείνουν μέχρι να περάσει η θύελλα, προειδοποιώντας όμως ότι ο ίδιος θα έμενε ξάγρυπνος και στην παραμικρή κίνηση θα τους ξυλοφόρτωνε άγρια. Τους απείλησε ότι αν πήγαιναν να εκμεταλλευτούν την καλοσύνη του, θα έφευγαν μισεροί από κει μέσα. Οι καλικάντζαροι έπεσαν στα πόδια του, τον ευχαρίστησαν με δάκρυα στα μάτια, του υποσχέθηκαν ότι θα έμεναν ήσυχοι όλη τη νύχτα κι ευχήθηκαν να του το ανταποδώσει ο Θεός, πράγμα που μπέρδεψε πολύ τον Γιακουμή γιατί δεν μπορούσε να καταλάβει πώς τα πλάσματα του Διαβόλου επικαλούνται τον Κύριο και Σωτήρα μας. Όπως και να έχει όμως, ξαγρύπνησε παρακολουθώντας τους καλικάντζαρους να λαγοκοιμούνται με τις πλάτες ακουμπισμένες στον τοίχο. Τα παράξενα πλάσματα κράτησαν το λόγο τους, κι ούτε που σάλεψαν όλη νύχτα.

Σαν άρχισε να ξημερώνει και κόπασε η θύελλα, ο Γιακουμής τους άνοιξε την πόρτα για να τραβήξουν το δρόμο τους. Φεύγοντας, ο τελευταίος, ο ίδιος που του είχε μιλήσει προηγουμένως, γύρισε και του ξανάπε: «Να στο ανταποδώσει ο Θεός, γιατί εμάς κανείς δεν μάς λυπάται, όλο μας κυνηγάνε». Ο Γιακουμής δεν απάντησε τίποτα. Μαντάλωσε πάλι την πόρτα, έσβησε τη λάμπα, έξω φώταγε άλλωστε, σκεπάστηκε με την μπαντανία και αφέθηκε στον ήσυχο ύπνο όσων έχουν κερδίσει τη Βασιλεία των Ουρανών. Ήταν πια Πρωτοχρονιά.

Γιάννης Αλμπάνης

Περισσότερα

H αλληλεγγύη στη Villa Amalias αποτελεί κομμάτι του αντιφασιστικού αγώνα

amalias2_414x290

Από το Red Notebook

Τελικά εισαγγελέας και ανακριτής δεν φάνηκαν να πείθονται από το τρομολάγνο τηλεοπτικό διάγγελμα του Νίκου Δένδια. Οι δικαστές, επαγγελματικός κλάδος που δύσκολα θα τον έλεγες φιλικό στους αναρχικούς, δεν υιοθέτησαν την υπουργική άποψη ότι η Villa Amalias ήταν εργαστήριο κατασκευής μολότοφ. Οι  συλληφθέντες, μετά την αστυνομική επιδρομή στην κατάληψη, αντιμετωπίστηκαν από τις δικαστικές αρχές ως καταληψίες και όχι ως επικίνδυνοι διασαλευτές της εννόμου τάξεως: αφέθηκαν ελεύθεροι με χαλαρούς ή και καθόλου περιοριστικούς όρους. Πώς θα μπορούσε βέβαια να γίνει διαφορετικά, όταν το μόνο εύφλεκτο υλικό που βρέθηκε στην Villa ήταν 250 γραμμάρια πετρελαίου δίπλα από μία σόμπα; Πώς, διάολε, θα μπορούσαν να θεωρηθούν πρώτες ύλες εκρηκτικών τα άδεια μπουκάλια μπίρας, όταν ο εν λόγω χώρος διαθέτει  αίθουσα συναυλιών και καθημερινής λειτουργίας αυτοδιαχειριζόμενο μπαρ; Μα πάνω απ” όλα, πώς θα ήταν δυνατόν να κατασκευάζονται μολότοφ επί 22 χρόνια στη Villa Amalias και η αστυνομία να μην έχει συλλάβει κανέναν από αυτούς που τις μετέφεραν από την Αχαρνών στις διαδηλώσεις; Για μια ακόμα φορά ο Νίκος Δένδιας συνελήφθη ψευδόμενος, κάτι που δεν εκπλήσσει πλέον. Ο εν λόγω υπουργός έχει καταστεί πλέον συνώνυμος της πολιτικής αναξιοπρέπειας.

Οι πολιτικές στοχεύσεις μιας αστυνομικής επιχείρησης

 Από την πρώτη στιγμή της εκκένωσης της πιο παλιάς κατάληψης της Αθήνας. είχε επισημανθεί ότι ο στόχος της όλης επιχείρησης δεν ήταν διωκτικός-αστυνομικός, αλλά πολιτικός-επικοινωνιακός. Η Villa δεν εκκενώθηκε γιατί εκεί «έφτιαχναν τις μολότοφ» ή «πούλαγαν ναρκωτικά», αλλά γιατί η τρικομματική κυβέρνηση θέλησε να τη χρησιμοποιήσει ως συμβολικό σημείο της ακροδεξιάς στροφής της. Η αστυνομική επιδρομή της Villa αποτέλεσε σήμα προς τα ακροδεξιά πολιτικά ακροατήρια, μια έμπρακτη απόδειξη της πολιτικής βούλησης της κυβέρνησης να υιοθετήσει την πολιτική ατζέντα της Χρυσής Αυγής και να ικανοποιήσει τα αιτήματά της.

