Το Καμερούν στον τελικό του Μουντιάλ

Από το Δελτίο Θυέλλης, περιοδική έκδοση του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα

«Το ποδοσφαιρικό αντίστοιχο είναι να παίζει το Καμερούν με τη Γερμανία τελικό Μουντιάλ». Η ατάκα ανήκει στον Κώστα, στέλεχος του ΣΥΝ από την Κρήτη και φανατικό ποδοσφαιρόφιλο (σταθερό φίλο του Άρη Θεσσαλονίκης). Νομίζω ότι αποδίδει πλήρως τόσο τον αναπάντεχο χαρακτήρα του εκλογικού επιτεύγματος του ΣΥΡΙΖΑ όσο και τις τεράστιες δυσκολίες της τελικής φάσης του. Επιπλέον, ίσως να μπορεί να βοηθήσει στην εξήγηση της αμφιθυμίας των αριστερών απέναντι στο αποτέλεσμα της κάλπης: Από τη μια μεριά, η στενοχώρια για την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ και η αγωνία για την πολιτική της τρίτης μνημονιακής κυβέρνησης, η οποία επιχειρεί εκ νέου τη σύζευξη της αντιδραστικότητας με την ανικανότητα. Από την άλλη, κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει ότι η αλματώδης αύξηση των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα αποτελεί μοναδικό φαινόμενο στη σύγχρονη πολιτική Ιστορία. Επομένως, μάλλον είναι δικαιολογημένο αυτό το παράξενο συναίσθημα της χαρμολύπης.

Δεν συμμερίζομαι καθόλου την άποψη κάποιων συντρόφων η οποία συνοψίζεται στο «ευτυχώς που χάσαμε». Όχι, δεν ωφελείται ούτε η κοινωνία αλλά ούτε και η Αριστερά από την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ. Ο σχηματισμός της τρίτης μνημονιακής κυβέρνησης θα σημάνει περαιτέρω δεινά για τους εργαζόμενους και τους ανέργους, συνέχιση της φορολογικής αφαίμαξης των φτωχών, παγίωση της διάλυσης των κοινωνικών υπηρεσιών. Μα πάνω απ’ όλα, η συνέχιση της μνημονιακής πολιτικής θα σημάνει την ένταση του σημερινού κατήφορου μέχρι της τελικής κατάρρευσης, αλά Αργεντινή. Όσοι και όσες ζουν την οικονομική κρίση ως καταστροφή του προσωπικού κόσμου τους, όσοι και όσες δυσκολεύονται να βρουν τα στοιχειώδη για τη διαβίωσή τους, όσοι και όσες έχουν συντριβεί κάτω από την μπότα του Μνημονίου, δεν αισθάνονται καμία ανακούφιση από την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ. Κακά τα ψέματα. Ένας ολόκληρος κόσμος που βυθίζεται στην απελπισία δύο χρόνια τώρα, είδε στον ΣΥΡΙΖΑ μια αχτίδα φωτός μέσα στο πυκνό σκοτάδι. Όσες και να είναι οι αδυναμίες του, με τον ΣΥΡΙΖΑ θα υπήρχε μια (έστω και μικρή) πιθανότητα να ανοίξει ο δρόμος για την επιβίωση της κοινωνίας. Με τους μνημονιακούς στην κυβέρνηση πολύ απλά αυτή η πιθανότητα δεν υπάρχει. Δεδομένου λοιπόν ότι η ειδοποιός διαφορά της Αριστεράς με τις άλλες πολιτικές δυνάμεις είναι ότι ακριβώς θεωρεί τις πολιτικές επιτυχίες της όχι αυτοσκοπό, αλλά μέσο για τη βελτίωση των ζωών «των από κάτω», δεν μπορεί καν να τίθεται στον ενδοαριστερό διάλογο το ότι η δυστυχία των πολλών μπορεί να είναι τρόπον τινά «πολιτικά ωφέλιμη». Η Αριστερά παλεύει για τις πραγματικές ζωές των πραγματικών ανθρώπων και γι’ αυτό ακριβώς ήταν απαραίτητο να κερδίσει στις εκλογές.

Ωστόσο, το ότι χάθηκε μια σημαντική μάχη, δεν σημαίνει ότι χάθηκε ο πόλεμος. Ο πόλεμος θα είχε χαθεί αν η Αριστερά έβγαινε συντετριμμένη από την εκλογική μάχη. Κάθε άλλο. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μόνο η αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά συνολικά ο κόσμος της Αριστεράς βγαίνει με αυξημένη αυτοπεποίθηση από την εκλογική μάχη. Ο ορίζοντας τόσο του αντικειμενικά εφικτού, όσο και των υποκειμενικών δυνατοτήτων της Αριστεράς έχει πάει πολύ πιο μακριά από όπου βρισκόταν πριν τις 6 Μάη. Επιπλέον, όσο είναι άτοπο να ισχυριστεί κανείς ότι το ένα εκατομμύριο εξακόσιες πενήντα πέντε χιλιάδες ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ ασπάζεται το σύνολο των αντιλήψεων και των αξιών της Αριστεράς, άλλο τόσο είναι εθελοτυφλία το να μην αντιλαμβανόμαστε ότι ο νέος γύρος των κοινωνικών αγώνων θα βρει την
Αριστερά με μια πολύ διευρυμένη κοινωνική βάση. Αυτό το νέο δυναμικό που προσέγγισε συνειδητά πια την Αριστερά, μπορεί να αποτελέσει τον κορμό ενός μαζικού και νικηφόρου λαϊκού κινήματος.

Έχω την αίσθηση ότι για να προχωρήσει αυτό το ανανεωμένο λαϊκό κίνημα στο οποίο μόλις αναφέρθηκα, για να μπορέσουμε εντέλει να βγούμε από το Μνημόνιο και να εξασφαλιστεί η επιβίωση της κοινωνίας, απαιτείται η εκπλήρωση τεσσάρων προϋποθέσεων. Θεωρώντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μόνο μία από τις οργανωτικές μορφές που παίρνει η λαϊκή αντίσταση, μόνο δύο από τις προϋποθέσεις αφορούν άμεσα το ΣΥΡΙΖΑ. Έχουμε και λέμε λοιπόν :

Πρώτον, θα πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να επιμείνει αταλάντευτα τόσο στη σκληρή αντιμνημονιακή γραμμή όσο και στο χαρακτήρα του ως κόμμα των φτωχών. Η πρωτοφανής προεκλογική τρομοκρατία εγχώριων και ξένων κέντρων εξουσίας, καθώς και οι καθεστωτικές επιθέσεις φιλίας στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης (που πιθανόν να είναι και πιο επικίνδυνες) μπορεί να δημιουργήσουν τον πειρασμό για ένα ορισμένο στρογγύλεμα των θέσεων του επί το…μνημονιακότερον. Στην πραγματικότητα, η διολίσθηση του ΣΥΡΙΖΑ σε δεξιότερες θέσεις δεν θα σημάνει μόνο την αποδυνάμωση της λαϊκής αντίστασης, αλλά την απίσχναση του ίδιου του κόμματος. Αναμφίβολα η αντίσταση χρειάζεται το ΣΥΡΙΖΑ ως κεντρική πολιτική έκφραση, εντούτοις, ο ΣΥΡΙΖΑ απλά δεν μπορεί να υπάρξει αν πάψει να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες του αγωνιζόμενου λαού. Η στάση του ΣΥΡΙΖΑ ως όλον στο διάστημα μεταξύ 6 Μαϊου-17 Ιουνίου έδειξε ότι μπορεί να αντισταθεί στις πιέσεις. Σε αυτόν ακριβώς το δρόμο πρέπει να συνεχίσει.

