Η ντροπή του να είσαι αριστερός και να συζητάς με τους χιτλερικούς…

Σαν χτες 30 Μάη, πριν από 71 χρόνια, δύο δεκαεννιάχρονοι φοιτητές, ο Λάκης Σάντας και ο Μανώλης Γλέζος υπέστειλαν τη ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη. Αυτή η υψίστη πράξη θάρρους κι αξιοπρέπειας, την ώρα ακριβώς που η ελληνική κοινωνία έμοιαζε συντετριμμένη κάτω από τη χιτλερική μπότα, δεν υπήρξε μόνο η πρώτη συμβολική πράξη αντίστασης στη γερμανική κατοχή της Ελλάδας. Απέκτησε ταυτόχρονα πανευρωπαϊκή ακτινοβολία, στέλνοντας αγωνιστικό σινιάλο σε όλους τους στους σκλαβωμένους λαούς. Είναι χαρακτηριστική η διήγηση του Ιάκωβου Καμπανέλλη ότι έμαθε την ηρωική πράξη των Σάντα και Γλέζου στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μαουτχάουζεν από έναν συγκρατούμενο του. “Εκεί στην σκάλα την πλατιά, στη σκάλα των δακρύων” η υποστολή της ναζιστικής σημαίας αποτέλεσε το πρώτο μήνυμα ελπίδας για τους κρατούμενους που αντιμετώπιζαν τη θηριωδία των ναζί. Η αποκοτιά των δύο αριστερών νεολαίων έγινε αχτίδα φωτός για μια Ευρώπη βυθισμένη στο σκοτάδι.

 Χτες 30 Μάη 2012, εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ επέλεξαν να “τιμήσουν” μια από τις πιο σημαντικές επετείους του αντιφασιστικού αγώνα, μετατρέποντας σε ισότιμους συνομιλητές τους εν Ελλάδι θιασώτες του Ολοκαυτώματος. Όποιοι είχαν την ατυχία να παρακολουθήσουν προεκλογικές εκπομπές στην τηλεόραση, θα μπορούσαν να δουν προβεβλημένα στελέχη της Αριστεράς να συμμετέχουν στα ίδια πάνελ με εκπροσώπους της ναζιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής, όπως ο υπόδικος Κασσιδιάρης. Με πρόσχημα την απόφαση του ΕΣΡ για διεξαγωγή 25 τηλεοπτικών συζητήσεων με συμμετοχή όλων των κοινοβουλευτικών κομμάτων (δηλαδή θα δούμε το σκηνικό να επαναλαμβάνεται 25 φορές…), τα δύο αριστερά κοινοβουλευτικά κόμματα έβαλαν το δικό τους λιθαράκι στην “κανονικοποίηση” και την πολιτική νομιμοποίηση της Χρυσής Αυγής. Πώς θα μπορούν πλέον τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ να χαρακτηρίζουν συμμορία μαχαιροβγαλτών τη Χρυσή Αυγή (δηλαδή αυτό ακριβώς που είναι…), την ώρα που κάθονται μαζί της στο τραπέζι του διαλόγου; Πώς είναι δυνατόν αγωνιστές της Αριστεράς να “συζητάνε” με αυτούς που φωτογραφίζονται χαμογελώντας μπροστά στους φούρνους του Άουσβιτς; Και πώς μπορούν να ανέχονται την παρουσία αυτών που κάθε βράδυ βγαίνουν για κυνήγι κεφαλών;

Με τους ναζί δεν συζητάμε, όχι γιατί έχουμε το σύνδρομο του επαναστατικού πραξικοπηματισμού, αλλά γιατί ο σκληρός ιδεολογικός πυρήνας του ναζισμού είναι ακριβώς η άρνηση της δημοκρατίας και του διαλόγου. Με τους ναζί δεν συζητάμε, όχι γιατί δεν έχουν γίνει εγκλήματα στο όνομα και άλλων ιδεολογιών (όπως η δημοκρατία ή ο κομμουνισμός), αλλά γιατί ο ναζισμός είναι η μόνη ιδεολογία που έχει στον πυρήνα της το έγκλημα και τον θάνατο, αυτό το εμβληματικό “ζήτω ο θάνατος!” που φώναζαν οι Ισπανοί φρανκιστές. Μα πάνω απ” όλα δεν συζητάμε με τους ναζί, ενώ συζητάμε με κεντρώους και δεξιούς, γιατί οι ναζί είναι έξω από τη φυλακή και παριστάνουν την πολιτική δύναμη, λόγω της σκανδαλώδους προστασίας της αστυνομίας. Αν η αστυνομία λειτουργούσε στοιχειωδώς με βάση το νόμο, αυτοί που παριστάνουν τους συνομιλητές των πάνελ, θα εξέτιαν βαριές ποινές για ρατσιστικές επιθέσεις. Ποιος αλήθεια θα σκεφτόταν να “κουβεντιάσει” με ένα μαφιόζο ή έναν νταβατζή; Ή όπως το έχει πει ο Αλέξης Τσίπρας, “δεν μπορείς να ανταλλάσσεις συνταγές μαγειρικής με ανθρωποφάγους”.

 Αν τα κοινοβουλευτικά κόμματα της Αριστεράς έκαναν μια δημόσια δήλωση ότι αρνούνται να συνομιλήσουν με τους χιτλερικούς, δεν θα στερούνταν τηλεοπτικής προβολής -έτσι κι αλλιώς το τελευταίο διάστημα όλα τα φλας της δημοσιότητας είναι πάνω στην Αριστερά και ειδικά στον ΣΥΡΙΖΑ. Αντιθέτως, θα κέρδιζαν την επιδοκιμασία του κόσμου της Αριστεράς και θα έστελναν καθαρό μήνυμα στους πολίτες που παρασύρονται από τη ναζιστική προπαγάνδα, ότι η Χρυσή Αυγή είναι συμμορία και όχι αποδεκτή πολιτική δύναμη. Και βέβαια, οι αριστεροί εκπρόσωποι θα απέφευγαν την ντροπή να κάθονται στο ίδιο τραπέζι με τους χιτλερικούς…