Εδώ και καιρό η Villa Amalias είχε μπει στο στόχαστρο των νεοναζί. Με την πολύχρονη παρουσία της συμβόλιζε τη σχετικά ισχυρή παρουσία του αντιεξουσιαστικού χώρου στην ελληνική κοινωνία. Επιπλέον, και αυτό βέβαια είναι το κύριο, η συγκεκριμένη κατάληψη είχε ανακόψει επανειλημμένα την εξάπλωση της Χρυσής Αυγής στο κέντρο της Αθήνας. Κάθε φορά που οι γνωστές συμμορίες των κατ” επάγγελμα «κατοίκων του Αγίου Παντελεήμονα» επιχειρούσαν να επεκτείνουν τις μαφιόζικες πρακτικές τους προς την πλατεία Βικτωρίας, οι αντιφασιστικές συσπειρώσεις με επίκεντρο τη Villa τους έβαζαν φραγμό. Κατά συνέπεια, δεν πρέπει να εκπλήσσει το ότι το κλείσιμο της Villa βρισκόταν πολύ ψηλά στην ατζέντα της Χρυσής Αυγής.

Η ακροδεξιά ατζέντα της κυβέρνησης

 Η κυβέρνηση έρχεται τώρα να ικανοποιήσει το ναζιστικό αίτημα, εκτιμώντας ότι με την προώθηση της ακροδεξιάς εκδοχής  «του νόμου και της τάξεως», θα καταφέρει να ανοίξει διαύλους επικοινωνίας με τους ψηφοφόρους που στρέφονται προς τη Χρυσή Αυγή. Δεν έχουν περάσει άλλωστε πολλές μέρες από τότε που ο πρωθυπουργικός σύμβουλος Φαήλος Κρανιδιώτης έγραψε ότι πρέπει να οικοδομηθεί η ενότητα του κυβερνητικού χώρου με τη βάση της Χρυσής Αυγής. Η διεθνής εμπειρία βέβαια δείχνει ότι η υιοθέτηση από τη Δεξιά της ατζέντας της Άκρας Δεξιάς δεν οδηγεί σε συρρίκνωση την τελευταία, αλλά της δίνει νέα ώθηση και καθιστά ηγεμονικό το λόγο της. Εν προκειμένω μάλιστα, το κλείσιμο της Villa Amalias ανοίγει το δρόμο για την επέκταση των κατ” επάγγελμα «κατοίκων του Αγίου Παντελεήμονα».

Επομένως, η στήριξη της Villa Amalias και η προσπάθεια να ξαναλειτουργήσει ως κατάληψη, δεν είναι μόνο μια πράξη αλληλεγγύης σε έναν αυτοδιαχειριζόμενο πολιτικό-πολιτιστικό χώρο. Αποτελεί ταυτόχρονα στοιχείο της πάλης ενάντια στο ναζισμό, μια συνεισφορά στην οικοδόμηση αναχωμάτων αντίστασης στην επέκταση των ναζί.

Γιάννης Αλμπάνης

Περισσότερα

Χριστούγεννα στις 4 Φλεβάρη

Από τα Ενθέματα της Αυγής, η οποία κυκλοφορεί σήμερα Σάββατο 22 Δεκέμβρη.

Όταν έφτασε 25 του Δεκέμβρη χωρίς να έρθουν τα Χριστούγεννα, δεν έκανε εντύπωση στους ανθρώπους της πολιτείας. Έτσι κι αλλιώς, τις μέρες εκείνες τίποτα δεν συνέβαινε όπως παλιά. Και τα πράγματα είχαν σταματήσει για τόσο καιρό να κυλάνε όπως θα έπρεπε, που οι περισσότεροι δεν ήθελαν πια να θυμηθούν πώς ήταν πριν. Πριν αλλάξουν όλα, πριν το φως του ήλιου σταματήσει να διαπερνάει τα σύννεφα, πριν ο ουρανός αρχίσει να βρέχει στάχτη, πριν η γη γίνει στείρα και οι πηγές ν’ αναβλύζουν λάσπη. Προτού η σιωπή απλωθεί και γίνουν όσα γίνονταν στο βουλευτήριο.