Δεύτερον, ο ΣΥΡΙ ΖΑ πρέπει να πάψει να είναι μια ομοσπονδία αριστερών οργανώσεων που λειτουργεί κατά κύριο λόγο επικοινωνιακά, και να προχωρήσει στη γρήγορη μετατροπή του σε ενιαίο πολιτικό φορέα με δημοκρατικές λειτουργίες. Δεν ανήκω σε αυτούς που πιστεύουν ότι η λαϊκή αντίσταση μπορεί να εκφραστεί στις μέρες μας αποκλειστικά από μία και μόνη οργανωτική μορφή, όπως γινόταν στο παρελθόν. Ωστόσο, πιστεύω ότι πλάι στις τοπικές λαϊκές συνελεύσεις και τα δίκτυα αλληλεγγύης, η ύπαρξη τοπικών οργανώσεων του ΣΥΡΙΖΑ που δεν θα κάνουν απλά καμπάνιες, αλλά θα συμμετέχουν αποφασιστικά στη διαμόρφωση της πολιτικής του, μπορεί να οργανώσει πολύ νέο κόσμο στο κίνημα και να συμβάλει στο συντονισμό του αγωνιζόμενου δυναμικού. Επιπλέον, ένας ενιαίος και δημοκρατικός ΣΥΡΙΖΑ θα δώσει τέλος στη σημερινή «ολιγαρχία των στελεχών», με όλη τη δεξιόστροφη τηλεοπτική αυθαιρεσία που αυτή συνεπάγεται.

Τρίτον, σήμερα όσο ποτέ άλλοτε είναι αναγκαία η διαμόρφωση ενωτικών «από τα κάτω» δομών του λαϊκού κινήματος. Μάλλον με μεγάλη σιγουριά μπορούμε να προβλέψουμε ότι ένας νέος κύκλος αντικοινωνικών κυβερνητικών μέτρων, θα προκαλέσει νέο γύρο σκληρών αντιστάσεων. Αν θέλουμε όμως αυτές οι αντιστάσεις να έχουν διάρκεια στο χρόνο, να συντονιστούν, να βαθύνουν το πολιτικό περιεχόμενο τους, καθώς και να αποτελέσουν μια ισχυρή κοινωνική αντι-εξουσία που σήμερα θα αντιπαλέψει το Μνημόνιο και αύριο θα διασφαλίσει ότι η αριστερή κυβέρνηση θα τηρήσει τις υποσχέσεις της, τότε θα πρέπει να βρούμε τρόπους οργάνωσής τους. Ο κίνδυνος βέβαια που αντιμετωπίζει κάθε προσπάθεια διαμόρφωσης δομών λαϊκής αντίστασης είναι η μετατροπή τους σε μίνι κοινοβούλια της Αριστεράς και της Αναρχίας. Ο κίνδυνος είναι υπαρκτός, αλλά δεν πρέπει να μας αποτρέψει από το να προσπαθήσουμε να τις συγκροτήσουμε κατά τρόπο ανοιχτό κι ενωτικό.

Τέταρτον, η αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγή πρέπει να θεωρείται στόχος εξίσου σημαντικός με αυτόν του Μνημονίου. Η διατήρηση του υψηλού ποσοστού των ναζί και στη δεύτερη εκλογή, καθώς και το ότι αυτό το 7% επιτεύχθηκε παρά το ότι (ή ίσως επειδή ακριβώς) ο Κασσιδιάρης τραμπούκισε oncamera την Κανέλλη και τη Δούρου, δεν πρέπει να αφήνει πλέον καμία αμφιβολία. Μέσα στην ελληνική κοινωνία υπάρχει ένα κομμάτι κόσμου που και ξέρει καλά τι είναι η Χρυσή Αυγή και ασπάζεται σε γενικές γραμμές τις απόψεις της –αν και όχι απαραίτητα τις ιδελολογικές αφετηρίες της. Επίσης, οι σχεδόν καθημερινές επιθέσεις εναντίον μεταναστών, διαψεύδουν πανηγυρικά όσους «προέβλεπαν» ότι η είσοδος στο κοινοβούλιο θα οδηγούσε τους χρυασαυγίτες σε πιο ήπιες τοποθετήσεις. Η Χρυσή Αυγή αποτελεί κίνδυνο για την Αριστερά όχι μόνο γιατί αποτελεί τον παρακρατικό βραχίονα της κρατικής καταστολής, αλλά προωθείται από τον αστικό κόσμο ως εναλλακτική στην Αριστερά για όσους θέλουν να εκφράσουν την αντίθεση τους στο Μνημόνιο. Το να απαντήσουμε πολιτικά στη Χρυσή Αυγή και το να της αφαιρέσουμε οργανωτικά κάθε ζωτικό χώρο πρέπει να γίνει βασική προτεραιότητα για όλο το κίνημα.

Κλείνοντας, θα πρέπει να επαναλάβουμε ότι οι πρωτόγνωρες στιγμές που ζούμε απαιτούν νέες στάσεις από όλους μας. Όταν το… Καμερούν φτάνει ένα βήμα πριν το σχηματισμό κυβέρνησης, τότε ανοίγει πλήρως η βεντάλια της ενδεχομενικότητας. Ζούμε μια από τις λιγοστές ιστορικές στιγμές όπου όλα είναι δυνατά. Ας το κατανοήσουμε, ας πιστέψουμε στις δυνάμεις μας και ας τολμήσουμε το επόμενο άλμα. Μπορούμε!

Γιάννης Αλμπάνης

Περισσότερα

Το καλοκαίρι επέστρεψε, αλλά ο Σουάν είναι άρρωστος

Image

Από το Red Notebook

Το σύνθημα της επιστροφής του καλοκαιριού το έδωσε η Φιλιώ, το βράδυ που βγήκαν τα’ αποτελέσματα:  «Και πού λέτε να πάμε διακοπές;» Έξι λέξεις που επανέφεραν την κανονική ροή των εποχών, κλείνοντας όλον αυτόν τον παράξενο μήνα που είχαμε σταματήσει να νοιώθουμε τη ζέστη, βυθισμένοι στον παγωμένο ωκεανό της πολιτικής έξαψης. Το καλοκαίρι γύρισε μαζί με τις διακοπές, μαζί με τη ζέστη, μαζί με αυτούς που πρέπει να κυβερνάνε, με αυτούς που πάντοτε κυβερνάγανε, και όλον αυτόν το παράξενο μήνα φάνηκε (ή τουλάχιστον έτσι είχαμε πιστέψει…) ότι θα βλέπαμε τη στιγμή που επιτέλους θα έπαυαν να κυβερνάνε, προς δόξα των χαμένων ανά τους αιώνες. Το βράδυ των αποτελεσμάτων, η Φιλιώ φώναξε να έρθουν τα λευκά σπίτια των Κυκλάδων για να μάς συνοδεύσουν με ασφάλεια  στις Πετριές, όπου θυμόμαστε καθαρά ότι ήμαστε τόσο ευτυχείς κι ανέμελοι που μπορούσαμε ακόμα και να χάσουμε τον αναπνευστήρα από τη μάσκα του Μίμη, χωρίς να γίνουμε Βενεζουέλα. Την Κυριακή το βράδυ, το καλοκαίρι επέστρεψε σ’ένα πλοίο από το Κάιρο, γιατί ενώ είχαμε καταφέρει τον Ιούνιο και τον Ιούλιο, με την Ταξιαρχία Ρίμινι δεν μπορέσαμε.