Γιάννης Αλμπάνης (εν βρασμώ ψυχής), 31/5/12

Περισσότερα

Αίγυπτος: Οι κάλπες αναδεικνύουν μια διχασμένη χώρα


Από την Εποχή

Οι πρώτες πραγματικά πολυκομματικές και σχετικά ελεύθερες προεδρικές εκλογές στην Αίγυπτο έκρυβαν μια δυσάρεστη έκπληξη για τους υποστηρικτές της δημοκρατικής επανάστασης. Τα ανεπίσημα αποτελέσματα δείχνουν ότι το ζευγάρι που θα αναμετρηθεί στο δεύτερο γύρο θα είναι από τη μια μεριά ο υποψήφιος της Μουσουλμανικής Αδελφότητας Μοχάμεντ Μούρσι και από την άλλη, ο τελευταίος πρωθυπουργός του Μουμπάρακ, Άχμεντ Σαφίκ. Δηλαδή, οι Αιγύπτιοι και οι Αιγύπτιες θα έχουν να διαλέξουν στις 16 και 17 Ιουνίου μεταξύ ενός πολύ συντηρητικού ισλαμιστή κι ενός εκπροσώπου του «παλιού καθεστώτος». Ενώ λοιπόν ήταν η επανάσταση της 25ης Γενάρη 2011 που άνοιξε το δρόμο για να διεξαχθούν για πρώτη φορά πολυκομματικές εκλογές (έστω και κάτω από στρατιωτική διακυβέρνηση), οι επαναστάτες δεν θα εκπροσωπηθούν στο δεύτερο γύρο και θα πρέπει να επιλέξουν το «λιγότερο κακό» -με πιο πιθανή επιλογή τον Μούρσι.

Αναλυτικά τα (ανεπίσημα) αποτελέσματα των προεδρικών εκλογών της Αιγύπτου έχουν ως εξής:

  1. Μοχάμεντ Μούρσι (Μουσουλμανική Αδελφότητα): 5.553.097 ψήφοι (25,30%)
  2. Άχμεντ Σαφίκ (καθεστώς Μουμπάρακ): 5.210.978 ψήφοι (23,74%)
  3. Χαμντίν Σαμπάχι (αριστερός νασερικός, υποστηρικτής της επανάστασης): 4.739.983 ψήφοι (21,60%)
  4. Αμπντέλ Μονεΐμ Αμπούλ Φοτούχ (μετριοπαθής ισλαμιστής, υποστηρικτής της επανάστασης): 3.936264 ψήφοι (17,93%)
  5. Αμρ Μούσα (στέλεχος του παλιού καθεστώτος, που δεν ταυτίζεται όμως μ’ αυτό): 2.407.837 ψήφοι (10,97%).

Η συμμετοχή σύμφωνα με το σάιτ της εφημερίδας «Ahram» έφτασε το 43,2%. Οι παραβιάσεις της εκλογικής νομοθεσίας, τις οποίες διέπραξαν διάφοροι υποψήφιοι, δεν φαίνεται να έπαιξαν βαρύνοντα ρόλο στη διαμόρφωση του αποτελέσματος. Βεβαίως, πάντοτε πρέπει να λαμβάνεται υπόψη ότι η εξουσία παραμένει στα χέρια του SCAF (Ανώτατου Συμβουλίου Ενόπλων Δυνάμεων) και ότι η χώρα δεν έχει ακόμα Σύνταγμα.

Διαβάζοντας προσεκτικά το αποτέλεσμα

 

Αν και με μια πρώτη ματιά το αποτέλεσμα φαίνεται συντριπτικό για την Αιγυπτιακή επανάσταση, αν το εξετάσουμε πιο προσεκτικά, η εικόνα αλλάζει. Οι δύο υποψήφιοι που υποστήριξαν σταθερά τις κινητοποιήσεις της Ταχρίρ, δηλαδή οι Σαμπάχι και Φοτούχ, παίρνουν μαζί περισσότερες από 8.500.000 ψήφους. Όσο και αν το αποτέλεσμα του Φοτούχ επηρεάζεται από την υποστήριξη ενός τμήματος των ισλαμιστών, είναι βέβαιο ότι αν το δημοκρατικό-επαναστατικό στρατόπεδο είχε κοινό υποψήφιο, θα βρισκόταν στο δεύτερο γύρο. Είναι χαρακτηριστική η δήλωση στην «Εποχή» του Μουσταφά Μόχι, δημοσιογράφου της «Egypt Independent»: «Αποδείχτηκε ότι ο κόσμος είχε τη βούληση να ψηφίσει έναν υποστηρικτή της επανάστασης, αλλά η διάσπαση οδήγησε στο σημερινό αποτέλεσμα

Στην πραγματικότητα, οι προεδρικές εκλογές αναδεικνύουν την εικόνα μιας διχασμένης Αιγύπτου. Από τη μια μεριά αυτοί που θέλουν την επιστροφή στην ομαλότητα και ψήφισαν κατά κύριο λόγο Σαφίκ και Μούσα. Από την άλλη, όσοι υποστηρίζουν τη συνέχιση της επανάστασης και το οριστικό γκρέμισμα της στρατιωτικής εξουσία, οι οποίοι ψήφισαν κατά κύριο λόγο Σαμπάχι και Φοτούχ. Στο ενδιάμεσο, η Αδελφότητα που προσπαθεί να ισορροπήσει σε δύο βάρκες. Αυτός ο διχασμός της αιγυπτιακή κοινωνίας εκφράζεται και γεωγραφικά. Τα αστικά κέντρα-προπύργια της επανάστασης (Κάιρο, Αλεξάνδρεια, Πορτ Σάιντ) έδωσαν την πρωτιά στον Σαμπάχι Αντιθέτως, οι αγροτικές περιοχές της Άνω Αιγύπτου και του Δέλτα του Νείλου υπερψήφισαν τον Σαφίκ.

Η Αδελφότητα σε δύσκολη θέση

 

Διαψεύδοντας τις δημοσκοπήσεις, ο Μοχάμεντ Μούρσι κέρδισε τελικά το στοίχημα. Ο Μούρσι είχε να αντιμετωπίσει το στίγμα του «αντικαταστάτη», μιας και η αρχική επιλογή της Αδελφότητας ήταν ο Καϊράτ Αλ Σάτερ, του οποίου όμως η υποψηφιότητα απορρίφθηκε από τις εκλογικές Αρχές. Επιπλέον, η δεύτερη μεγάλη δυσκολία της καμπάνιας του ήταν το ότι πολλά στελέχη της Αδελφότητας καθώς και το σαλαφίτικο κόμμα Νουρ υποστήριζαν τον Αμπούλ Φοτούχ. Τελικά ο κομματικός μηχανισμός της Αδελφότητας απέδειξε για μια ακόμα φορά τη δύναμή του, και ο πολύ συντηρητικός ισλαμιστής Μούρσι πάει στο δεύτερο γύρο με την ταμπέλα του φαβορί.