Ούτε οι προφητείες των Ιερών Γραφών, ούτε οι σοφοί δημογέροντες που θυμούνταν τις ιστορίες από την αρχή του κόσμου είχαν προβλέψει όσα τρομερά θα έρχονταν. Κανένας δεν το περίμενε, κανένας δεν μπορούσε καν να φανταστεί ότι εκείνο το φθινόπωρο δεν θα έπεφτε βροχή, αλλά στάχτη, κι ότι ο ουρανός θα ήταν διαρκώς σκοτεινός, χωρίς να αφήνει τις ακτίνες του ήλιου να φτάνουν στην πολιτεία. Στην αρχή όλοι έμειναν άφωνοι και κανένας δεν μπορούσε να το εξηγήσει, γιατί κανένας δεν είχε ξαναδεί ποτέ να βρέχει στάχτη από τον ουρανό, κι ούτε οι Ιερές Γραφές, ούτε οι σοφοί δημογέροντες μπορούσαν να βοηθήσουν. Οι περισσότεροι πιάστηκαν απ’ αυτό που φαινόταν πιο εύκολο: «Κάτι παροδικό είναι, η στάχτη δεν θα κρατήσει πολύ».

Η στάχτη όμως δεν σταμάτησε. Κι η έκπληξη γρήγορα έγινε φόβος, και μετά, πολύ γρήγορα πάλι, ο φόβος έγινε απελπισία και πανικός. Έτσι οι λιτανείες, όπου στην αρχή πηγαίνανε μια χούφτα άνθρωποι, έπειτα από λίγο έμοιαζαν με τεράστιες συγκεντρώσεις στις οποίες συμμετείχε όλη η πολιτεία. Ο κόσμος προσεύχονταν με δάκρυα στα μάτια κι έψελνε ύμνους. Στην αρχή παρακαλούσαν το Θεό να τούς βοηθήσει και να αρχίσει να βρέχει πάλι νερό· μετά όμως ακούστηκαν στην πολιτεία ύμνοι παλιοί, που οι περισσότεροι νόμιζαν ότι είχαν ξεχαστεί γιατί είχαν γραφτεί πολύ παλιά, όταν ο κόσμος γεννιόταν· ύμνοι στους μοχθηρούς θεούς του Κάτω Κόσμου για να λυπηθούν τους ανθρώπους και να σταματήσει να βρέχει στάχτη.

Όμως ούτε ο Θεός ούτε οι αρχαίοι χθόνιοι θεοί έσωσαν τους ανθρώπους της πολιτείας. Οι λιτανείες, οι ύμνοι και οι προσευχές δεν έκαναν τις αχτίδες του ήλιου να φτάσουν στην πολιτεία, δεν σταμάτησαν τον ουρανό να βρέχει στάχτη. Και όταν πια μαθεύτηκε ότι η σοδειά είχε  χαθεί και ότι δεν μπορούσε να βρεθεί καμία πηγή με πόσιμο νερό, τότε σταμάτησαν και οι προσευχές και οι ύμνοι και οι μεγάλες λιτανείες. Μόνο ψίθυροι ακούγονταν πια στην πολιτεία· ψιθύριζαν δυο-δυο, δυο-τρεις, γιατί κανένας δεν τολμούσε να φωνάξει αυτό που όλοι καταλάβαιναν ότι θα γινόταν σε λίγο· ίσα που το ξεστόμιζε στους λίγους που εμπιστευόταν. Γνώριζαν όλοι ότι οι αποθήκες με το στάρι θα άδειαζαν σε λίγες εβδομάδες· αλλά πριν από τις αποθήκες του σταριού θα άδειαζαν οι δεξαμενές του νερού. Μόνο ψιθυριστά μπορούσαν λοιπόν να πουν αυτό που όλοι καταλάβαιναν ότι έπρεπε να γίνει.

Οι ψίθυροι σταμάτησαν όταν το συμβούλιο των δημογερόντων ανακοίνωσε τις αποφάσεις του. Η ανακοίνωση των σοφών ήταν οι τελευταίες λέξεις που ακούστηκαν.  Όλοι συμφώνησαν με την απόφαση, αλλά από εκείνη τη στιγμή κανένας δεν ξαναμίλησε. Σιωπή απλώθηκε στην πολιτεία· μια γκρίζα και άνυδρη σιωπή, σαν τη στάχτη που είχε καλύψει τα πάντα.

Δεν μίλαγαν πια ούτε καν οι άτυχοι που έχαναν κάθε μέρα στην κλήρωση της κεντρικής πλατείας. Έπαιρναν αμίλητοι το δρόμο για το βουλευτήριο, χωρίς να προσπαθούν να το σκάσουν από το κακό που τους είχε βρει. Έτσι κι αλλιώς, δεν υπήρχε κάπου αλλού να πάνε γιατί τα είχε καλύψει όλα η στάχτη· κι αν ακόμα βρισκόταν αυτό το «κάπου», ήταν σίγουρο ότι θα τους έπιαναν οι άλλοι που δεν είχαν κληρωθεί, και θα τους οδηγούσαν πάλι στο βουλευτήριο, εκεί που η μοίρα τους αναπόφευκτα το είχε γράψει. Εκεί οι σοφοί δημογέροντες, τώρα πια δήμιοι και χασάπηδες, δεν συνεδρίαζαν, αλλά έκοβαν τα κεφάλια των άτυχων της κλήρωσης της κεντρικής πλατείας·  και στη συνέχεια στράγγιζαν τα σώματά τους από το αίμα και το έδιναν στους υπόλοιπους για να ξεδιψάσουν· και μετά τεμάχιζαν τα άψυχα σώματα των άτυχων και τα έδιναν στους υπόλοιπους για να χορτάσουν την πείνα τους. Η ανακοίνωση το είχε εξηγήσει πολύ καθαρά: «Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να επιζήσει η πολιτεία, μέχρι να έρθουν οι φωτεινές μέρες κι η κανονική βροχή. Δεν είναι ευχάριστο σε κανέναν μας, μα έτσι πρέπει να γίνει».