Την επόμενη μέρα, ήταν Δευτέρα κανονικά, κι είχαμε διαφύγει τον κίνδυνο να έρθει κατευθείαν η Τρίτη. Η Δευτέρα όλον αυτόν τον παράξενο μήνα φώναζε ευτυχισμένη ότι είχε βρει άλλον έρωτα και ότι θα την άφηνε για πάντα τη βδομάδα, αλλά την τελευταία στιγμή οι καταθέτες την έπεισαν να μείνει, γιατί τα παιδιά δίνουν εξετάσεις, και θα το έπαιρναν βαριά, αν από την Κυριακή πηγαίναμε κατ’ ευθείαν στην Τρίτη. Η Δευτέρα λοιπόν ήταν εκεί στη θέση της, και μαζί με αυτήν ήταν καλοκαίρι, κι εμείς ζεσταθήκαμε κι ιδρώσαμε για πρώτη φορά εδώ κι ένα μήνα. Όλοι ήταν ανακουφισμένοι κι ιδρωμένοι, γιατί ήταν κανονικά καλοκαίρι και Δευτέρα, κι επειδή «και για σας θα είναι καλύτερα, θα δείτε». Και όπως συμβαίνει εδώ και κάποιο καιρό τις Δευτέρες (είτε είναι καλοκαίρι είτε όχι), όλοι πήγαιναν στο υποθηκοφυλακείο για να πάρουν πιστοποιητικά προικοσυμφώνου και μεταβίβασης, ούτως ώστε να υποθηκευτεί ο οικογενειακός τάφος στα Άνω Τζότζουλα, πράγμα που αποδεδειγμένα ανοίγει διάπλατα τις πόρτες της επαναδιαπραγμάτευσης και των λευκών σπιτιών στις Κυκλάδες.

Τώρα είναι Κυριακή, και όλα είναι κανονικά και στη θέση τους. Έχω κλείσει τα πατζούρια, ο Γεώργιος έχει κερδίσει το δημοψήφισμα, τα παιδιά φωνάζουν στο δρόμο, ποστάρουμε για τη μπάλα, και ο Τάσος λέει να πάμε στο Αγκίστρι γιατί κάνει πολλή ζέστη. Είναι όλα κανονικά και καλοκαίρι, ο παράξενος μήνας μοιάζει να μην συνέβη ποτέ. Όπως κάθε κανονικό καλοκαίρι, ο Σουάν είναι σε μια δεξίωση και κουβεντιάζει με τον πρίγκιπα ντε Γκερμάντ. Τα πατζούρια είναι κλειστά, η ζέστη μπαίνει από τις γρίλιες, τα παιδιά θα πάνε για παγωτό• έτσι συμβαίνει όλα τα καλοκαίρια. Μόνο που αυτή τη φορά ο Σουάν δεν κυνηγάει πια την Οντέτ, γιατί είναι πολύ άρρωστος κι ετοιμάζεται να πεθάνει. Ο πρίγκιπας τον παίρνει παράμερα και του εκμυστηρεύεται ότι έχει πειστεί για των αθωότητα του Ντρέιφους. Τον ρωτάει με αγωνία  αν όντως υπήρξε όλος αυτός ο παράξενος μήνας. Ο Σουάν μειδιά και του δείχνει στο I phone του το tweet που έστειλαν οι σύντροφοι. Γράφει ότι αργά ή γρήγορα θα έρθει η κυβέρνηση του λαού που θα καταργήσει οριστικά τα καλοκαίρια.

Γιάννης Αλμπάνης 25/6/12

Περισσότερα

Ιστορική καμπή για την Αίγυπτο

Image

«Ο Μόρσι από τις φυλακές στην προεδρία της Αιγύπτου, και οι άνθρωποι του Μουμπάρακ από το προεδρικό μέγαρο στις φυλακές.» Το σχόλιο ανήκει στον ανταποκριτή του Al Jazeera και νομίζω ότι συνοψίζει την ιστορική καμπή που σηματοδοτεί η εκλογή του Μοχάμεντ Μόρσι στην προεδρία της Αραβικής Δημοκρατίας της Αιγύπτου. Δεν είναι τόσο το ότι ο υποψήφιος της Μουσουλμανικής Αδελφότητας καταφέρνει να εκλεγεί (σε βάρος του τελευταίου πρωθυπουργού του Μουμπάρακ Αχμέντ Σαφίκ) στο ύπατο αξίωμα, όσο το ότι για πρώτη φορά στην Ιστορία της πλέον σημαντικής αραβικής χώρας εκλέγεται πρόεδρος ένας πολίτης, δηλαδή κάποιος που δεν προέρχεται από το στρατό. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο στρατός δεν κυβερνάει απλά την Αίγυπτο μετά το πραξικόπημα των Ελευθέρων Αξιωματικών το 1952. Στην πραγματικότητα ο στρατός είναι αυτός που έχει δημιουργήσει το Αιγυπτιακό κράτος από την εποχή του Μοχάμεντ Άλι. Επομένως, δεν θα ήταν υπερβολή να ισχυριστούμε ότι η ιστορικότητα της στιγμής δεν έχει να κάνει μόνο με της συμβολική επικύρωσης της νίκης που κέρδισε η Επανάσταση της 25ης Γενάρη 2011 ενάντια στο τυραννικό καθεστώς Νουμπάρακ, αλλά με την πιθανή αλλαγή των θεσμικών θεμελίων του Αιγυπτιακού κράτους. Νομίζω ότι είναι χαρακτηριστικό το σχόλιο του Άκραμ Ισμαήλ Μοχάμανεντ, μέλους της Κεντρικής Επιτροπής της Σοσιαλιστικής Λαϊκής Συμμαχίας: «Παρά τις ανησυχίες μας, η επανάσταση νικάει σήμερα το κράτος της μαφίας. Για πρώτη φορά ένας πολιτικός υποψήφιος (μη στρατιωτικός) καταλαμβάνει αυτή τη θέση με τη τη λαϊκή υποστήριξη. Σήμερα ξεφορτωνόμαστε μόνο εν μερει το αυταρχικό κράτος του Μοχάμεντ Άλι (πρόκειται για τον πρώτο κυβερνήτη της Αιγύπτου το 19ο αιώνα). Σήμερα μόλις ξεκινάμε τον αγώνα ενάντια στην οπισθοδρομική οργάνωση της κοινωνίας και παίρνουμε ένα μερίδιο της εξουσίας»

Πρόεδρος υπό στρατιωτική επιτήρηση

Ωστόσο, μπορεί ο Μοχάμεντ Μόρσι να είναι ο πρώτος δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρος της Αιγύπτου, εντούτοις, θα είναι ένα πρόεδρος υπό στρατιωτική ηγεμονία. Σε προηγούμενο άρθρο στην Εποχή είχαμε αναφερθεί αναλυτικά στο πραξικόπημα που επιχείρησε ο Αιγυπτιακός στρατός για να φαλκιδεύσει τη δημοκρατική μετάβαση της εξουσίας σε πολιτική Αρχή. Μέσα σε λίγες μέρες ο στρατός, δια του ανώτατου δικαστηρίου, κατήργησε το δημοκρατικά εκλεγμένο κοινοβούλιο, τροποποίησε το Σύνταγμα μεταφέροντας σημαντικές εξουσίες από τον Πρόεδρο στο SCAF (το de facto κυβερνών Ανώτατο Συμβούλιο Ενόπλων Δυνάμεων), κι εκβίασε την Αδελφότητα να δεχτεί τη συνταγματική τροποποίηση για να μπορέσει να ανακηρυχτεί ο Μόρσι πρόεδρος. Δεν είναι σχήμα λόγου να πούμε ότι το τελικό αποτέλεσμα που ανακοινώθηκε, είναι απόρροια… των διαπραγματεύσεων μεταξύ στρατού και Αδελφότητας. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Μόρσι δεν είναι όντως ο νικητής, αλλά ότι η Ανώτατη Εκλογική Επιτροπή δεν θα τον ανακήρυσσε ποτέ χωρίς το «πράσινο φως των στρατιωτικών». Είναι ενδεικτική άλλωστε η δήλωση του νέου Προέδρου ότι θα διορίσει το νέο Υπουργό Άμυνας κατόπιν διαβουλεύσεων με το SCAF.

