There is a new culture of resistance in Egypt

2012-11-27T140403Z_01_GHA04_RTRIDSP_3_EGYPT

Kristin Jankovski is a German journalist who lives in Egypt. She has been closely watching Egyptian since its early beginnings. The interview was published by the Greek leftist newspaper Epohi on February 10

You are 3 years now in Cairo and you have witnessed the revolutionary movement since its beginnings. What is new and what remains the same in the current mobilizations?

Egypt is facing now a new culture of resistance which starts from having an open and free discussion in the street cafes and ending up with burning police cars. Before the 25th of January Revolution most of the Egyptians were scared to talk about politics or they just stayed away from these things. Opposition and anti-government protests got oppressed. The uprising changed a lot in the country. The social networks are a perfect tool to organize demonstrations. Since the 25th of January 2011 people get more and more connected to each other. They share opinions, they argue. They mobilize in facebook-groups, they meet each other at the protests, they are still sharing the same demands. In the beginning of the uprising the Egyptians started to find comrades. A lot of new and small parties were established which are able to mobilize their members. More and more facebook-groups are appearing which are standing for different demands. Most of the demonstrator are not following a political leader or an ideological thinker. Their growing and unstoppable anger is the main engine for the mobilization.

Why so many and so angry people get in to the street? I have read a piece of yours in which your focus was on mass poverty…

Bread, freedom, social justice – these are the demand of the 25th of January Revolution. Till now these demands are not fulfilled. The government seems to be dysfunctional. It is not able to provide the population with basic needs. The economy is in bad conditions. Half of the population is fighting for the daily survival. Life is hard in Egypt. And most of the people are tired and sick of it. The gap between the rich and the poor is immense. Prices are rising. The rule of law and justice seem to not existing in the country. People are disappointed by the government which has done nothing to transform Egypt into a democratic state. Nor it has done anything to fulfill the revolutionary demands. Instead it is oppressing anti-government demonstrations. Activists get kidnapped, tortured, killed. Women get badly harassed and raped at Tahrir square. NGOs and activists are blaming the government for hiring men to attack women. And unemployment and poverty are main reasons why people go down to the streets. They demand a better life in freedom and dignity.

But why so much violence and so many people killed?

Some Egyptians are ready to fight. They don’t fear security forces anymore. The police Is using strong teargas, rubber bullets and even live-ammunition to dissolve the protests. Demonstrators get killed by security forces. The state seems to have no proper solution for solving the domestic problems. So they are repressing and threatening the Egyptians. Since decades most of the population feel offended and they got treated incorrectly by the state. Now they express these emotions in anger and violent behavior. It is a psychological reaction. There are two strong forces standing in front of each other. Firstly the security forces which are defending brutally the current system. And the demonstrators which are fighting against that systems. Both sides want to survive. Both sides are having a life-instinct which made them using violence to defend themselves.

Western media made h huge coverage of the emergence of the Egyptian black block. Is black block so important? Ideologically is ti similar to the European black block?

As we know the western media likes to blow up news. The Egyptian black bloc Is not following a political party, it Is not following an ideological thinker. It appeared at the 25th of January 2013 for the first time. The want to fight against the government with violent actions. They block roads, burn public property, they throw Molotov-cocktails. It has groups in different governorates . Till now the Egyptian black bloc is not having the same importance like the European black bloc. Most of the members of the Egyptian black bloc are young men. The possibility is very high that the black bloc will play a big role in the upcoming protests.

And what about National Salvation Front? Does it really express the spirit of the burning streets?

No, the Salvation Front is too far away from the streets. It main leaders are Mohamed El-Baradei, Hamdeen Sabbahi and Amr Moussa. Old men with gray hair. Nor they are representing the revolutionary youth neither they are able to find a voice for the workers which are suffering the most under the current economical system.

Could-it be any way-out of today’s impasse? A military intervention is-it possible?

There is always a way out. It is the duty of the Egyptian people to work on Egypt’s future. Perspectives for the country’s transformation should find their way into public discussions. The grow of the consciousness has began and it will grow much bigger in the next years. It is the duty of the Egyptians to find a way out. Everything is possible in Egypt. Even a military intervention.