Οι τυχεροί που δεν είχαν κληρωθεί, εξίσου αμίλητοι με τους άτυχους, περίμεναν υπομονετικά στις ουρές που οδηγούσαν από την κεντρική πλατεία στο βουλευτήριο, για να ξεδιψάσουν με το αίμα και να χορτάσουν με τις σάρκες όσων στεκόντουσαν πριν λίγο στο πλάι τους. Οι λέξεις είχαν στερέψει πια στην πολιτεία. Λίγο πιο μετά στέρεψαν και τα δάκρυα.

Στις 25 Δεκέμβρη τα Χριστούγεννα δεν ήρθαν λοιπόν. Και πώς θα μπορούσαν να έρθουν όταν όλα είχαν καλυφθεί από τη στάχτη, και ο ουρανός ήταν διαρκώς σκοτεινός, και η γη ήταν στείρα, και οι πηγές ανέβλυζαν λάσπη, και η σιωπή είχε απλωθεί στην πολιτεία; Πώς θα μπορούσαν να έρθουν τα Χριστούγεννα όταν οι άνθρωποι είχαν σταματήσει να θυμούνται τους παλιούς καιρούς για να μπορέσουν να αντέξουν όσα γίνονταν στο βουλευτήριο· όσα οι ίδιοι έκαναν στο βουλευτήριο. Κι οι μέρες περνούσαν όμοιες και σκοτεινές, αφήνοντας πίσω τους τις 25 Δεκέμβρη, χωρίς καν να μπορεί κανείς με σιγουριά αν εκείνο τον καιρό είχε αλλάξει ο χρόνος.

Μέχρι που μια μέρα, όμοια και σκοτεινή με όλες τις άλλες, εκεί που όλοι οι άνθρωποι της πολιτείας είχαν μαζευτεί πάλι στην κεντρική πλατεία για την κλήρωση, κάτι μοναδικό, θαυμαστό και αναπάντεχο συνέβη. Ένα μικρό παιδί, που το όνομά του κανείς δεν ήξερε, αλλά όλοι θυμούνταν να το έχουν ξαναδεί κάποτε, άρχισε να κλαίει. Το μοναδικό, θαυμαστό και αναπάντεχο δεν ήταν βέβαια το ότι οι κάτοικοι της πολιτείας έβλεπαν μετά από τόσο καιρό κάποιον να κλαίει. Ούτε το ότι το παιδί έκλαιγε, ενώ είχε σταθεί τυχερό και δεν είχε κληρωθεί. Το μοναδικό, θαυμαστό και αναπάντεχο ήταν το ότι όλοι μονομιάς κατάλαβαν αυτά τα δάκρυα τι ήθελαν να πουν· σαν να τους αποκαλύφθηκε ξαφνικά αυτό που ήταν μέχρι τότε καλά κρυμμένο. Και αποφάσισαν να σώσουν όσους είχαν κληρωθεί και να μην ξανακάνουν πια κληρώσεις, γιατί όλοι τους, σαν από θαύμα, είχαν ακούσει τα δάκρυα του μικρού παιδιού, που κανένας δεν ήξερε το όνομά του, αλλά όλοι θυμούνταν να το έχουν ξαναδεί κάποτε. Αυτά τα δάκρυα που έλεγαν ότι ήταν προτιμότερο να πεθάνουν από την πείνα και τη δίψα, παρά να φαγωθούν μεταξύ τους.

Το ημερολόγιο έγραφε 4 Φλεβάρη, και τα Χριστούγεννα είχαν έρθει στην πολιτεία.

 

Γιάννης Αλμπάνης

Περισσότερα

Μουσταφά Μόχι: Το νέο Σύνταγμα διχάζει την Αίγυπτο

01


Από την Εποχή της 16/12/2012

Η «Συνταγματική Διακήρυξη» που εξέδωσε στις 22 Νοεμβρίου ο ισλαμιστής πρόεδρος Μόρσι προκάλεσε τις θυελλώδεις αντιδράσεις της αιγυπτιακής αντιπολίτευσης. Εκατοντάδες χιλιάδες βγήκαν στους δρόμους, γραφεία της κυβερνώσας Μουσουλμανικής Αδελφότητας πυρπολήθηκαν, διαδηλωτές συγκρούστηκαν με την αστυνομία. Η κατάσταση οξύνθηκε ακόμα περισσότερο, όταν η Αδελφότητα κάλεσε σε αντι-διαδήλωση μπροστά στο Προεδρικό Μέγαρο, με αποτέλεσμα την αιματηρή σύγκρουση μεταξύ των διαδηλωτών της αντιπολίτευσης και των ισλαμιστών. Και οι δύο πλευρές θρήνησαν νεκρούς.