Αυτή τη στιγμή λοιπόν φαίνεται ότι οι στρατιωτικοί έχουν λάβει τις διασφαλίσεις που ζήτησαν: πλήρη έλεγχο όλων των στρατιωτικών ζητημάτων από το SCAF, ακαταδίωκτο των στρατιωτικών που ενέχονται σε εγκλήματα κατά διαδηλωτών, μη λογοδοσία για τις τεράστιες επιχειρηματικές δραστηριότητες του στρατού. Πέραν του Υπουργού Άμυνας, είναι πιθανό οι στρατιωτικοί να έχουν λόγο και για τα πρόσωπα των Υπουργών Εσωτερικών και Δικαιοσύνης. Παράλληλα, η Μουσουλμανική Αδελφότητα έχει δώσει τις διαβεβαιώσεις που ήταν αναγκαίες και στις ΗΠΑ, οι οποίες παραδοσιακά αποτελούν εξαιρετικά σημαντικό παράγοντα στα πολιτικά πράγματα της Αιγύπτου. Ο σεβασμός της συνθήκης του Καμπ Ντέιβιντ με το Ισραήλ θα πρέπει να θεωρείται δεδομένος, ενώ η όποια βοήθεια προς τη Γάζα σε καμιά περίπτωση δεν θα θέσει σε κίνδυνο την «ασφάλεια» του σιωνιστικού κράτος.

Διελκυστίνδα για τον έλεγχο της εξουσία

Απέναντι στη στρατιωτική επιτήρηση, είναι πολύ πιθανό η Μουσουλμανική Αδελφότητα να επιχειρήσει τη σύμπραξη με προοδευτικές-κοσμικές δυνάμεις. Το διάστημα που μεσολάβησε μεταξύ των δύο γύρων των προεδρικών εκλογών, οι εκπρόσωποι της Αδελφότητας επιδόθηκαν σε ρεσιτάλ μετριοπάθειας, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τα θέματα που απασχολούν την κοσμική, χριστιανική και… τουριστική Αίγυπτο. Ήταν πολύ συχνές οι δηλώσεις περί σεβασμού του κοσμικού χαρακτήρα του κράτους ή περί «Προέδρου όλων των Αιγυπτίων, ανεξαρτήτως θρησκεύματος». Αποκορύφωμα αυτή της τακτικής έλεσε η προχτεσινή συμφωνία για τη συγκρότηση ενιαίου μετώπου με ορισμένες ομάδες της κοσμικής επαναστατικής νεολαίας. Δεν θα πρέπει λοιπόν να εκπλαγούμε αν δούμε πολιτικούς από άλλους χώρους να καταλαμβάνουν υπουργικούς θώκους, ή ακόμα και μια προσωπικότητα σαν τον Ελ Μπαραντέι να γίνεται πρωθυπουργός. Ωστόσο, τα ανοίγματα της Αδελφότητας μάλλον δεν ικανοποίησαν τους Κόπτες που απ’ ό,τι φαίνεται από το ποσοστό του Σαφίκ, καταψήφισαν τον Μόρσι. Επιπλέον, οι επαναστάτες νεολαίοι εξακολουθούν να βλέπου στην Αδελφότητα μια εχθρική πολιτική δύναμη που κάνει αδικαιολόγητους συμβιβασμούς με τους στρατιωτικούς.

Αυτό λοιπόν που θα πρέπει να περιμένουμε τον επόμενο διάστημα στη Αίγυπτο (τουλάχιστον μέχρι τις νέες βουλευτικές εκλογές σε έξι μήνες) είναι μια διελκυστίνδα για την εξουσία μεταξύ Μουσουλμανικής Αδελφότητας και SCAF. Από τη μια μεριά, οι στρατιωτικοί θα προσπαθούν να επιβάλουν de facto μια «δημοκρατία» τύπου Πακιστάν, όπου ο στρατός ελέγχει πλήρως τα πολιτικά πράγματα της χώρας. Από την άλλη, η Αδελφότητα θα επιχειρήσει να ακολουθήσει το παράδειγμα Ερντογάν, δηλαδή τη βήμα-βήμα αποδυνάμωση της στρατιωτικής εξουσίας. Το προηγούμενο της Αλγερίας, όπου ένας καταστροφικός εμφύλιος μεταξύ στρατού και ισλαμιστών έφερε τη χώρα πολλά χρόνια πίσω, φαίνεται ότι αποτελεί ισχυρό ανασταλτικό παράγοντα για μια ρήξη μεταξύ των δύο μερών. Όμως, ο όποιος συμβιβασμός μοιάζει εξαιρετικά ασταθής, δεδομένης μάλιστα και της ύπαρξης μιας δυναμικής επαναστατικής νεολαίας που χαίρει της αίγλης από την ανατροπή Μουμπάρακ. Για την ακρίβεια η ταυτόχρονη ικανοποίηση του στρατού και των δεκάδων χιλιάδων λαού που πανηγυρίζουν αυτή τη στιγμή στην Ταχρίρ, μοιάζει με τετραγωνισμό του κύκλου.

Γιάννης Αλμπάνης, 24/6/12

Περισσότερα

Αίγυπτος: Η δημοκρατία στην κόψη του ξυραφιού

Image

Από την Εποχή της Κυριακής

Οι καταιγιστικές πολιτικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών στην Αίγυπτο δείχνουν ότι ο στρατός «παίζει τα ρέστα του» για να διατηρήσει τον έλεγχο της εξουσίας. Τους προηγούμενους μήνες φαινόταν ότι οι στρατιωτικοί, που κυβερνούν την πιο μεγάλη Αραβική χώρα εδώ κι εξήντα χρόνια, είχαν επιλέξει την ελεγχόμενη μετάβαση σε μια ορισμένη δημοκρατία, με πλήρη όμως διασφάλιση των προνομίων τους. Τελικά τόσο τα αποτελέσματα των εκλογικών αναμετρήσεων όσο και η συνεχιζόμενη κοινωνική αναταραχή οδήγησαν το κυβερνών μετά την πτώση Μουμπάρακ SCAF (Ανώτατο Συμβούλιο Ενόπλων Δυνάμεων) στο συμπέρασμα ότι η μετάβαση ακόμα και σε μια κουτσουρεμένη δημοκρατία θα απαιτούσε την παραχώρηση σημαντικού μεριδίου εξουσίας από τους στρατιωτικούς στα εκλεγμένα θεσμικά όργανα. Κατά συνέπεια, άνοιξε ο δρόμος της εκτροπής από τη δημοκρατική μεταβίβαση.

Μπορεί η εκτροπή να μην πήρε την κλασική μορφή των τεθωρακισμένων στους δρόμους, εντούτοις, πρόκειται για πραγματικό πραξικόπημα που φαλκιδεύει τη βούληση του Αιγυπτιακού λαού και υπονομεύει τις κατακτήσεις της Επανάστασης της 25ης Γενάρη. Πιο συγκεκριμένα:

Πρώτον, το ελεγχόμενο από το στρατό Ανώτατο Δικαστήριο ακύρωσε τις βουλευτικές εκλογές του Δεκεμβρίου-Ιανουαρίου επικαλούμενο παραβιάσεις της εκλογικής νομοθεσίας. Στηριζόμενος σε αυτή τη δικαστική απόφαση, ο στρατός κατήργησε το εκλεγμένο κοινοβούλιο και ανέλαβε ο ίδιος τη νομοθετική εξουσία. Υπενθυμίζεται ότι το κοινοβούλιο είναι το πρώτο θεσμικό όργανο στην πολιτική Ιστορία της Αιγύπτου που προέκυψε από σχετικά τίμιες κι ελεύθερες εκλογές. Οι ισλαμιστές της Μουσουλμανικής Αδελφότητας και του σαλαφίτικου Νουρ έλεγχαν πλέον του 70% των εδρών.