The interview was given to Yannis Almpanis

Περισσότερα

Κριστίν Τζανκόβσκι: Στην Αίγυπτο έχει αναπτυχθεί μια νέα κουλτούρα αντίστασης

2012-11-27T140403Z_01_GHA04_RTRIDSP_3_EGYPT


Από την Εποχή της 10/2/2012

Η γερμανίδα ακτιβίστρια Κριστίν Τζανκόβσκι ζει τα τελευταία χρόνια στην Αίγυπτο και παρακολουθεί στενά το αιγυπτιακό επαναστατικό κίνημα. Άρθρα της για τα λαϊκές κινητοποιήσεις της Ταχρίρ έχουν δημοσιευτεί σε γερμανικά έντυπα ευρείας κυκλοφορίας. Η Εποχή έκανε μια συζήτηση μαζί για τις τελευταίες διαδηλώσεις ενάντια στον πρόεδρο Μόρσι και την κυβέρνηση της Μουσουλμανικής Αδελφότητας.

Ζείτε εδώ και τρία χρόνια στο Κάιρο και έχετε παρακολουθήσει από κοντά όλη την πορεία του Αιγυπτιακού επαναστατικού κινήματος. Στις τωρινές κινητοποιήσεις, τι είναι καινούργιο και τι παραμένει το ίδιο σε σχέση με το παρελθόν;

Στην Αίγυπτο έχει αναπτυχθεί μια νέα κουλτούρα αντίστασης, η οποία ξεκινάει από το άνοιγμα ελεύθερων και ανοιχτών συζητήσεων στα καφενεία της γειτονιάς και καταλήγει στην πυρπόληση αστυνομικών αυτοκινήτων. Πριν τις 25 Γενάρη 2011 (την ημέρα που ξεκίνησε η επανάσταση ενάντια στον Μουμπάρακ), οι περισσότεροι Αιγύπτιοι φοβούνταν να μιλήσουν για την πολιτική ή απλά κρατιούνταν μακριά από αυτά τα πράγματα. Οι αντικυβερνητικές διαμαρτυρίες της αντιπολίτευσης καταστέλλονταν. Οξεσηκωμόςάλλαξεπολλάσεαυτήτηχώρα. Τα κοινωνικά δίκτυα αποτελούν τέλειο εργαλείο για την οργάνωση των διαδηλώσεων. Από τις 25 Γενάρη και μετά, οι άνθρωποι συνδέονται μεταξύ τους όλο και πιο πολύ, μοιράζονται απόψεις, διαφωνούν. Κινητοποιούνται μέσω ομάδων του facebook, συναντιούνται στις διαδηλώσεις, συνεχίζουν να έχουν τα ίδια αιτήματα. Στην αρχή του ξεσηκωμού οι Αιγύπτιοι άρχισαν να βρίσκουν συντρόφους. Εμφανίστηκαν πολλές νέες μικρές ομάδες που μπορούσαν να κινητοποιούν τα μέλη τους. Οι περισσότεροι διαδηλωτές πάντως δεν ακολουθούν κάποιον πολιτικό ηγέτη ή μια ιδεολογική γραμμή. Ο αυξανόμενος και ασταμάτητος θυμός τους αποτελεί το βασικό μηχανισμό της κινητοποίησης.

Γιατί τόσοι πολλοί και τόσο θυμωμένοι άνθρωποι κατεβαίνουν στους δρόμους; Διάβασα ένα άρθρο σας που δίνατε έμφαση στο ζήτημα της φτώχειας..

