Το καλοκαίρι επέστρεψε, αλλά ο Σουάν είναι άρρωστος

Από το Red Notebook

Το σύνθημα της επιστροφής του καλοκαιριού το έδωσε η Φιλιώ, το βράδυ που βγήκαν τα’ αποτελέσματα:  «Και πού λέτε να πάμε διακοπές;» Έξι λέξεις που επανέφεραν την κανονική ροή των εποχών, κλείνοντας όλον αυτόν τον παράξενο μήνα που είχαμε σταματήσει να νοιώθουμε τη ζέστη, βυθισμένοι στον παγωμένο ωκεανό της πολιτικής έξαψης. Το καλοκαίρι γύρισε μαζί με τις διακοπές, μαζί με τη ζέστη, μαζί με αυτούς που πρέπει να κυβερνάνε, με αυτούς που πάντοτε κυβερνάγανε, και όλον αυτόν το παράξενο μήνα φάνηκε (ή τουλάχιστον έτσι είχαμε πιστέψει…) ότι θα βλέπαμε τη στιγμή που επιτέλους θα έπαυαν να κυβερνάνε, προς δόξα των χαμένων ανά τους αιώνες. Το βράδυ των αποτελεσμάτων, η Φιλιώ φώναξε να έρθουν τα λευκά σπίτια των Κυκλάδων για να μάς συνοδεύσουν με ασφάλεια  στις Πετριές, όπου θυμόμαστε καθαρά ότι ήμαστε τόσο ευτυχείς κι ανέμελοι που μπορούσαμε ακόμα και να χάσουμε τον αναπνευστήρα από τη μάσκα του Μίμη, χωρίς να γίνουμε Βενεζουέλα. Την Κυριακή το βράδυ, το καλοκαίρι επέστρεψε σ’ένα πλοίο από το Κάιρο, γιατί ενώ είχαμε καταφέρει τον Ιούνιο και τον Ιούλιο, με την Ταξιαρχία Ρίμινι δεν μπορέσαμε.

Την επόμενη μέρα, ήταν Δευτέρα κανονικά, κι είχαμε διαφύγει τον κίνδυνο να έρθει κατευθείαν η Τρίτη. Η Δευτέρα όλον αυτόν τον παράξενο μήνα φώναζε ευτυχισμένη ότι είχε βρει άλλον έρωτα και ότι θα την άφηνε για πάντα τη βδομάδα, αλλά την τελευταία στιγμή οι καταθέτες την έπεισαν να μείνει, γιατί τα παιδιά δίνουν εξετάσεις, και θα το έπαιρναν βαριά, αν από την Κυριακή πηγαίναμε κατ’ ευθείαν στην Τρίτη. Η Δευτέρα λοιπόν ήταν εκεί στη θέση της, και μαζί με αυτήν ήταν καλοκαίρι, κι εμείς ζεσταθήκαμε κι ιδρώσαμε για πρώτη φορά εδώ κι ένα μήνα. Όλοι ήταν ανακουφισμένοι κι ιδρωμένοι, γιατί ήταν κανονικά καλοκαίρι και Δευτέρα, κι επειδή «και για σας θα είναι καλύτερα, θα δείτε». Και όπως συμβαίνει εδώ και κάποιο καιρό τις Δευτέρες (είτε είναι καλοκαίρι είτε όχι), όλοι πήγαιναν στο υποθηκοφυλακείο για να πάρουν πιστοποιητικά προικοσυμφώνου και μεταβίβασης, ούτως ώστε να υποθηκευτεί ο οικογενειακός τάφος στα Άνω Τζότζουλα, πράγμα που αποδεδειγμένα ανοίγει διάπλατα τις πόρτες της επαναδιαπραγμάτευσης και των λευκών σπιτιών στις Κυκλάδες.

Τώρα είναι Κυριακή, και όλα είναι κανονικά και στη θέση τους. Έχω κλείσει τα πατζούρια, ο Γεώργιος έχει κερδίσει το δημοψήφισμα, τα παιδιά φωνάζουν στο δρόμο, ποστάρουμε για τη μπάλα, και ο Τάσος λέει να πάμε στο Αγκίστρι γιατί κάνει πολλή ζέστη. Είναι όλα κανονικά και καλοκαίρι, ο παράξενος μήνας μοιάζει να μην συνέβη ποτέ. Όπως κάθε κανονικό καλοκαίρι, ο Σουάν είναι σε μια δεξίωση και κουβεντιάζει με τον πρίγκιπα ντε Γκερμάντ. Τα πατζούρια είναι κλειστά, η ζέστη μπαίνει από τις γρίλιες, τα παιδιά θα πάνε για παγωτό• έτσι συμβαίνει όλα τα καλοκαίρια. Μόνο που αυτή τη φορά ο Σουάν δεν κυνηγάει πια την Οντέτ, γιατί είναι πολύ άρρωστος κι ετοιμάζεται να πεθάνει. Ο πρίγκιπας τον παίρνει παράμερα και του εκμυστηρεύεται ότι έχει πειστεί για των αθωότητα του Ντρέιφους. Τον ρωτάει με αγωνία  αν όντως υπήρξε όλος αυτός ο παράξενος μήνας. Ο Σουάν μειδιά και του δείχνει στο I phone του το tweet που έστειλαν οι σύντροφοι. Γράφει ότι αργά ή γρήγορα θα έρθει η κυβέρνηση του λαού που θα καταργήσει οριστικά τα καλοκαίρια.

Γιάννης Αλμπάνης 25/6/12