Δεύτερον, το SCAF ανακοίνωσε μια τροποποίηση του προσωρινού Συντάγματος της 30ης Μάρτη 2011 σύμφωνα με την οποία: 1. Το SCAF καθίσταται υπεύθυνο για όλα τα ζητήματα που αφορούν τις ένοπλες δυνάμεις. 2. Το SCAF διορίζει τους επιτελάρχες των ενόπλων δυνάμεων, ο δε επικεφαλής του είναι ταυτόχρονα Υπουργός Άμυνας και αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων. 3. Ο εκλεγμένος πρόεδρος μπορεί να κηρύξει πόλεμο ή κατάσταση εκτάκτου ανάγκης μόνο με την έγκριση του SCAF. 4. Σε περίπτωση διάλυσης του κοινοβουλίου (καλή ώρα…) το SCAF θα διορίζει τη Συντακτική Συνέλευση που θα συντάξει το νέο Σύνταγμα. 5.Το SCAF μπορεί να ζητήσει την αναθεώρηση άρθρων του νέου Συντάγματος αν αυτά δεν συνάδουν με τους… στόχους της Επανάστασης (sic).

Τρίτον, αναβλήθηκε η ανακοίνωση του αποτελέσματος του δεύτερου γύρου των προεδρικών εκλογών. Στο δεύτερο γύρο αναμετρήθηκαν ο υποψήφιος της Μουσουλμανικής Αδελφότητας Μοχάμεντ Μόσρσι με τον τελευταίο πρωθυπουργό του Μουμπάρακ (και αγαπημένο του στρατού) Αχμέντ Σαφίκ. Ήδη από το περασμένο Σάββατο η Αδελφότητα είχε ανακοινώσει ότι ο υποψήφιος της επικράτησε με 52%. Η ανακοίνωση της Αδελφότητας στηρίχτηκε στη μετάδοση των αποτελεσμάτων από τους εκλογικούς αντιπροσώπους της –σε όλες τις προηγούμενες αναμετρήσεις ανάλογες ανακοινώσεις αποδείχτηκαν ακριβείς. Το επίσημο αποτέλεσμα θα ανακοινωνόταν κανονικά την περασμένη Πέμπτη. Ωστόσο, η εκλογική επιτροπή δήλωσε ότι θα πρέπει να εξετάσει πρώτα τις ενστάσεις που έχουν υποβάλει οι δύο υποψήφιοι. Παράλληλα, ο στρατός θέλοντας να πιέσει την Αδελφότητα «διέρρευσε» ότι στην καταμέτρηση προηγείται ο Σαφίκ.

Η Μουσουλμανική Αδελφότητα αντέδρασε έντονα στην απειλή του στρατού να υφαρπάξει την εκλογική νίκη της. Από τη μια μεριά οργάνωσε μαζικές διαμαρτυρίες στην Ταχρίρ στις οποίες συμμετείχαν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι. Από την άλλη, ήρθε σε συμφωνία με κάποιες από τις οργανώσεις της επαναστατικής νεολαίας για τη συγκρότηση ενιαίου μετώπου, στη βάση της δημοκρατίας, της ανεξιθρησκίας καθώς και της αντιπροσωπευτικότητας όλων των πολιτικών δυνάμεων της χώρας.

Ενώ λοιπόν όλα έδειχναν ότι κατευθυνόμαστε σε αναμέτρηση κλίμακας μεταξύ του στρατού και της Αδελφότητας, από χτες το βράδυ (το άρθρο γράφεται Σάββατο πρωί) κυκλοφορεί η είδηση ότι τα δύο μέρη βρίσκονται σε έντονες διαπραγματεύσεις για να καταλήξουν στο… αποτέλεσμα των εκλογών. Στην πραγματικότητα, το SCAF ζητάει από την Αδελφότητα την αναγνώριση της τροποποίησης του Συντάγματος καθώς και την απόσυρση των διαδηλωτών από την Ταχρίρ, ούτως ώστε να καταστεί δυνατή η ανακοίνωση του Μόρσι ως νικητή των προεδρικών εκλογών. Στον αντίποδα, η Αδελφότητα διεκδικεί την αναίρεση της τροποποίησης και τη διατήρηση στις θέσεις τους των 2/3 των βουλευτών –δηλαδή να ανοίξει η διαδικασία της άμεσης επανεκλογής μόνο για το 1/3 των βουλευτών που κατέβηκαν ως μεμονωμένοι υποψήφιοι. Τις επόμενες ώρες, και αναλόγως του ποιος θα ανακοινωθεί τελικά ως νικητής, θα φανεί αν οι διαπραγματεύσεις κατέληξαν σε συμφωνία. Ωστόσο, η προοπτική της δημοκρατία ούτως ή άλλως βγαίνει σοβαρά τραυματισμένη από την όλη διαδικασία. Και όσο το δημοκρατικό-επαναστατικό στρατόπεδο παραμένει κατακερματισμένο, χωρίς να συγκροτεί τον τρίτο πόλο της Αιγυπτιακή πολιτικής ζωής, η δημοκρατική προοπτική θα παραμένει στην κόψη του ξυραφιού.

Γιάνης Αλμπάνης

Περισσότερα

Ελπίδα ή Φόβος;

Η προεκλογική περίοδος που λήγει απόψε το βράδυ διαψεύδει με τρόπο πανηγυρικό όσους και όσες πιστεύουν ότι η πολιτική έχει να κάνει μόνο με την ορθολογική εκτίμηση κομματικών προγραμμάτων και προσωπικών συμφερόντων. Το μεγάλο δίλημμα αυτών των εκλογών δεν ήταν ούτε το «ευρώ ή δραχμή», ούτε το «ΣΥΡΙΖΑ ή Μνημόνιο». Στην πραγματικότητα, η ελληνική κοινωνία βρέθηκε (και κατά πάσα πιθανότητα θα συνεχίσει να βρίσκεται) ενώπιον ενός ερωτήματος που αφορά πολύ περισσότερο τα συναισθήματά της, παρά τα πολιτικά επιχειρήματα των κομμάτων: Ελπίδα ή Φόβος; Το μεγάλο δίλημμα των επαναληπτικών εκλογών σχετίζεται κυρίως με αυτό που αισθανόμαστε.

Τις μέρες που ακολούθησαν την 6η Μάη, οι πόλοι του νέου δικομματισμού (μιας και το ΠΑΣΟΚ πνέει πλέον τα λοίσθια) αντιπροσώπευσαν ακριβώς τα αντικρουόμενα συναισθήματα της ελπίδας και του φόβου. Από τη μια μεριά ο ΣΥΡΙΖΑ, που όχι μόνο κατάφερε να απεκδυθεί την ταυτότητα του κόμματος διαμαρτυρίας, αλλά διαμόρφωσε ένα κοινωνικό ρεύμα θετικής ψήφου. Μετά τις 6 Μάη, η στήριξη στο ΣΥΡΙΖΑ δεν απέρρεε τόσο από την οργή ενάντια στο Μνημόνιο, όσο από την προσδοκία ότι με το ΣΥΡΙΖΑ τα πράγματα μπορούν ν” αλλάξουν, ότι μπορεί να χαραχτεί μια νέα πορεία για τη χώρα. Είναι ίσως η πρώτη φορά μετά από δεκαετίες που ένα ελληνικό πολιτικό κόμμα δεν υπερψηφίζεται κατά κύριο λόγο γιατί αποτελεί το «λιγότερο κακό», αλλά γιατί εκπροσωπεί την προσδοκία του «καλού» όπως την αντιλαμβάνεται μεγάλη μερίδα της κοινωνίας.