Ωστόσο, το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών αναδεικνύει τα μεγάλα προβλήματα που έχει προκαλέσει στην Αδελφότητα η τακτική της. Μέσα σε τέσσερις μήνες έχασε 22% από το ποσοστό που είχε πετύχει στις βουλευτικές εκλογές (47%), και μάλιστα ηττήθηκε σε παραδοσιακά προπύργιά της. Οι συνεχείς τακτικίστικες ντρίπλες, ο διαρκής μετεωρισμός ανάμεσα στην επανάσταση και τη σταθερότητα, καθώς και το ότι τελικά δεν ανάγκασε τους στρατιωτικούς να της παραδώσουν την κυβέρνηση, οδήγησαν την Αδελφότητα στο να χάνει προς όλες τις κατευθύνσεις: προς τον Σαφίκ χάνει όσους θέλουν την επιστροφή στην ομαλότητα, ενώ προς τους Σαμπάχι και Φοτούχ χάνει όσους θέλουν μια πιο σκληρή γραμμή απέναντι στους στρατιωτικούς. Το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου των προεδρικών εκλογών ράγισε την εικόνα της πολιτικής κυριαρχίας της Αδελφότητας που είχαν δημιουργήσει οι βουλευτικές εκλογές.

Η ανασύσταση του παλιού καθεστώτος

 

Το εξαιρετικά υψηλό ποσοστό του Σαφίκ δεν αφήνει αμφιβολίες ότι το «παλιό καθεστώς» ανασυγκροτείται. Ο Σαφίκ είναι ένας άνθρωπος του στρατού. Δεν έκλεισε το μάτι προς την επανάσταση όπως ο Μούσα. Πρόκειται για έναν πολιτικό που προέρχεται από τα βάθη του καθεστώτος Μουμπάρακ. Υπήρξε άλλωστε ο τελευταίος πρωθυπουργός που όρισε ο δικτάτορας, μεσούσης μάλιστα της επανάστασης της Ταχρίρ. Η εκλογική επιτυχία του Σαφίκ οφείλεται σε δύο λόγους. Πρώτον, στη δεδηλωμένη διάθεση μεγάλου μέρους της αιγυπτιακής κοινωνίας να λάβει τέλος η επαναστατική αναταραχή και να επανέλθει η (οικονομική κατά κύριο λόγο) σταθερότητα. Ο δεύτερος λόγος είναι η επανενεργοποίηση των δικτύων του Εθνικού Δημοκρατικού Κόμματος (του κόμματος του Μουμπάρακ δηλαδή) στις αγροτικές περιοχές. Οι κομματάρχες που δεν είχαν κινηθεί καθόλου στις βουλευτικές εκλογές, τώρα χρησιμοποίησαν όλα τα παλιά κόλπα υπέρ του Σαφίκ: εξαγορά ψήφων, πελατειακές εξυπηρετήσεις, συμφωνίες με τις φατρίες. Αν και ο Σαφίκ δύσκολα μπορεί να αντλήσει στο δεύτερο γύρο ψήφους πέρα απ’ την εκλογική δεξαμενή των Κοπτών, εντούτοις, η επιτυχία του δυναμώνει τους στρατιωτικούς και καθιστά δυσχερέστερη τη μετάβαση σε μια πραγματική δημοκρατία.

Η Αριστερά ενοποιείται γύρω από τον Σαμπάχι;

 

Ίσως η πιο μεγάλη έκπληξη των εκλογών ήταν το πολύ καλό σκόρ του Χαμντίν Σαμπάχι. Ενώ οι περισσότερες εκτιμήσεις συνέκλιναν ότι θα ήταν ο Αμπούλ Φοτούχ αυτούς που θα αναδεικνυόταν επικεφαλής του δημοκρατικού-επαναστατικού στρατοπέδου, τελικά ο παλαίμαχος ακτιβιστής του αριστερού νασερισμού πέτυχε ένα αναπάντεχο 21.60% και λίγο έλειψε να μπει στο δεύτερο γύρο. Το εκλογικό αποτέλεσμά του δείχνει ότι ένα μεγάλο κομμάτι της αιγυπτιακή κοινωνίας (ιδιαίτερα στα αστικά κέντρα) επιθυμεί τη συνέχιση της επανάστασης και τη μετάβαση σε μια ακηδεμόνευτη δημοκρατία. Ο Σαμπάχι κατέφερε να οικοδομήσει μια πλατιά υποψηφιότητα, κατεβαίνοντας ως ανεξάρτητος και όχι ως εκπρόσωπος του νασερικού κόμματος Καράμα. Στα συν του αθροίστηκαν:

η σύνδεσή του με την επαναστατική νεολαία που αποτέλεσε τον οργανωτικό κορμό της καμπάνιας του, η ταπεινή καταγωγή του από μια αγροτική οικογένεια του Δέλτα, η προτεραιότητα που έδωσε στα κοινωνικά ζητήματα στην εκστρατεία του, η σκληρή κριτική που ασκεί επί δεκαετίες στις ΗΠΑ και το Ισραήλ, καθώς και το ότι οι ισλαμιστές δεν μπορούσαν να τον κατηγορήσουν ως άθεο και ασεβή, δεδομένου ότι είχε κατέβει ως ανεξάρτητος υποψήφιος βουλευτής με τη λίστα της Αδελφότητας. Το μέλος της ΚΕ της Σοσιαλιστικής Λαϊκής Συμμαχίας, Άκραμ Ισμαήλ Μοχάμεντ, είπε στην «Εποχή» ότι δίνεται τώρα η ευκαιρία στις προοδευτικές δυνάμεις της Αιγύπτου να συσπειρωθούν γύρω από το πρόσωπο του Σαμπάχι. Να σημειώσουμε ότι η επίσημη υποψηφιότητα της Συμμαχίας, ο Αμπούλ Εζ Ελ Χαρίρι, δεν «περπάτησε» καθόλου, και το σύνολο σχεδόν της αριστερής νεολαίας υποστήριξε τις υποψηφιότητες Σαμπάχι και Φοτούχ.

Τις επόμενες μέρες αναμένονται σκληρές διαπραγματεύσεις μεταξύ Μούσρι και Σαμπάχι, με μεγάλη πιθανότητα να ζητήσει την αντιπροεδρία. Από τη μεριά του ο Αμπούλ Φοτούχ κάλεσε ήδη σε υπερψήφιση του Μούσρι στο δεύτερο γύρο.

