Η αποφυγή του λάθους δεν οδηγεί αυτομάτως στη νίκη

antifasistes630x300Από την Εποχή της 13/10/2013

Στην εκδήλωση του Τμήματος Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με την εξάρθρωση της Χρυσής Αυγής, ο Δημήτρης Ψαρράς έκανε μια πολύ χρήσιμη παρατήρηση. Συνέκρινε την αμηχανία που παρατηρείται σε ορισμένους  αριστερούς κύκλους, μετά την έναρξη της αστυνομικής επιχείρησης εναντίον της Χρυσής Αυγής, με την αμηχανία που είχαν τις πρώτες μέρες της  Μεταπολίτευσης αρκετοί αριστεροί εκείνης της εποχής, όταν έβλεπαν ότι τη διαδικασία αποχουντοποίησης διηύθυνε η καραμανλική Δεξιά, δηλαδή ακριβώς η παράταξη που άνοιξε το δρόμο στη χούντα. Η αναλογία έγκειται στο ότι και αυτή τη φορά, την επίθεση στο φασιστικό παρακράτος τη διευθύνει μια (ακρο)δεξιά κυβέρνηση, η οποία ήταν αυτή ακριβώς που υπέθαλψε τη ναζιστική Χρυσή Αυγή. Στην προαναφερθείσα αναλογία, θα μπορούσαμε να προσθέσουμε άλλη μία. Ούτε το ’74 αλλά ούτε και τώρα, τα γεγονότα θα έπαιρναν την τελική τροπή τους, αν δεν είχε διαμορφωθεί στην κοινωνία ένα πλειοψηφικό, και απολύτως ηγεμονικό, δημοκρατικό ρεύμα, που απαίτησε και τελικά επέβαλε κινήσεις με πραγματικό πολιτικό περιεχόμενο, και όχι ανούσιους ελιγμούς.

Απέναντι στο δίπολο «διεύθυνση της εξάρθρωσης της Χρυσής Αυγής από τον Σαμαρά-δημοκρατικός κοινωνικός συσχετισμός», ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να διακρίνει και να ιεραρχήσει το μείζον. Ότι δηλαδή ήταν οι αντιδράσεις της κοινής γνώμης (ελληνικής και διεθνούς) που έπαιξαν τον μεγαλύτερο ρόλο στο να αναγκαστεί η κυβέρνηση να αντιμετωπίσει επιτέλους με αποφασιστικότητα τους ναζί. Ο ΣΥΡΙΖΑ είδε ορθά στη σύλληψη των καθαρμάτων την ικανοποίηση, ως ένα βαθμό. του αιτήματος της Αριστεράς και του αντιφασιστικού κινήματος για πάταξη της ναζιστικής εγκληματικής συμμορίας. Επιπλέον, δεν έπεσε στην παγίδα της συμμετοχής σε ένα υποτιθέμενο «συνταγματικό τόξο», σκοπός του οποίου δεν ήταν η αποτελεσματική αντιμετώπιση της φασιστικής απειλής, αλλά η ενσωμάτωση του ΣΥΡΙΖΑ στο μνημονιακό πλαίσιο. Εν ολίγοις, ο ΣΥΡΙΖΑ στην υπόθεση της Χρυσής Αυγής έχει επιδείξει πολιτική νηφαλιότητα κι έχει αποφύγει το μεγάλο λάθος.

Ωστόσο, η αποφυγή του μεγάλου λάθους αποτρέπει την ήττα και διασφαλίζει τη θέση που έχεις ήδη κατακτήσει, αλλά δεν οδηγεί αυτομάτως στη νίκη. Η νίκη απαιτεί προωθητικό σχέδιο, πρωτοβουλία κινήσεων και ανάληψη ρίσκου. Μέχρι τώρα στην υπόθεση της Χρυσής Αυγής, ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται να αντιμετωπίζει προβλήματα και στα τρία.