Ψωμί, ελευθερία, κοινωνική δικαιοσύνη, αυτά είναι τα αιτήματα της επανάστασης της 25ης Γενάρη. Μέχρι τώρα αυτά τα αιτήματα δεν έχουν ικανοποιηθεί. Ηκυβέρνησηφαίνεταιδυσλειτουργική. Δεν είναι ικανή να παράσχει στον πληθυσμό τα απαραίτητα για να καλύψει τις βασικές ανάγκες του. Η οικονομία βρίσκεται σε κακή κατάσταση και ο μισός πληθυσμός παλεύει για την καθημερινή επιβίωση. Στην Αίγυπτο η ζωή είναι σκληρή και ο περισσότερος κόσμος το έχει βαρεθεί αυτό. Το χάσμα ανάμεσα στους πλούσιους και τους φτωχούς είναι τεράστιο και τιμές συνεχώς ανεβαίνουν. Το κράτος δικαίου και η Δικαιοσύνη φαίνεται να μην υπάρχουν σε αυτήν τη χώρα. Ο λαός είναι δυσαρεστημένος από την κυβέρνηση που δεν έκανε τίποτα για να μετασχηματίσει την Αίγυπτο σε δημοκρατικό κράτος και να ικανοποιήσει τα επαναστατικά αιτήματα. Αντιθέτως, καταστέλλει τις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις. Ακτιβιστέςαπάγονται, βασανίζονται, δολοφονούνται. ΓυναίκεςκακοποιούνταιάγριακαιβιάζονταιστηνΤαχρίρ. ΜΚΟ και ακτιβιστές κατηγορούν την κυβέρνηση προσλαμβάνουν άντρες για να επιτίθενται στις γυναίκες. Σε γενικές γραμμές, η φτώχεια και η ανεργία συνιστούν τους βασικούς λόγους για τους οποίους ο κόσμος κατεβαίνει στους δρόμους. Διεκδικούν καλύτερη ζωή με ελευθερία και αξιοπρέπεια.

Αλλά γιατί τόση πολλή βία και τόσοι νεκροί;

Αρκετοί Αιγύπτιοι είναι έτοιμοι να παλέψουν και δεν φοβούνται πλέον την αστυνομία. Για να διαλύσουν τις διαδηλώσεις, οι αστυνομικές δυνάμεις χρησιμοποιούν δακρυγόνα, σφαίρες με περίβλημα από καουτσούκ, ακόμα και πραγματικά πυρά. Διαδηλωτές δολοφονούνται από τις δυνάμεις ασφαλείας. Μην έχοντας τις ενδεδειγμένες λύσεις για τα κοινωνικά προβλήματα, το κράτος καταπιέζει και τρομοκρατεί τους Αιγύπτιους. Εδώ και δεκαετίες ο πληθυσμός αισθάνεται ότι γίνεται αντικείμενο προσβολών και κακομεταχείρισης από το κράτος. Τώρα εκφράζει αυτά τα συναισθήματα με οργή και βίαιη συμπεριφορά. Πρόκειταιγιαψυχολογικήαντίδραση. Έχουμε λοιπόν δύο ισχυρές δυνάμεις που αντιπαρατίθενται. Από τη μια μεριά, οι δυνάμεις ασφαλείας που υπερασπίζονται με ωμότητα το υπάρχον σύστημα. Από τη άλλη, οι διαδηλωτές που αντιμάχονται αυτό το σύστημα. Και οι δύο πλευρές θέλουν αν επιβιώσουν, Κι ο δύο πλευρές έχουν το ένστικτο της επιβίωσης που τις κάνει να υπερασπίζονται τους εαυτούς τους.

Τα δυτικά ΜΜΕ έδωσαν μεγάλη κάλυψη στην εμφάνιση του Αιγυπτιακού μπλακ μπλοκ στις τελευταίες διαδηλώσεις. Είναι το μπλακ μπλοκ τόσο σημαντικό και σε ό,τι αφορά την ιδεολογία του, είναι ανάλογο του ευρωπαϊκού;

