[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=54-1qNeef0E&feature=player_embedded#%21]

Στο βίντεο βλέπουμε αιγύπτιους αστυνομικούς να πρυβολάνε συνέχεια με σφαίρες που περιβάλλονται από καοτσούκ( ο πυρήνας τους είναι μεταλλικός). Ένας από αυτούς, ο Mahmoud Sobhy al-Shenawy, ρίχνει συνέχεια στο ύψος του κεφαλιού των διαδηλωτών. Κάποια στιγμή φαίνεται ότι πετυχαίνει έναν διαδηλωτή στο μάτι και οι συνάδελφοι του τον συγχαίρουν με τη φράση της επικεφαλίδας, Οι αιγύπτιοι ακτιβιστές έχουν «επικήρύξει» τον καλό αυτό άνθρωπο.

από:

http://bikyamasr.com/49423/soldier-in-video-shooting-protesters-in-eye-wanted-by-egypt-activists-reward-offered/

Περισσότερα

Αφού ολοκληρώσαμε το ταξίδι μας στην Αίγυπτο τον περασμένο Οκτώβριο, ο κολλητός φίλος και σύντροφος Πέντραμ Σαγιάρ (με τον οποίο ταξιδέψαμε μαζί) έγραψε  ένα άρθρο στο μπλογκ του με τίτλο «Αραβικό Φθινόπωρο;» (την ελληνική μετάφραση μπορείτε εδώ http://www.diktio.org/node/775 στη σελίδα 22 του αρχείου PDF).  Αν και βρήκα κάπως πεσιμιστική την προσέγγιση του Πέντραμ, εντούτοις, όφειλα να παραδεχτώ ότι στηριζόταν σε πραγματικά δεδομένα. Εφτά μήνες μετά την πτώση του Μουμπάρακ, ο στρατός εξακολουθούσε να ελέγχει την εξουσία, οι νόμοι εκτάκτου ανάγκης ήταν σε ισχύ, οι πολίτες δικάζονταν από στρατοδικεία, σχεδόν όλοι οι πραιτοριανοί του Μουμπάρακ ήταν στις θέσεις τους κι ετοιμάζονταν να κατέβουν στις εκλογές, οι αντιδράσεις για τη δολοφονία 25 Κοπτών διαδηλωτών στις 9 Οκτώβρη δεν ήταν αυτές που αντιστοιχούσαν στη σοβαρότητα του γεγονότος, οι κινητοποιήσεις που είδαμε στην Ταχρίρ δεν υπερέβαιναν σε συμμετοχή τις 10.000, οι ακτιβιστές που οργάνωσαν την Ταχρίρ έμοιαζαν απομονωμένοι, και η εκλογική λίστα που είχαν συγκροτήσει οι δυνάμεις της Αριστεράς (μεταξύ των οποίων και η Σοσιαλιστική Λαϊκή Συμμαχία), η νεολαία των Αδελφών Μουσουλμάνων (Αιγυπτιακό Ρεύμα που διασπάστηκε από το κόμμα λόγω της συμβιβαστικής στάσης του απέναντι στο καθεστώς) και ακτιβιστές κινημάτων νεολαίας, δεν φαινόταν να έχει ιδιαίτερη τύχη στις κάλπες. Ωστόσο, προσωπικά δεν μπορούσαν να συμμεριστώ την άποψη ότι η επανάσταση είχε τελειώσει και βαίναμε ολοταχώς προς την εγκαθίδρυση ενός νέου αυταρχισμού. Κρατούσα τα λόγια του στελέχους της Σοσιαλιστικής Λαϊκής Συμμαχίας  Άκραμ Ισμαήλ Μοχάμεντ: «Καμιά πολιτική δύναμη δεν μπορεί να ελέγξει την Αίγυπτο αυτή τη στιγμή».