1.    Ενώ είναι σαφές ότι διαθέτει επεξεργασμένο σχέδιο άμυνας για να αποφύγει τις παγίδες του αντιπάλου, μοιάζει να μη διαθέτει εξίσου έναν οδικό χάρτη για τις προωθητικές κινήσεις του στα πεδία του δημόσιου διαλόγου, της λειτουργίας των θεσμών και του αντιφασιστικού κινήματοςΠοια ζητήματα πρέπει να ανοίξουν, ποιες αλλαγές πρέπει να προωθηθούν στους νόμους και τους θεσμούς, πώς πρέπει να κινηθεί ο κόσμος στο δρόμο, όλα αυτά είναι ζητήματα που χρήζουν συγκεκριμένων απαντήσεων, και οι οποίες πρέπει να συγκλίνουν σε μια εξαρχής συμφωνημένη κατεύθυνση. Ειδάλλως δεν υπάρχει προωθητικό σχέδιο, αλλά αποσπασματικές κινήσεις.

2.    Ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ αντιδρά με ικανοποιητικό τρόπο στα ζητήματα που ανοίγουν, ο ίδιος δεν έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων. Στο δημόσιο διάλογο η ημερήσια διάταξη τίθεται από τα ΜΜΕ και τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς της κυβέρνησης, στους θεσμούς η κυβέρνηση κάνει πρώτη τις κινήσεις της, και στο δρόμο οι κινητοποιήσεις σχεδιάζονται και οργανώνονται από τοπικές πρωτοβουλίες και κινηματικές συσπειρώσεις –στις οποίες βέβαια συμμετέχουν πάρα πολλοί συριζαίοι-ες. Από τη μεριά της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν έχουν αναδειχθεί ζητήματα σχετικά με όσες υποθέσεις ρατσιστικής βίας (που είναι και οι περισσότερες) δεν εμπεριέχονται στον φάκελο Δένδια, το πραγματικό βάθος της ναζιστικής διείσδυσης στην αστυνομία και το στρατό, τις πολιτικές και νομικές ευθύνες όσων δεν έπρατταν το καθήκον τους τόσον καιρό για να σταματήσουν τα εγκλήματα, τον δημοκρατικό έλεγχο της αστυνομίας και της ΕΥΠ, την προστασία των θυμάτων ρατσιστικής βίας. Ζητήματα για τα οποία πρέπει να επιχειρηματολογήσει κανείς, να τα προωθήσει στη βουλή και πάνω απ’ όλα να τα παλέψει στο δρόμο όπου εντέλει διαμορφώνονται οι συσχετισμοί.

3.    Ενώ ορθώς υπογραμμίζεται από τον ΣΥΡΙΖΑ η ανάγκη μαζικής κινητοποίησης και ρηξικέλευθου πολιτικού προτάγματος για την αναχαίτιση της φασιστικής απειλής και την ανατροπή των μνημονίων, παρατηρούνται δισταγμοί, δυσκαμψίες και φοβικά αντανακλαστικά όταν φτάνει η ώρα της συγκεκριμενοποίησης της γενικής γραμμής. Από τις κινητοποιήσεις της 25ης Σεπτέμβρη όπου η πορεία προς τη Χρυσή Αυγή είχε 10 φορές παραπάνω κόσμο από τη συγκέντρωση στο Σύνταγμα (αποδεικνύοντας ότι η πιο «μετριοπαθής» επιλογή δεν είναι κατ’ ανάγκη η πιο μαζική), έως την υιοθέτηση  στερεότυπων του συντηρητικού πολιτικού λόγου, είναι εμφανής μια τάση αποφυγής του πολιτικού ρίσκου –ή ό,τι τέλος πάντων θεωρείται τέτοιο. Κανείς όμως δεν νικάει στο τέλος επειδή απλά δεν κάνει λάθη, καμιά πορεία προς την ανατροπή δεν είναι ευθύγραμμη και ομαλή. Το ρίσκο αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό του πολιτικού παιχνιδιού.

