Ο Μαχμούντ Αμπού Ράχμα από τη Γάζα: Η Χαμάς δεν χρησιμοποιεί τους αμάχους ως ανθρώπινες ασπίδες

Abu Rahma

Δημοσιεύτηκε στο left.gr στις 22/7/2014

Το left.gr συνομίλησε με τον Μαχμούντ Αμπού Ράχμα που ζει στην στην πόλη της Γάζας. Ο Μαχμούντ Αμπού Ράχμα είναι διευθυντής επικοινωνίας και διεθνών σχέσεων του Κέντρου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα «Αλ Μεζάν». Το Αλ Μεζάν έχει καταγγείλει σε διεθνές επίπεδο την καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων των κατοίκων της Γάζας από το Ισραήλ. Ταυτόχρονα, έχει στηλιτεύσει και την κυβέρνηση της Χαμάς για πράξεις αυθαιρεσίας.

Πώς θα περιγράφατε με λίγες λέξεις την κατάσταση στη Γάζα αυτή τη στιγμή;

Η κατάσταση είναι δραματική και χειροτερεύει κάθε λεπτό. Βρισκόμαστε στα γραφεία του Κέντρου για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα «Αλ Μεζάν» και καταμετρούμε τις απώλειες. Το τελευταίο διήμερο έχουμε περίπου 100 νεκρούς την ημέρα. Το 78% των νεκρών είναι άμαχοι. Και αυτό γιατί το Ισραήλ χτυπάει συνέχεια πολιτικούς στόχους, όπως σπίτια και νοσοκομεία.

Ποιο είναι το συναίσθημα που κυριαρχεί στους κατοίκους της Γάζας;

Κατά κύριο λόγο, οργή. Οργή εναντίον του ισραηλινού στρατού που επιτίθεται στους πολίτες και καταστρέφει σπίτια, δολοφονώντας ολόκληρες οικογένειες μέσα σ’ αυτά. Ταυτόχρονα, οι κάτοικοι της Γάζας νοιώθουν ματαίωση και αγανάκτηση με τη στάση της διεθνούς κοινότητας. Η διεθνής κοινότητα δεν έχει καταφέρει να κάνει τίποτα ουσιώδες για αυτούς, είτε σε ό,τι αφορά την κάλυψη των βασικών αναγκών τους είτε σε ό,τι αφορά τον τερματισμό αυτή της τρελής επίθεσης.  Ο πληθυσμός της Γάζας θέλει την εκεχειρία. Αλλά όλοι με μια φωνή λένε ότι δεν μπορεί να υπάρξει εκεχειρία χωρίς την άρση του παράνομου αποκλεισμού της Γάζας, που σκοτώνει έτσι κι αλλιώς ανθρώπους. Αγανακτούν με τη θέση των ΗΠΑ και των περισσότερων ευρωπαϊκών χωρών που υποστηρίξουν μια εκεχειρία όπως αυτή του 2012, χωρίς δηλαδή άρση του αποκλεισμού. Ειδικά για την Ευρώπη, που εναντιώνεται στον αποκλεισμό, ο κόσμος αναρωτιέται πώς είναι δυνατόν να υποστηρίζει ένα σχέδιο που προβλέπει τη συνέχιση του αποκλεισμού, αυτής της καταπάτησης των ανθρώπινων δικαιωμάτων των πολιτών της Γάζας.

Υπάρχει κάποιο σημείο στη Γάζα που θεωρείται ασφαλές για τους αμάχους;

Όχι, πουθενά. Έχουμε καταμετρήσει 400 σπίτια που έχουν χτυπηθεί ηθελημένα κατ’ ευθείαν από τον ισραηλινό στρατό. Περίπου 3.000 σπίτια έχουν υποστεί ζημιές. Σήμερα πήραμε μια αναφορά από το Μπέιτ Χανούν για τραυματισμό μέσα σε σχολείο. Πλέον, πολλοί άνθρωποι δεν εγκαταλείπουν τα σπίτια τους γιατί δεν υπάρχει ασφαλές μέρος να πάνε.

Το Ισραήλ κατηγορεί τη Χαμάς ότι χρησιμοποιεί τον άμαχο πληθυσμό της Γάζας ως ανθρώπινη ασπίδας. Εσείς, που ζείτε κι εργάζεστε στη Γάζα, τι λέτε για αυτήν την κατηγορία;

Μπορώ να διαβεβαιώσω ότι δεν υπάρχει κανένας εξαναγκασμός του άμαχου πληθυσμού. Οι άμαχοι ούτε πιέζονται να κάνουν συγκεκριμένα πράγματα ούτε καθοδηγούνται να πάνε σε συγκεκριμένα σημεία. Αντιθέτως, γίνονται εκκλήσεις να παραμείνει ο κόσμος στα σπίτια του για τη δική του ασφάλεια. Δεν έχουμε λάβει καμία αναφορά ότι ένοπλοι άνοιξαν πυρ από θέση κοντά σε πολιτικό στόχο. Βλέπουμε ότι οι παλαιστίνιοι ένοπλοι έχουν δημιουργήσει υπόγειες υποδομές, τις οποίες χρησιμοποιούν για να μάχονται. Ο ισραηλινός στρατός έχει εκνευριστεί από τη δυσκολία του να χτυπήσει τους μαχητές σε αυτά τα υπόγεια καταφύγια. Γι’ αυτό στοχοποιούν τους αμάχους. Ζω στη Γάζα. Δεν είμαι ανθρώπινη ασπίδα. Και δεν θα επιτρέψω να χρησιμοποιηθούν τα παιδιά μου ως ανθρώπινη ασπίδα. Τα περί ανθρώπινης ασπίδας είναι ψέμα με το οποίο επιχειρούν να δικαιολογήσουν εγκληματικές πράξεις.

Τη συνέντευξη πήρε ο Γιάννης Αλμπάνης

Περισσότερα

Ο Μουσταφά Μπαργκούτι: Το Ισραήλ επιδιώκει την επανακατάληψη της Γάζας

mustafa.barghouti

Δημοσιεύτηκε στο left.gr stiw 20/7/2014

 

Tο left.gr συνομίλησε με τον Μουσταφά Μπαργκούτι, από τη Ραμάλα της Δυτικής Όχθης του Ιορδάνη. Ο Μπαργκούτι είναι μια από τις εξέχουσες μορφές της παλαιστινιακής πολιτικής ζωής. Είναι γενικός γραμματέας της Παλαιστινιακής Εθνικής Πρωτοβουλίας (PNI ή Αλ Μουμπαντάρα) που κινείται στο χώρο της Κεντροαριστεράς (μέλος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς). Είναι μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της PLO, καθώς και του Παλαιστινιακού Νομοθετικού Συμβουλίου

Γιατί η κυβέρνηση Νετανιάχου αποφάσισε την κλιμάκωση της σύγκρουσης στη Γάζα, προχωρώντας στη χερσαία εισβολή;

Πρώτα απ’ όλα, γιατί οι αεροπορικές επιδρομές απέτυχαν. Δεύτερον, η επίθεση του Ισραήλ στα παλαιστινιακά εδάφη (κατά κύριο λόγο στη Γάζα, αλλά και στη Δυτική) έχει τρεις πολιτικούς στόχους. Ο πρώτος είναι να κάμψει τη βούλησή μας να αντισταθούμε και να μην αποδεχτούμε το σύστημα του απαρτχάιντ που μας επιβάλλουν. Ο δεύτερος είναι η επιθυμία του Ισραήλ να ακυρώσει κάθε πιθανότητα ενότητας μεταξύ των παλαιστινιακών πολιτικών δυνάμεων, μετά τη συμφωνία Φατάχ και Χαμάς. Τέλος, ο τρίτος λόγος είναι η προσπάθεια του Ισραήλ να σπάει τη διεθνή απομόνωση του αναφορικά με το Παλαιστινιακό.

Εκτιμάτε ότι το IDF (ισραηλινός στρατός) θα μπει βαθιά στη Γάζα ή θα περιοριστεί στη δημιουργία μιας «ζώνης ασφαλείας» στη μεθόριο;

Νομίζω ότι στοχεύουν στην επανακατάληψη της Γάζας. Βέβαια αντιμετωπίζουν μεγάλες δυσκολίες, οπότε μπορεί να το ξανασκεφτούν.

Πολλοί στα δυτικά ΜΜΕ κατηγορούν τη Χαμάς για τη μη αποδοχή του αιγυπτιακού σχεδίου κατάπαυσης του πυρός. Ποια είναι η δικιά σας άποψη;

Πρόκειται για ψέμα. Εμείς ζητήσαμε από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ να επιβάλει κατάπαυση του πυρός. Ποιος την μπλόκαρε; Οι ΗΠΑ. Το Ισραήλ προσπαθεί να αντιστρέψει την κατάσταση ισχυριζόμενο ότι αποδέχτηκε μια πρόταση την οποία απέρριψαν οι Παλαιστίνιοι. Δεν έγινε διαπραγμάτευση με καμία παλαιστινιακή οργάνωση. Όλη η ιστορία του αιγυπτιακού σχεδίου εκτυλίχτηκε στα ΜΜΕ. Εμείς θέλουμε την κατάπαυση του πυρός πιο πολύ από το Ισραήλ, αλλά θέλουμε επίσης να σταματήσουν όλες οι μορφές της ισραηλινής επίθεσης, όπως ο αποκλεισμός της Γάζας.

Εύλογα το επίκεντρο της προσοχής βρίσκεται στη Γάζα. Τι συμβαίνει όμως στη Δυτική Όχθη, την Ανατολική Ιερουσαλήμ, αλλά και μέσα στο Ισραήλ. Οργανώνονται σημαντικές κινητοποιήσεις ενάντια στην επίθεση στη Γάζα;

Βεβαίως. Κάθε μέρα γίνονται διαδηλώσεις τόσο στη Δυτική Όχθη και την Ανατολική Ιερουσαλήμ, όσο και μέσα στο Ισραήλ. Σας υπενθυμίζω ότι η επίθεση ξεκίνησε στη Δυτική Όχθη όπου το Ισραήλ δολοφόνησε 27 Παλαιστίνιους. Σήμερα στη διαδήλωση στη Ραμάλα όλος ο κόσμος φώναζε «δεν θ’ αφήσουμε τη Γάζα να μείνει μόνη.

Τις προάλλες άκουσα στο Al Jazeera έναν εκπρόσωπο της Χαμάς να λέει ότι η ισραηλινή επίθεση δολοφονεί τη «λύση των δύο κρατών» (two states solution). Πιστεύετε ότι η λύση των δύο κρατών είναι ακόμα εφικτή;

Δεν είμαι σίγουρος. Ο στόχος του Νετανιάχου είναι να σκοτώσει τη «λύση των δύο κρατών». Και οι ΗΠΑ του το επιτρέπουν. Το Ισραήλ δεν θέλει ούτε τη «λύση των δύο κρατών» ούτε τη «λύση του ενός κράτος». Το Ισραήλ δεν θέλει καμία λύση. Αυτό που επιδιώκει είναι η συνέχιση του συστήματος του απαρτχάιντ σε βάρος των Παλαιστινίων.

Και οι Παλαιστίνιοι; Στη συγκυρία της ισραηλινής επίθεσης, γίνεται πιο πιθανός ο στόχος της επανένωσης όλων των δυνάμεων του παλαιστινιακού εθνικού κινήματος;

Αυτός είναι ο στόχος μας. Εμείς ως Παλαιστινιακή Εθνική Πρωτοβουλία παλεύουμε για την ενότητα εδώ και δώδεκα χρόνια. Η τελευταία συμφωνία συμφιλίωσης στη Γάζα αποτελεί αποτέλεσμα των προσπαθειών επανένωσης. Θα συνεχίσουμε σταθερά σ’ αυτήν την κατεύθυνση. Η ισραηλινή επίθεση μπορεί να συμβάλει στην επανένωση με τον εξής τρόπο: Η Αντίσταση απέδειξε ότι έχει τη δυνατότητα να σταθεί όρθια απέναντι στο Ισραήλ. Επομένως, όσοι ονειρεύονταν την καταστροφή της Χαμάς καταλαβαίνουν ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να γίνει. Ακόμα και όσοι ανταγωνίζονται τη Χαμάς, όπως η Φατάχ, θα πρέπει να μοιραστούν την εξουσία μαζί τους στο πλαίσιο ενός δημοκρατικού συστήματος. Δεν χρειαζόμαστε ένα μονοκομματικό κράτος, είτε της Χαμάς είτε της Φατάχ, αλλά ένα πλουραλιστικό σύστημα όπως συμβαίνει σε κάθε δημοκρατία. Χρειαζόμαστε ενιαία ηγεσία, γι’ αυτό η PLO (Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης) πρέπει να ανοίξει σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις. Μετά την επίθεση στη Γάζα είναι μεγαλύτερες οι πιθανότητες επανένωσης.