Όπως ξέρουμε, στα δυτικά ΜΜΕ αρέσει να φουσκώνουν τις ειδήσεις. Το αιγυπταικό μπλακ μπλοκ δεν ακολουθεί κάποιο πολιτικό κόμμα ή ιδεολογικό στοχαστή. Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στις 25 Γενάρη 2013. Τα μέλη του επιδιώκουν να αγωνιστούν εναντίον της κυβέρνησης με βίαιες μεθόδους. Μπλοκάρουν δρόμους, πυρπολούν κρατική περιουσία και πετάνε κοκτέιλ μολότοφ. Έχει ομάδες σε διάφορες επαρχίες. Τα περισσότερα μέλη του είναι νεαροί άντρες. Μέχρι τώρα το αιγυπτιακό μπλακ μπλοκ δεν έχει την ίδια σημασία με το ευρωπαϊκό. Υπάρχει όμως μεγάλη πιθανότητα να παίξει σημαντικό ρόλο στα προσεχή γεγονότα.

Και τι συμβαίνει με το συνασπισμό της αντιπολίτευσης, το Μέτωπο Εθνικής Σωτηρίας; Εκφράζειτοπνεύματωνφλεγόμενωνδρόμων;

Όχι, το Μέτωπο Εθνικής Σωτηρίας είναι πολύ μακριά από τους δρόμους. Οι κύριοι ηγέτες του, ο Μοχάμνεντ Ελ Μπαραντέι, ο Χαμντίν Σαμπάχι και ο Αμρ Μούσα, είναι ηλικιωμένοι με γκρίζα μαλλιά. Ούτε μπορούν να εκπροσωπήσουν την επαναστατική νεολαία ούτε να δώσουν φωνή στους εργάτες που υποφέρουν περισσότερο από όλους κάτω από αυτό το οικονομικό σύστημα.

 

Μπορεί να υπάρξει διέξοδος από το σημερινό αδιέξοδο. Είναι πιθανή μια επέμβαση του στρατού

Πάντα υπάρχει διέξοδος. Είναι καθήκον των Αιγυπτίων να εργαστούν για το μέλλον της χώρας τους. Οι προοπτικές για τον μετασχηματισμό της χώρας πρέπει να βρουν το χώρο τους στο δημόσιο διάλογο. Η άνοδος της κοινωνικής συνείδησης έχει αρχίσει και θα ανέβει ακόμα περισσότερο τα επόμενα χρόνια. ΕίναικαθήκοντωνΑιγυπτίωνναβρουνδιέξοδο. ΌλαείναιπιθανάτώραστηνΑίγυπτο. Ακόμακαιμιαστρατιωτικήεπέμβαση.

Τη συνέντευξη πήρε ο Γιάννης Αλμπάνης

Περισσότερα

Μικρό σχόλιο για τον αγώνα στο μετρό

 

Roger de La Fresnaye, «Πυροβολικό», 1911

Από τα Ενθέματα της Αυγής της 3/2/2012

Ξεκινώντας, πρέπει να τονίσω ότι θεωρώ την απεργία στο Μετρό ό,τι πιο σημαντικό έχει γίνει το τελευταίο διάστημα, μιας κι έδωσε τέλος στην κινηματική νηνεμία που ακολούθησε την ψήφιση του τρίτου Μνημονίου. Επιπλέον, επανέφερε με ένταση στο πολιτικό προσκήνιο το κοινωνικό ζήτημα. Ωστόσο, θα ήθελα να μοιραστώ ορισμένες σκέψεις που, αν και δεν συνιστούν συγκροτημένη και ολοκληρωμένη άποψη, ίσως μπορούσαν να αποτελέσουν αφορμή ενός διαλόγου που τον έχουμε ανάγκη στην Αριστερά και το κίνημα.

Στο Μετρό, όπως και πριν ένα χρόνο στη Χαλυβουργία, στον αγώνα δεν ηγούνταν «πουλημένοι και γραφειοκράτες εργατοπατέρες», αλλά καθόλα αγωνιστές συνδικαλιστές. Το ότι και οι δύο αυτοί αγώνες ηττήθηκαν, δείχνει –παρά τις διαφορές, και εκτός όλων των άλλων– ότι ο εξαιρετικά δυσμενής συσχετισμός για τις δυνάμεις της εργασίας δεν έχει να κάνει μόνο με τη γραφειοκρατικοποιημένη συνδικαλιστική ηγεσία. Αναμφίβολα, οι κάθε εποχής Παναγόπουλοι έχουν συμβάλει τα μάλα στην πλήρη αποδυνάμωση των συνδικάτων. Ωστόσο, η συνεχής υποχώρηση της οργανωμένης εργατικής τάξης αποτελεί ζήτημα πολύ πιο σύνθετο και συνολικό, το οποίο χρειάζεται να συζητηθεί διεξοδικά.