Γιάννης Αλμπάνης

Περισσότερα

Οι χρυσαυγίτες νταβατζήδες και οι προστάτες τους

golden

Από το Left.gr 1/10/2013

Κάτι μεταξύ ναζιστικού παραστρατιωτικού μηχανισμού και μαφιόζικης συμμορίας. Αυτή η εικόνα προκύπτει για τη Χρυσή Αυγή με βάσει τις «διαρροές» αστυνομίας, ΕΥΠ και εισαγγελίας. Από τη μια μεριά, ο μίνι ιδιωτικός στρατός του Μιχαλολιάκου και των συν αυτώ, που συστηματικά δολοφονούσε και ξυλοκοπούσε μετανάστες και αντιφασίστες –πάντοτε κάτω από την κάλυψη της δραστηριότητας του «νόμιμου πολιτικού κόμματος». Από την άλλη, οι «δουλίτσες» των χρυσαυγιτών, ήτοι το κάθε μορφής νταβατζιλίκι, που ξεκίναγε από τους εκβιασμούς σε βάρος των μεταναστών μικροπωλητών  κι έφτανε στη σωματεμπορία.  Τίποτα διαφορετικό δηλαδή απ’ όσα κατήγγελλαν καιρό τώρα το αντιφασιστικό κίνημα και η Αριστερά. Τίποτα διαφορετικό από όσα ήξεραν και απέκρυπταν συστηματικά ο κρατικός μηχανισμός και τα συστημικά ΜΜΕ, χρόνια τώρα.

Είναι άλλωστε εγγενές χαρακτηριστικό των φασιστών να συνδυάζουν τα…  υψηλά ιδανικά της  πατρίδας και του «αίματος» (sic) με τον ακόμα πιο υψηλό στόχο της μεγέθυνσης της προσωπικής περιουσίας τους.  Το τερπνόν μετά του ωφελίμου, που θα έλεγαν και οι αρχαίοι (εξ αίματος μάλιστα) πρόγονοι του Λαγού και του Κασιδιάρη. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Γκέρινγκ, στα πρώτα κιόλας χρόνια της εγκαθίδρυσης της ναζιστικής εξουσίας, στον ελεύθερο χρόνο που του άφηνε η εξόντωση των κομμουνιστών κατάφερε να γίνει ο πιο πλούσιος άνθρωπος της Γερμανίας. Αλλά και η δικιά μας χούντα συσσώρευσε οικονομικά σκάνδαλα σε ευθεία αναλογία με την κλιμάκωση των βασανιστηρίων σε βάρος των αντιφρονούντων.

Γνήσια τέκνα, λοιπόν, των ναζί και της χούντας οι χρυσαυγίτες, που αυτή τη στιγμή διώκονται υπό την κατακραυγή της κοινής γνώμης στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Αναμφίβολα αποτελεί θετική εξέλιξη το ότι οι ναζί εγκληματίες μπορεί επιτέλους να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες των πράξεών τους. Ωστόσο, όσα περισσότερα «αποκαλύπτονται», τόσο μεγαλύτερη αποδεικνύεται η ευθύνη του κρατικού μηχανισμού που για χρόνια συγκάλυπτε και υπέθαλπε τη χρυσαυγίτικη τρομοκρατία. Στην πραγματικότητα, όσα διαβάζουμε και ακούμε τις τελευταίες ημέρες δεν αποτελούν «αποκαλύψεις», αλλά δημοσιοποιήσεις στοιχείων που ήταν εδώ και καιρό γνωστά στις Αρχές, όχι μόνο από τις καταγγελίες των αντιφασιστών, αλλά από τις ίδιες τις έρευνες αστυνομίας και ΕΥΠ. Χαρακτηριστικότερη είναι ίσως η μαφιόζικη δραστηριότητα του Λαγού, για την οποία η ΕΥΠ είχε πλήρη φάκελο εδώ κι ένα χρόνο. Οι δικογραφίες ήταν έτοιμες από καιρό, και τώρα απλώς ενεργοποιούνται, κατόπιν κυβερνητικής απόφασης.