Τη συνέντευξη πήρε ο Γιάννης Αλμπάνης

Περισσότερα

Σέρτζιο Γιάχνι: Η εισβολή στη Γάζα, φυγή προς τα μπρος του Νετανιάχου

sergio

Δημοσιεύτηκε στο left.gr στις 18/7/2014

Το left.gr συνομίλησε με τον ισραηλινό ακτιβιστή Σέρτζιο Γιάχνι, διευθυντή του Εναλλακτικού Κέντρου Πληροφόρησης στην Ιερουσαλήμ. Το Εναλλακτικό Κέντρο Πληροφόρησης είναι μια κοινή αραβοϊσραηλινή οργάνωση που ιδρύθηκε το 1984. Αγωνίζεται σθεναρά ενάντια στην κατοχή των παλαιστινιακών εδαφών από το Ισραήλ. Πρωταγωνιστεί στο ισραηλινό αντιπολεμικό κίνημα.

Γιατί η κυβέρνηση Νετανιάχου αποφάσισε χτες βράδυ την κλιμάκωση της σύγκρουσης στη Γάζα; Γιατί η χερσαία εισβολή αυτή τη στιγμή;

Αν σκεφτούμε το ζήτημα με τη λογική της ισραηλινής κυβέρνησης, θα διαπιστώσουμε ότι δεν είχε άλλη επιλογή από την χερσαία επέμβαση. Εδώ κι ένα μήνα η κυβέρνηση είναι επικεντρωμένη στην εξουδετέρωση της Χαμάς στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα. Μπήκαν σε ένα πλαίσιο στο οποίο τελικά δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση από την επέκταση του πολέμου στη Γάζα. Η κυβέρνηση αυτή τη στιγμή επιχειρεί φυγή προς τα μπρος για να αποφύγει την πίεση των ακροδεξιών στοιχείων της.

Δηλαδή δεν υπάρχουν πραγματικοί στρατιωτικοί στόχοι της επιχείρησης; Μόνο οι πολιτικοί ελιγμοί οδήγησαν στη χερσαία εισβολή;

Αυτή είναι η πιο λογική εξήγηση τούτη τη στιγμή. Τι ακριβώς προσπαθεί να πετύχει το Ισραήλ στη Γάζα; Ποιος είναι ο στόχος του πολέμου; Κανείς δεν ξέρει. Πρόκειται για έναν πολιτικό ελιγμό που συνδέεται στενά με την κατάσταση στο εσωτερικό της κυβέρνησης, δηλαδή την αντιπαράθεση μεταξύ δεξιών και ακροδεξιών. Όλοι γνωρίζουν ότι η στρατιωτική εικόνα στο τέλος του πολέμου θα είναι παρόμοια με εκείνην της αρχής του.

Από αυτά που μόλις είπατε, καταλαβαίνω ότι δεν θεωρείτε πιθανό να καταφέρει το IDF (ισραηλινός στρατός) μια αξιοσημείωτη συρρίκνωση των επιχειρησιακών δυνατοτήτων της Χαμάς, μέσω της καταστροφής των τούνελ και των αποθηκών όπλων.

Για να πληγεί πραγματικά η Χαμάς, θα πρέπει να γίνουν στρατιωτικές επιχειρήσει σε πυκνά κατοικημένες περιοχές, όπως η Ράφα. Κάτι τέτοιο όμως θα σήμαινε βαρύ ανθρώπινο και πολιτικό κόστος. Φαίνεται λοιπόν ότι είναι πιο πιθανό οι όποιες επιχειρήσεις να περιοριστούν στη μεθόριο. Επομένως, τα αποτελέσματα δεν θα είναι εντυπωσιακά.

Είναι αλήθεια ότι το βασικό πρόβλημα του Νετανιάχου είναι η άνοδος του κόμματος του υπουργού Εξωτερικών Λίμπερμαν (ΣτΣ πρόκειται για το Γισραέλ Μπεϊτέινου, που άνετα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί φασιστικό), το οποίο μπορεί στις επόμενες εκλογές να βγει στην πρώτη θέση;

Το μεγάλο πρόβλημα του Νετανιάχου δεν είναι μελλοντικό, αλλά σημερινό. Με τη διάσπαση του Λικούντ, το κόμμα του Νετανιάχου είναι τώρα μικρότερο από αυτό του υπουργού Οικονομικών Γιαΐρ Λαπίντ (ΣτΣ πρόκειται για το κεντρώο Γιες Ατίντ). Αλλά και μέσα στο Λικούντ έχει διαμορφωθεί ακροδεξιά πλειοψηφία. Ο Νετανιάχου ως πρόσωπο μπορεί να κερδίσει τις εκλογές, αλλά είναι πιθανό να χάσει σύντομα το κοινοβουλευτικό παιχνίδι. Ο βασικός φόβος του είναι η ένωση της δεξιάς πτέρυγας του Λικούντ με το κόμμα του Λίμπερμαν.

Ποια είναι η αντίδραση της ισραηλινής κοινωνίας απέναντι στο νέο πόλεμο με τους Παλαιστίνιους; Είναι αλήθεια ότι η μεγάλη πλειονότητα των Ισραηλινών τον υποστηρίζει;

Προς το παρόν, η μεγάλη πλειονότητα των Ισραηλινών υποστηρίζει τη στρατιωτική επιχείρηση στη Γάζα. Είναι πολύ ισχυρή αποδοχή των κυβερνητικών επιλογών. Από την άλλη, ισχυροποιείται το στρατόπεδο της ειρήνης. Έχουν οργανωθεί διαδηλώσεις διαμαρτυρίας στο Τελ Αβίβ, την Ιερουσαλήμ, τη Χάιφα και αλλού. Προγραμματίζουμε επίσης μια μεγάλη διαδήλωση αυτό το Σάββατο. Το κίνημα συνεχίζει τη δράση του παρά το έχει δεχτεί πολλές βίαιες επιθέσεις από ακροδεξιούς εθνικιστές.

Τη συνέντευξη πήρε ο Γιάννης Αλμπάνης

 

Περισσότερα

Ζιλμπέρ Ασκάρ: Ένας συνολικός συμβιβασμός ΗΠΑ – Ιράν δεν είναι απίθανος

arton2585-e559f

Από τα Ενθέματα της Αυγής της 30/3/2012

Ο Ζιλμπέρ Ασκάρ είναι καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στη Σχολή Ανατολικών και Αφρικανικών Σπουδών του Λονδίνου (SOAS). Έχει γράψει πολλά βιβλία γι ατηΜέση Ανατολή. Από τη δεκαετία του ’70 συμμετέχει ενεργά στη ριζοσπαστική Αριστερά. Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε στο Χάιντεραμπαντ της Ινδίας, στο περιθώριο του συνεδρίου «Δημοκρατία, Σοσιαλισμός και οράματα για τον 21ο αιώνα».

Ποιες είναι οι τελευταίες εξελίξεις στον συριακό εμφύλιο, ιδιαίτερα μετά τη Σύνοδο της Γενεύης;

Η Σύνοδος ήταν καταδικασμένη να αποτύχει. Το καθεστώς Άσαντ δεν έχει διάθεση για παραχωρήσεις. Από τη στιγμή που το Ιράν αποφάσισε, πριν ένα χρόνο, να παρέμβει ευθέως στον εμφύλιο βγάζοντας τον Άσαντ από τη δύσκολη θέση, η ισορροπία δυνάμεων έχει αλλάξει υπέρ του καθεστώτος. Οι κυβερνητικές δυνάμεις πέρασαν στην αντεπίθεση και κατέλαβαν μια σειρά περιοχές. Επιπλέον, η αποδοχή από τις ΗΠΑ της συμβιβαστικής ρωσικής πρότασης για τα χημικά έγινε αντιληπτή από το καθεστώς ως νομιμοποίησή του, τρόπον τινά, από την Ουάσιγκτον. Ο Άσαντ πήγε λοιπόν στη Σύνοδο από θέση ισχύος. Η αντιπολίτευση πήγε για πολιτικούς λόγους, θεωρώντας ότι μια ενδεχόμενη απουσία της θα έδινε επιχειρήματα στο καθεστώς, ενώ η παρουσία της στη Γενεύη θα το εξέθετε.

Όντως έτσι εξελίχθηκαν τα πράγματα: το καθεστώς εμφανίστηκε αδιάλλακτο, σε βαθμό που ακόμα και ο μεσολαβητής του ΟΗΕ και του Αραβικού Συνδέσμου Λάκνταρ Ιμπραχίμι έφτασε να δηλώσει ότι ο Άσαντ δεν επιθυμεί συμβιβασμό. Από την όλη διαδικασία της Γενεύης, οι Αμερικάνοι οδηγήθηκαν στο συμπέρασμα ότι αν δεν αλλάξει ο συσχετισμός στο πεδίο της μάχης δεν πρόκειται να επιτευχθεί συμβιβασμός. Γιατί εξαρχής οι ΗΠΑ στη Συρία επιθυμούσαν μια πολιτική διευθέτηση της κρίσης, κι όχι μια κατάρρευση του κράτους, όπως έγινε στο Ιράκ και τη Λιβύη. Φοβούνται πολύ ότι μια τέτοια κατάρρευση θα απειούσε τα δικά τους συμφέροντα αλλά και των συμμάχων τους στην περιοχή (Ισραήλ, Σ. Αραβία κτλ). Για να γίνει εφικτός ο συμβιβασμός, πρέπει να απομακρυνθεί μεν η οικογένεια Άσαντ από την εξουσία, αλλά να διασφαλιστεί η συνέχεια του κράτους. Η ανάλυση ότι η αλλαγή στο πεδίο της μάχης θα ανοίξει τον δρόμο στον συμβιβασμό, μπορεί να εξηγήσει τις πληροφορίες ότι η αντιπολίτευση ετοιμάζει αντεπίθεση με την επιμελητειακή υποστήριξη των ΗΠΑ.

Το τελευταίο διάστημα έχουμε και μάχες μεταξύ διαφορετικών ομάδων της αντιπολίτευσης. Τι ακριβώς συμβαίνει; Επιχειρεί μέρος της αντιπολίτευσης να διώξει την Αλ Κάιντα από τη Συρία;

Η κατάσταση είναι πιο περίπλοκη. Η επίθεση έγινε εναντίον του ISIL (Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και του Λεβάντε). Το ISIL όμως δεν αναγνωρίζεται από τον διάδοχο του Μπιν Λάντεν Ζαουάχρι ως το franchise της Αλ Κάιντα στη Συρία. Ο Ζαουάχρι αναγνωρίζει το Μέτωπο Αλ Νούσρα, το οποίο συμμετείχε στην επίθεση στο ISIL. Την ίδια στιγμή δρα το Ισλαμικό Μέτωπο, οργάνωση-ομπρέλα που περιλαμβάνει δυνάμεις από τη Μουσουλμανική Αδελφότητα μέχρι τους σαλαφίτες και χρηματοδοτείται από το Κατάρ. Επίσης, υπάρχουν μια σειρά μικρότεροι συνασπισμοί, όπως το Επαναστατικό Μέτωπο. Η επίσημη αντιπολίτευση χρηματοδοτείται από τη Σαουδική Αραβία. Η αντιπαλότητα μεταξύ Κατάρ και Σαουδικής Αραβίας επηρεάζει τη συριακή κατάσταση, όπως ακριβώς και στην Αίγυπτο. Η εικόνα είναι σύνθετη, λοιπόν. Από τη μεριά τους οι ΗΠΑ είδαν στην επίθεση στο ISIL τη διάθεση της αντιπολίτευσης να συγκρουστεί με τους πλέον ακραίους ισλαμιστές, πράγμα που αποφεύγει το καθεστώς. Το καθεστώς επιλέγει σταθερά να επιτίθεται σε πιο μετριοπαθείς δυνάμεις. Το γενικό πλαίσιο πάντως είναι ότι η άνευ προηγουμένου βία του Άσαντ, που ισοπεδώνει ολόκληρες πόλεις, έχει οδηγήσει στην απόλυτη καταστροφή. Η Συρία μοιάζει με τη Γερμανία στο τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου – μόνο που τη Γερμανία την είχαν καταστρέψει οι Σύμμαχοι, και όχι η ίδια η κυβέρνηση της. Πρόκειται για τρέλα. Από όποια αριστερή ή ανθρωπιστική οπτική κι αν δει κανείς το ζήτημα, αυτός ο πόλεμος πρέπει να σταματήσει τώρα. Ειδικά για τις προοδευτικές δυνάμεις, ο τερματισμός του πολέμου και η πτώση του καθεστώτος είναι απαραίτητες συνθήκες για να βγουν ξανά μπροστά.

Το μόνο θετικό φαίνεται να είναι το ότι τελικά ο πόλεμος μάλλον δεν επεκτείνεται στον Λίβανο.

