Δημοσιεύτηκε στον ένθετο Η Εποχή των Βιβλίων της Εποχής τον Απρίλιο του 2021
«Σαν όλα τα μυστικά του Θεού, μένει κρυφό στα σκοτάδια των αιώνων και κανείς δεν ξέρει, αν θα μείνει έτσι για πάντα να κοιμάται, κρυμμένο και χαμένο για τον λαό, που θα συνεχίσει να περιπλανιέται από τον έναν ξένο τόπο στον άλλο – ή αν θα το βρει στο τέλος κάποιος, όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου και ξαναβρεί ο λαός ο περιούσιος τον εαυτό του και λάμψει πάλι το άγιο φως μέσα στο Ναό της Ειρήνης».1
Δημοσιεύτηκε στο ένθετο Η Εποχή των Βιβλίων της Εποχής τον Μάρτιο του 2022.
«Τους έλαχε παράξενη εποχή».1
Κανονικά σε αυτήν την Εποχή των Βιβλίων θα έγραφα για τον Μπόρχες. Έχω εδώ και καιρό τρεις ιστορίες να πω για τον Αργεντινό (ή μήπως Εγγλέζο;), η οποία μπορεί να είναι η εξής μία και να μην είναι καν δικιά μου. Λέγεται ότι την είχε αφηγηθεί πρώτος ο Άνσελμος τον 11ο αιώνα, αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα απόσπασμα του Διόδωρου του Σικελιώτη, το οποίο υπάρχει μόνο στη μορφή που το διέσωσε ο Ιμπν Ρουσντ, ο μεγάλος Αβερρόης. Η ομιχλώδης ταυτότητά της δεν πρέπει να εκπλήσσει. Άλλωστε όλες οι ιστορίες έχουν ήδη λεχθεί και απλώς επαναλαμβάνονται. Η γραφή είναι μια μορφή αρχαιολογίας.
Δημοσιεύτηκε στο ένθετο Η Εποχή των Βιβλίων της εφμερίδας Εποχή τον Φεβρουάριο του 2022.
Στα νοσοκομεία, η αίθουσα αναμονής των χειρουργείων είναι ένας οριακός τόπος, ένας αλλόκοτος και μεταφυσικός χώρος εγκατάλειψης. Οι οικείοι των ασθενών κάθονται μόνοι (ειδικά τώρα με την πανδημία), περιμένοντας τους αγαπημένους τους, φοβισμένοι και αδύναμοι, ανήμποροι να επηρεάσουν την εξέλιξη των πραγμάτων. Έχουν πια εγκαταλειφθεί στην ικανότητα των γιατρών, τα θετικά ποσοστά του νόμου των πιθανοτήτων, τη χάρη του Θεού, την εύνοια της Τύχης, δηλαδή σε εξωτερικές δυνάμεις, πολύ πέρα από τον έλεγχο ή ακόμα και τη στοιχειώδη επιρροή τους. Απέραντα μόνοι, απόλυτα φοβισμένοι, ολότελα αδύναμοι, ολοκληρωτικά εγκαταλελειμμένοι, προσμένουν τη μεγάλη είδηση είτε για τη ζωή και τον θάνατο, είτε για το είδος ζωής που θα έχουν στο εξής οι αγαπημένοι τους κι επομένως και οι ίδιοι.
Πριν αρκετά χρόνια, μου είχαν κάνει δώρο τα δύο μυθιστορήματα του Γιάννη Πάνου, το «...από το στόμα της παλιάς Remington…» και την «Ιστορία των Μεταμορφώσεων» (από τις Εκδόσεις Καστανιώτη και τα δύο).1 Τον Πάνου δεν τον είχα καν ακουστά κι εκείνη την εποχή βλακωδώς δεν διάβαζα καθόλου ελληνική λογοτεχνία. Οπότε τα δύο βιβλία έμοιαζαν άκυρα και αφέθηκαν να αναπαυτούν εν ειρήνη στη βιβλιοθήκη.
Δεν μπορώ να θυμηθώ πώς βρέθηκε το βιβλίο στα χέρια μου. Νομίζω πάντως ότι δεν μου είχαν κάνει δώρο· το είχα πάρει εγώ. Εκείνη την περίοδο δεν πάταγα στο Γαλλικό στο οποίο είχα περάσει, αλλά διάβαζα πολλή κλασική γαλλική λογοτεχνία –πράγμα που εξακολουθώ να κάνω. Οπότε κάπως έφτασα και στις «Χαμένες Ψευδαισθήσεις» του Μπαλζάκ1, με το χαρακτηριστικό λευκό σκληρό εξώφυλλο και το πορτρέτο του συγγραφέα, καθώς και με το ακόμα πιο χαρακτηριστικό διαφανές πλαστικό προστατευτικό.
Δημοσιεύτηκε στο ένθετο Η Εποχή των Βιβλίων της Εποχής τον Οκτώβριο του 2021.
Τα βιβλία είναι οι ιστορίες που αφηγούνται οι συγγραφείς. Είναι όμως και οι ιστορίες που διαβάζουν οι αναγνώστες. Ιστορίες που δεν είναι ακριβώς ίδιες με εκείνες των συγγραφέων, γιατί κάθε ανάγνωση είναι μια διαφορετική εκδοχή της αρχικής ιστορίας. Είναι ακόμα το αποτύπωμα που άφησαν οι ιστορίες των συγγραφέων στις ιστορίες που πλάθουν οι αναγνώστες – αποτύπωμα πολλές φορές ανεπαίσθητο. Τέλος, τα βιβλία είναι οι ιστορίες που τα περιβάλλουν ως αντικείμενα, αντικείμενα υλικά και υπερβατικά, χειροπιαστά και αενάως διαφεύγοντα, αντικείμενα μυστηριακά.
Μέχρι πρότινος ήμουν βέβαιος ότι είχα αγοράσει πριν 25 χρόνια το εντυπωσιακό κουτί με την τριλογία του Τζον Ντος Πάσος USA (42ος Παράλληλος, 1919, Τα πολλά λεφτά)1 από τις εκδόσεις Οδυσσέας. Ήμουν εξίσου βέβαιος ότι είχα αγοράσει την (εξαντλημένη σήμερα) έκδοση στο αγαπημένο Απρόβλεπτο της Ηλιούπολης. Είχα δε συνδέσει τον Τζον Ντος Πάσος με τους μπίτνικ.
Πρόσφατα σχόλια