Κατά συνέπεια, προκύπτουν δύο μεγάλα καθήκοντα για την Αριστερά και το αντιφασιστικό κίνημα. Από τη μια μεριά δεν πρέπει να σταματήσει ούτε στιγμή η πολιτική πίεση για να τιμωρηθούν οι ναζί εγκληματίες. Είναι απολύτως δικαιολογημένη η καχυποψία απέναντι στους δικαστικούς και αστυνομικούς  μηχανισμούς που για χρόνια εθελοτυφλούσαν μπροστά στο τέρας που γιγαντωνόταν και τώρα πλειοδοτούν σε αντιφασισμό. Εύλογος κι ο φόβος ότι, αν αύριο αλλάξει η πολιτική συγκυρία, οι χρυσαυγίτες θα την σκαπουλάρουν.

Το δεύτερο καθήκον είναι εξίσου σημαντικό με το πρώτο. Όσο σημαντική είναι η τιμωρία των δολοφόνων, άλλο τόσο σημαντική είναι και η διερεύνηση των ευθυνών όσων τους ανέχονταν. Και δεν αναφέρομαι μόνο στις προφανείς πολιτικές ευθύνες των κυβερνητικών εμπνευστών της θεωρίας των δύο άκρων καθώς και των διαπλεκόμενων χειραγωγών της κοινής γνώμης. Όσοι κρατικοί λειτουργοί είχαν στοιχεία (και όλα δείχνουν ότι είχαν) για την εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής και δεν προέβησαν στις αναγκαίες ενέργειες, έχουν διαπράξει παράβαση καθήκοντος ή ακόμα και το βαρύτερο κακούργημα της υπόθαλψης εγκληματία. Μέσω της εισαγγελικής έρευνας και ίσως μιας κοινοβουλευτικής εξεταστικής των πραγμάτων επιτροπής, πρέπει να μάθουμε ποιοι κρατικοί αξιωματούχοι μπορούσαν να αποτρέψουν τα ναζιστικά εγκλήματα και δεν το έκαναν. Οι προστάτες των ναζί νταβατζήδων πρέπει να πληρώσουν και αυτοί το αντίτιμο των πράξεών τους.

Γιάννης Αλμπάνης

Περισσότερα

H αλληλεγγύη στη Villa Amalias αποτελεί κομμάτι του αντιφασιστικού αγώνα

amalias2_414x290

Από το Red Notebook

Τελικά εισαγγελέας και ανακριτής δεν φάνηκαν να πείθονται από το τρομολάγνο τηλεοπτικό διάγγελμα του Νίκου Δένδια. Οι δικαστές, επαγγελματικός κλάδος που δύσκολα θα τον έλεγες φιλικό στους αναρχικούς, δεν υιοθέτησαν την υπουργική άποψη ότι η Villa Amalias ήταν εργαστήριο κατασκευής μολότοφ. Οι  συλληφθέντες, μετά την αστυνομική επιδρομή στην κατάληψη, αντιμετωπίστηκαν από τις δικαστικές αρχές ως καταληψίες και όχι ως επικίνδυνοι διασαλευτές της εννόμου τάξεως: αφέθηκαν ελεύθεροι με χαλαρούς ή και καθόλου περιοριστικούς όρους. Πώς θα μπορούσε βέβαια να γίνει διαφορετικά, όταν το μόνο εύφλεκτο υλικό που βρέθηκε στην Villa ήταν 250 γραμμάρια πετρελαίου δίπλα από μία σόμπα; Πώς, διάολε, θα μπορούσαν να θεωρηθούν πρώτες ύλες εκρηκτικών τα άδεια μπουκάλια μπίρας, όταν ο εν λόγω χώρος διαθέτει  αίθουσα συναυλιών και καθημερινής λειτουργίας αυτοδιαχειριζόμενο μπαρ; Μα πάνω απ” όλα, πώς θα ήταν δυνατόν να κατασκευάζονται μολότοφ επί 22 χρόνια στη Villa Amalias και η αστυνομία να μην έχει συλλάβει κανέναν από αυτούς που τις μετέφεραν από την Αχαρνών στις διαδηλώσεις; Για μια ακόμα φορά ο Νίκος Δένδιας συνελήφθη ψευδόμενος, κάτι που δεν εκπλήσσει πλέον. Ο εν λόγω υπουργός έχει καταστεί πλέον συνώνυμος της πολιτικής αναξιοπρέπειας.