Ο βασικός λόγος είναι ότι καμιά από τις βασικές δυνάμεις του Λιβάνου δεν έχει συμφέρον να ξεκινήσει έναν πόλεμο. Ο φιλοδυτικός συνασπισμός 14 Μάρτη (υπό τον Χαρίρι) γνωρίζει ότι η Χεζμπολά είναι πολύ πιο ισχυρή στρατιωτικά απ’ αυτόν. Επομένως δεν πρόκειται να ξεκινήσει ένοπλη σύγκρουση. Από την άλλη, η Χεζμπολά δεν θέλει τον εμφύλιο γιατί ήδη εμπλέκεται στη Συρία κι έχει το Ισραήλ στην πλάτη της. Εάν αρχίσει πόλεμος στον Λίβανο, η Χεζμπολά θα πρέπει να απαγκιστρωθεί από την Συρία. Επιπλέον, η άνοδος του Ροχάνι στην ηγεσία του Ιράν, ανάγκασε τον ανώτατο άρχοντα της χώρας Χαμεμεΐ να δεχτεί μια στροφή της ιρανικής εξωτερικής πολιτικής, εγκαταλείποντας τη σκληρή γραμμή Αχμαντινετζάν. Εξέλιξη που συνδέεται βέβαια με τις οικονομικές κυρώσεις της Δύσης. Στην εκλογή Ροχάνι, η κυβέρνηση Ομπάμα είδε την ευκαιρία που έψαχνε για να εφαρμόσει τον αρχικό της σχεδιασμό, δηλαδή να διαπραγματευτεί κάποια συμφωνία με το Ιράν. Αυτός ο σχεδιασμός είχε παγώσει μετά την καταστολή του «Πράσινου Κινήματος» της ιρανικής αντιπολίτευσης το 2009. Η προσέγγιση ΗΠΑ-Ιράν εξοργίζει το Ισραήλ, που επιμένει στη γραμμή της σύγκρουσης.

Ως πού μπορεί να φτάσει αυτή η προσέγγιση Μπορεί να καταλήξει σε μια συνολική διευθέτηση των ζητημάτων της Μέσης Ανατολής, συμπεριλαμβανομένης της Συρίας;

Δεν είναι απίθανο. Το Συριακό είναι ένα από τα ζητήματα που διχάζουν τις δύο χώρες. Ο συριακός εμφύλιος όμως στοιχίζει δισεκατομμύρια στο Ιράν, μιας και το καθεστώς Άσαντ δεν έχει πλέον δικά του εισοδήματα. Επιπλέον, οι κυρώσεις δημιουργούν μεγάλο πρόβλημα στην ιρανική οικονομία. Ο Ροχάνι και οι άνθρωποί του θα ήθελαν να απαλλαγούν από το συριακό βάρος, αν διασφάλιζαν βέβαια τα στρατηγικά συμφέροντα του Ιράν. Επομένως, θα μπορούσαν να συζητήσουν έναν συμβιβασμό, τον οποίο έτσι κι αλλιώς αναζητούν οι ΗΠΑ.

Ως συνήθως, το Ισραήλ προσπαθεί να δυναμιτίσει κάθε προσπάθεια συμβιβασμού στη Μέση Ανατολή.

Όντως. Μην ξεχνάτε ότι στο Ισραήλ κυβερνάει μια ακροδεξιά συμμαχία. Σαν να συμμετείχε στη δικιά σας κυβέρνηση η Χρυσή Αυγή μαζί με τη δεξιά πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας… Ο υπουργός Εξωτερικών Λίμπερμαν είναι ανοιχτά ρατσιστής και φασίστας. Εδώ και χρόνια η ισραηλινή κυβέρνηση πιέζει για να εξαπολυθεί πόλεμος στο Ιράν. Οι New York Times αποκάλυψαν ότι λίγους μήνες πριν το τέλος της θητείας του Μπους, το Ισραήλ ζήτησε πράσινο φως για να επιτεθεί στο Ιράν. Το επιχείρημα των Ισραηλινών ήταν να τους δοθεί η ευχέρεια να δημιουργήσουν τετελεσμένα πριν αλλάξει η κατάσταση στον Λευκό Οίκο. Ο Μπους αρνήθηκε, δεδομένου ότι οι ΗΠΑ δεν είναι σε θέση να διεξάγουν πόλεμο εναντίον του Ιράν. Το Ιράκ αποτέλεσε γι’ αυτές καταστροφική ήττα, μεγαλύτερη κι απ’ αυτή του Βιετνάμ, δεδομένου των πολιτικών διακυβευμάτων στη Μέση Ανατολή. Οι ΗΠΑ έχουν αποδυναμωθεί στην περιοχή και το Ιράν δεν είναι μικρή χώρα. Το Ισραήλ συνεχίζει να πιέζει γι’ αυτόν τον πόλεμο τον οποίο οι ΗΠΑ δεν θέλουν. Φτάνουμε λοιπόν στην αντιπαράθεση Ομπάμα-Νετανιάχου, την οποία δεν μπαίνουν στον κόπο καν να κρύψουν. Βέβαια υπάρχουν όρια: η κυβέρνηση Ομπάμα μπορεί να αντιστέκεται στην ισραηλινή πίεση, αλλά δεν είναι αρκετά τολμηρή για να επιβάλει στο Ισραήλ αλλαγή πολιτικής για το Παλαιστινιακό.

Τις προάλλες, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και η Σαουδική Αραβία ανακάλεσαν τους πρεσβευτές τους από το Κατάρ. Ο Μόρσι έπεσε και ο Ερντογάν αντιμετωπίζει κύμα διαδηλώσεων. Το Κατάρ και η Μουσουλμανική Αδελφότητα είναι πια στη γωνία στον αραβικό-ισλαμικό κόσμο;

Το Κατάρ διέπραξε ύβριν μετά το 2011. Το Κατάρ και η Αδελφότητα θεώρησαν ότι είχε φτάσει η ώρα τους. Οι δυνάμεις της Αδελφότητας προωθούνταν παντού και το Κατάρ τις χρηματοδοτούσε αφειδώς. Αλλά υπήρξε ισχυρό κύμα αντίστασης εναντίον και των δύο. Στη Λιβύη οι Αδελφοί ηττήθηκαν. Στην Αίγυπτο, το πραξικόπημα που με την αμέριστη στήριξη της Σαουδικής Αραβίας, έριξε τον Μόρσι, αποτέλεσε βαρύτατο πλήγμα για το Κατάρ. Οι εξελίξεις αυτές συνδέονται με την απόφαση του εμίρη του Κατάρ σεΐχη Χαμάντ να παραδώσει την εξουσία στον γιο του, πράγμα ασυνήθιστο για τις μοναρχίες του Κόλπου. Όμως, η μεταβίβαση της εξουσίας δεν είναι αρκετή για τους Σαουδάραβες που θέλουν πλήρη ευθυγράμμιση του Κατάρ στην πολιτική τους.
Ποια είναι τώρα η διαφορά μεταξύ Κατάρ και Σαουδικής Αραβίας; Η Σαουδική Αραβία κρατάει σταθερά το ρόλο μιας συντηρητικής αντιδραστικής δύναμης. Όταν άρχισαν οι αραβικές εξεγέρσεις, η αυτόματη στάση των Σαουδαράβων ήταν να υποστηρίξουν τα καθεστώτα. Είχαν μάλιστα οργιστεί με την ανατροπή του Μουμπάρακ και κατηγόρησαν τις ΗΠΑ για το ότι είχε επιτρέψει στον αιγυπτιακό στρατό να το πράξει. Το Κατάρ εκφράζει μια διαφορετική γραμμή. Το Κατάρ, λόγω και της ένταξης του εμίρη στην Αδελφότητα, επέλεξε τη γραμμή της ενσωμάτωσης των εξεγέρσεων, όχι της σύγκρουσης μαζί τους. Όταν η Ουάσιγκτον αντιλήφθηκε ότι η αναταραχή δεν μπορούσε να σταματήσει, προσχώρησε στη γραμμή της ενσωμάτωσης, συνάπτοντας συμμαχία με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα με τη μεσολάβηση του Κατάρ. Η αποτυχία της Αδελφότητας κλόνισε το Κατάρ. Η Ουάσιγκτον δεν έχει εγκαταλείψει πλήρως τη γραμμή σύμπλευσης με την Αδελφότητα. Εμφανίζεται ενοχλημένη από την αιματηρή καταστολή των Αδερφών στην Αίγυπτο. Θα προτιμούσε έναν συμβιβασμό μεταξύ Μόρσι και στρατού, θεωρώντας ότι η σύγκρουση μακροπρόθεσμα θα αποσταθεροποιήσει την Αίγυπτο. Ίσως έχουν δίκιο. Η κατάσταση στην Αίγυπτο παραμένει πολύ ασταθής και ο στρατηγός Σίσι δεν είναι το τέλος του δρόμου. Είναι χαρακτηριστικό ότι τις τελευταίες εβδομάδες έχουμε ένα ξαφνικό κύμα απεργιών σε όλους του τομείς. Το αιγυπτιακό καζάνι εξακολουθεί να βράζει.

Γιατί πιστεύετε ότι ο Σίσι δεν είναι το τέλος του δρόμου για την Αίγυπτο;

Ο Σίσι είχε πολλές αμφιβολίες για το αν θα έπρεπε να είναι υποψήφιος για την προεδρία. Θα προτιμούσε να κινεί τα νήματα από το παρασκήνιο. Κινδυνεύει να χάσει τις ασφαλείς θέσεις του αρχηγού του στρατού και του υπουργού Άμυνας χάριν της επισφαλούς θέσης του Προέδρου της Δημοκρατίας. Είναι αναγκασμένος όμως να το κάνει, γιατί δεν υπάρχει εναλλακτική λύση για το κατεστημένο – πόσο μάλλον όταν ο αριστερός νασερικός Σαμπάχι έχει ήδη ανακοινώσει τη δικιά του υποψηφιότητα. Μια εκλογή Σαμπάχι θα ήταν αδιανόητη για τις ελίτ, όχι μόνο της Αιγύπτου αλλά όλης της περιοχής. Ο Σίσι θα εκλεγεί λοιπόν, αλλά θα καεί όπως οι προηγούμενοι πρόεδροι που ακολούθησαν τον Μουμπάρακ. Οι βασικές αιτίες που πυροδότησαν τις αραβικές εξεγέρσεις ήταν κοινωνικές και οικονομικές. Όσοι ακλουθούν τις ίδιες πολιτικές που κυριαρχούσαν πριν τους ξεσηκωμούς, είναι καταδικασμένοι να αποτύχουν. Δεν μπορεί να βρεις διέξοδο από την κρίση ακολουθώντας την πολιτική που σε οδήγησε σε αυτήν. Χρειάζεσαι ριζοσπαστική αλλαγή.

Τη συνέντευξη πήρε ο Γιάννης Αλμπάνης

Περισσότερα

Γιατί δεν θυμώνουμε με τη σφαγή στη Συρία;