Στον άλλο πόλο του νέου δικομματισμού, η Νέα Δημοκρατία έπαιξε (και θα συνεχίσει να παίζει) το χαρτί του φόβου. Φόβος για το «άγνωστο» που εκπροσωπεί ο ΣΥΡΙΖΑ, φόβος για μια ενδεχόμενη αποπομπή μας από την ευρωζώνη, φόβος για την πιθανή απώλεια των καταθέσεων. Με δυο λόγια, η Νέα Δημοκρατία στήριξε την εκστρατεία της στην εν πολλοίς αταβιστική τάση των ανθρώπων να στέκονται επιφυλακτικά σε οποιαδήποτε ριζική αλλαγή των συνηθειών τους. Και αυτό στο οποίο έχουν συνηθίσει οι πολίτες της Ελλάδας, είναι να κυβερνάνε ή Δεξιά ή το ΠΑΣΟΚ, και η Αριστερά να μένει στη γωνία, διαμαρτυρόμενη και ακίνδυνη.

Φόβος ή ελπίδα λοιπόν; Το παράδοξο βέβαια είναι ότι το μεγάλο δίλημμα των εκλογών αφορά μόνο στον ένα πόλο του νέου δικομματισμού. Τη ΝΔ την ξέρουν όλοι και όλες, δεν την φοβούνται -για ελπίδα βέβαια ούτε λόγος να γίνεται… Αντιθέτως, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το ζήτημα όλων. Ο διαρκώς αυξανόμενος κόσμος που τον στηρίζει, βλέπει σε αυτόν την ελπίδα για κάτι ριζικά διαφορετικό, ενώ η ΝΔ, τα ΜΜΕ, η εργοδοσία και τα ευρωπαϊκά κέντα προσπαθούν να τον ταυτίσουν με τον φόβο μιας ανεπανόρθωτης καταστροφής. Τι θα βαρύνει τελικά πιο πολύ;

Τούτη την ώρα απάντηση δεν μπορεί να δοθεί. Το μόνο που μπορεί να λεχθεί με σιγουριά είναι ότι τίποτα δεν μπορεί να θεωρηθεί αδύνατο πλέον. Ή όπως μου είπε ο συγκινημένος Μπέαρ, στο τέλος της συγκέντρωσης χτες βράδυ: “ποιος θα το πίστευε;”. Χτες στην Ομόνοια υπήρχε πολύς κόσμος και ακόμα περισσότερη ελπίδα, και τον Μπέαρ τον συγκινούν αυτά.

Γιάννης Αλμπάνης, 15/6/12

Περισσότερα

Έχω πέσει από τα σύννεφα!

Έχω πέσει από τα σύννεφα! Μα να πλακώσει στα μπουκέτα τις βουλευτίνες; Ποιος θα το περίμενε αυτό από τον Ηλία μας; Αυτός φαινόταν πολύ καθώς πρέπει παιδί. Καλοβαλμένο, κουρεμένο, ξυρισμένο, με το σακάκι και τη γραβάτα του -όχι σαν τους άλλους τους λέτσους με τους ιδρωμένους σβέρκους… Ήταν και υπέρ του ευρώ.

 Έχω πέσει από τα σύννεφα! Ο Ηλίας μας δεν ήταν που συνόδευε τις γιαγιάδες στον Άγιο Παντελεήμονα για να πάρουν τις συντάξεις τους, να μην τις κλέψουν οι Αφγανοί; Και όχι μόνο εκεί, αλλά όποτε το χρειαζόσουν, παράταγε τις δουλειές του κι έτρεχε αμέσως αυτό το παιδί. Τόσες φορές τον έχω έχω δει στην τηλεόραση να βοηθάει ανιδιοτελώς τον κοσμάκη. Όπου δεν υπήρχε κανείς άλλος, ο Ηλίας μας ήταν εκεί για να προστρέξει τον πάσχοντα συνάνθρωπο.

 Έχω πέσει από τα σύννεφα! Εγώ πίστευα ότι ο Ηλίας μας ήταν άνθρωπος του διαλόγου και της δημοκρατίας. Μορφωμένος κι ευφραδής, μια χαρά στεκόταν στα πάνελ. Πάντοτε ήταν ήταν πολύ ήρεμος και ευγενικός, και οι άλλοι από τ” άλλα κόμματα (ακόμα και οι αριστεροί που δεν τον συμπαθούν) συζητάγανε μαζί του πολύ ήρεμα κι ευγενικά. Την καλύτερη εντύπωση είχε κάνει σ” όλο τον κόσμο.

 Έχω πέσει από τα σύννεφα! Ο Ηλίας μας δεν λέει παράλογα πράγματα. Αυτά που λέμε όλοι μας λέει. Και όχι μόνο εμείς που είμαστε απλοί άνθρωποι, αλλά και οι ειδικοί που βγαίνουν στα πάνελ. Να φύγουν οι ξένοι, να έχουμε νόμο και τάξη, να μπει επιτέλους μια σειρά, γιατί μετά το ’74 το παραγάμησαν με τη δημοκρατία και μάς κάνανε μπουρδέλο. Μέχρι και τις ποδιές στα σχολεία καταργήσανε. Αυτά δεν λέμε όλοι;

 Έχω πέσει από τα σύννεφα! Ούτε που θα μού πέρναγε απ” το μυαλό ότι ο Ηλίας μας θα μπορούσε να βαρέσει κόσμο. Αφού το κόμμα του είναι απόλυτα νόμιμο, τύπος κι υπογραμμός με απόφαση Πρωτοδικείου. Και την άλλη φορά που βγήκε στο Θέμο ο κολλητός του ο Εγέρθητος, πολύ νορμάλ μού φάνηκε. Γυναίκα, παιδί, δουλειά…. Άσε που παίζει και heavy metal -αν κι εγώ προτιμώ τους Scorpions. Άλλωστε, η τηλεόραση ποτέ δεν έχε κατηγορήσει τον Ηλία μας ότι είναι βίαιος. Ούτε τον έχει ρωτήσει αν καταδικάζει τη βία. Γιατί με τη βία είναι οι άλλοι, του ΣΥΡΙΖΑ, που φοράνε τις κουκούλες και καίνε τα μαγαζιά.

 Έχω πέσει από τα σύννεφα! Αφού ο Ηλίας μας είναι με τη μεριά του Νόμου. Τις προάλλες μάλιστα που πήγα να διαμαρτυρηθώ στο Τμήμα γιατί απέναντι μένουν μένουν δεκαπέντε Πακιστανοί σε ένα διαμέρισμα και κάνουν θόρυβο, οι αστυνομικοί το τηλέφωνο του Ηλία μας μού έδωσαν για να έρθει να καθαρίσει. Κι όταν ρώτησα τον αστυφύλακα αν είναι νόμιμο, μού απάντησε να μην ανησυχώ καθόλου γιατί τα παιδιά είναι πολύ καλοί φίλοι των αστυνομικών.

 Έχω πέσει από τα σύννεφα! Ένα παιδί σαν τον Ηλία δεν θα ήθελες να παντρευτεί η αδερφή σου; Σωστός στις απόψεις του,προσεγμένος στο ντύσιμο, πάντα πρόθυμος να βοηθήσει το συνάνθρωπο, έχει ξεμπερδέψει και με το στρατιωτικό. Τώρα μάλιστα που μπήκε το κόμμα στη Βουλή, μια χαρά θα τακτοποιηθεί κι επαγγελματικά. Πανάθεμα τον! Τι του “ρθε και πήγε και πλάκωσε τις βουλευτίνες στα μπουκέτα;

 Βέβαια φταίνε κι αυτές οι γλωσσοκοπάνες που τον πήγανε γαμιώντας κι έχασε την ψυχραιμία του. Άνθρωπος είναι κι ο Ηλίας μας…

 Έχω πέσει από τα σύννεφα, σας λέω!