Οι πολιτικές στοχεύσεις μιας αστυνομικής επιχείρησης

 Από την πρώτη στιγμή της εκκένωσης της πιο παλιάς κατάληψης της Αθήνας. είχε επισημανθεί ότι ο στόχος της όλης επιχείρησης δεν ήταν διωκτικός-αστυνομικός, αλλά πολιτικός-επικοινωνιακός. Η Villa δεν εκκενώθηκε γιατί εκεί «έφτιαχναν τις μολότοφ» ή «πούλαγαν ναρκωτικά», αλλά γιατί η τρικομματική κυβέρνηση θέλησε να τη χρησιμοποιήσει ως συμβολικό σημείο της ακροδεξιάς στροφής της. Η αστυνομική επιδρομή της Villa αποτέλεσε σήμα προς τα ακροδεξιά πολιτικά ακροατήρια, μια έμπρακτη απόδειξη της πολιτικής βούλησης της κυβέρνησης να υιοθετήσει την πολιτική ατζέντα της Χρυσής Αυγής και να ικανοποιήσει τα αιτήματά της.

Εδώ και καιρό η Villa Amalias είχε μπει στο στόχαστρο των νεοναζί. Με την πολύχρονη παρουσία της συμβόλιζε τη σχετικά ισχυρή παρουσία του αντιεξουσιαστικού χώρου στην ελληνική κοινωνία. Επιπλέον, και αυτό βέβαια είναι το κύριο, η συγκεκριμένη κατάληψη είχε ανακόψει επανειλημμένα την εξάπλωση της Χρυσής Αυγής στο κέντρο της Αθήνας. Κάθε φορά που οι γνωστές συμμορίες των κατ” επάγγελμα «κατοίκων του Αγίου Παντελεήμονα» επιχειρούσαν να επεκτείνουν τις μαφιόζικες πρακτικές τους προς την πλατεία Βικτωρίας, οι αντιφασιστικές συσπειρώσεις με επίκεντρο τη Villa τους έβαζαν φραγμό. Κατά συνέπεια, δεν πρέπει να εκπλήσσει το ότι το κλείσιμο της Villa βρισκόταν πολύ ψηλά στην ατζέντα της Χρυσής Αυγής.

Η ακροδεξιά ατζέντα της κυβέρνησης

 Η κυβέρνηση έρχεται τώρα να ικανοποιήσει το ναζιστικό αίτημα, εκτιμώντας ότι με την προώθηση της ακροδεξιάς εκδοχής  «του νόμου και της τάξεως», θα καταφέρει να ανοίξει διαύλους επικοινωνίας με τους ψηφοφόρους που στρέφονται προς τη Χρυσή Αυγή. Δεν έχουν περάσει άλλωστε πολλές μέρες από τότε που ο πρωθυπουργικός σύμβουλος Φαήλος Κρανιδιώτης έγραψε ότι πρέπει να οικοδομηθεί η ενότητα του κυβερνητικού χώρου με τη βάση της Χρυσής Αυγής. Η διεθνής εμπειρία βέβαια δείχνει ότι η υιοθέτηση από τη Δεξιά της ατζέντας της Άκρας Δεξιάς δεν οδηγεί σε συρρίκνωση την τελευταία, αλλά της δίνει νέα ώθηση και καθιστά ηγεμονικό το λόγο της. Εν προκειμένω μάλιστα, το κλείσιμο της Villa Amalias ανοίγει το δρόμο για την επέκταση των κατ” επάγγελμα «κατοίκων του Αγίου Παντελεήμονα».