syr

Από το Δελτίο Θυέλλης που κυκλοφορεί

Όσο περνάει ο καιρός, ο εμφύλιος στη Συρία γίνεται πιο αιματηρός, με τους νεκρούς να ανέρχονται σε δεκάδες χιλιάδες –πιθανόν να ξεπερνούν τις 100.000. Στο πεδίο της μάχης η κατάσταση είναι μάλλον στάσιμη, αφού η επέμβαση της Χεσμπολά στο πλευρό του Άσαντ, ανέκοψε την προώθηση της ένοπλης αντιπολίτευσης. Όμως, πλέον και η αντεπίθεση του καθεστώτος έχει ανακοπεί από τους αντάρτες. Μια ενδεχόμενη δυτική επιδρομή θα πρέπει προς το παρόν να αποκλειστεί, αφού ο Άσαντ έχει αποδεχτεί τη διαδικασία καταστροφής των χημικών όπλων που διαθέτει. Το σκηνικό γίνεται ακόμα πιο περίπλοκο λόγω των συγκρούσεων ακραίων ισλαμιστών, συνδεόμενων με την Αλ Κάιντα, με τους Κούρδους καθώς και με δυνάμεις του Ελεύθερου Συριακού Στρατού (FSA). Με δεδομένα λοιπόν ότι στο πεδίο τη μάχης δεν βγαίνει προ το παρόν νικητής και ότι οι ειρηνευτικές συνομιλίες της Γενεύης δεν έχουν καν αρχίσει, η σφαγή στη Συρία θα συνεχιστεί αμείωτη.
Η πολιτική κατάσταση της Συρίας είναι λίγο-πολύ γνωστή. Γνωστό επίσης και το μέγεθος της σφαγής, που εξελίσσεται σε μια από τις πιο μεγάλες σφαγές στην Ιστορία της Μέσης Ανατολής. Είναι χαρακτηριστικό ότι στον Πόλεμο των 6 Ημερών είχαν σκοτωθεί όχι παραπάνω από 15.000 άτομα και στον Πόλεμο του Γιομ Κιπούρ το 1973 όχι παραπάνω από 20.000. Γύρω στις 20.000 υπολογίζονται και οι νεκροί από την ισραηλινή επέμβαση στο Λίβανο το 1982. Και σε άλλη κλίμακα βέβαια η αμερικάνικη εισβολή στο Ιράκ το 2003 με τους νεκρούς να υπολογίζονται μεταξύ 600.000 κι 1.000.000.
Το θέμα είναι λοιπόν είναι γιατί εμείς, οι άνθρωποι της Αριστεράς, του αναρχικού χώρου, του αντιπολεμικού κινήματος εν γένει, δεν θυμώνουμε (πλην ορισμένων εξαιρέσεων) με όσα συμβαίνουν στη Συρία; Και δεν εννοώ τον κατά μόνας θυμό μπροστά στις οθόνες του υπολογιστή ή της τηλεόρασης. Αναφέρομαι στο συλλογικό θυμό, έτσι όπως αυτός εκφράζεται στις διαδηλώσεις, στο δημόσιο λόγο, αλλά και στις συζητήσεις των αγωνιστών/τριών. Αυτός ο συλλογικός θυμός για τη Συρία είναι που λείπει. Και θα πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί συμβαίνει αυτό, από τη στιγμή που οι αντιπολεμικές μας ευαισθησίας και η ανθρωπιά μας δεν είναι μόνο διακηρυγμένες, αλλά πολλές φορές ακόμα και με κόστος εκφρασμένες.
Μια πρώτη εξήγηση είναι ότι στον πόλεμο της Συρίας δεν εμπλέκονται άμεσα οι δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Επιπλέον, ο βασικός υπαίτιος της αιματοχυσίας είναι ο «αντιιμπεριαλιστής» Άσαντ, ο οποίος έχει ξεπεράσει σε βαρβαρότητα ακόμα και τον πατέρα του. Ο Σύρος δικτάτορας λόγω της αλαζονικής αδιαλλαξίας τού έχει καταταχτεί στο αντιαμερικανικό μπλοκ της Μέσης Ανατολής και έχει βοηθήσει τις δύο τελευταίες δεκαετίες παλαιστινιακές αντιστασιακές οργανώσεις –μην ξεχνάμε όμως ότι στη δεκαετία του ’70 ο πατήρ Άσαντ κατέσφαξε τους Παλαιστίνιους στον Λίβανο. Από τη στιγμή λοιπόν που ο Άσαντ θεωρείται «αντιαμερικάνος» μια ορισμένη Αριστερά μπορεί και να φανεί διατεθειμένη να «κάνει τα στραβά μάτια» στα εγκλήματά του και να θέσει σε δεύτερη μοίρα τη συριακή σφαγή. Είναι η ίδια Αριστερά που αρνείται να απογαλακτιστεί από το μπρεζνιεφικό παρελθόν της κι επιμένει να βλέπει φασματικά «προοδευτικά αντιιμπεριαλιστικά» καθεστώτα εκεί που δεν υπάρχουν παρά αιμοσταγείς δικτατορίες.
Φοβάμαι ότι η ιδεοληπτική εθελοτυφλία της μπρεζνιεφογενούς Αριστεράς δεν μπορεί να αποτελέσει από μόνη της επαρκή εξήγηση. Πρώτα απ’ όλα η ίδια έλλειψη συλλογικού θυμού που παρατηρούμε στην περίπτωση της Συρίας, είχε σημειωθεί στις καθ’ όλα «δυτικές» επεμβάσεις στη Λιβύη και το Μάλι. Επιπλέον, υπάρχει και η «άλλη» Αριστερά, η Αριστερά που δεν χωρίζει τους τυράννους σε καλούς και κακούς. Εκείνη η ριζοσπαστική κι ελευθεριακή Αριστερά που επανειλημμένως έχει αποδείξει ότι έχει το σθένος να λέει δημόσια αυτό που πιστεύει, χωρίς να λαμβάνει υπόψη το όποιο «πολιτικό κόστος», γιατί δεν εκφράζει το συλλογικό θυμό της.
Μια εξήγηση για αυτήν την ελευθεριακή και ριζσοσπαστική Αριστερά, θα μπορούσε να είναι η συμμετοχή φανατικών ισλαμιστών στη συριακή αντιπολίτευση, πράγμα που εμποδίζει την ταύτιση μαζί της. Εντούτοις, οι φανατικοί ισλαμιστές υπήρξαν βασική συνιστώσα των ανταρτών του Ιράκ, χωρίς το γεγονός αυτό να αποτρέψει κανέναν να διαδηλώσει εναντίον του πολέμου. Επομένως, οι ισλαμιστές δεν είναι η αποκλειστική αιτία.
Φοβάμαι ότι συμβαίνει κάτι άλλο. Βυθιζόμενοι ολοένα και πιο βαθιά στη μνημονιακή απελπισία, η προσοχή μας στρέφεται όλο και λιγότερο στον έξω κόσμο. Αντιμέτωποι με τη δικιά μας συλλογική καταστροφή και τα προσωπικά (υπαρξιακά πλέον) προβλήματά μας έχουμε όλο και λιγότερο χώρο περισσευούμενου για τους άλλους, τους απ’ έξω. Η Συρία μας νοιάζει λίγο, όπως ακριβώς λίγο μάς νοιάζει πλέον τι συμβαίνει σε χώρες πιο κοντινές πολιτικά, όπως η Ιταλία ή η Ισπανία. Ο έξω κόσμος χάνει τη σημασία του. Ως κοινωνία στο σύνολό της, όλο και περισσότερο, περιοριζόμαστε στον εσώκλειστο κόσμο του μνημονιακού αδιεξόδου.
Κι όμως… Ο μόνος τρόπος να αποδράσουμε είναι να συναντηθούμε με αυτούς  τους απ’ έξω.

Γιάννης Αλμπάνης

Περισσότερα

Ζιλμπέρ Ασκάρ: Δεν είναι εφικτός τώρα ένας συμβιβασμός στη Συρία

arton2585-e559f

Από την Εποχή της 6/10/2013

Ο Ζιλμπέρ Ασκάρ διδάσκει διεθνείς σχέσεις στη Σχολή Ανατολικών και Αφρικανικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Λονδίνου

Γιατί οι ΗΠΑ αποφάσισαν, τελικά, να μην επέμβουν στρατιωτικά στη Συρία;

Γιατί από την αρχή δεν έβλεπαν με ενθουσιασμό την προοπτική της στρατιωτικής επέμβασης στη Συρία. Δεν ισχύει ο ισχυρισμός ότι έψαχναν ένα πρόσχημα για να βομβαρδίσουν τον Άσαντ. Αν όντως το ήθελαν, θα το είχαν κάνει εδώ και καιρό. Άλλωστε, επανειλημμένα έχουν δηλώσει ότι δεν θέλουν να επέμβουν, όπως και δεν θέλουν την κατάρρευση του καθεστώτος. Από τη στιγμή όμως που ο Ομπάμα είχε δηλώσει ότι το ζήτημα της χρήσης χημικών όπλων αποτελεί «κόκκινη γραμμή» για τις ΗΠΑ, ήταν αναγκασμένες να κάνουν κάτι. Διακυβευόταν πλέον η αξιοπιστία των ΗΠΑ. Κατά συνέπεια, η Δύση ήταν αναγκασμένη να απειλήσει με στρατιωτική επέμβαση.  Επειδή ακριβώς από την αρχή δεν ήταν ενθουσιώδεις με την προοπτική της στρατιωτικής επέμβασης, οι ΗΠΑ δέχτηκαν με ανακούφιση το ρωσικό σχέδιο συμβιβασμού. Όπως ακριβώς το δέχτηκε και το συριακό καθεστώς.

Πώς μπορούμε να εξηγήσουμε αυτή την έλλειψη ενθουσιασμού, από τη στιγμή που το καθεστώς Άσαντ είναι ο βασικός σύμμαχος του Ιράν, δηλαδή του κύριου αντίπαλου των ΗΠΑ στην περιοχή, και βασικός υποστηρικτής της Χεζμπολά, δηλαδή ενός από τους κύριους εχθρούς του Ισραήλ;

Θα δείτε ότι ανάλογη στάση κρατάει και το Ισραήλ. Όταν η προοπτική των βομβαρδισμών ήταν ακόμα ανοιχτή, οι New York Times δημοσίευσαν ένα άρθρο που αποτύπωνε τις προσεγγίσεις της ισραηλινής πλευράς. Εκεί οι Ισραηλινοί δήλωναν ότι θα υποστήριζαν τους βομβαρδισμούς, στο βαθμό που δεν θα μεταβαλλόταν ο συσχετισμός δυνάμεων.  Οι ΗΠΑ και το Ισραήλ δεν θέλουν να πέσει το καθεστώς Άσαντ, γιατί φοβούνται  περισσότερο αυτό που μπορεί να το αντικαταστήσει , απ’ όσο  φοβούνται το ίδιο το καθεστώς.

Φοβούνται τον έλεγχο της Συρίας από τους ισλαμιστές ή φοβούνται οποιοδήποτε καινούργιο καθεστώς;

Φοβούνται ότι το χάος και  αποσταθεροποίηση θα οδηγήσουν στο άγνωστο. Ας αναλογιστούμε ότι τις  τελευταίες δεκαετίες τα πιο ασφαλή σύνορα του Ισραήλ είναι αυτά με τη Συρία. Από αυτή τη σκοπιά, έχουν εμπιστοσύνη στον Άσαντ. Αν καταρρεύσει το καθεστώς, θα βρεθούν αντιμέτωποι με το άγνωστο.  Γι’ αυτό οι ΗΠΑ έχουν υποστηρίξει ότι δεν επιθυμούν την πτώση του καθεστώτος, αλλά ένα συμβιβασμό, όπου ο Άσαντ θα φύγει από την εξουσία, και το καθεστώς, που θα παραμείνει, θα διαπραγματευτεί με μέρος της αντιπολίτευσης.

Πέρα από την ανάγκη για σταθερότητα στη Συρία, θα μπορούσαμε να ερμηνεύσουμε τη στάση των ΗΠΑ ως έκφραση μιας ορισμένης απεμπλοκής τους από τη Μέση Ανατολή και επαναπροσανατολισμού τους προς τον Ειρηνικό;

Γνωρίζω αυτή τη θεωρία, αλλά τη θεωρώ εσφαλμένη. Όταν λέμε «Ειρηνικός» εννοούμε «Κίνα». Η Μέση Ανατολή είναι στρατηγικά απαραίτητη στη σχέση των ΗΠΑ με την Κίνα.  Η Κίνα είναι δυνάμει ο πιο απειλητικός αντίπαλος για τις ΗΠΑ. Η αχίλλειος φτέρνα όμως της Κίνας είναι η ενεργειακή εξάρτησή της. Η Κίνα εξαρτάται από το πετρέλαιο της Μέσης Ανατολής. Όσο πιο πολύ εξαρτάται η Κίνα από το πετρέλαιό της, τόσο πιο σημαντική θα γίνεται η Μέση Ανατολή για τις ΗΠΑ. Δεν πρόκειται λοιπόν για έναν αμερικάνικο αναπροσανατολισμό. Αυτό που συμβαίνει είναι η υποχώρηση της αμερικάνικης ηγεμονίας. Οι λόγοι αυτής της υποχώρησης είναι πολλοί: η οικονομική κρίση, η άνοδος της Κίνας, καθώς και οι ήττες των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή, με κύρια αυτή στο Ιράκ, που κατέληξε σε πραγματική καταστροφή. Στο Αφγανιστάν, μετά από δώδεκα χρόνια πολέμου, αναγκάζονται να διαπραγματευτούν με τους Ταλιμπάν. Οι ΗΠΑ έχουν δυνατότητα να καταστρέφουν χώρες, αλλά δεν μπορούν να τις ελέγξουν. Κατέστρεψαν το Ιράκ, αλλά δεν μπόρεσαν να το ελέγξουν. Τώρα η κυβέρνηση του Ιράκ είναι πιο κοντά στο Ιράν απ’ ότι είναι στις ΗΠΑ.

Πού οφείλεται αυτή η αδυναμία ελέγχου;

Σχετίζεται με την ήττα των ΗΠΑ στο Βιετνάμ. Στο Βιετνάμ οι ΗΠΑ είχαν ακόμα υποχρεωτική στρατιωτική θητεία και μπορούσαν να συγκεντρώνουν μεγάλο αριθμό στρατευμάτων. Με τον πόλεμο στο Βιετνάμ, η στρατιωτική θητεία έγινε αντιδημοφιλής και η κυβέρνηση αναγκάστηκε να την καταργήσει. Έκτοτε, η θητεία παραμένει αντιδημοφιλής και καμία κυβέρνηση δεν έχει τολμήσει να την επαναφέρει. Αν εξετάσετε τη στρατιωτική εικόνα των ΗΠΑ, θα διαπιστώσετε ότι σήμερα διαθέτουν πολύ μεγαλύτερη δύναμη πυρός απ’ ό,τι την εποχή του Βιετνάμ. Αλλά είναι πολύ πιο αδύναμες σε ό,τι αφορά τον αριθμό των στρατιωτών. Για να ελέγξεις μια χώρα χρειάζεσαι στρατιώτες στο έδαφος. Όταν εισέβαλαν στο Ιράκ, πίστευαν ότι θα μπορούσαν να ελέγξουν τη χώρα μόνο με εκατό χιλιάδες στρατιώτες, πράγμα αδύνατο.

Ποιος πιστεύετε ότι διέπραξε την επίθεση με χημικά όπλα στα προάστια της Δαμασκού; Ήταν ηθελημένη κίνηση του καθεστώτος, προβοκάτσια των αναρτών ή κάποιο λάθος;

Δεν μπορεί να αποκλειστεί η υπόθεση κάποιας δυσλειτουργίας τους καθεστώτος. Από την άλλη, στην περιοχή που έγινε η επίθεση, διεξάγονταν σκληρές μάχες. Οι κυβερνητικές δυνάμεις αντιμετώπιζαν σοβαρές δυσκολίες στην ανακατάληψη αυτού του σημαντικού προαστίου της Δαμασκού. Οπότε μια ηθελημένη ενέργεια δεν θα ήταν ασύμβατη με ένα καθεστώς που δεν έχει ενδοιασμούς. Υπάρχει βέβαια το αντεπιχείρημα της παρουσίας στη Δαμασκό των παρατηρητών του ΟΗΕ. Η απάντηση είναι ότι παρατηρητές του ΟΗΕ βρίσκονται διαρκώς στη Συρία, χωρίς να έχει καμία επίπτωση η παρουσία τους.  Νομίζω λοιπόν ότι απλά ήθελαν να ανακαταλάβουν την περιοχής και πιθανόν δεν υπολόγισαν σωστά τη δόση των χημικών. Υπενθυμίζω  ότι και άλλες φορές είχαν κάνει χρήση χημικών όπλων, δοκιμάζοντας την «κόκκινη γραμμή» του Ομπάμα. Αυτή τη φορά ξεπεράστηκαν τα όρια.