Γιάννης Αλμπάνης, 26/5/2012

Περισσότερα

Ο εφιάλτης των Πανελλαδικών

Είμαι ξανά τρίτη λυκείου στο Ενιαίο Πολυκλαδικό Λύκειο Ηλιούπολης. Ο καθηγητής μπαίνει στην τάξη και μοιράζει τις κόλλες για τις Πανελλαδικές. Συνειδητοποιώ ότι ήρθε η ώρα της αλήθειας, αλλά εγώ δεν έχω βγάλει την  ύλη. Δεν ξέρω τις απαντήσεις, δεν μπορώ να σκεφτώ να γράψω κάτι, δεν έχω τρόπο να αποφύγω τον πανικό. Πανικός γιατί όλα έχουν τελειώσει∙ πανικός γιατί έχω εγκλωβιστεί και δεν υπάρχει τρόπος να βγω έξω για να ξεφύγω. Αυτή την ώρα του πιο βαθιού σκοταδιού, αρχίζω ν σκέφτομαι ότι όλο το σκηνικό είναι παράλογο. Πώς μπορεί να είμαι πάλι τρίτη λυκείου αφού έχω πάρει πτυχίο; Τι διάολο συμβαίνει, ποια νοσηρή γραφειοκρατική διάταξη με ανάγκασε να γυρίσω στα σχολικά θρανία ενώ έχω αφήσει πίσω μου τα πανεπιστημιακά έδρανα; Στο σημείο που κορυφώνεται  η αγωνιώδης αναρώτηση για τον προφανή παραλογισμό της κατάστασης, πάντοτε ξυπνάω. Σηκώνομαι από το κρεβάτι ευτυχής όχι μόνο για τελείωσε ο εφιαλτικός πανικός, αλλά και γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναγυρίσω στο σχολείο και να ξαναδώσω Πανελλαδικές.

Ο εφιάλτης που μόλις περιέγραψα σε αδρές γραμμές,  είναι σταθερά ίδιος τα τελευταία είκοσι χρόνια. Τόσο όμοιος κάθε φορά και τόσο σταθερά επαναλαμβανόμενος, που μπορώ πλέον να προβλέψω τις νυχτερινές εμφανίσεις του. Ξέρω καλά ότι όποτε είμαι αγχωμένος (με το κίνημα, με τα φράγκα ή με τους έρωτες) θα δω τον εφιάλτη των Πανελλαδικών. Θα τον ξαναδώ επίσης κάθε φορά, τέτοιον καιρό, που τα παιδιά πάνε να δώσουν και αρχίζει η γνωστή παπαρολογία των ΜΜΕ καθώς και των συμβεβλημένων με αυτά καθηγητών φροντιστηρίων: «Τα θέματα ήταν βατά, όποιος ήξερε έγραφε» ή «το δεύτερο ερώτημα ήταν για πολύ καλά προετοιμασμένους υποψηφίους». Είκοσι χρόνια από τότε που έδωσα, η αντανακλαστική αντίδραση στην παραμικρή αναφορά σε εξετάσεις, σχολεία κτλ είναι σε πρώτο χρόνο μια βαθιά, ορμώμενη από τα σώψυχα μου, απέχθεια∙ σε δεύτερο είναι η ανακούφιση που δεν θα χρειαστεί να το ξαναπεράσω. Δηλαδή, όπως ακριβώς αισθάνομαι όταν ξυπνάω από τον εφιάλτη των Πανελλαδικών.

Παρά το ότι το στερεότυπο είναι ότι το τέλος του λυκείου είναι «τα καλύτερα μας χρόνια», για μένα (φαντάζομαι και για πολλούς άλλους) είναι τα χρόνια που θέλεις να αφήσεις πίσω και να μη ξαναγυρίσει ποτέ σ’ αυτά, ει δυνατόν να τα ξεχάσεις κιόλας. Είναι τα χρόνια που δουλεύεις από το πρωί μέχρι βράδυ, έχοντας παραιτηθεί εξαρχής από κάθε διεκδίκηση ελεύθερου χρόνου. Αν το ωράριο των υποψηφίων φοιτητών, σχολείο-φροντιστήριο-διάβασμα-ύπνος, εφαρμοζόταν σε κάποιο κινέζικο εργοστάσιο της Apple, οι ανά τον κόσμο οργανώσεις ανθρώπινων δικαιωμάτων θα εξεγείρονταν ενάντια στην προκλητική καταπάτηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Πώς μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος δουλεύοντας μόνο, χωρίς τον ελάχιστο χρόνο για τον εαυτό του; Κι όμως, σε αυτήν την απίστευτη βαρβαρότητα υποβάλλονται δεκάδες χιλιάδες νέα παιδιά, και μάλιστα όχι ως αποτέλεσμα μιας διεστραμμένης συλλογικής τιμωρίας ενός αιμοσταγούς παρανοϊκού δικτάτορα τύπου  Ίντι Αμίν Νταντά, αλλά ως έμπρακτη έκφραση της αγάπης των γονιών τους καθώς και της έγνοιας να κάνουν «ό,τι καλύτερο για το μέλλον του παιδιού». Ο ιστορικός του μέλλοντος θα δυσκολευτεί να βρει μια ορθολογική εξήγηση για το ότι για δεκαετίες  οι ενήλικες στην Ελλάδα βασανίζουν τους ανήλικους κατ’ αυτόν τον άθλιο τρόπο.

Ωστόσο, δεν είναι μόνο ο αβάσταχτος κόπος που σε κάνει να μη θέλεις ούτε να το σκέφτεσαι το Λύκειο. Εξίσου σημαντικό είναι το ότι ζεις μες στην ξεφτίλα. Ενώ πλέον είσαι κι αισθάνεσαι ενήλικος, ενώ έχεις περάσει ένα τα πιο μεγάλα τεστ ενηλικίωσης, δηλαδή να κυνηγηθείς με τα ΜΑΤ στο γήπεδο ή στην πορεία, κι ενώ, το σημαντικότερο όλων,  έχεις πλέον την εμπειρία του βαθύτερου νοήματος της ζωής (έστω στην ψοφοδεή εκδοχή που παίρνει αυτή η εμπειρία στην εφηβεία), όλη η υπόλοιπη κοινωνία, με πρώτους και καλύτερους τους γονείς σου, σε αντιμετωπίζουν σαν παιδί. Και μάλιστα σαν παιδί ιδιαίτερα ευάλωτο κι απροστάτευτο, υποψήφιος γαρ. Κανένας δεν μοιάζει να ενδιαφέρεται για τα τεράστια επιτεύγματα σου, κανένας δεν σου πιστώνει τις επιτυχίες σου, κανένας δεν σε φοβάται, αν και είναι ολοφάνερο ότι αποτελείς απειλή. Ενώ αισθάνεσαι σκληρός σαν μέταλλο, η κοινωνία σού συμπεριφέρεται σαν ζυμάρι που δεν πρέπει να κόψει.

Γι’ αυτό λοιπόν  κάθε χρόνο τέτοια εποχή, βλέπω τον εφιάλτη των Πανελλαδικών και μετά  ξυπνάω ανακουφισμένος που δεν θα ξαναζήσω ποτέ τα «καλύτερα μου χρόνια». Όσο για τα παιδιά που δίνουν από σήμερα το πρωί, μια μόνο φράση: Κουράγιο αδέρφια, στο εξής δεν πρόκειται να σας συμβεί τίποτα χειρότερο.