Επομένως, η στήριξη της Villa Amalias και η προσπάθεια να ξαναλειτουργήσει ως κατάληψη, δεν είναι μόνο μια πράξη αλληλεγγύης σε έναν αυτοδιαχειριζόμενο πολιτικό-πολιτιστικό χώρο. Αποτελεί ταυτόχρονα στοιχείο της πάλης ενάντια στο ναζισμό, μια συνεισφορά στην οικοδόμηση αναχωμάτων αντίστασης στην επέκταση των ναζί.

Γιάννης Αλμπάνης

Περισσότερα

Έχω πέσει από τα σύννεφα!

Έχω πέσει από τα σύννεφα! Μα να πλακώσει στα μπουκέτα τις βουλευτίνες; Ποιος θα το περίμενε αυτό από τον Ηλία μας; Αυτός φαινόταν πολύ καθώς πρέπει παιδί. Καλοβαλμένο, κουρεμένο, ξυρισμένο, με το σακάκι και τη γραβάτα του -όχι σαν τους άλλους τους λέτσους με τους ιδρωμένους σβέρκους… Ήταν και υπέρ του ευρώ.

 Έχω πέσει από τα σύννεφα! Ο Ηλίας μας δεν ήταν που συνόδευε τις γιαγιάδες στον Άγιο Παντελεήμονα για να πάρουν τις συντάξεις τους, να μην τις κλέψουν οι Αφγανοί; Και όχι μόνο εκεί, αλλά όποτε το χρειαζόσουν, παράταγε τις δουλειές του κι έτρεχε αμέσως αυτό το παιδί. Τόσες φορές τον έχω έχω δει στην τηλεόραση να βοηθάει ανιδιοτελώς τον κοσμάκη. Όπου δεν υπήρχε κανείς άλλος, ο Ηλίας μας ήταν εκεί για να προστρέξει τον πάσχοντα συνάνθρωπο.

 Έχω πέσει από τα σύννεφα! Εγώ πίστευα ότι ο Ηλίας μας ήταν άνθρωπος του διαλόγου και της δημοκρατίας. Μορφωμένος κι ευφραδής, μια χαρά στεκόταν στα πάνελ. Πάντοτε ήταν ήταν πολύ ήρεμος και ευγενικός, και οι άλλοι από τ” άλλα κόμματα (ακόμα και οι αριστεροί που δεν τον συμπαθούν) συζητάγανε μαζί του πολύ ήρεμα κι ευγενικά. Την καλύτερη εντύπωση είχε κάνει σ” όλο τον κόσμο.

 Έχω πέσει από τα σύννεφα! Ο Ηλίας μας δεν λέει παράλογα πράγματα. Αυτά που λέμε όλοι μας λέει. Και όχι μόνο εμείς που είμαστε απλοί άνθρωποι, αλλά και οι ειδικοί που βγαίνουν στα πάνελ. Να φύγουν οι ξένοι, να έχουμε νόμο και τάξη, να μπει επιτέλους μια σειρά, γιατί μετά το ’74 το παραγάμησαν με τη δημοκρατία και μάς κάνανε μπουρδέλο. Μέχρι και τις ποδιές στα σχολεία καταργήσανε. Αυτά δεν λέμε όλοι;

 Έχω πέσει από τα σύννεφα! Ούτε που θα μού πέρναγε απ” το μυαλό ότι ο Ηλίας μας θα μπορούσε να βαρέσει κόσμο. Αφού το κόμμα του είναι απόλυτα νόμιμο, τύπος κι υπογραμμός με απόφαση Πρωτοδικείου. Και την άλλη φορά που βγήκε στο Θέμο ο κολλητός του ο Εγέρθητος, πολύ νορμάλ μού φάνηκε. Γυναίκα, παιδί, δουλειά…. Άσε που παίζει και heavy metal -αν κι εγώ προτιμώ τους Scorpions. Άλλωστε, η τηλεόραση ποτέ δεν έχε κατηγορήσει τον Ηλία μας ότι είναι βίαιος. Ούτε τον έχει ρωτήσει αν καταδικάζει τη βία. Γιατί με τη βία είναι οι άλλοι, του ΣΥΡΙΖΑ, που φοράνε τις κουκούλες και καίνε τα μαγαζιά.