Μετά την απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας, χιλιάδες παρατηρητές του ΟΗΕ θα επιβλέψουν την καταστροφή των συριακών όπλων. Αυτή η παρουσία στο συριακό έδαφος θα μπορούσε να αποτελέσει το πρώτο βήμα στην κατεύθυνση μιας ειρηνευτικής συμφωνίας;

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτή η απόφαση αποτελεί μέρος μιας ευρύτερης συμφωνίας Κέρι – Λαβρόφ, επόμενο βήμα της οποίας μάλλον θα είναι μια νέα συνδιάσκεψη στη Γενεύη. Από την αρχή οι ΗΠΑ πιέζουν τη Ρωσία για να πιέσει με τη σειρά της τη Συρία με στόχο έναν συμβιβασμό «τύπου Υεμένης», δηλαδή ασφαλής έξοδος του Άσαντ και μετά συμφωνία των αντιμαχόμενων πλευρών. Μέχρι τώρα η Ρωσία δεν ασκούσε αυτή την πίεση.

Γιατί όμως η Ρωσία επιμένει τόσο πολύ στον Άσαντ; Δεν θα μπορούσε να συμπεριλάβει σε έναν συμβιβασμό την απόλυτη διασφάλιση της στρατιωτικής παρουσίας της στη Συρία;

Πρώτον, χρησιμοποιεί τη Συρία ως χαρτί στις σχέσεις της με τις ΗΠΑ. Δεύτερον, έχει μετατρέψει  το συριακό ζήτημα σε μέσο για την αναβάθμιση του διεθνούς κύρους της.  Ως ένα ορισμένο σημείο, παρατηρούμε την αποκατάσταση της ρωσικής αξιοπιστίας. Οι Ρώσοι έδρασαν αποτελεσματικά, γνωρίζοντας βέβαια ότι οι Αμερικάνοι δεν προέκριναν τη στρατιωτική επέμβαση.  Αν οι ΗΠΑ ήθελαν όντως να ρίξουν το καθεστώς, η Ρωσία δεν θα μπορούσε να κάνει πολλά.

Πέρα από το διεθνές γεωπολιτικό παιχνίδι, υπάρχει κι η πραγματικότητα στο πεδίο. Ποιοι είναι οι λόγοι της επίθεση των ισλαμιστών στις δυνάμεις του Ελεύθερου Συριακού Στρατού, καθώς και του ανακοινωθέντος τους ότι δεν εκπροσωπούνται πλέον από το Εθνικό Συριακό Συμβούλιο;

Χωρίς να μπω σε κουραστικές λεπτομέρειες, αυτές οι κινήσεις αποτελούν προληπτικά μέτρα εναντίον ενός ενδεχόμενου συμβιβασμού τύπου Υεμένης.  Στην πραγματικότητα δεν στρέφονται μόνο εναντίον του Συριακού Εθνικού Συμβουλίου, αλλά εναντίο των σχεδίων των ΗΠΑ. Η λογική είναι ότι «εμείς δεν θέλουμε να πάμε στη Γενεύη, το Συμβούλιο αποφάσισε να πάει, οπότε εμείς δηλώνουμε ότι δεν μας εκπροσωπεί. Κανένας δεν θα κάνει συμβιβασμούς με το καθεστώς στο όνομα μας».

Αυτές οι κινήσεις όμως δεν είναι και έκφραση της ισχυροποίησης των ακραίων ισλαμιστών λόγω της μαζικής προσέλευσης των ξένων τζιχαντιστών;

Στη Συρία δρουν δύο οργανώσεις με αναφορά στην Αλ Κάιντα, το Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ και τη Συρία καθώς και η Αλ Νούσρα. Απ’ όσα έχω ακούσει, δεν νομίζω ότι αυτές οι δύο οργανώσεις διαθέτουν περισσότερους από το 10% των ανταρτών.  Οι ξένοι μαχητές πηγαίνουν στο Ισλαμικό Κράτος, το οποίο όμως δεν υπέγραψε το ανακοινωθέν.  Το ανακοινωθέν υπογράφτηκε από την Αλ Νούσρα, τους σαλαφίτες του Συριακού Ισλαμικού Μετώπου, που ίσως να είναι και το 30% των ανταρτών, και ορισμένες μονάδες ισλαμιστικών τάσεων του Ελεύθερου Συριακού Στρατού (FSA), οι οποίες δεν ανήκουν στη Μουσουλμανική Αδελφότητα.  Το ότι το υπέγραψαν αυτές οι μονάδες, δείχνει τη ριζοσπαστικοποίηση που συμβαίνει μέσα στις τάξεις του FSA. Το πραγματικό περιεχόμενο του ανακοινωθέντος δεν έχει να κάνει λοιπόν με κάποιο ιδεολογικό διαχωρισμό στη βάση της δημιουργίας ισλαμικού κράτους, αλλά με την απόρριψη της προοπτικής του συμβιβασμού με το καθεστώς.

Υπάρχει κάποια πιθανότητα να τελειώσει ο συριακός εμφύλιος πόλεμος σε ορατό χρονικό διάστημα;

Δεν πιστεύω ότι ένας συμβιβασμού τύπου Υεμένης είναι εφικτός στη Συρία. Στην Υεμένη δεν είχαμε τίποτα που να συγκρίνεται με την αιματοχυσία της Συρίας. Δεδομένης αυτής, καθώς και του χαρακτήρα του καθεστώτος, που στηρίζεται σε μια μειονοτική θρησκευτική ομάδα, είναι πολύ δύσκολο να φανταστεί κανείς ένα συμβιβασμό που θα αφήσει άθικτο τον πυρήνα του καθεστώτος. Νομίζω ότι πολύ πιο πιθανό είναι να δούμε εξελίξεις λόγω της κούρασης της αλεβίτικης κοινότητας, που καταβάλλει βαρύ τίμημα για την υπεράσπιση του Ασαντ, και της οποίας εξαντλούνται οι εφεδρείες Μέχρι την επέμβαση της Χεζμπολά, το καθεστώς έχανε συνεχώς έδαφος. Γι’ αυτό το Ιράν και η Χεζμπολά αναγκάστηκαν να δράσουν, κάτι που δεν είναι προς όφελος της Χεζμπολά, αφού έτσι φθείρεται στρατιωτικά και αποδυναμώνεται πολιτικά στο εσωτερικό του Λιβάνου. Με τη Χεζμπολά στη Συρία, το καθεστώς πέρασε στην αντεπίθεση και ανακατέλαβε εδάφη.  Και αυτό όμως έχει τα όρια του, γιατί και η Χεζμπολά αρχίζει να εξαντλείται και δεν μπορεί να ανανεώσει τις δυνάμεις της. Μπορεί λοιπόν αυτή η κόπωση να οδηγήσει σε διάσπαση του καθεστώτος, με τον Άσαντ και τον σκληρό πυρήνα του καθεστώτος να παραμερίζονται, για να ανοίξει ο δρόμος σε μια συμφωνία με την αντιπολίτευση.

Τη συνέντευξη πήρε ο Γιάννης Αλμπάνης

Περισσότερα

Ζιλμπέρ Ασκάρ: Οι α­πο­τυ­χίες των ισ­λα­μι­στών δί­νουν χώ­ρο στην α­ρα­βι­κή Αρι­στε­ρά

images

Από την Εποχή της 10/3/2013

Ο Ζι­μπέρ Ασκάρ εί­ναι έ­νας α­πό τους πιο γνω­στούς α­ρι­στε­ρούς α­να­λυ­τές του α­ρα­βι­κού κό­σμου.
Δι­δά­σκει Διε­θνείς Σχέ­σεις στη Σχο­λή Ανα­το­λι­κών και Αφρι­κα­νι­κών Σπου­δών του Πα­νε­πι­στη­μίου του Λον­δί­νου.
Η «Επο­χή» τον συ­νά­ντη­σε στο τριή­με­ρο του R Project στο Πά­ντειο Πα­νε­πι­στή­μιο.

Δύο χρό­νια με­τά την α­παρ­χή της, ποιος εί­ναι κα­τά τη γνώ­μη σας ο α­πο­λο­γι­σμός της Αρα­βι­κής Άνοι­ξης;
Αντί­θε­τα με τις πε­ρισ­σό­τε­ρες α­να­λύ­σεις που δια­βά­ζει κα­νείς στην Ευ­ρώ­πη, σή­με­ρα εί­μαι πιο αι­σιό­δο­ξος α­πό ό­ταν ξε­κί­νη­σαν τα γε­γο­νό­τα. Κι αυ­τό για­τί το βα­σι­κό ε­ρώ­τη­μα ή­ταν πά­ντο­τε το πό­σο ι­σχυ­ρές θα ή­ταν οι ισ­λα­μι­στι­κές δυ­νά­μεις για να ε­λέγ­ξουν την έκ­βα­ση των ε­πα­να­στά­σεων. Προ­φα­νώς, πο­τέ δεν εί­χα αυ­τα­πά­τες. Ήξε­ρα α­πό την αρ­χή, ό­πως και ό­λοι ό­σοι α­σχο­λού­νται με την πε­ριο­χή, ό­τι οι ισ­λα­μι­στές ή­ταν σε πλε­ο­νε­κτι­κή θέ­ση λό­γω της ορ­γα­νω­τι­κό­τη­τας τους, των οι­κο­νο­μι­κών πό­ρων που δια­θέ­τουν, κα­θώς και της ε­ξω­τε­ρι­κής υ­πο­στή­ρι­ξης που δέ­χο­νται. Ωστό­σο, η ε­κλο­γι­κή νί­κη που τε­λι­κά πέ­τυ­χαν στην Τυ­νη­σία, ή­ταν με πο­λύ χα­μη­λό­τε­ρα πο­σο­στά α­π’ ό,τι α­να­με­νό­ταν. Στη δε Αί­γυ­πτο, ε­νώ στις βου­λευ­τι­κές ε­κλο­γές πή­ραν τα 2/3 των ψή­φων, στις προ­ε­δρι­κές που α­κο­λού­θη­σαν, έ­χα­σαν το 50% της δύ­να­μης τους.
Και στις δύο χώ­ρες τους βλέ­που­με να χά­νουν έ­δα­φος εν μέ­σω με­γά­λων λαϊκών κι­νη­το­ποιή­σεων. Δεν θέ­λω βέ­βαια να φα­νώ υ­πε­ραι­σιό­δο­ξος. Η κα­τά­στα­ση πα­ρα­μέ­νει ε­ξαι­ρε­τι­κά πε­ρί­πλο­κη. Ωστό­σο, η πε­ριο­ρι­σμέ­νη ι­κα­νό­τη­τα των ισ­λα­μι­στών να λύ­σουν τα τε­ρά­στια κοι­νω­νι­κά προ­βλή­μα­τα, α­φή­νει α­νοι­χτό το εν­δε­χό­με­νο, το εν­δε­χό­με­νο ε­πα­να­λαμ­βά­νω, να μπο­ρέ­σει η Αρι­στε­ρά να πα­ρέμ­βει στις ε­ξε­λί­ξεις με ε­πι­τυ­χία.

Μι­λώ­ντας για την Αρι­στε­ρά, πώς κρί­νε­ται τη μέ­χρι τώ­ρα στά­ση της, ι­διαί­τε­ρα των πιο ι­σχυ­ρών σχη­μα­τι­σμών της, του Λαϊκού Με­τώ­που στην Τυ­νη­σία και της Σο­σια­λι­στι­κής Λαϊκής Συ­μα­χίας στην Αί­γυ­πτο;
Πρώ­τα α­π’ ό­λα η Αρι­στε­ρά, εν­νοώ η με μαρ­ξι­στι­κές α­να­φο­ρές Αρι­στε­ρά, εί­ναι ό­ντως ι­σχυ­ρή στην Τυ­νη­σία, αλ­λά ό­χι στην Αί­γυ­πτο. Στην Τυ­νη­σία η δύ­να­μη της Αρι­στε­ράς βα­σί­ζε­ται στην πο­λύ ση­μα­ντι­κή πα­ρου­σία της στο συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα και τη γε­νι­κή συ­νο­μο­σπον­δία UGTT, που α­πο­τέ­λε­σε την κύ­ρια ορ­γα­νω­μέ­νη δύ­να­μη της ε­ξέ­γερ­σης ε­νά­ντια στον Μπεν Άλι. Δυ­στυ­χώς, αυ­τή η δύ­να­μη δεν κα­τα­γρά­φη­κε στις ε­κλο­γές για­τί η UGTT δεν συμ­με­τεί­χε και οι α­ρι­στε­ρές δυ­νά­μεις κα­τέ­βη­καν δια­σπα­σμέ­νες.
Η Τυ­νη­σια­κή Αρι­στε­ρά έ­βγα­λε τα συ­μπε­ρά­σμα­τα της α­πό αυ­τήν την α­να­μέ­τρη­ση και συ­γκρό­τη­σε το Λαϊκό Μέ­τω­πο. Τώ­ρα, στο πρώ­το συ­νέ­δριο της UGTT με­τά την πτώ­ση του Μπέν Άλι, η Αρι­στε­ρά πή­ρε τον έ­λεγ­χο της συ­νο­μο­σπον­δίας, κά­τι που την ε­νι­σχύει πά­ρα πο­λύ. Ωστό­σο, αν η UGTT δεν α­να­μειχ­θεί α­π’ ευ­θείας στο πο­λι­τι­κό-ε­κλο­γι­κό παι­χνί­δι, οι δυ­να­τό­τη­τες της Αρι­στε­ράς θα πα­ρα­μεί­νουν σχε­τι­κά πε­ριο­ρι­σμέ­νες. Επι­πλέ­ον, αν η Αρι­στε­ρά και το συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα συ­νερ­γα­στούν με τη φι­λε­λεύ­θε­ρη πτέ­ρυ­γα του πα­λιού κα­θε­στώ­τος, πει­ρα­σμός που θέλ­γει αρ­κε­τά στε­λέ­χη τους, τό­τε θα α­πα­ξιω­θούν και θα ο­δη­γή­σουν στην α­πο­στρά­τευ­ση τη νε­ο­λαία και τα φτω­χά στρώ­μα­τα της κοι­νω­νίας, που αυ­τή τη στιγ­μή εί­ναι στους δρό­μους.