Γιάννης Αλμπάνης, 21/5/2012

Περισσότερα

Μερίδες ΔΝΤ

Από το iCookGreek

Έχω πάει αρκετές φορές στην Τουρκία, με πιο πρόσφατη πριν κάτι μήνες, οπότε βρέθηκα στην Πόλη για μία βδομάδα. Αν δεν έχετε πάει, και σας έχει μείνει κανένα φράγκο από τη χαρατσοθύελλα, να πάτε οπωσδήποτε. Είναι κοντά, είναι φθηνά, και η Κωνσταντινούπολη είναι μια πανέμορφη πόλη –ο γράφων έχει κόψει εδώ και καιρό τα διάφορα «μια από τις ομορφότερες πόλεις του κόσμου» διότι είναι εξίσου αστήρικτα με τα διάφορα «Ελλάδα, η ομορφότερη χώρα της γης», που τόσο μας αρέσουν. Αν μάλιστα έχετε ροπή προς τη μάσα, που μάλλον έχετε δεδομένου ότι εντρυφείτε στο ανά χείρας περιοδικό, τότε θα περάσετε σούπερ στην πόλη των δύο ηπείρων. Αν, ακόμα περισσότερο, νιώθετε ακατανίκητη ροπή προς το street food, είτε στην εκδοχή γύρου είτε στη διπλή παραλλαγή μύδι-πιλάφι και μύδι-σκορδαλιά, τότε μπορεί πολύ εύκολα να την πατήσετε. Κατεβαίνοντας από το Ταξίμ τον τεράστιο πεζόδρομο της Ιστικλάλ, της Μεγάλης Οδού των Ρωμιών, οι πειρασμοί των πολλών λιπαρών και των ακόμα περισσότερων μπαχαριών διαδέχονται ο ένας τον άλλο σε τόσο καταιγιστικούς ρυθμούς, ώστε, αν δεν διακατέχεστε από το πνεύμα της σιδηράς γερμανικής δημοσιονομικής πειθαρχίας, μπορεί εύκολα να οδηγηθείτε σε παντελόνι δύο νούμερα μεγαλύτερο. Η Πόλη είναι ο παράδεισος της μάσας στο πόδι…

Ωστόσο, αν είστε πιο μερακλήδες ή αν είχατε φοροδιαφύγει επαρκώς στο πρόσφατο παρελθόν, μπορεί να οδηγηθείτε σε κάποιο από τα πολυάριθμα εστιατόρια, είτε για κρεατικά στους δρόμους γύρω απ’ την Ιστικλάλ είτε για ψαράκι κάτω από τη γέφυρα του Γαλατά. Από την πρώτη φορά λοιπόν που πήγα σ’ αυτά τα εστιατόρια της Πόλης, μού έκανε εντύπωση το μέγεθος των μερίδων. Ήταν (είναι) οι μισές από τις κανονικές δικές μας, περίπου όσο (ή λίγο παραπάνω) είναι τα μεζεδάκια του τσίπουρου. Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν συμπτωματικό, αλλά όσο έμενα παραπάνω κι έβλεπα να σερβίρονται τα ίδια πιάτα παντού, κατάλαβα ότι αυτή (δηλαδή η μισή από τη δική μας) ήταν η κανονική μερίδα των Τούρκων. Γιατί όμως; Αρχικά φαντάστηκα ότι ήταν κάποια ιδιαιτερότητα της τουρκικής κουζίνας. Όμως από τα ολίγα που γνωρίζω επί του θέματος, η εικόνα του ανατολίτικου γεύματος είναι αυτή της μεγάλης πιατέλας στη μέση του τραπεζιού, από την οποία τρώνε όλοι οι συνδαιτυμόνες. Επομένως, αφού δεν είναι παράδοση είναι κάτι άλλο.

Την απορία τελικά μού την έλυσε παλιός Ρωμιός, που έχει συνολική εικόνα της τουρκικής κοινωνίας τις τελευταίες δεκαετίες. Παλιότερα, οι μερίδες στην Τουρκία ήταν κανονικές, ακριβώς σαν τις δικές μας. Περί τα τέλη των 70’s όμως, ενέσκηψε και στην Τουρκία (καλή ώρα…) το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για να τη «σώσει» από το οικονομικό αδιέξοδο. Η «συνταγή» ήταν ίδια με εδώ (και παντού αλλού): περικοπές και άλλες περικοπές και ξανά περικοπές, μέχρι ο γάιδαρος του Χότζα να συνηθίσει να μην τρώει. Κι επειδή, όπως κι εδώ, αλλά και παντού αλλού, είναι δύσκολο να βρεις κορόιδα που να συναινέσουν αυτοβούλως στην πείνα, ο κόσμος αντέδρασε. Οπότε το 1980 τα τανκς βγήκαν στους δρόμους, οι αντιδρώντες μπήκαν στις φυλακές και το πρόγραμμα του ΔΝΤ εφαρμόστηκε εν μέσω βασανιστηρίων και δολοφονιών. Για την ακρίβεια, όχι μόνο εφαρμόστηκε, αλλά θεωρήθηκε και απολύτως πετυχημένο. Εντέλει, οι οικονομικοί δείκτες της Γείτονος ανέκαμψαν.

Στην περίπτωση της Τουρκίας ταιριάζει γάντι το «η εγχείρηση πέτυχε, ο ασθενής πέθανε». Γιατί ενώ οι οικονομικοί δείκτες ανέβηκαν, ο κοσμάκης βυθίστηκε σε μια μιζέρια από την οποία δεν βγήκε ποτέ –το πόσο φτωχοί είναι οι Τούρκοι φαίνεται δια γυμνού οφθαλμού ακόμα και στα πιο «κυριλέ» μέρη της Κωνσταντινούπολης. Και όταν οι φτωχοί εξαθλιώνονται (καλή ώρα…) τραβάνε στο βυθό μαζί τους τη μεσαία τάξη, με πρώτους και καλύτερους πάντοτε όσους έχουν μαγαζιά που απευθύνονται στο ευρύ κοινό. Κι απ’ τους μαγαζάτορες, οι πρώτοι πρώτοι που πληρώνουν τη νύφη είναι οι εστιάτορες. Πάντοτε θα χρειαστείς ένα ζευγάρι παπούτσια (έστω και πολύ φθηνό), αλλά μπορείς κάλλιστα να τη βγάλεις χωρίς να τρως έξω. Κατά συνέπεια, οι Τούρκοι εστιάτορες τα βρήκαν πολύ δύσκολα. Προ του αδιεξόδου λοιπόν, το όποιο πάντοτε παίρνει τη μορφή του επελαύνοντος γιγάντιου λουκέτου, σκαρφίστηκαν την ιδέα της μισής μερίδας. Με τη μισή μερίδα η τιμή κρατιέται χαμηλά και το κατάστημα ανοίγεται σε πελατεία που με την κανονική μερίδα δεν θα την έβλεπε ποτέ. Οι δε πιο πλούσιοι κάνουν διπλή παραγγελία για να χορτάσουν.