 Έχω πέσει από τα σύννεφα! Αφού ο Ηλίας μας είναι με τη μεριά του Νόμου. Τις προάλλες μάλιστα που πήγα να διαμαρτυρηθώ στο Τμήμα γιατί απέναντι μένουν μένουν δεκαπέντε Πακιστανοί σε ένα διαμέρισμα και κάνουν θόρυβο, οι αστυνομικοί το τηλέφωνο του Ηλία μας μού έδωσαν για να έρθει να καθαρίσει. Κι όταν ρώτησα τον αστυφύλακα αν είναι νόμιμο, μού απάντησε να μην ανησυχώ καθόλου γιατί τα παιδιά είναι πολύ καλοί φίλοι των αστυνομικών.

 Έχω πέσει από τα σύννεφα! Ένα παιδί σαν τον Ηλία δεν θα ήθελες να παντρευτεί η αδερφή σου; Σωστός στις απόψεις του,προσεγμένος στο ντύσιμο, πάντα πρόθυμος να βοηθήσει το συνάνθρωπο, έχει ξεμπερδέψει και με το στρατιωτικό. Τώρα μάλιστα που μπήκε το κόμμα στη Βουλή, μια χαρά θα τακτοποιηθεί κι επαγγελματικά. Πανάθεμα τον! Τι του “ρθε και πήγε και πλάκωσε τις βουλευτίνες στα μπουκέτα;

 Βέβαια φταίνε κι αυτές οι γλωσσοκοπάνες που τον πήγανε γαμιώντας κι έχασε την ψυχραιμία του. Άνθρωπος είναι κι ο Ηλίας μας…

 Έχω πέσει από τα σύννεφα, σας λέω!

Γιάννης Αλμπάνης, 7/6/12

Περισσότερα

Η ντροπή του να είσαι αριστερός και να συζητάς με τους χιτλερικούς…

Σαν χτες 30 Μάη, πριν από 71 χρόνια, δύο δεκαεννιάχρονοι φοιτητές, ο Λάκης Σάντας και ο Μανώλης Γλέζος υπέστειλαν τη ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη. Αυτή η υψίστη πράξη θάρρους κι αξιοπρέπειας, την ώρα ακριβώς που η ελληνική κοινωνία έμοιαζε συντετριμμένη κάτω από τη χιτλερική μπότα, δεν υπήρξε μόνο η πρώτη συμβολική πράξη αντίστασης στη γερμανική κατοχή της Ελλάδας. Απέκτησε ταυτόχρονα πανευρωπαϊκή ακτινοβολία, στέλνοντας αγωνιστικό σινιάλο σε όλους τους στους σκλαβωμένους λαούς. Είναι χαρακτηριστική η διήγηση του Ιάκωβου Καμπανέλλη ότι έμαθε την ηρωική πράξη των Σάντα και Γλέζου στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μαουτχάουζεν από έναν συγκρατούμενο του. “Εκεί στην σκάλα την πλατιά, στη σκάλα των δακρύων” η υποστολή της ναζιστικής σημαίας αποτέλεσε το πρώτο μήνυμα ελπίδας για τους κρατούμενους που αντιμετώπιζαν τη θηριωδία των ναζί. Η αποκοτιά των δύο αριστερών νεολαίων έγινε αχτίδα φωτός για μια Ευρώπη βυθισμένη στο σκοτάδι.