Και η Αί­γυ­πτος;
Στην Αί­γυ­πτο, α­κό­μα και η Αρι­στε­ρά που συ­γκρο­τεί­ται γύ­ρω α­πό τον α­ρι­στε­ρό να­σε­ρι­κό υ­πο­ψή­φιο πρό­ε­δρο Σα­μπά­χι, αν και ι­δε­ο­λο­γι­κά πιο ευ­ρεία, εί­ναι πο­λύ πιο α­δύ­να­τη α­πό την Αρι­στε­ρά της Τυ­νη­σίας. Επι­πλέ­ον, ε­κεί υ­πάρ­χει και το νέο κί­νη­μα των α­νε­ξάρ­τη­των ερ­γα­τι­κών συν­δι­κά­των. Και στην Αί­γυ­πτο ό­μως βλέ­που­με το Λαϊκό Ρεύ­μα του Σα­μπά­χι να συ­γκρο­τεί συμ­μα­χία, το Μέ­τω­πο Εθνι­κής Σω­τη­ρίας, με τη φι­λε­λεύ­θε­ρη α­ντι­πο­λί­τευ­ση κα­θώς και τη φι­λε­λεύ­θε­ρη πτέ­ρυ­γα του πα­λιού κα­θε­στώ­τος. Οι συμ­μα­χίες για την υ­πε­ρά­σπι­ση της δη­μο­κρα­τίας εί­ναι θε­μι­τές. Αλλά αν δεν υ­πε­ρα­σπί­ζε­σαι τη δι­κιά σου ταυ­τό­τη­τα και το δι­κό σου κοι­νω­νι­κό πρό­γραμ­μα, τό­τε δί­νεις τη δυ­να­τό­τη­τα στους ισ­λα­μι­στές να εμ­φα­νί­ζο­νται αυ­τοί ως η ε­ναλ­λα­κτι­κή λύ­ση στο πα­λιό κα­θε­στώς.

Σε ποιες άλ­λες χώ­ρες της Αρα­βι­κής Άνοι­ξης κα­τα­γρά­φε­ται πα­ρου­σία της Αρι­στε­ράς;
Στην Υε­μέ­νη και τη Συ­ρία. Στην Υε­μέ­νη η ε­πα­να­στα­τι­κή νε­ο­λαία έ­παι­ξε ση­μα­ντι­κό ρό­λο στην ε­ξέ­γερ­ση. Άλλω­στε, η Νό­τια Υε­μέ­νη έ­χει ση­μα­ντι­κή α­ρι­στε­ρή πα­ρά­δο­ση. Τώ­ρα η ε­πα­να­στα­τι­κή νε­ο­λαία συ­νε­χί­ζει τον α­γώ­να ε­νά­ντια στο λε­γό­με­νο “συμ­βι­βα­σμό” α­νά­με­σα στο πα­λιό κα­θε­στώς και την α­ντι­πο­λί­τευ­ση, συμ­βι­βα­σμό που ε­πέ­βα­λε η Ουά­σι­γκτον. Στη Συ­ρία, πα­ρά το ό­σα λέ­γο­νται, εί­ναι ση­μα­ντι­κή η πα­ρου­σία της Αρι­στε­ράς, α­κό­μα και στο Εθνι­κό Συμ­βού­λιο της Αρι­στε­ράς. Ο πρό­ε­δρος του, ο Ζόρζ Σά­μπρα, α­νή­κει σε έ­να α­πό τα ρεύ­μα­τα του συ­ρια­κού κομ­μου­νι­στι­κού κι­νή­μα­τος.

Στη Συ­ρία θα μπο­ρού­σα­με να πού­με ό­τι οι Το­πι­κές Συ­ντο­νι­στι­κές Επι­τρο­πές εκ­φρά­ζουν τις α­ρι­στε­ρές α­ντι­λή­ψεις μέ­σα στην ε­ξέ­γερ­ση;
Όχι. Στις Το­πι­κές Συ­ντο­νι­στι­κές Επι­τρο­πές συμ­με­τέ­χουν άν­θρω­ποι ό­λων των ι­δε­ο­λο­γιών, κα­τά κύ­ριο λό­γο νέ­οι. Στην πλειο­ψη­φία τους δεν έ­χουν προ­η­γού­με­νη πο­λι­τι­κή ε­μπει­ρία ή έ­ντα­ξη. Οι Επι­τρο­πές α­ντι­στοι­χούν πιο πο­λύ σε αυ­τό που εί­δα­με στην Ευ­ρώ­πη με το κί­νη­μα των Ισπα­νών Αγα­να­κτι­σμέ­νων. Απο­τε­λούν μια αυ­θε­ντι­κή έκ­φρα­ση της ε­ξέ­γερ­σης που διεκ­δι­κεί δη­μο­κρα­τία και κοι­νω­νι­κή αλ­λα­γή. Δυ­νη­τι­κά θα μπο­ρού­σαν να α­νή­κουν στην Αρι­στε­ρά, αλ­λά ε­γώ α­να­φέ­ρο­μαι σε αυ­τούς που εί­ναι ι­δε­ο­λο­γι­κά α­ρι­στε­ροί. Να ση­μειώ­σω πά­ντως ό­τι δε­κά­δες χι­λιά­δες στε­λέ­χη της ε­ξέ­γερ­σης βρί­σκο­νται στις φυ­λα­κές, α­νά­με­σα τους και οι πε­ρισ­σό­τε­ροι η­γέ­τες των Το­πι­κών Επι­τρο­πών, κά­τι που έ­χει τρο­μα­κτι­κή ε­πί­δρα­ση στο συ­σχε­τι­σμό δυ­νά­μεων στους κόλ­πους της α­ντι­πο­λί­τευ­σης.

Σε έ­να άρ­θρο σας πριν λί­γους μή­νες, α­σκεί­τε κρι­τι­κή στη συ­ρια­κή Αρι­στε­ρά για­τί δεν ε­πέ­λε­ξε την έ­νο­πλη πά­λη κα­τά του κα­θε­στώ­τος. Τι ελ­πί­δες ε­πι­τυ­χίες ό­μως θα εί­χε παί­ζο­ντας στο τε­ρέν μι­λι­τα­ρι­στι­κών με­γα­θη­ρίων ό­πως η Αλ Κάι­ντα;
Κα­ταρ­χάς, οι ισ­λα­μι­στές ό­πως η Αλ Κάι­ντα, άρ­χι­σαν να πα­ρεμ­βαί­νουν με­τά τον πρώ­το χρό­νο του ξε­ση­κω­μού, Μέ­χρι τό­τε ή­ταν α­πό­ντες. Εγώ δεν εί­πα ό­τι η Αρι­στε­ρά έ­πρε­πε να πά­ρει τα ό­πλα α­πό την αρ­χή. Αυ­τό που έ­γρα­ψα ή­ταν ό­τι η Αρι­στε­ρά θα έ­πρε­πε να εί­χε κα­τα­λά­βει ό­τι τα κα­θε­στώς δεν θα έ­πε­φτε α­πό τις δια­δη­λώ­σεις, ό­πως στην Αί­γυ­πτο ή την Τυ­νη­σία. Κά­τι τέ­τοιο δεν θα μπο­ρού­σε να συμ­βεί σε χώ­ρες ό­πως η Συ­ρία, η Λι­βύη και το Μπα­χρέιν, ό­που η κυ­βερ­νώ­σα οι­κο­γέ­νεια ε­λέγ­χει πλή­ρως τον κρα­τι­κό μη­χα­νι­σμό. Δυ­στυ­χώς, στη Συ­ρία η Αρι­στε­ρά α­νή­κε στις πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις που έ­σπει­ραν αυ­τα­πά­τες για μια εν­δε­χό­με­νη ει­ρη­νι­κή α­να­τρο­πή του κα­θε­στώ­τος. Έτσι, δεν ε­πι­χεί­ρη­σε να ορ­γα­νώ­σει ε­γκαί­ρως τις δι­κές της μορ­φές έ­νο­πλης α­ντί­στα­σης και δεν υ­πο­δέ­χτη­κε καν τα πρώ­τα κύ­μα­τα λι­πο­τα­κτών του συ­ρια­κού στρα­τού. Από τη στιγ­μή που δεν δε­χό­ταν τους λι­πο­τά­κτες για να δια­τη­ρή­σει τον ει­ρη­νι­κό χα­ρα­κτή­ρα της α­ντί­στα­σης, αυ­τοί στρά­φη­καν αλ­λού. Κα­τά συ­νέ­πεια, α­φέ­θη­κε ε­λεύ­θε­ρος χώ­ρος στους ισ­λα­μι­στές και τις μο­ναρ­χίες του Κόλ­που. Θα ή­θε­λα ε­πί­σης να προ­σθέ­σω ό­τι η συ­ρια­κή ε­πα­νά­στα­ση α­φέ­θη­κε στην τύ­χη της α­πό τη διε­θνή Αρι­στε­ρά, πράγ­μα που προ­κα­λεί φο­βε­ρή πί­κρα στους Σύ­ρους.

Βρι­σκό­μα­στε κο­ντά στο τέ­λος του Άσα­ντ;
Όχι. Ο Άσα­ντ θα συ­νε­χί­σει να πο­λε­μά­ει ό­σο έ­χει ό­πλα και χρή­μα­τα. Τώ­ρα έ­χει χρή­μα­τα α­πό το Ιράν και ό­πλα α­πό τη Ρω­σία. Στο πλευ­ρό του έ­χει α­κό­μα και μα­χη­τές α­πό το Ιράν και τη Χεζ­μπο­λά. Αν συ­νυ­πο­λο­γί­σου­με την υ­πο­στή­ρι­ξη της α­λε­βί­τι­κης κοι­νό­τη­τας, που ε­λέγ­χει τον κρα­τι­κό μη­χα­νι­σμό και τις ει­δι­κές δυ­νά­μεις του στρα­τού, ο­δη­γού­μα­στε στο συ­μπέ­ρα­σμα ό­τι ο Άσα­ντ θα συ­νε­χί­σει να πο­λε­μά­ει. Οι Αλε­βί­τες φο­βού­νται την α­ντεκ­δί­κη­ση των άλ­λων κοι­νο­τή­των που κα­τα­πιέ­στη­καν ά­γρια α­πό το κα­θε­στώς. Έτσι, εί­ναι α­πο­φα­σι­σμέ­νοι να πο­λε­μή­σουν μέ­χρι το τέ­λος. Γι’ αυ­τό και η α­ντι­πο­λί­τευ­ση δί­νει συ­νε­χώς δια­βε­βαιώ­σεις ό­τι θα τους σε­βα­στεί. Σε αυ­τά προ­σθέ­στε ό­τι η α­ντι­πο­λί­τευ­ση δεν δια­θέ­τει ό­πλα ι­κα­νά να α­ντι­με­τω­πί­σουν το στρα­τό του κα­θε­στώ­τος.