Η Συνταγματική Διακήρυξη του Μόρσι απαγόρευσε πρώτον την προσφυγή στα δικαστήρια εναντίον των αποφάσεών του και, δεύτερον, την ακύρωση από οποιοδήποτε δικαστήριο της Συνταγματικής Συνέλευσης. Σε αυτήν ακριβώς τη Διακήρυξη, η αντιπολίτευση είδε ένα αποφασιστικό βήμα στην κατεύθυνση εγκαθίδρυσης μιας ισλαμιστικής δικτατορίας. Από τη Συντακτική Συνέλευση που συνέταξε το νέο σχέδιο Συντάγματος της Αιγύπτου, έχουν αποχωρήσει οι εκπρόσωποι της αντιπολίτευσης και της Κοπτικής Εκκλησίας, θεωρώντας ότι στο νέο καταστατικό χάρτη δεν διασφαλίζονται τα ατομικά δικαιώματα. Το νέο Σύνταγμα τίθεται προς ψήφιση σε δημοψήφισμα που θα διεξαχθεί στις 15 και 22 Δεκεμβρίου. Η αντιπολίτευση καλεί στην καταψήφισή  του.

Για τις ραγδαίες εξελίξεις στην Αίγυπτο, η Εποχή μίλησε με τον δημοσιογράφο της Egypt Independent και στέλεχος της Σοσιαλιστικής Λαϊκής Συμμαχίας Μουσταφά Μόχι.

Πρώτα από όλα θα ήθελα να σε ρωτήσω γιατί ο Μόρσι αποφάσισε να προχωρήσει στη «Συνταγματική Διακήρυξη»;

Μετά από την πετυχημένη μεσολάβησή του μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης για τον τερματισμό του πολέμου στη Γάζα, ο Μόρσι αισθάνθηκε αρκετά δημοφιλής στο εσωτερικό και αρκετά ισχυρός στο εξωτερικό, έχοντας την υποστήριξη των ΗΠΑ. Έτσι αποφάσισε να αποκτήσει μεγαλύτερο έλεγχο του κράτους. Αν κι είχε καταλήξει σε συμβιβασμό με το στρατό και το Υπουργείο Εσωτερικών (ΣτΣ το οποίο ελέγχει τις δυνάμεις καταστολής), ο Μόρσι εξακολουθούσε να αντιμετωπίζει προβλήματα με το δικαστικό σύστημα, ειδικά με το Συνταγματικό Δικαστήριο. Σκέφτηκε λοιπόν ότι αυτή ήταν η κατάλληλη ώρα για να αποκτήσει τον έλεγχο του δικαστικού συστήματος. Επιπλέον, ο Μόρσι επιθυμεί την ψήφιση του Συντάγματος το συντομότερο δυνατό, χωρίς να ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για το περιεχόμενό του.  Με την ψήφιση του Συντάγματος επιδιώκει να σταθεροποιήσει την κατάσταση, να τελειώσει με τις διεκδικήσεις των επαναστατών, και να αντιμετωπίσει τα πολύ σοβαρά οικονομικά προβλήματα, προσελκύοντας επενδύσεις κ.λπ. Βέβαια, σε καμιά περίπτωση δεν περίμενε τόσο ισχυρές αντιδράσεις στη Διακήρυξη…

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Μόρσι και η Μουσουλμανική βρίσκονται σε μια κατάσταση μεταξύ σφύρας και άκμονος, δηλαδή μεταξύ του στρατού και του επαναστατικού κινήματος; Έχει μείνει η Αδελφότητα χωρίς πολιτικές συμμαχίες;

Κατά κάποιον τρόπο βρίσκεται στη μέση. Ωστόσο, δεν αντιμετωπίζει προβλήματα με το στρατό, αφού έχει συμβιβαστεί μαζί του. Μπορεί να απέλυσε τον ηγέτη του SCAF (Ανώτατου Συμβουλίου Ενόπλων Δυνάμεων) Χουσεΐν Ταντάουι, αλλά η κατάσταση του στρατού παρέμεινε η ίδια. Ο στρατός εξακολουθεί να μη λογοδοτεί πουθενά και ο προϋπολογισμός του είναι πάντοτε ανεξέλεγκτος. Ο Μόρσι δεν θέλησε να διαλύσει τον παλιό κρατικό μηχανισμό, αλλά να τον ελέγξει και να τον κάνει να δουλέψει για λογαριασμό του. Πάντως, πρέπει να πω ότι, όσο και αν αυτό δεν μ’ ευχαριστεί προσωπικά, στις τωρινές κινητοποιήσεις συμμετέχουν και άνθρωποι του παλιού καθεστώτος.