Θα μού πείτε τώρα ότι ο καημένος ο φτωχός με τη μισή μερίδα ίσα που ξεγελάει την πείνα του και δεν χορταίνει ποτέ. Αυτός όμως δεν είναι ο στόχος της τρόικας; Να συνηθίσει δηλαδή το γαϊδούρι του Χότζα να τρώει λίγο για να μην επιβαρύνει τον προϋπολογισμό. Τώρα αν στην πορεία ο άτυχος κυρ Μέντιος παρεπιδημήσει εις Κύριον, ε τότε σε αυτήν την περίπτωση θα φταίει ο λαϊκισμός που εμπόδισε τις μεταρρυθμίσεις.

Γιάννης Αλμπάνης

Περισσότερα

Αλβανοί χορευτές στην Ελληνική πατρίδα

Από το Red Notebook

Ξεφυλλίζοντας το (μάλλον φτωχό) πρόγραμμα της Λυρικής για το μπαλέτο Ρωμαίος και Ιουλιέττα (μουσική Προκόφιεφ, χορογραφία Τζανέλλα), το μάτι πέφτει σε μια «λεπτομέρεια».  Είναι στο ένθετο με το καστ: «Ντανίλο Ζέκα, Ρωμαίος. Γεννήθηκε στα Τίρανα όπου σπούδασε στην Κρατική Ακαδημία Χορού (1992/96). Την περίοδο 1996/7 συμμετείχε στα Μπαλέτα της Κρατικής Όπερας της Αλβανίας. Το 1997 χόρεψε στη Γενεύη και εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα, όπου συνεργάστηκε κτλ κτλ». Λίγες σελίδες ποιο πέρα, άλλη μια λεπτομέρεια: « Μπλέντι Λατίφι, Μπενβόλιος. Γεννήθηκε στα Τίρανα. Σπούδασε στην Κρατική Ακαδημία Χορού των Τιράνων και το 1988 έγινε μέλος του Μπαλέτου της Κρατικής Όπερας Αλβανίας (Corps de Ballet). Από το 1991 και εξής συνεργάστηκε με διάφορες ελληνικές ομάδες χορού κτλ κτλ».

Η «λεπτομέρεια» που χτυπάει στο μάτι είναι βέβαια η εθνική καταγωγή των δύο πρωτοκλασάτων χορευτών της Λυρικής. Το βαθιά ριζωμένο μέσα μας στερεότυπο λέει ότι ένας Αλβανός μπορεί να είναι οικοδόμος, υδραυλικός κι εργάτης γης∙ μπορεί επίσης να είναι ληστής κι έμπορος ναρκωτικών –αυτές είναι μάλιστα οι ιδιότητες που ανακαλεί συνήθως ο νους μας στο άκουσμα της λέξης. Αλλά να υπάρχουν Αλβανοί «αστέρια» του Μπαλέτου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής; Αλβανοί που να χορεύουν με ευαισθησία και τεχνική επάρκεια δύο από τους μεγάλους ρόλους του κλασικού ρεπερτορίου της ορχηστικής τέχνης; Πόσο μάλλον όταν οι δύο χορευτές ανδρώθηκαν καλλιτεχνικά στη γείτονα, και όχι σε κάποιο μητροπολιτικό κέντρο της Δυτικής Ευρώπης… Μα μπορεί η Αλβανία να βγάζει σημαντικούς χορευτές του κλασικού μπαλέτου, οι οποίοι μάλιστα να είναι τόσο καλοί ώστε να κάνουν καριέρα στην Ελλάδα των εκατοντάδων σχολών χορού;

Η απάντηση είναι βέβαια ναι, η Αλβανία βγάζει σπουδαίους χορευτές. Μπορεί να το πιστοποιήσει το κοινό που κατέκλυσε το Μέγαρο για να χειροκροτήσει τον Ρωμαίο και την Ιουλιέττα της Λυρικής. Το κοινό αυτό που επευφήμησε τους Έλληνες χορευτές και τις Ελληνίδες χορεύτριες, εξίσου με τους ξένους συναδέλφους τους. Γιατί το κοινό χειροκροτεί όχι με βάση την εθνικότητα του καλλιτέχνη, αλλά με βάση το αν ο καλλιτέχνης μπόρεσε να το συγκινήσει. Γι’ αυτό άλλωστε το ελληνικό κοινό, που γενικά δεν φείδεται επευφημιών,  έχει «υιοθετήσει» στο παρελθόν καλλιτέχνες όπως ο Νουρέγιεφ και ο Μορίς Μπεζάρ, αλλά και πιο πρόσφατα η Σιλβί Γκιλέμ.  Στις τέχνες ο καλός αποθεώνεται, ακόμα και αν κατάγεται από το Δέλτα του Κενταύρου.

Αφού λοιπόν είναι καταφατική η απάντηση στο αν η Αλβανία βγάζει πολύ καλούς χορευτές, εύλογα γεννιούνται τρία ερωτήματα. Το πρώτο είναι αν μπορούμε να σκεφτούμε την πραγματικότητα που ζούμε (αυτήν την τόσο πολύπλοκη πραγματικότητα…) πέρα από τα κυρίαρχα στερεότυπα. Το στερεότυπο είναι ένας πολύ απλός τρόπος για να οργανώνει κανείς την αντίληψη του για τον κόσμο (γι’ αυτό πολλές φορές είναι αναγκαίο) και συνήθως έχει σαν αφετηρία μια αληθή διαπίστωση. Είναι αλήθεια λοιπόν ότι οι Αλβανοί (οι μετανάστες εν γένει) είναι συνήθως χειρώνακτες εργάτες. Είναι επίσης ότι αρκετοί μετανάστες (όπως άλλωστε κι ένας διαρκώς αυξανόμενος αριθμός Ελλήνων) βγάζει τα προς το ζην παρανομώντας. Αν μείνει κανείς όμως προσκολλημένος στο στερεότυπο (που όπως είπαμε έχει σαν αφετηρία αληθείς διαπιστώσεις) καταλήγει στη διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Οι μετανάστες δεν είναι μόνο εργάτες ή παράνομοι, αλλά και χορευτές (όπως είδαμε), καθηγητές, νοσηλευτές, δικηγόροι, μεταφραστές, τεχνικοί ηλεκτρονικών υπολογιστών και άλλα πολλά.  Για την ακρίβεια, το εν λόγω στερεότυπο (που καλλιεργείται συστηματικά από τα ΜΜΕ) καλύπτει ένα μικρό μόνο κομμάτι της μεγάλης πραγματικότητας της μετανάστευσης: Σπανίως (σχεδόν ποτέ δηλαδή) βλέπουμε τους μετανάστες στις τηλεοράσεις ως άξιους επαγγελματίες. Όπως επίσης δεν τους βλέπουμε ως θύματα (και όχι θύτες) εγκληματικών πράξεων. Δεν υπάρχει δηλαδή ρεπορτάζ για το μετανάστη που δούλευε στα χωράφια και όταν ήρθε η ώρα της πληρωμής το αφεντικό φώναξε την αστυνομία να τον πιάσει γιατί δεν είχε χαρτιά∙ ή δεν θα γίνει ειδική εκπομπή για τη μετανάστρια που κάποιος «Γιώργος» της υποσχέθηκε δουλειά στην Ελλάδα για να τη βγάλει εντέλει στο κλαρί. Ενώ λοιπόν είναι αλήθεια ότι  μετανάστες είναι και εργάτες και παράνομοι, εντούτοις, το να γενικεύουμε αυτή τη μερική αλήθεια ισοδυναμεί τελικά με ένα ολόκληρο ψέμα.

