Δημοσιεύτηκε στο News247 τον Δεκέμβριο του 2023.
Όταν ξεκίνησε η επίθεση του Ισραήλ στη Γάζα ρώτησα μια «καλά ενημερωμένη διπλωματική πηγή» ποιο θα μπορούσε να είναι το σημείο καμπής για να σταματήσει η αιματοχυσία. Η διακήρυξη του Νετανιάχου ότι θα συνεχίσει τον πόλεμο μέχρι την οριστική εξολόθρευση της Χαμάς, δεν ακουγόταν και δεν ακούγεται ρεαλιστική. Η Χαμάς έχει βαθιές ρίζες στην παλαιστινιακή κοινωνία, ενώ η στρατιωτική υποδομή της είναι σοβαρή -αποδείχτηκε αυτό άλλωστε στην επίθεσή της στο Ισραήλ στις 7 Οκτωβρίου
Εξαρχής ήταν σαφές ότι η Χαμάς θα δεχόταν βαρύτατο πλήγμα από την ισραηλινή πολεμική μηχανή (πράγμα που έγινε), αλλά δεν θα μπορούσε να εξολοθρευτεί ολοκληρωτικά. Κοντεύουμε να συμπληρώσουμε τρεις μήνες πολέμου και παρά την εκατόμβη των νεκρών (αμάχων κατά κύριο λόγο), η Χαμάς εξακολουθεί να μάχεται και οι Ισραηλινοί όμηροι εξακολουθούν να κρατούνται, πλην αυτών που σκοτώθηκαν ή ανταλλάχθηκαν με Παλαιστίνιους πολιτικούς κρατούμενους.
Από την άλλη, η προφανής προσπάθεια του Ισραήλ να διώξει τους Παλαιστίνιους από τη Γάζα, μπορεί να έχει (και έχει) επιτυχία μόνο σε ό,τι αφορά τη Βόρεια Γάζα. Ο πρόεδρος της Αιγύπτου Σίσι ούτε καν συζητάει να δεχτεί εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιους πρόσφυγες στο έδαφος της χώρα του, συμπράττοντας σε μια νέα Νάκμπα (Καταστροφή) των Παλαιστινίων, όπως αυτή του 1948.
Πώς μπορεί λοιπόν να τελειώσει ένας πόλεμος όταν δεν γίνεται να επιτευχθούν οι στρατιωτικοί στόχοι του Ισραήλ και δεν υπάρχει η παραμικρή διάθεση για πολιτική επίλυση του Παλαιστινιακού;
Ο αριθμός των νεκρών
Η «πηγή» μού είχε απαντήσει ότι η έκβαση του πολέμου εξαρτάται από τον αριθμό των νεκρών Παλαιστινίων. Δηλαδή τα όπλα θα σιγήσουν (χωρίς να υπάρξει σταθερή και μακροχρόνια ειρήνευση) όταν ο αριθμός των νεκρών Παλαιστινίων θα γίνει τόσο μεγάλος που θα προκαλέσει την παγκόσμια κατακραυγή και την επέμβαση των ΗΠΑ για την επιβολή κατάπαυσης του πυρός. Το ποιος ακριβώς είναι αυτός ο αριθμός νεκρών, αποτελεί πολιτικό διακύβευμα, αφού συναρτάται από τις αντιδράσεις των πολιτών και τα όρια αντοχής των αραβικών και μουσουλμανικών κρατών. Από την πρώτη στιγμή όμως, ήταν καθαρό σε όσους ασχολούνται με το Μεσανατολικό ότι πηγαίναμε για αιματοχυσία πολύ μεγαλύτερη από ό,τι έχει συμβεί τις τελευταίες δεκαετίες -πράγμα που έγινε.
Δεν είναι αριθμοί
Η εξέλιξη των πραγμάτων δικαίωσε την εκτίμηση της «πηγής». Η σφαγή στη Γάζα συνεχίζεται αμείωτη ενώπιον της απαθούς «διεθνούς κοινότητας». Οι 21.000 νεκροί (εκ των οποίων πάνω από 8.000 παιδιά) δεν φαίνονται αρκετοί στον «προοδευτικό» Πρόεδρο Μπάιντεν για να στηρίξει στο Συμβούλιο Ασφαλείας ένα ψήφισμα για κατάπαυση του πυρός.
Ενδεικτική της κατάστασης που βιώνουν οι κάτοικοι της Γάζας είναι η δήλωση του εκπροσώπου Τύπου της Ύπατης Αρμοστείας των Ηνωμένων Εθνών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα Σεϊφ Μαγκάνγκο: «Είμαστε βαθιά ανήσυχοι για τους συνεχιζόμενους βομβαρδισμούς στο κέντρο της Γάζας από τις ισραηλινές δυνάμεις. (…) Προκαλεί ιδιαίτερη ανησυχία το γεγονός ότι οι τελευταίοι σφοδροί βομβαρδισμοί σημειώθηκαν αφότου οι ισραηλινές δυνάμεις έδωσαν εντολή στους κατοίκους στο νότιο τμήμα της Γάζας να μετακινηθούν προς το κέντρο της Γάζας και προς το Ταλ αλ Σουλτάν στη Ράφα». Με πιο απλά λόγια, το Ισραήλ βομβαρδίζει τα σημεία τα οποία υπέδειξε στους Παλαιστίνιους ως ασφαλή. Η αριθμητική του τρόμου στην πιο ακραία εκδοχή της.
Την ώρα που στο Τελ Αβίβ και την Ουάσιγκτον μετράνε τα πτώματα και δεν τα βρίσκουν αρκετά, η εκοσιτετράχρονη Tala Abu Nahel λέει στο BBC: «Αυτό που φοβάμαι πιο πολύ, είναι ότι δεν θέλω να είμαι ένας αριθμός. Απλώς δεν θέλω να σκοτωθώ και να είμαι ένας από αυτούς του 20.000 που έχουν σκοτωθεί». Η κοπέλα από τη Γάζα μάς υπενθυμίζει το αυτονόητο: Οι άνθρωποι δεν είναι αριθμοί, το αίμα δεν είναι νερό. Η σφαγή στη Γάζα πρέπει να σταματήσει τώρα. Αρκετά με την αριθμητική του τρόμου.
Γιάννης Αλμπάνης