Γιάννης Αλμπάνης, 7/6/12

Περισσότερα

Η χώρα όπου δεν υπάρχουν φάρμακα

Μα είναι δυνατόν να συμβαίνουν αυτά στην Ελλάδα;” Καταλαβαίνω ότι μπορεί να ακουστεί γελοίο, αρχοντοχωριάτικο, και ξιπασμένο , αλλά διαβάζοντας το ρεπορτάζ του Βήματος για τους καρκινοπαθείς που δεν βρίσκουν φάρμακα, αυτό πρωτοσκέφτηκα. Έκανα δηλαδή την εντελώς βλακώδη σκέψη ότι τέτοιες ιστορίες αντιστοιχούν σε χώρες της Υποσαχάριας Αφρικής όπου επιχειρούν οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα -”δώστε μια συνδρομή για να έχουν τα παιδάκια σιρόπι για τη φυματίωση”. Μετά που το ξανασκέφτηκα, θυμήθηκα ότι μια ανάλογη παπάρα είχε πει ο Μάικλ Μουρ σ” εκείνο το ντοκιμαντέρ για τον Μπους. Για τον Μουρ, η εικόνα των κατοίκων της Νέας Ορλεάνης που περίμεναν εις μάτην τα ελικόπτερα της διάσωσης καθισμένοι στις στέγες των πλημμυρισμένων σπιτιών τους, αντιστοιχούσε σε μια χώρα όπως το Μπαγκλαντές, όχι στην κραταιά Αμερική. Κάπως έτσι κι εγώ, ως γνήσιο βλαμμένο τέκνο της (φευ!) “Ισχυρής Ελλάδας”, έκανα την αντανακλαστική σκέψη ότι μια ιστορία για ανθρώπους οι οποίοι δεν μπορούν να βρουν τα φάρμακα που τους κρατάνε στη ζωή, είναι μια ιστορία της Νιγηρίας και όχι η ιστορία μια χώρας του σκληρού πυρήνα της ευρωζώνης. Τελικά η κρατική προπαγάνδα μας επηρεάζει κατά τρόπο πολύ πιο βαθύ απ” όσο θέλουμε να παραδεχτούμε…

 Στην πραγματικότητα, η αθλιότητα που ζουν οι καρκινοπαθείς, αυτή η απέραντη ντροπή που στιγματίζει την ελληνική κοινωνία του 21ου αιώνα, αποτελεί την πλέον αδιάψευστη απόδειξη ότι η Νιγηρία (την οποία τόσο συμπονάει η κυρία Λαγκάρντ) δεν είναι κάπου εκεί μακριά, αλλά εδώ στη δικιά μας χώρα, μέσα στην ευρωζώνη. Γιατί αν για τους γονείς μας Ευρώπη σήμανε ευημερία, κοινωνικό κράτος και δημοκρατία, και αντιστοίχως η Νιγηρία έφερνε στο νου την εξαθλίωση, τη διαφθορά και τον αυταρχισμό, τότε οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι για τη δικιά μας γενιά τα πράγματα έχουν αλλάξει άρδην. Η εξαθλίωση, η διαφθορά και ο αυταρχισμός είναι εδώ, και η ευημερία, το κοινωνικό κράτος και η δημοκρατία κάπου αλλού, πού ακριβώς όμως δεν ξέρουμε. Μια χώρα όπου δεν υπάρχουν φάρμακα για τους καρκινοπαθείς δεν ανήκει στην Ευρώπη, τουλάχιστον σε αυτήν την ωραία φανταστική Ευρώπη των γονιών μας. Η Ελλάδα του 2012 ανήκει στην άλλη Ευρώπη, την ήπειρο της ΕΕ και του ΔΝΤ, την ήπειρο που συμπεριλαμβάνει τη Νιγηρία της Shell και τη Χιλή του Πινοσέτ, αυτήν την απέραντη ερημωμένη ήπειρο των αγορών. Το άλλοτε “εκεί” είναι τώρα “εδώ”, το μέχρι χτες “έξω” είναι πλέον “μέσα”.

Και όπως είναι εύλογο, σε μια χώρα που δεν υπάρχουν φάρμακα, περισσεύουν το ψέμα και ο κυνισμός της εξουσίας. Για την ακρίβεια (εδώ πρέπει να θυμηθούμε τον Γκι Ντεμπόρ) το ψέμα “των από πάνω” χάνει την παραδοσιακά ανταγωνιστική σχέση του με την αλήθεια και αυτονομείται. Ομοίως το όποιο “επιχείρημα” των κυβερνώντων χάνει και την τελευταία, προσχηματική έστω, σχέση του με τον ορθολογισμό. Ο Λοβέρδος δικαιούται πλέον περίοπτη θέση στη σύγχρονη πολιτική Ιστορία, όχι μόνο γιατί εφάρμοσε σε καιρούς τυπικής δημοκρατίας τη φασιστική πρακτική της διαπόμπευσης ασθενών, αλλά γιατί αποτελεί τον εισηγητή της έννοιας της προκαταβολικής πολιτικής ευθύνης. Υπεύθυνοι για το δράμα των καρκινοπαθών δεν είναι οι μνημονιακοί που κυβέρνησαν και κυβερνούν, αλλά οι αριστεροί που ίσως να κυβερνήσουν κάποια στιγμή στο μέλλον. Πρόκειται δηλαδή για τη μοναδική περίπτωση όπου η Θεία Πρόνοια τιμωρεί το αμάρτημα πριν καν αυτό λάβει χώρα, επειδή και μόνο ο υποψήφιος αμαρτωλός το είχε κατά νου.

Τα κακαρίσματα του Υπουργού της Αρρώστιας θα μπορούσαν να προκαλέσουν γέλιο σε έναν τρίτο, σε κάποιον παρατηρητή των τεκταινόμενων. Εμείς όμως που ζούμε στη χώρα όπου δεν υπάρχουν φάρμακα, και όπου άνθρωποι δίπλα μας δίνουν τη μάχη για τη ζωή αβοήθητοι (πλην θαρραλέοι), δεν έχουμε την παραμικρή διάθεση για γέλια. Μόνο να οργιζόμαστε μπορούμε.

Γιάννης Αλμπάνης, 5/6/12

Περισσότερα

Η ώρα της αυτοδυναμίας για τον ΣΥΡΙΖΑ

«Πρώτη πράξη της κυβέρνησης της Αριστεράς, αμέσως μόλις συγκροτηθεί η νέα Βουλή, θα είναι η ακύρωση του Μνημονίου και των εφαρμοστικών νόμων του.»

Με αυτή τη σαφή φράση στην αρχή κιόλας της παρουσίασης του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέξης Τσίπρας δεν έδωσε μόνο τέλος στην αμφιταλάντευση του κόμματός του, αλλά σκιαγράφησε το πλαίσιο στο οποίο θα εκτυλιχτεί η πολιτική συγκυρία μετά τις 17 Ιουνίου, αν προκύψει βέβαια κυβέρνηση της Αριστεράς. Πιθανόν, ο κατηγορηματικός τρόπος με τον οποίο έθεσε ο Τσίπρας το ζήτημα της κατάργησης του Μνημονίου, να αποτελέσει το σημείο καμπής, που θα κρίνει την έκβαση των εκλογών. Ωστόσο, η στοιχειώδης πολιτική σωφροσύνη επιτάσσει να μην κάνει κανείς προβλέψεις (τα αντίθετο μάλλον…) παραμονές εκλογών.