Το δεύτερο ερώτημα είναι τι θα είχε συμβεί αν όντως είχε τεθεί σε εφαρμογή το σύνθημα «να φύγουν όλοι οι ξένοι». Το ερώτημα βέβαια είναι υποθετικό, μια άσκηση του νου. Το να διωχτούν κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες από την Ελλάδα και κάποια εκατομμύρια απ’ όλη την Ευρώπη, είναι αδύνατο. Πρόκειται για κάτι πιο απίθανο ακόμα από την εγκαθίδρυση της παγκόσμια ειρήνης. Ας πούμε όμως για την οικονομία της κουβέντας ότι θα  μπορούσε να γίνει. Η πρώτη άμεση επίπτωση θα ήταν ότι το μπαλέτο της Λυρικής θα αντιμετώπιζε φαινόμενα διάλυσης. Με μια πρόχειρη ματιά στο καστ βλέπουμε έναν Ιταλό χορογράφο, και από τους χορευτές, δύο Αλβανούς, έναν Ρουμάνο, έναν Λευκορώσο κι έναν Σέρβο –ίσως να υπάρχουν και άλλοι. Εν ολίγοις, η Λυρική θα είχε πρόβλημα να ανεβάζει πολυπρόσωπες παραγωγές (αφού φαίνεται ότι δεν μπορεί να βρει εύκολα ικανούς Έλληνες χορευτές), κάτι που θα έκανε την πολιτιστική παραγωγή μας φτωχότερη. Ανάλογα φαινόμενα θα είχαμε και σε άλλους κλάδους της οικονομίας, από τη γεωργία ως τη φροντίδα αρρώστων και ηλικιωμένων. Αν μπορούσε λοιπόν να εφαρμοστεί  το έτσι κι αλλιώς ουτοπικό σύνθημα «να φύγουν όλοι οι ξένοι» δεν θα καταστρέφαμε μόνο τις ζωές χιλιάδων έντιμων ανθρώπων που πασχίζουν με πολύ ιδρώτα να ζήσουν απ’ τη δουλειά τους, αλλά θα κάναμε πιο φτωχή την οικονομία και τον πολιτισμό της χώρας μας.

Το τρίτο κα τελευταίο ερώτημα που προκύπτει από τη διαπίστωση περί πολύ καλών Αλβανών χορευτών, είναι το ποιους θέλουμε τελικά να μετέχουν της κοινής Ελληνικής πατρίδας. Είναι άραγε πιο «Έλληνες» απ’ τους Ζέκα και Λατίφι, οι «εγέρθητοι Καιάδες» που το μόνο που ξέρουν είναι να ανοίγουν κεφάλια και τραγουδάνε ύμνους για το Άουσβιτς; Μήπως είναι πιο αναγκαίος σε αυτήν την Ελληνική πατρίδα ο αλλοεθνής που δημιουργεί και σέβεται το κοινωνικό σύνολο, από τον ντόπιο που έχει κάνει ιδεολογία τη βαρβαρότητα και σπέρνει το φόβο; Μήπως τελικά αυτή η κοινή Ελληνική πατρίδα θα ήταν πολύ πιο φτωχή και μίζερη χωρίς τους Αλβανούς χορευτές της Λυρικής, αλλά θα μπορούσε να ζήσει μια χαρά χωρίς τους Έλληνες νοσταλγούς του Ολοκαυτώματος; Η απάντηση που θα δώσουμε, θα καθορίσει εν πολλοίς την πορεία της κοινωνίας μας στο άμεσο μέλλον.

Γιάννης Αλμπάνης, 13/5/2012

Περισσότερα

Το “άντε γαμηθείτε” του Αλέξη Τσίπρα

Εδώ και πάρα πολύ καιρό, από τότε δηλαδή που θυμάμαι τον εαυτό το μου, η ενασχόληση με τα κοινά ταυτίζεται με την θεσιθηρία και τον άνομο πλουτισμό. Ο βουλευτής, ο πολιτικός εν γένει, είναι ο λαμόγιος που θα κάνει τα αδύνατα δυνατά για να καβατζώσει την καρέκλα και να τρώει με χρυσά κουτάλια κι αυτός και τα δισέγγονα -ο Άκης αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Ιδιαίτερα τα τελευταία δύο μνημονιακά χρόνια, πέραν της λαμογιάς, η πολιτική ταυτίζεται πλήρως με το τσατσιλήκι στην τρόικα και τη βαρβαρότητα απέναντι στο λαό. Επί δύο χρόνια, πρωθυπουργοί και υπουργοί, βουλευτές και μεγαλοδημοσιογράφοι, κάθε λογής γραμματείς και φαρισαίοι, δεν έχουν πει ένα “μα δεν γίνονται αυτά” στην τρόικα και τον ΣΕΒ. Επί δύο χρόνια δεν βρέθηκε ένας σε θέση ευθύνης που να πει ότι “δεν γίνεται να εξοντώσουμε έναν ολόκληρο λαό”. Επί δύο χρόνια δεν βρέθηκε ένας που να πει “άντε γαμηθείτε” και να αναλάβει το προσωπικό κόστος της αξιοπρέπειας.