Η άμεση κινητοποίηση εκατοντάδων χιλιάδων εναντίον του Μορσι σας εξέπληξε;

Περίμενα βέβαια να εκδηλωθούν λαϊκές αντιδράσεις, αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ μια τόσο μαζική κινητοποίηση, πολύ περισσότερο που ο Μόρσι έχει μόλις πέντε μήνες στον προεδρικό θώκο. Πίστευα ότι θα χρειαζόταν περισσότερος καιρός για να δούμε ένα μαζικό κίνημα που δεν περιορίζεται στο Κάιρο και την Αλεξάνδρεια, αλλά εκτυλίσσεται και στην επαρχία. Ούτε η αντιπολίτευση ούτε η Αδελφότητα περίμεναν τόσο έντονες αντιδράσεις.

Σε τι διαφέρει αυτή η κινητοποίηση από όσες ζήσατε το προηγούμενο διάστημα;

Η σύνθεση του κόσμου που κατεβαίνει στο δρόμο, αποτελεί έναν παράξενο συνδυασμό. Ειδικά στο Κάιρο, δεν συμμετέχει μόνο η επαναστατικό νεολαία, αλλά και η μεσαία τάξη. Πρόκειται για ανθρώπους που συμμετέχουν σε διαδήλωση ίσως για πρώτη φορά στη ζωής τους και δεν θέλουν να παλέψουν μόνο για τη δημοκρατία. Εξίσου σημαντικό ζήτημα γι’ αυτούς αποτελεί η υπεράσπιση του τρόπου ζωής τους, τον οποίον αισθάνονται να απειλεί το ισλαμιστικό πολιτικό σχέδιο.

Πιστεύετε ότι το Μέτωπο Εθνικής Σωτηρίας που έχουν οικοδομήσει οι δυνάμεις της αριστερής και φιλελεύθερης αντιπολίτευσης, θα έχει διάρκεια στο χρόνο και θα συγκροτήσει έναν καινούργιο πόλο στην αιγυπτιακή πολιτική ζωή;

Σε αυτήν τη συμμαχία μπορείς να βρεις ανθρώπους σαν τον Ελ Μπαραντέι, τον οποίο θα μπορούσες να χαρακτηρίσεις σοσιαλδημοκράτη, τον αριστερό νασερικό Χαμντίν Σαμπάχι, και τον Αμρ Μούσα, οποίος διατέλεσε για δέκα χρόνια υπουργός Εξωτερικών του Μουμπάρακ. Κοιτώντας λοιπόν τη σύνθεσή της, καταλαβαίνουμε ότι δύσκολα θα κρατήσει για πολύ καιρό. Όσο πλησιάζουμε στις βουλευτικές εκλογές, θα γίνεται όλο και πιο δύσκολα να διατηρηθεί ενωμένο το Μέτωπο, γιατί οι απόψεις αποκλίνουν τόσο σε ό,τι αφορά τη δημοκρατία όσο και την κοινωνική δικαιοσύνη. Ήδη υπάρχουν φωνές στο εσωτερικό των δυνάμεων της αντιπολίτευσης που απορρίπτουν τη συμμαχία με ανθρώπους του παλιού καθεστώτος όπως ο Μούσα ή με παραδοσιακούς φθαρμένους πολιτικούς του κόμματος Ουάφντ. Επομένως το Μέτωπο Εθνικής Σωτηρίας είναι ισχυρό τώρα λόγω της συγκυρίας, αλλά εκτιμώ ότι δεν έχει πολύ μέλλον.

Ποιες είναι οι προβλέψεις σας για αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος σχετικά με το νέο Σύνταγμα;

Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει με ασφάλεια. Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσα, η διαφορά δεν θα είναι πάνων από μία ή δύο μονάδες. Η Αίγυπτος είναι μια διχασμένη χώρα σε ό,τι αφορά το Σύνταγμα.

Θα ήταν πιθανή μια επέμβαση του στρατού με πρόσχημα το τερματισμό της βίας μεταξύ των διαδηλωτών;

Ο στρατός φοβάται να κάνει κάτι τέτοιο. Ο στρατός θυμάται τη μεγάλη λαϊκή αντίσταση που αντιμετώπισε κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης από το SCAF. Αυτή τη στιγμή δεν φαίνεται διατεθειμένος να μπει σε ανάλογη περιπέτεια.

Τη συνέντευξη πήρε ο Γιάννης Αλμπάνης

Περισσότερα

Ένα μεγάλο βήμα προς τα εμπρός για τον ΣΥΡΙΖΑ

syr


Από την Εποχή της 9/12/12

«Ποιος θα μας το ’λεγε ε;», αναρωτήθηκε ένας καλός σύντροφος και φίλος κοιτάζοντας τους χιλιάδες που είχαν έρθει να ακούσουν την ομιλία του Αλέξη Τσίπρα την Παρασκευή 30 Νοεμβρίου, πρώτη μέρα της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ. Νομίζω ότι αυτή η φράση συμπυκνώνει τα άλματα που έχει κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ το τελευταίο διάστημα. Ποιος θα το λέγε πριν από ένα χρόνο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν αξιωματική αντιπολίτευση και θα ανέπτυσσε δυναμική για την εκλογική πρωτιά; Ποιος θα το ’λεγε ότι περισσότεροι από 30.000 αριστεροί και αριστερές θα γράφονταν μέλη του; Και ποιος θα το λέγε, ειδικά σε όσους έχουν ζήσει την ιστορία του εγχειρήματος, ότι θα πηγαίναμε σε μια συνδιάσκεψη με εκλεγμένη από τη βάση τη συντριπτική πλειοψηφία των αντιπροσώπων;