Δεν της δί­νουν ό­πλα η Δύ­ση και τα σου­νι­τι­κά κρά­τη;
Οι Η­ΠΑ δεν πα­ρέ­χουν, κι ε­μπο­δί­ζουν και τους συμ­μά­χους τους να το κά­νουν, σύγ­χρο­να α­πο­τε­λε­σμα­τι­κά ό­πλα στην α­ντι­πο­λί­τευ­ση. Επι­τρέ­πουν πχ τη χο­ρή­γη­ση αυ­το­μά­των ή μπα­ζού­κα, άλ­λα ό­χι α­ντια­ε­ρο­πο­ρι­κών πυ­ραύ­λων. Οι Η­ΠΑ ε­πι­διώ­κουν την α­να­τρο­πή του Άσα­ντ, χω­ρίς ό­μως διά­λυ­ση του κρα­τι­κού μη­χα­νι­σμού και του στρα­τού, φο­βού­με­νες, ό­πως και το Ισραή­λ, το χά­ος στη Συ­ρία. Επο­μέ­νως, δεν ε­πι­διώ­κουν μια στρα­τιω­τι­κή νί­κη της α­ντι­πο­λί­τευ­σης, αλ­λά έ­ναν «συμ­βι­βα­σμό» με­τα­ξύ των δύο πλευ­ρών. Πρό­κει­ται για έ­να «συμ­βι­βα­σμό» τύ­που Υε­μέ­νης, ό­που θα θυ­σια­στεί ο Άσα­ντ και θα ε­πι­βιώ­σουν οι άν­θρω­ποι του κα­θε­στώ­τος. Έναν τέ­τοιο «συμ­βι­βα­σμό» δεν μπο­ρεί να δε­χτεί ό­μως η α­ντι­πο­λί­τευ­ση, που με­τρά­ει δε­κά­δες χι­λιά­δες θύ­μα­τα. Έτσι, η αι­μα­το­χυ­σία θα συ­νε­χι­στεί.

Τη συνέντευξη πήρε ο Γιάννης Αλμπάνης

Περισσότερα

Σέρτζιο Γιάχνι: «Η εκεχειρία είναι πολιτική ήττα για το Ισραήλ»

 


Από την Εποχή  της 25/11/2012

Ο Ισραηλινός ακτιβιστής Σέρτζιο Γιάχνι είναι βασικό στέλεχος του Εναλλακτικού Κέντρου Πληροφόρησης της Ιερουσαλήμ. Παλιός γνώριμος της Εποχής από το Ευρωπαϊκό και το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ, ο Γιάχνι δεν είναι μόνο μια προβεβλημένη μορφή της Ισραηλινής αντισιωνιστικής Αριστεράς, αλλά κι ένας διεισδυτικός αναλυτής της Μεσανατολικής κατάστασης.

Πρώτα απ’ όλα θα ήθελα να σας ρωτήσω για ποιο λόγο πιστεύετε ότι η κυβέρνηση Νετανιάχου επέλεξε να ξεκινήσει αυτόν το νέο πόλεμο στη Γάζα.

Είναι δύσκολο να πει κανείς ποιος είναι ακριβώς ο λόγος. Γνωρίζουμε ότι για μήνες προετοίμαζαν τη δολοφονία του ηγέτη της στρατιωτικής πτέρυγας της Χαμάς, Άχμεντ Αλ Τζάμπρι, έχοντας υπόψη ότι οι Παλαιστίνιοι θα αντιδρούσαν σε με μια τέτοια δολοφονία.

Γιατί όμως να τον δολοφονήσουν, αφού σύμφωνα με τη Haaretz ο Τζάμπρι ήταν κατά κάποιον τρόπο ο εταίρος τους στις διαδικασίες διασφάλισης της προηγούμενης εκεχειρίας;

Για να είμαστε ακριβείς, πρέπει να τονίσουμε ότι το Ισραήλ δεν βλέπει κανέναν Παλαιστίνιο ως εταίρο. Αντιθέτως, ακολουθεί σταθερά μια πολιτική δολοφονιών των ηγετών της Χαμάς, ιδιαίτερα του στρατιωτικού σκέλους της. Το θέμα δεν τίθεται με πραγματιστικούς όρους, αν π.χ. το τάδε πρόσωπο μπορεί να χρησιμέψει ως εταίρος για τη διατήρηση της εκεχειρίας. Το ζήτημα για τον Νετανιάχου και, κυρίως, για το στρατό είναι να ξέρουν οι ηγέτες της Χαμάς ότι αργά ή γρήγορα θα δολοφονηθούν. Ο στρατός πιστεύει ότι αυτή η στάση είναι θεμελιώδης για την Ισραηλινή πολιτική αποτροπής.

Καταλαβαίνω την εξήγηση που δίνετε για τη δολοφονία του Τζάμπρι, αλλά αναρωτιέμαι ποιος ο λόγος για την περαιτέρω στρατιωτική κλιμάκωση. Ποιος ο λόγος για τους βομβαρδισμούς;

Οι βομβαρδισμοί αποτελούν φυσική συνέπεια της δολοφονίας. Οι Παλαιστίνιοι αντέδρασαν εκτοξεύοντας ρουκέτες στο Ισραήλ και οι βομβαρδισμοί ήρθαν ως απάντηση στις ρουκέτες. Ο στρατός πίστευε ότι θα αποτρέψει τα χτυπήματα στο κεντρικό Ισραήλ, καταστρέφοντας από την αρχή των εχθροπραξιών τους εκτοξευτήρες και τις ρουκέτες μεγάλου βεληνεκούς. Όντως κατέστρεψε πολλές, αλλά οι Παλαιστίνιοι διατήρησαν τελικά τη δυνατότητά τους να χτυπάνε το Τελ Αβίβ και την Ιερουσαλήμ, ακόμα και τις τελευταίες ώρες των συγκρούσεων.

Δηλαδή οι Ισραηλινοί ιθύνοντες εξεπλάγησαν από τη δυνατότητα των Παλαιστινίων να ρίχνουν ρουκέτες στις μεγάλες πόλεις του Ισραήλ;

Ναι. Πίστευαν ότι οι ρουκέτες θα χτυπήσουν μόνο τις μεθοριακές πόλεις του Νότου.

Κατά συνέπεια, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για συμβολική ήττα του Ισραηλινού στρατού;

Είναι κάτι παραπάνω από συμβολική. Οι όροι της συμφωνίας εκεχειρίας συνιστούν πολιτική ήττα για το Ισραήλ. Είναι χαρακτηριστικό το σχόλιο ενός δημοσιογράφου στο Ισραηλινό κανάλι 10 ότι η συμφωνία εκεχειρίας μοιάζει περισσότερο με μια συμφωνία μεταξύ της Χαμάς και της Ισλαμικής Τζιχάντ, παρά με συμφωνία ανάμεσα στο Ισραήλ και τη Χαμάς.

Θα μπορούσατε να εξηγήσετε λίγο παραπάνω γιατί θεωρείτε τη συμφωνία εκεχειρίας πολιτική ήττα για το Ισραήλ;

Μέσα στο πλαίσιο της νέας Μέσης Ανατολής που δημιούργησε η Αραβική Άνοιξη, το Ισραήλ αναγκάστηκε να δεχτεί όρους που δε θα δεχόταν ποτέ στο παρελθόν. Η Χαμάς πέτυχε να συμπεριληφθούν στο κείμενο της συμφωνίας όλοι οι στόχοι της, ιδιαίτερα η απαγόρευση των δολοφονιών των αξιωματούχων της, καθώς και το άνοιγμα των συνόρων με την Αίγυπτο. Ανεξάρτητα από την τελική υλοποίηση αυτών των όρων, πρόκειται για πολιτική επιτυχία της Χαμάς. Θυμηθείτε τη διάσημη ρήση του Κλαούζεβιτς ότι ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα. Με αυτόν τον πόλεμο η Χαμάς πέτυχε την εκπλήρωση των πολιτικών στόχων για τους οποίους αγωνιζόταν τα τελευταία έξι χρόνια.

Κάνατε λόγο για τη νέα Μέση Ανατολή που δημιούργησε η Αραβική Άνοιξη. Τι ακριβώς άλλαξε στην πολιτική της Αιγύπτου καθώς και σ’ αυτήν των ΗΠΑ;

Η μεγάλη αλλαγή έχει γίνει στην Αίγυπτο. Πριν την Αραβική Άνοιξη, το καθεστώς Μουμπάρακ ήταν απολύτως στο πλευρό του Ισραήλ και των ΗΠΑ. Τώρα η κυβέρνηση Μόρσι σε ό, τι αφορά τη Γάζα, γιατί η εσωτερική πολιτική είναι άλλη ιστορία, υιοθετεί μια σαφώς πιο «εθνικιστική» στάση. Όσο περνούσαν οι μέρες, γινόταν φανερό ότι η συνέχιση του πολέμου στη Γάζα θα οδηγούσε σε έκρηξη όλης της Μέσης Ανατολής. Έτσι οι ΗΠΑ αναγκάστηκαν να δεχτούν τις προτάσεις της Αιγύπτου.

Εκτιμάτε δηλαδή ότι δεν υπάρχει στροφή στην εξωτερική πολιτική του Ομπάμα, αλλά ότι οι απλά οι ΗΠΑ επιχειρούν να προσαρμόσουν τις πάγιες θέσεις τους στα νέα δεδομένα της Μέσης Ανατολής;

Δεδομένης της κατάστασης στη Συρία, το Λίβανο, καθώς και της νέας κυβέρνησης της Αιγύπτου, οι ΗΠΑ δεν μπορούν παρά να ακολουθούν τις Αιγυπτιακές πρωτοβουλίες.

Σ’ αυτό το πλαίσιο θα μπορούσαμε να αναμένουμε κάποιες Ισραηλινές παραχωρήσεις στους Παλαιστίνιους, ένα νέο άνοιγμα της ειρηνευτικής διαδικασίας;

Ακριβώς το αντίθετο θα πρέπει να περιμένουμε. Παρά τους όρους της εκεχειρίας, το Ισραήλ διατηρεί ανέπαφη την πολεμική μηχανή του. Στο επόμενο διάστημα θα αναζητήσει κάθε δυνατή ευκαιρία για να πάρει την εκδίκησή του μέσω μιας νέας πολεμικής αναμέτρησης. Ήδη σήμερα το πρωί (23/11) είχαμε την πρώτη παραβίαση της εκεχειρίας με τη δολοφονία ενός Παλαιστίνιου στη Γάζα. Πολύ σύντομα το Ισραήλ θα επιχειρήσει τη στρατιωτική ανατροπή της κατάστασης που έχει δημιουργηθεί.

Τη συνέντευξη πήρε ο Γιάννης Αλμπάνης

Περισσότερα

Γάζα: Βόμβες για ψήφους

 

Από τη σημερινή Εποχή

Η προεκλογική εκστρατεία για τις Ισραηλινές βουλευτικές εκλογές της 22ης Ιανουαρίου δεν ξεκίνησε με κάποια δημόσια συγκέντρωση, αλλά με έναν καινούργιο πόλεμο εναντίον της Γάζας. Όπως είχαν πράξει οι ομόλογοί του στις προεκλογικές περιόδους  του 1955, του 1961, του 1981, του 1996 και του 2009, ο Νετανιάχου κάνει την πολεμική επιλογή εκτιμώντας ότι με μια εθνική κρίση θα προσποριστεί τα μέγιστα εκλογικά οφέλη: υπό τους ήχους των αντιαεροπορικών σειρήνων οι Ισραηλινοί θα τρομοκρατηθούν και θα συσπειρωθούν γύρω από την ατσαλένια γροθιά της ηγεσίας τους. Πρόκειται βέβαια για μνημείο κυνισμού, για αποθέωση του πολιτικού αμοραλισμού, για αδιάψευστο τεκμήριο του πόσον έχει απαξιωθεί η ανθρώπινη ζωή στην εποχή μας. Εξόχως χαρακτηριστικό της στενής σύνδεσης αυτού του πολέμου με την πολιτική επικοινωνία είναι και το ότι η κήρυξη του αναγγέλθηκε όχι με επίσημη ανακοίνωση του Νετανιάχου, αλλά από το… λογαριασμού του twitter του εκπροσώπου Τύπου του Ισραηλινού στρατού (@IDFSpokesperson).  Ίσως να είναι οι 140 πιο αιματοβαμμένοι χαρακτήρες στην Ιστορία των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

Σαθρές δικαιολογίες του Ισραήλ

Οι δικαιολογίες που προβάλλει το Ισραήλ για την επίθεση στη Γάζα δεν μπορούν να αντέξουν σε σοβαρή κριτική. Είναι πραγματικά αστείο να χρησιμοποιείται η επίθεση του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης σε ένα στρατιωτικό τζιπ ως σοβαρή δικαιολογία για τη δολοφονία του στρατιωτικού διοικητή της Χαμάς Άχμεντ Τζαμπάρι και το μπαράζ των αεροπορικών βομβαρδισμών. Από το 2009, η Χαμάς έχει σεβαστεί την εκεχειρία με το Ισραήλ και οι όποιες επιθέσεις άλλων μικρότερων οργανώσεων (Ισλαμική Τζιχάντ, Λαϊκό Μέτωπο, Λαϊκές Επιτροπές Αντίστασης κ.ά.), τις οποίες η Χαμάς δεν κατάφερε ή δεν θέλησε να καταστείλει, μπορεί να παρενοχλούν ή και σπάνια να έχουν θύματα, σε καμιά περίπτωση όμως δεν συνιστούν στρατηγική απειλή για μια από τις πιο ισχυρές στρατιωτικές μηχανές του πλανήτη. Πόσο μάλλον όταν αυτή η στρατιωτική μηχανή επιμένει να στραγγαλίζει τη Γάζα κατά κατάφωρη παραβίαση της διεθνούς νομιμότητας.  Στην πραγματικότητα, τα τρία χρόνια που μεσολάβησαν από τον προηγούμενο πόλεμο, η Χαμάς απέδειξε ότι μπορεί να τηρεί τις (άτυπες) συμφωνίες εκεχειρίας με το Ισραήλ.

