Δημοσιεύτηκε στο News247 τον Ιανουάριο του 2024.
Ο τραγέλαφος με την επιστολική ψήφο για τους ομογενείς έχει δύο παραμέτρους. Η μία είναι η απροκάλυπτη κυβερνητική μεθόδευση. Η δεύτερη είναι η «αφέλεια» με την οποία αντιμετώπισαν το ζήτημα ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ.
Ποιοι ψηφίζουν;
Τα προβλήματα του νομοσχεδίου της κυβέρνησης σχετίζονται με το ποιοι έχουν δικαίωμα να ψηφίζουν στις εκλογές και το πώς διασφαλίζεται το αδιάβλητο της διαδικασίας. Στο εξής δεν θα χρειάζεται να διαθέτει κάποιος μια συγκροτημένη και σταθερή σχέση με τον ελληνικό κοινωνικό γίγνεσθαι για να ψηφίσει -αρκεί η οικογενειακή καταγωγή. Θεωρητικά θα μπορούν να ψηφίζουν πρόσωπα για τη ζωή των οποίων η έκβαση του εκλογικού αποτελέσματος θα είναι αδιάφορη -με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη σοβαρότητα της επιλογής τους.
Ακόμα χειρότερα είναι τα πράγματα με το αδιάβλητο της διαδικασίας. Η πιστοποίηση της ταυτοπροσωπίας θα γίνεται από την ιδιωτική εταιρία που θα παραλαμβάνει την ψήφο. Πέρα από το ζήτημα της μερικής ιδιωτικοποίησης της εκλογικής διαδικασίας, όλοι καταλαβαίνουμε πόσο… αξιόπιστη θα είναι η ταυτοποίηση από το… κούριερ. Για να μη μιλήσουμε για τη μυστικότητα της ψήφου ή το κατά πόσο μπορούν να γίνουν εκτός παραβάν ελεύθερες επιλογές χωρίς πειθαναγκασμούς, ιδιαίτερα από όσους βρίσκονται σε καθεστώτα ευαλωτότητας κι εξαρτήσεων.
Η μεθόδευση
Ωστόσο, οι ενστάσεις επί του περιεχομένου του νόμου έρχονται σε δεύτερη μοίρα μετά την κοινοβουλευτική μεθόδευση που υιοθέτησε η κυβέρνηση. Μέχρι προχτές η συζήτηση στη Βουλή αφορούσε αποκλειστικά τις ευρωεκλογές, οι οποίες θεωρούνται εκλογές «δεύτερης τάξης» κι επομένως ακόμα και η «τραβηγμένη» ρύθμιση περί καθολικής επιστολικής ψήφου ρυθμίσεις δεν έχει και τόση σημασία -κακώς βέβαια γιατί το Ευρωκοινοβούλιο παίρνει σημαντικές αποφάσεις για τις ζωές μας.
Ξαφνικά προχτές η κυβέρνηση θυμίζοντας τον… γνωστό χαρτοπαίχτη του Λούκυ Λουκ, έβγαλε μια νέα τροπολογία από το μανίκι, η οποία θεσμοθετεί την επιστολική ψήφο για τους ομογενείς σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις.
Και όλα αυτά από μια κυβέρνηση που ομνύει στο σεβασμό στους θεσμούς και την τεχνοκρατική διακυβέρνηση…
Γιάννης Αλμπάνης