Πρώτος απολογισμός

Ο απολογισμός της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης πρέπει αναμφίβολα να ξεκινήσει από αυτό το τελευταίο σημείο, από το ότι δηλαδή για πρώτη φορά στην ιστορία του, ο ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει εκλεγμένα σώματα και όργανα. Όσοι και όσες θυμούνται τις ατέρμονες συζητήσεις περί του «ενός μέλους-μίας ψήφου», μπορούν να αντιληφθούν το μέγεθος της προόδου που έχει γίνει. Πρόοδος που δεν αφορά μόνο στην ενοποίηση των συνιστωσών στον ενιαίο πλέον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και στον εκδημοκρατισμό της εσωτερικής διαδικασίας. Για πρώτη φορά τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ είχαν χώρο για να ακουστεί η φωνή τους, για πρώτη φορά η Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ αντικατοπτρίζει σε γενικές γραμμές τις επιλογές του συνόλου των Συριζαίων. Προφανώς, υπάρχουν πολλά ακόμα για να γίνουν. Και η «αριστίνδην» τοποθέτηση 75 στελεχών στην Κεντρική Επιτροπή, και ο μικρός χρόνος του προσυνεδριακού διαλόγου, και η ασάφεια σχετικά με τα ενδιάμεσα όργανα καθώς και με την οριζόντια επικοινωνία των τοπικών οργανώσεων, δεν συνάδουν με το πάνδημο αίτημα των μελών  του ΣΥΡΙΖΑ για απόλυτη δημοκρατία μέσα στο φορέα. Ωστόσο, με την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη, όχι μόνο έγινε η αρχή, αλλά διανύθηκε και το πιο μεγάλο μέρος της διαδρομής προς έναν πραγματικά δημοκρατικό και πλουραλιστικό ενιαίο ΣΥΡΙΖΑ.

Το δεύτερο σημείο στο οποίο θα πρέπει να σταθούμε είναι η ψηφισμένη από το σώμα των συνέδρων Ιδεολογική Διακήρυξη. Η Διακήρυξη δεν είναι μόνο ένα ντοκουμέντο που αποτυπώνει τον πραγματικό ιδελογικοπολιτικό χαρακτήρα του υπαρκτού ΣΥΡΙΖΑ. Εξίσου σημαντικό είναι και το ότι περιγράφει ένα αριστερό, και όχι γενικώς αντιμνημονιακό, κόμμα, το οποίο θέτει ως στρατηγικό στόχο του το σοσιαλισμό, και όχι απλά μια βελτιωμένη εκδοχή του υφιστάμενου συστήματος. Προφανώς στη Διακήρυξη υπάρχουν ασάφειες (όχι πάντα εποικοδομητικές…) καθώς και κομμάτια όπου αποτυπώνεται ένας ορισμένος συντηρητισμός –όπως στη θέση για το μεταναστευτικό. Ωστόσο,  η μεγάλη εικόνα είναι το ότι η Διακήρυξη αποτελεί ένα χρήσιμο οδηγό στην πορεία για τη διαμόρφωση ενός αριστερού ριζοσπαστικού ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ.

Τα ΜΜΕ στάθηκαν ιδιαίτερα στην απόφαση του Αριστερού Ρεύματος, της ΔΕΑ και μέρους του Κόκκινου να κατεβάσουν ξεχωριστή λίστα για την εκλογή της Κεντρικής Επιτροπής. Αναμφίβολα ο μιντιακός θόρυβος για το ζήτημα είναι υπερβολικός. Στελέχη σαν τον Παναγιώτη Λαφαζάνη και τον Αλέκο Καλύβη δεν είναι μόνο ηγέτες μιας τάσης, αλλά αποτελούν εγγυητές της ενότητας  και της νικηφόρας πορείας του ΣΥΡΙΖΑ. Η επιλογή όμως της ξεχωριστής λίστας ήταν εσφαλμένη. Πρώτον, έδωσε αφορμή για μια ορισμένη σπέκουλα των καθεστωτικών ΜΜΕ. Δεύτερον, με την πόλωση που εκ των πραγμάτων δημιούργησε, απέτρεψε τη δημιουργική όσμωση των διαφορετικών αντιλήψεων. Τρίτον, από τη στιγμή που δεν είχε κατατεθεί εναλλακτικό κείμενο Διακήρυξης στον προσυνεδριακό διάλογο, είναι άκομψο να ανακοινώνεται την παραμονή της ψηφοφορίας η απόφαση για καταγραφή μιας ορισμένης «εσωκομματικής αντιπολίτευσης». Ωστόσο, παρά τα όποια προβλήματα, ο πλουραλισμός και η ελεύθερη έκφραση των τάσεων όχι μόνο καθιστούν πιο πλούσιο τον προβληματισμό του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κι ενισχύουν την ενότητά του.