 Χτες 30 Μάη 2012, εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ επέλεξαν να “τιμήσουν” μια από τις πιο σημαντικές επετείους του αντιφασιστικού αγώνα, μετατρέποντας σε ισότιμους συνομιλητές τους εν Ελλάδι θιασώτες του Ολοκαυτώματος. Όποιοι είχαν την ατυχία να παρακολουθήσουν προεκλογικές εκπομπές στην τηλεόραση, θα μπορούσαν να δουν προβεβλημένα στελέχη της Αριστεράς να συμμετέχουν στα ίδια πάνελ με εκπροσώπους της ναζιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής, όπως ο υπόδικος Κασσιδιάρης. Με πρόσχημα την απόφαση του ΕΣΡ για διεξαγωγή 25 τηλεοπτικών συζητήσεων με συμμετοχή όλων των κοινοβουλευτικών κομμάτων (δηλαδή θα δούμε το σκηνικό να επαναλαμβάνεται 25 φορές…), τα δύο αριστερά κοινοβουλευτικά κόμματα έβαλαν το δικό τους λιθαράκι στην “κανονικοποίηση” και την πολιτική νομιμοποίηση της Χρυσής Αυγής. Πώς θα μπορούν πλέον τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ να χαρακτηρίζουν συμμορία μαχαιροβγαλτών τη Χρυσή Αυγή (δηλαδή αυτό ακριβώς που είναι…), την ώρα που κάθονται μαζί της στο τραπέζι του διαλόγου; Πώς είναι δυνατόν αγωνιστές της Αριστεράς να “συζητάνε” με αυτούς που φωτογραφίζονται χαμογελώντας μπροστά στους φούρνους του Άουσβιτς; Και πώς μπορούν να ανέχονται την παρουσία αυτών που κάθε βράδυ βγαίνουν για κυνήγι κεφαλών;

Με τους ναζί δεν συζητάμε, όχι γιατί έχουμε το σύνδρομο του επαναστατικού πραξικοπηματισμού, αλλά γιατί ο σκληρός ιδεολογικός πυρήνας του ναζισμού είναι ακριβώς η άρνηση της δημοκρατίας και του διαλόγου. Με τους ναζί δεν συζητάμε, όχι γιατί δεν έχουν γίνει εγκλήματα στο όνομα και άλλων ιδεολογιών (όπως η δημοκρατία ή ο κομμουνισμός), αλλά γιατί ο ναζισμός είναι η μόνη ιδεολογία που έχει στον πυρήνα της το έγκλημα και τον θάνατο, αυτό το εμβληματικό “ζήτω ο θάνατος!” που φώναζαν οι Ισπανοί φρανκιστές. Μα πάνω απ” όλα δεν συζητάμε με τους ναζί, ενώ συζητάμε με κεντρώους και δεξιούς, γιατί οι ναζί είναι έξω από τη φυλακή και παριστάνουν την πολιτική δύναμη, λόγω της σκανδαλώδους προστασίας της αστυνομίας. Αν η αστυνομία λειτουργούσε στοιχειωδώς με βάση το νόμο, αυτοί που παριστάνουν τους συνομιλητές των πάνελ, θα εξέτιαν βαριές ποινές για ρατσιστικές επιθέσεις. Ποιος αλήθεια θα σκεφτόταν να “κουβεντιάσει” με ένα μαφιόζο ή έναν νταβατζή; Ή όπως το έχει πει ο Αλέξης Τσίπρας, “δεν μπορείς να ανταλλάσσεις συνταγές μαγειρικής με ανθρωποφάγους”.

 Αν τα κοινοβουλευτικά κόμματα της Αριστεράς έκαναν μια δημόσια δήλωση ότι αρνούνται να συνομιλήσουν με τους χιτλερικούς, δεν θα στερούνταν τηλεοπτικής προβολής -έτσι κι αλλιώς το τελευταίο διάστημα όλα τα φλας της δημοσιότητας είναι πάνω στην Αριστερά και ειδικά στον ΣΥΡΙΖΑ. Αντιθέτως, θα κέρδιζαν την επιδοκιμασία του κόσμου της Αριστεράς και θα έστελναν καθαρό μήνυμα στους πολίτες που παρασύρονται από τη ναζιστική προπαγάνδα, ότι η Χρυσή Αυγή είναι συμμορία και όχι αποδεκτή πολιτική δύναμη. Και βέβαια, οι αριστεροί εκπρόσωποι θα απέφευγαν την ντροπή να κάθονται στο ίδιο τραπέζι με τους χιτλερικούς…

Γιάννης Αλμπάνης (εν βρασμώ ψυχής), 31/5/12

Περισσότερα