Η αμφιταλάντευση του ΣΥΡΙΖΑ

Ακόμα και οι πιο φανατικοί οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ δύσκολα θα μπορούσαν να αρνηθούν ότι το κόμμα τους εμφάνισε μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου συμπτώματα διγλωσσίας και αμηχανίας. Το αναπάντεχα θετικό αποτέλεσμα της 6ης Μαΐου έφερε τα στελέχη της Αριστεράς αντιμέτωπα με τον… κίνδυνο να εφαρμοστούν όσα για χρόνια επαγγέλλονταν. Για πρώτη φορά από το 1944, η Αριστερά καλείται να αναμετρηθεί με την εφαρμογή του πολιτικού προγράμματός της –το ’89 ο ενιαίος ΣΥΝ στην πραγματικότητα εφάρμοσε το πρόγραμμα της ΝΔ. Απέναντι λοιπόν σε αυτό που ο Μπαντιού θα ονόμαζε αδύνατο που γίνεται δυνατό (ένα πραγματικό Συμβάν), άλλα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αντέδρασαν επιμένοντας στις προεκλογικές εξαγγελίες του κόμματος (οι οποίες σε μεγάλο βαθμό αντιστοιχούν στα αιτήματα του λαϊκού κινήματος) και άλλα επιχείρησαν να τις τροποποιήσουν επί το μετριοπαθέστερο. Τοποθετήσεις όπως «η πολιτική καταγγελία του Μνημονίου» όχι μόνο διαφοροποιούνται σαφώς από τις συμφωνημένες θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ακούγονται συμβατές με το σχέδιο της επαναδιαπραγμάτευσης, που προτάσσουν σήμερα οι μέχρι πρότινος διαπρύσιοι θιασώτες της κατά γράμμα εφαρμογής του Μνημονίου. Αυτή η τάση τροποποίησης των θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ δεν απορρέει μόνο από ιδεολογικές τοποθετήσεις ή από μια ορισμένη τεχνοκρατική οικονομολογική θεώρηση. Σχετίζεται, ας μην το ξεχνάμε, και με τις τεράστιες δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει όποια κυβέρνηση επιχειρήσει να καταργήσει το Μνημόνιο: σκληρή αντίθεση των Ευρωπαίων, υπονόμευση από το εγχώριο τραπεζομιντιακό σύμπλεγμα, πλήρης διάλυση του φοροεισπρακτικού μηχανισμού. Ασχέτως πάντως με τα «πώς» και «γιατί», δημιουργήθηκε μια εικόνα σύγχυσης και υπαναχώρησης του ΣΥΡΙΖΑ.

Απέναντι στην πολυγλωσσία, η οποία μάλιστα άρχιζε να στοιχίζει και δημοσκοπικά, όλες οι τάσεις και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ συνέκλιναν στο ότι πρέπει να συμφωνηθεί ένα κοινό πλαίσιο, δεσμευτικό για όλους. Επιπλέον, ένα πλειοψηφικό ρεύμα μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ προέτασσε την πρωτοκαθεδρία της οικονομίας της πολιτικής σε βάρος μιας τεχνοκρατικά θεωρημένης πολιτικής οικονομίας. Αυτό ακριβώς το ρεύμα (που φαίνεται ότι διαπέρασε τον μέχρι τώρα γνωστό εσωκομματικό χάρτη) επέμεινε στην αναγκαιότητα να γίνει σαφής αναφορά στην κατάργηση του Μνημονίου και να δεσμευτεί ο ΣΥΡΙΖΑ για την ικανοποίηση των βασικών αιτημάτων του λαϊκού κινήματος. Νομίζω ότι είναι χαρακτηριστική η τοποθέτηση σε μια εκδήλωση του ηγετικού στελέχους του ΣΥΝ Αντρέα Καρίτζη: «Το βασικό είναι να στείλουμε καθαρό μήνυμα στα λαϊκά στρώματα ότι στεκόμαστε στο πλάι τους, ούτως ώστε να διαμορφωθεί μια πλατιά κοινωνική συμμαχία που θα δώσει στον ΣΥΡΙΖΑ τη νίκη στις εκλογές και θα αποτελέσει μετεκλογικά το βασικό στήριγμα της νέας αριστερής κυβέρνησης.»

Δεν έχω πληροφόρηση για το πώς τοποθετήθηκε ο ίδιος ο Τσίπρας πάνω στο ζήτημα. Ξέρω όμως ότι ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ επιμένει εδώ και καιρό σε δύο βασικούς άξονες. Πρώτον, η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και η ανάδειξη κυβέρνησης της Αριστεράς, δεν είναι προεκλογικά πυροτεχνήματα, αλλά ρεαλιστικό πολιτικό σχέδιο. Επομένως, το κόμμα δίνει τη μάχη για να νικήσει και δε ψάχνει προφάσεις για να χάσει αξιοπρεπώς. Δεύτερον, για να κερδηθούν οι εκλογές πρέπει να τεθεί το δημοψηφισματικό δίλημμα «ΣΥΡΙΖΑ ή Μνημόνιο». Για να τεθεί λοιπόν το δίλημμα, θα πρέπει να χωρίζει τεράστια απόσταση τις απόψεις του ΣΥΡΙΖΑ από αυτές των μνημονιακών κομμάτων. Τελικά την 1η Ιούνη ο Τσίπρας έθεσε το δίλημμα «ΣΥΡΙΖΑ ή Μνημόνιο» και παρουσίασε προγραμματικές θέσεις σαφώς ασύμβατες με αυτές του μνημονιακού μπλοκ.

Ανάγκη για καθαρή εντολή

Αυτή ακριβώς η ασυμβατότητα των θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ με εκείνες των μνημονικών δημιουργεί νέα δεδομένα για την εκλογική αναμέτρηση. Το στέλεχος της ΔΗΜΑΡ Σταμάτης Μαλέλης το διατύπωσε σε τηλεοπτική εκπομπή με τον πιο καθαρό τρόπο: Μετά από αυτές τις θέσεις που παρουσίασε ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΔΗΜΑΡ δεν μπορεί να συνεργαστεί μαζί του. Εν τέλει, μπορεί η ΔΗΜΑΡ να συρθεί σε συνεργασία με το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά σε γενικές γραμμές ο Μαλέλης έχει δίκιο. Η ντροπαλή αποδοχή του μνημονιακού πλαισίου από τη ΔΗΜΑΡ δεν συνάδει με τη ρήξη που επαγγέλθηκε ο Αλέξης Τσίπρας στην παρουσίαση του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ. Από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ επέλεξε την αντιπαράθεση με το ευρωγερμανικό διευθυντήριο και το εγχώριο τραπεζομιντιακό σύμπλεγμα, χρειάζεται απαραιτήτως δύο στηρίγματα: Πρώτον, τη μέγιστη δυνατή λαϊκή κινητοποίηση ούτως ώστε η δύναμη του δρόμου να αποτελέσει το αντιστάθμισμα στην εξουσία του χρήματος που θα αντιμάχεται την αριστερή κυβέρνηση. Δεύτερον, την καθαρή εντολή των εκλογέων. Μια κυβέρνηση στην οποία θα συμμετέχουν και… ολίγον μνημονικά κόμματα, θα έχει τεράστια δυσκολία στο να έρθει σε ρήξη με το Μνημόνιο, μιας και η εξωτερική πίεση θα μεταφέρεται πολύ εύκολα στο εσωτερικό της. Το έργο της είναι τόσο δύσκολο, που απαιτεί τη μέγιστη δυνατή εσωτερική συνοχή. Κατά συνέπεια, φαίνεται ότι όσο θα προχωράμε προς την ώρα της κάλπης, το δίλημμα που θα αναδεικνύεται επιτακτικά θα είναι: Αυτοδυναμία ΣΥΡΙΖΑ ή Μνημόνιο.

Γιάννης Αλμπάνης, 3/6/12

Περισσότερα