Η στάση της ΑΝΑΣΑ

Η ΑΝΑΣΑ (ΑΚΟΑ, ΡΟΖΑ, μέρος του Κόκκινου, ανένταχτοι) δεν μπορεί παρά να αισθάνεται δικαιωμένη με την εξέλιξη που πήραν τα πράγματα. Ήμαστε οι πρώτοι που θέσαμε, χρόνια τώρα, τόσο τα ζητήματα τόσο της ενοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ όσο και μιας δημοκρατικής λειτουργίας στη βάση των αποφάσεων των μελών του. Το ότι αυτό που κάποτε ήταν περιθωριακό αίτημα μιας συνιστώσας, έχει καταστεί σήμερα κοινός τόπος στον ΣΥΡΙΖΑ, αποδεικνύει ότι οι ρηξικέλευθες προτάσεις μπορούν να γίνουν πλειοψηφικές στη σημερινή συγκυρία. Ο ιδεολογικός συντηρητισμός και η πολιτική αυτολογοκρισία δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν, απλά αναπαράγουν το τέλμα.

Η (σχεδόν ομόφωνη) απόφαση της ΑΝΑΣΑ ήταν να συμπορευτεί στη Συνδιάσκεψη με την Αριστερή Ενότητα του Συνασπισμού. Αυτή η απόφασή μας δεν απορρέει από τακτικίστικους ευκαιριακούς υπολογισμούς για την εκλογή όσο των δυνατόν περισσότερων μελών μας στα όργανα. Αντιθέτως, αποτελεί στρατηγική επιλογή που αποσκοπεί στη διαμόρφωση ενός ηγεμονικού ριζοσπαστικού ρεύματος μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο:

  1. Θα διαμορφώσει τους όρους για τη νικηφόρα πορεία του ΣΥΡΙΖΑ. Στους δρόμους και τις κάλπες πρέπει να αναδειχθεί εκείνος ο συσχετισμός δύναμης που θα ανατρέψει το μνημονιακό καθεστώς. Η ΑΝΑΣΑ θα αφιερώσει όλες τις δυνάμεις της σε αυτό το σκοπό.
  2. Θα αναχαιτίσει τις ασφυκτικές συστημικές πιέσεις για ενσωμάτωση του ΣΥΡΙΖΑ σε μνημονιακό πλαίσιο λιτότητας . Οι εκ των υστέρων καταγγελίες και η καλλιέργεια δυσπιστίας λίγο μπορούν να βοηθήσουν. Τα ζητούμενα είναι η ανάληψη της συνευθύνης για την πορεία των πραγμάτων, η επιμονή στο πολιτικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, η πίστη στις ιδέες της Αριστεράς, η διαρκής υπενθύμιση ότι η ύπαρξη του ΣΥΡΙΖΑ είναι ταυτισμένη με την κατάργηση των Μνημονίων και την αναδιανομή του κοινωνικού εισοδήματος.
  3. Θα συμβάλει στην οικοδόμηση ενός δημοκρατικού πολιτικού φορέα των μελών του. Έχουμε εμπιστοσύνη τόσο στα στελέχη όσο και στον Αλέξη, αλλά δεν θέλουμε ούτε κόμμα-καρτέλ στελεχών ούτε αρχηγικό κόμμα το οποίο να αναπαράγει ξεπερασμένα πρότυπα του παρελθόντος. Θέλουμε δημοκρατία, θέλουμε σταθερές θεσμισμένες διαδικασίες, θέλουμε ο ΣΥΡΙΖΑ να ανοίξει στην Πλατεία και να εφαρμόσει θεσμούς άμεσης δημοκρατίας, οριζόντιας δικτύωσης, λογοδοσίας, ανακλητότητας, εναλλαγής.
  4. Θα επιμείνει στη «δικαιωματική» αντζέντα του ΣΥΡΙΖΑ. Για μας ζητήματα όπως η νομιμοποίηση των μεταναστών, η κατάργηση του κουκουλονόμου, η θεσμοθέτση του γάμου των ομοφυλόφιλων, δεν μπαίνουν στην μπάντα λόγω Μνημονίου. Αποτελούν αναπόσπαστο μέρος των κεντρικών διακυβευμάτων για μια Αριστερά άξια του ονόματός της, συστατικό στοιχείο ενός σχεδίου κοινωνικής ηγεμονίας

Η ΑΝΑΣΑ έπαιξε κεντρικό ρόλο στη δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ, σήκωσε το μεγαλύτερο βάρος για να διατηρηθεί ζωντανός στις πιο δύσκολες ώρες του, συνέβαλε αποφασιστικά στο μεγάλο άλμα προς το 27%. Τώρα δηλώνει και πάλι παρούσα. Αναλαμβάνει την ευθύνη που της αντιστοιχεί για την οικοδόμηση του ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ των μεγάλων ανατροπών και των ανοιχτών οριζόντων.

Γιάννης Αλμπάνης

Περισσότερα