 Και φτάσαμε σήμερα 8 Μάη, δύο μέρες μετά τον εκλογικό θρίαμβο του ΣΥΡΙΖΑ, για να ακούσουμε επιτέλους αυτό το ουρανόμηκες “άντε γαμηθείτε” που περιμέναμε δύο χρόνια τώρα. Αφού επί δύο μέρες οι μνημονιακοί προσπαθούσαν να αγκαλιάσουν σαν πύθωνες τον ΣΥΡΙΖΑ με στόχο είτε να να τον σύρουν σε μνημονιακή κυβέρνηση είτε να τού χρεώσουν το πολιτικό κόστος της προσφυγής στις κάλπες και της αστάθειας· αφού επί δύο μέρες πλέκουν το εγκώμιο του ΣΥΡΙΖΑ οι ίδιοι που τον συκοφαντούσαν με κάθε δυνατό τρόπο· αφού μέχρι και ο Βενιζέλος είπε ότι θέλει τον Τσίπρα πρωθυπουργό, αρκεί βέβαια να εφαρμόσει το πρόγραμμα της τρόικας· φτάσαμε σήμερα στην ώρα της αλήθειας. Ο Τσίπρας παρέλαβε τη διερευνητική εντολή κι έθεσε τους όρους του για το σχηματισμό κυβέρνησης, επαναλαμβάνοντας ουσιαστικά το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ:

 α) Άμεση ακύρωση εφαρμογής των μέτρων του μνημονίου και ειδικότερα περικοπών μισθών – συντάξεων

β) Ακύρωση νόμων που καταργούν στοιχειώδη εργατικά δικαιώματα (μετενέργεια)

γ) Προώθηση άμεσων αλλαγών στο πολιτικό σύστημα (αλλαγή εκλογικού νόμου, καθιέρωση απλής αναλογικής, κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών)

δ) Δημόσιο έλεγχο στο τραπεζικό σύστημα. Ζήτησε να δοθεί τώρα στη δημοσιότητα η έκθεση της ΒlackRock

ε) Δημιουργία διεθνούς επιτροπής λογιστικού ελέγχου για να διερευνηθεί το επαχθές του ελληνικού χρέους

 Με πιο απλά λόγια ο Τσίπρας επέλεξε να μη γίνει δωτός πρωθυπουργός της τρόικας, του ΠΑΣΟΚ, του ΣΕΒ και των ΜΜΕ. Επέλεξε να τηρήσει όσα έλεγε προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ, αρνούμενος την άμεση πρωθυπουργοποίηση του. Θα μπορούσε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να κάνει και την άλλη επιλογή, να σχηματίσει δηλαδή κυβέρνηση υπό το φύλλο συκής της “βελτίωσης του Μνημονίου”. Κάτι τέτοιο άλλωστε είχε κάνει η ηγεσία του ενιαίου τότε ΣΥΝ τον Ιούνιο του ’89, όταν συνέπραξε σε εκλογικό σχήμα για το οποίο κανείς δεν είχε κάνει λόγο προεκλογικά. Δικαιολογίες πάντοτε μπορούν να βρεθούν στην πολιτική, ειδικά μπροστά στο δέλεαρ της κυβέρνησης.

Όμως, ο Τσίπρας σήμερα κινήθηκε στον αντίποδα της επιλογής των Φλωράκη-Κύρκου του ’89. Επέλεξε να πει το δικό του μεγάλο “Όχι”, αυτό το “άντε γαμηθείτε” που περιμέναμε εδώ και δύο χρόνια για να το πει κάποιος στην τρόικα, τον ΣΕΒ και τη διαπλοκή.

 Δεν ξέρω τι θα γίνει αύριο. Αν δηλαδή ο Τσίπρας συμβιβαστεί τελικά ή αν εμείς θα τρώμε ξύλο από τα ΜΑΤ μιας αριστερής κυβέρνησης που θα έχουμε εκλέξει οι ίδιοι. Σήμερα όμως έχουμε αυτό το λυτρωτικό “άντε γαμηθείτε” που δικαιώνει την επιλογή μας στην κάλπη και ίσως ανοίξει νέους δρόμους. Σήμερα το απόγευμα μπορούμε να πάμε στην καφετέρια φουσκωμένοι σαν τα παγώνια. Θα ανοίξουμε και την πολύχρωμη ουρά μας.

Γιάννης Αλμπάνης, 8/5/12

Περισσότερα

Political earthquake in Greece

These are the final results of the parliamentarian elections in Greece:

Nea Dimokratia (Right wing pro austerity program) 18,85%,  108 seats (33,47%  in 2009 elections)

SYRIZA (Coalition of the radical left, anti austerity) 16,78%, 52 seats  (4,60%)

PASOK (Socialists, pro austerity) 13,18%, 41 seats (43,92%)

Independents Greeks (Populist Right, anti austerity) 10,60%, 33 seats (this party is a split of Nea Dimokratia and it was formed two months ago)

KKE-Communist party 8,48%, 26 seats (7,54%)

Golden Dawn (nazi gang) 6,97%  21 seats (0,29%)

Democratic Left (moderate left, right wing split of SYRIZA) 6,11%, 19 seats (first time in elections)

Green Ecologists 2,93%, no seats (2,53%)

LAOS (populist extreme right)  2,90% (5,63%)

Democratic Alliance (ultra-neoliberal split of Nea Dimokratia) 2,55% (first time in elections)

Creation again (ultra-neoliberal) 2,15%  (first time in elections)

Action-Liberal alliance (ultra-neoliberal) 1,80% (first time in elections)

ANTARSYA (extraparlamentarian left) 1,19% (0,36%)

In brief:

  1. This is a political earthquake. It is an unprecedented collapse of the bi-party political system that dominated the country since the fall of the dictatorship in 1974. PASOK and Nea Dimokratia have no majority neither in votes, nor in Parliament.
  2. The voters have rejected in a very clear way the political forces that implemented austerity programs: PASOK, Nea Dimokratia, LAOS. People voted against IMF and EU policies.
  3. This is an unprecedented triumph of the Left in general and SYRIZA in particular. The total of the Left is 32,56%. This is a historic record, even better than the 25% of 1958.
  4. SYRIZA is the second country of the country. It took almost 4 times more than in 2009. It is No 1 party in the area of Athens with more than 20%. It is also number 1 in the ages between 18 and 35, No1 in unemployed and public sector employees, No1 in all the popular neighborhoods. This is a very clear class vote. People approved the 3 main positions of SYRIZA: a) rejection of the austerity programs, b) united front of the whole Left, c) formation right now of a leftist government that will end austerity.
  5. It is a real shame for our people that the Nazis are entering the parliament. The continuous anti-immigrants campaign of the Government has strengthened them. They have also taken advantage of the anti-political tendencies of Greek society. Now the Nazis will have hundreds of thousands of state money to fund their murderous gangs.
  6. It seems very difficult to form a new government right now. The only way to do so is to convince Democratic Left to enter a Nea Dimokratia-PASOK government. But it seems more realistic that new elections will be held on early June.

In conclusion, in Greece, class struggle is entering in a new more intense period. Will it be a new “Weimar Republic” or “the first Latin America-style leftist government in Europe”?

Yannis Almpanis, 7/5/12

Περισσότερα