Δεύτερον, και στις δύο περιπτώσεις, ενώ οι ίδιοι οι εργαζόμενοι επέδειξαν αξιοσημείωτη αγωνιστικότητα, δεν υπήρχε συνεκτικό σχέδιο για την οργάνωση της αλληλεγγύης. Ας θυμηθούμε μια φράση του Νέγκρι: ο νεοφιλελευθερισμός μετατρέπει κάθε επιμέρους κοινωνική διεκδίκηση σε κεντρική πολιτική μάχη εφ’ όλης της ύλης. Για τον Σαμαρά, στο Μετρό δεν παιζόταν το μισθολογικό των συγκεκριμένων εργαζόμενων, αλλά συνολικά η αξιοπιστία του Μνημονίου. Γίνεται λοιπόν εύκολα κατανοητό γιατί η κυβέρνηση όχι μόνο χρησιμοποίησε έναν λόγο γενικού-εθνικού συμφέροντος για να απονομιμοποιήσει την απεργία, αλλά και γιατί επιστράτευσε τελικά την πιο ακραία μορφή κρατικού αυταρχισμού. Επομένως, η οργάνωση της αλληλεγγύης και η συγκρότηση μιας πλατιάς κοινωνικής-πολιτικής συμμαχίας αποτελούν, για τις απεργίες αυτές, σχεδόν εξίσου σημαντικά ζητούμενα με τη διαμόρφωση αγωνιστικών συσχετισμών εντός του κάθε εργασιακού κλάδου.

Τρίτον, δεν μπορούμε, ως αριστεροί, να πιστεύουμε ότι επειδή κάναμε μια ανάρτηση στο διαδίκτυο, γράψαμε ένα άρθρο ή επειδή το ζήτημα αφορά εργατική διεκδίκηση ο κόσμος θα σπεύσει να κινητοποιηθεί. Έχει παρέλθει προ πολλού η εποχή των κομματικών στρατών και –δυστυχώς–, έπειτα από τρία χρόνια Μνημονίου, τα κινηματικά αντανακλαστικά δεν είναι γρήγορα. Η κινητοποίηση χρειάζεται προετοιμασία και πρέπει να απευθύνεται και να ανοίγεται στον πλατύ κόσμο — και αυτό, βέβαια, δεν είναι πρωτίστως ζήτημα επικοινωνιακό ή ενημερωτικό, αλλά πολιτικό και οργανωτικό.

Τέλος, έχω την αίσθηση ότι σαν κάτι να άλλαξε αυτή τη φορά στη συμπεριφορά του κόσμου απέναντι στην απεργία. Και πάλι βέβαια άκουγες από πολλούς (τόσο αυτούς που ταλαιπωρούνταν όσο και εκείνους που είναι εξ απόψεως εναντίον των αγώνων) τα γνωστά σχόλια περί συντεχνιών, προνομιούχων κτλ. Για πρώτη φορά όμως ακούγονταν και τα αντίθετα σχόλια, για πρώτη φορά ένιωθες ότι υπήρχε αρκετός κόσμος πέρα από τους… «συνήθεις υπόπτους», που αντιμετώπιζε, αν όχι με συμπάθεια, τουλάχιστον με ανοχή τον συγκεκριμένο αγώνα. Αναρωτιέμαι λοιπόν αν έχει ξεκινήσει μια υπόγεια κίνηση των συνειδήσεων, που δεν μπορεί να γίνει αντιληπτή (ευτυχώς ίσως…) από πολιτικά επιτελεία και μέσα ενημέρωσης.

 

Γιάννης Αλμπάνης

 

Περισσότερα