Πέρα όμως από τις αρχικές σαθρές δικαιολογίες, με την έναρξη των εχθροπραξιών, ο Ισραηλινός προπαγανδιστικός μηχανισμός επιχειρεί να αντιστρέψει εκ νέου την πραγματικότητα παρουσιάζοντας το Ισραήλ ως θύμα Παλαιστινιακή επίθεσης. Παρά το ότι οι Παλαιστινιακές ρουκέτες έχουν πια πιο μεγάλο βεληνεκές, δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να συγκριθούν με τη δύναμη πυρός των υπερσύγχρονων made in USA Ισραηλινών όπλων. Όχι μόνο γιατί μέχρι το Σάββατο το πρωί η Ισραηλινή αντιπυραυλική ομπρέλα είχε καταρρίψει 222 από τις 580 ρουκέτες που είχαν εκτοξευτεί από τη Γάζα, αλλά και γιατί αυτές οι εν πολλοίς αυτοσχέδιες ρουκέτες ούτε ακρίβεια στόχευσης έχουν ούτε μπορούν να προκαλέσουν μεγάλη καταστροφή. Οι αριθμοί των θυμάτων μιλάνε άλλωστε από μόνοι τους: 38 νεκροί και 345 τραυματίες από την Παλαιστινιακή πλευρά, έναντι 3 Ισραηλινών νεκρών και 13 τραυματιών. Οι απώλειες δηλαδή είναι 1 προς 24.

  Διπλωματικές σκοπιμότητες

Πέρα όμως από τις εκλογικές σκοπιμότητες, η κυβέρνηση Νετανιάχου μάλλον επιδιώκει να κερδίσει πόντους στη διπλωματική σκακιέρα. Πρώτον, ακολουθεί την πάγια Ισραηλινή στρατηγική για διαιώνιση της αστάθειας στη Μέση Ανατολή και διαρκή δημιουργία πολεμικών αναφλέξεων, ούτως ώστε το Ισραήλ να παρουσιάζεται συνεχώς ως σταθερός εγγυητής των συμφερόντων της Δύσης σε μια περιοχή ασταμάτητης αναταραχής. Δεύτερον, προκαλώντας μια νέα ανάφλεξη και προκρίνοντας εκ νέου τα στρατιωτικά μέσα, καθιστά πιθανότερη μια επίθεση στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν. Τρίτον, θέτει τη διοίκηση Ομπάμα προ τετελεσμένων, αποδυναμώνοντας εκείνες τις φωνές στο State Department που ευνοούν μια πιο «φιλοαραβική» (για τα αμερικάνικα δεδομένα πάντοτε) πολιτική. Τέταρτον, σπρώχνει τη Μουσουλμανική Αδελφότητα, κι ειδικά τον Αιγύπτιο πρόεδρο Μόρσι,  σε μια πολύ άβολη θέση. Ο Μόρσι και η Αδελφότητα θα πρέπει να βρουν το σημείο ισορροπίας ανάμεσα στην ανάγκη να βοηθήσουν τους «αδελφούς» της Χαμάς και τις επιταγές της συνθήκης του Καμπ Ντέιβιντ με το Ισραήλ, καθώς και να επιλύσουν την αντίφαση μιας πολιτικής που τους οδηγεί στη συμπόρευση με τη Δύση στη Συρία, την ίδια ώρα που ο πιο πιστός σύμμαχος της Δύσης επιτίθεται σε ένα τμήμα της Αδελφότητας.

Οι επισκέψεις στη Γάζα του Αιγύπτιου πρωθυπουργού Χισάμ Καντίλ και του Τυνήσιου Υπουργού Εξωτερικών Ραφίκ Αμπντεσλέμ ενισχύουν τη Χαμάς και αποτελούν ορατά δείγματα των αλλαγών που έχει φέρει η Αραβική Άνοιξη. Ωστόσο, η πλήρης στήριξη του Ισραήλ από τις ΗΠΑ και την ΕΕ ανοίγει το δρόμο στην όξυνση της πολεμικής αναμέτρησης. Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, επιστρατεύονταν 75.000 Ισραηλινοί έφεδροι κάτι που πιθανότατα αποτελεί προοίμιο των χερσαίων επιχειρήσεων.  Την ίδια στιγμή, οι δυνάμεις του Άσαντ συνεχίζουν το βομβαρδισμό του Παλαιστινιακού προσφυγικού στρατοπέδου Γιαρμούκ στη Δαμασκό. Είναι να απορεί κανείς σε ποιον άθλιο Θεό χρωστάνε οι Παλαιστίνιοι…

Γιάννης Αλμπάνης

 

Περισσότερα

Μια μαρτυρία από το Παλαιστινιακό στρατόπεδο Γιαρμούκ της Δαμασκού

Από την Εποχή της 23/9/2012

Το Παλαιστινιακό προσφυγικό στρατόπεδο Γιαρμούκ βρίσκεται στη Δαμασκό. Πρόκειται για το μεγαλύτερο Παλαιστινιακό στρατόπεδο στη Συρία, με παραπάνω από 110.000 πληθυσμό. Διατηρεί τις δικές του υπηρεσίες πρόνοιας καθώς και τη δικιά του ένοπλη πολιτοφυλακή.

Ο συνομιλητής μας είναι Παλαιστίνιος πρόσφυγας, ζει στο Γιαρμούκ και συμμετέχει στο δημόσιο χώρο. Πολιτικά ανήκει στον προοδευτικό χώρο. Για να προστατευτεί η ζωή του δεν γίνεται να αποκαλυφθεί η ταυτότητα του (η οποία βέβαια είναι γνωστή στη διεύθυνση της Εποχής), αλλά ούτε και ο τρόπος με το οποίο δόθηκε η συνέντευξη.

 

Ζείτε στο στρατόπεδο Γιαρμούκ στη Δαμασκό. Στη Δύση έρχονται πολλές πληροφορίες για τις πολιτικές ανακατατάξεις ή την εξέλιξη στο πεδίο της μάχη. Θα ήθελα όμως να ξεκινήσουμε με μια περιγραφή της καθημερινής ζωής όσων δεν εμπλέκονται στον εμφύλιο πόλεμο.

Στη Συρία δεν έχουμε έναν κανονικό εμφύλιο πόλεμο. Πρόκειται πιο πολύ για έναν πόλεμο που έχει εξαπολύσει το καθεστώς εναντίον του λαού. Ο λαός επαναστάτησε για να κατακτήσει τα δικαιώματα και τις ελευθερίες του. Η βάρβαρη καταστολή του καθεστώτος ανάγκασε τον κόσμο να πάρει τα όπλα.

Και η καθημερινή ζωή; Έχει κανείς τη δυνατότητα να προμηθευτεί τρόφιμα, να εργαστεί, να διατηρήσει ασφαλές καταφύγιο για την οικογένειά του;

Δεν υπάρχει πλέον φυσιολογική ζωή για μας. Δεν υπάρχει δυνατότητα να δουλέψουμε, δεν υπάρχει καμία ασφάλεια έξω από το σπίτι. Οι ελεύθεροι σκοπευτές είναι παντού, όπως επίσης και τα τσεκ πόιντ, όπου μπορεί κανείς να απαχθεί ή ακόμη και να δολοφονηθεί. Μεγαλύτερο κίνδυνο διατρέχουν οι ακτιβιστές, καθώς και όσοι δουλεύουν για την ανακούφιση του κόσμου –γιατροί, νοσοκόμες κ.ά… Δεν υπάρχει λοιπόν φυσιολογική ζωή στο Γιαρμούκ. Σε άλλα παλαιστινιακά προσφυγικά στρατόπεδα, στο Χαλέπι ή έξω από τη Δαμασκό, τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα, αφού έχουν σφυροκοπηθεί από το πυροβολικό και έχουν σχεδόν εκκενωθεί απ’ τον κόσμο.

Έχω την αίσθηση ότι οι παλαιστινιακές οργανώσεις προσπαθούν να κρατηθούν έξω από τη συριακή σύρραξη. Είναι όντως έτσι τα πράγματα; Ο απλός κόσμος στα στρατόπεδα ακολουθεί αυτή τη γραμμή της μη εμπλοκής;

Δεν συμμετέχουμε στις πολεμικές συγκρούσεις. Έχουμε κηρύξει το Γιαρμούκ και τα άλλα στρατόπεδα ουδέτερες ζώνες, όπου μπορούν να βρουν περίθαλψη τα θύματα της σύγκρουσης. Περίπου 20.000 Σύροι πρόσφυγες έχουν βρει εκεί καταφύγιο. Ωστόσο, σε πολλές περιπτώσεις το Γιαμούκ έχει δεχτεί βολές όλμων ή χτυπήματα ελεύθερων σκοπευτών. Επομένως, δεν είναι το στρατόπεδο που μπαίνει στη μάχη, αλλά η άλλη πλευρά που χτυπάει το στρατόπεδο, κάτι που το αναγκάζει να πάρει μια στάση ενάντια στο καθεστώς.

Από αυτά που μόλις μού είπατε, καταλαβαίνω ότι είστε αντίθετος με το καθεστώς Άσαντ. Όμως η επίσημη γραμμή βασικών παλαιστινιακών οργανώσεων στη Συρία (όπως το Λαϊκό Μέτωπο, το Λαϊκό Μέτωπο-Γενική Διοίκηση ή ακόμα και το Δημοκρατικό Μέτωπο) είναι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο «φιλική» προς το καθεστώς. Αναρωτιέμαι λοιπόν αν υπάρχει απόσταση ανάμεσα στην επίσημη θέση των οργανώσεων με το αίσθημα των απλών Παλαιστινίων.

Νομίζω ότι υπάρχει μεγάλη απόσταση ανάμεσα στον κόσμο και τις οργανώσεις. Οι Παλαιστίνιοι ζουν στη Συρία. Εκ των πραγμάτων συμμερίζονται τα βάσανα του συριακού λαού, που είναι και δικά τους βάσανα, αφού πλέον σφυροκοπούνται και τα στρατόπεδα. Χωρίς καν να το σκεφτούν λοιπόν, η τοποθέτησή τους είναι στο πλάι του συριακού λαού. Πώς θα μπορούσαν να υποστηρίζουν ένα καθεστώς που πολεμάει ενάντια στο λαό; Γι’ αυτό υπάρχει μεγάλη απόσταση ανάμεσα στα μέλη και την ηγεσία του Λαϊκού Μετώπου, ανάμεσα στα μέλη και την ηγεσία του Λαϊκού Μετώπου-Γενικής Διοίκησης.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το καθεστώς Άσαντ είναι μια τυραννική δικτατορία. Όμως πολλοί στη Δύση φοβούνται ότι αν καταρρεύσει το καθεστώς, υπάρχει ο κίνδυνος επιβολής μιας άλλου τύπου δικτατορίας, της θεοκρατίας, μιας και ομάδες τύπου Αλ Κάιντα πολεμάνε στο πλευρό της αντιπολίτευσης. Εσείς τι πιστεύετε;

Είναι ευθύνη κάθε Σύρου να κινηθεί ώστε να αποτραπεί μια τέτοια εξέλιξη, αν και δεν είναι τόσο πιθανή όσο την παρουσιάζετε. Αυτό πάντως που βλέπουμε μέχρι τώρα είναι μια επανάσταση ενάντια στο καθεστώς για τα δικαιώματα του λαού. Δεν γίνεται να υποστηρίζουμε το καθεστώς επειδή φοβόμαστε τους σαλαφίτες ή την Αλ Κάιντα. Έτσι κι αλλιώς, η πλειοψηφία των Σύρων απορρίπτει τον εξτρεμισμό.

Τάσσεστε υπέρ μιας επέμβασης της Δύσης για την επιβολή ζώνης απαγόρευσης πτήσεων;

Δεν συμφωνώ με μια απ’ απευθείας ξένη στρατιωτική επέμβαση. Θα μπορούσαν όμως να δώσουν πιο πολλά και πιο σύγχρονα όπλα στην αντιπολίτευση.

Τον τελευταίο καιρό οι αντιμαχόμενες πλευρές βρίσκονται σε κατάσταση στασιμότητας. Μοιάζει να μην μπορεί καμιά από τις δύο να νικήσει. Εκτιμάτε ότι ο πόλεμος θα κρατήσει πολύ ακόμα;

Ελπίζω όχι. Ωστόσο, το καθεστώς Άσαντ έχει χρεοκοπήσεις πολιτικά και ηθικά. Το καθεστώς διατηρείται στην εξουσία όχι χάρη στη λαϊκή στήριξη, αλλά με τη δύναμη των όπλων. Είναι ζήτημα χρόνου λοιπόν η οριστική κατάρρευσή του.

Και μια τελευταία ερώτηση. Πώς θα μπορούσαμε από την Ευρώπη να βοηθήσουμε τον κόσμο στη Συρία, ιδιαίτερα τους Παλαιστίνιους;

Το πρωταρχικό είναι να γίνει γνωστή η κατάσταση των Παλαιστίνιων στη Συρία γιατί κανείς δεν γνωρίζει το ότι δολοφονούνται ή ότι τα σπίτια τους βομβαρδίζονται. Από εκεί και πέρα χρειαζόμαστε επειγόντως κάθε είδους ανθρωπιστική βοήθεια.

Τη συνέντευξη πήρε ο Γιάννης Αλμπάνης

Περισσότερα