Η πορεία προς την έκρηξη

Πώς φτάσαμε λοιπόν στη λαϊκή έκρηξη των τελευταίων ημερών; Κατ’ αρχάς, στο κοινωνικό πεδίο η κατάσταση παραμένει τραγική. Για την ακρίβεια, έχει χειροτερέψει μετά την επανάσταση της 25^ης Γενάρη, λόγω της κατάρρευσης του τουρισμού και της ανόδου της τιμής των τροφίμων. Η γενική αίσθηση στα λαϊκά στρώματα είναι ότι η πτώση του Μουμπάρακ δεν άλλαξε τίποτα για τις ζωές τους. Αυτή η αίσθηση μπορεί να μεταφραστεί είτε σε αντίθεση στην επανάσταση και αναζήτηση επιστροφής στην ομαλότητα, είτε σε οργή εναντίον του SCAF (είναι το κυβερνών Ανώτατο Συμβούλιο Ενόπλων Δυνάμεων).

Στο πολιτικό πεδίο, οι δυνάμεις του καθεστώτος δεν έχουν μπορέσει να διαμορφώσουν έναν τέτοιο πολιτικό σχέδιο που θα μπορούσε να εγγυηθεί την έξοδο από την αστάθεια. Η αρχική προσπάθεια των στρατιωτικών ήταν να αναζητήσουν έναν πολιτικό συμβιβασμό με τη Μουσουλμανική Αδελφότητα. Η Αδελφότητα αποτελεί όχι μόνο την πιο μεγάλη δύναμη της αντιπολίτευσης, αλλά και το μόνο φορέα που έχει πραγματική οργανωτική δομή πανεθνικού κόμματος. Από την αρχή της επανάστασης της 25^ης Γενάρη, η Αδελφότητα κράτησε επαμφοτερίζουσα στάση απέναντι στο λαϊκό κίνημα. Στην αρχή δεν μπήκε στην κινητοποίηση, στη συνέχεια (και όταν οι μάζες είχαν κατακλύσει την Ταχρίρ) την ακολούθησε, και τέλος μπήκε κατευθείαν στη διαδικασία των διαπραγματεύσεων και του συμβιβασμού με τους στρατιωτικούς.

Ωστόσο, η προσπάθεια συμβιβασμού Αδελφότητας-στρατιωτικών (κορυφαία στιγμή της οποίας ήταν η από κοινού ψήφος στο δημοψήφισμα του καλοκαιριού για τη διαδικασία μετάβασης στη δημοκρατία) δεν ευδοκίμησε. Οι στρατιωτικοί γρήγορα ανακάλυψαν ότι η Αδελφότητα δεν μπορούσε να ελέγξει όλο το κίνημα. Χαρακτηριστική αυτή της αδυναμίας της είναι και η αποχώρηση πολύ μεγάλου τμήματος της νεολαίας της (που είχε κεντρικό ρόλο στην Ταχρίρ) και η δημιουργία ενός καινούργιου φορέα, του Αιγυπτιακού Ρεύματος. Το Ρεύμα έχει συμπράξει εκλογική συμμαχία με την Αριστερά. Επιπλέον, οι στρατιωτικοί φοβήθηκαν μην επαναληφθεί στην Αίγυπτο ένα σενάριο αλά Ερντογάν. Δηλαδή ότι η διαφαινόμενη νίκη της Αδελφότητας στις εκλογές θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια σταδιακή υφαρπαγή του ελέγχου της εξουσίας από τους ισλαμιστές, καθώς και σε έναν ορισμένο επαναπροσανατολισμό της εξωτερικής πολιτικής προς έναν μετριοπαθή αντιαμεριακανισμό, στο πρότυπο της γραμμής Ερντογάν-Νταβούτογλου. Τέλος, η αδυναμία του λαϊκού κινήματος να δημιουργήσει πραγματικά μαζικά γεγονότα φαίνεται ότι οδήγησε τους στρατιωτικούς στην πεποίθηση ότι η μεταφορά της εξουσίας δεν είναι και τόσο απαραίτητη. Άλλωστε, η στρατηγική της έντασης, μέσω της αναμόχλευσης των θρησκευτικών διενέξεων και της ανόδου της εγκληματικότητας λόγω της απόσυρσης της αστυνομίας από τις γειτονιές, βοηθούσε στο να παρουσιάζεται ο στρατός ως το τελευταίο ανάχωμα πριν το χάος.

Η Ταχρίρ ξαναγεμίζει

Έχοντας λοιπόν την πεποίθηση ότι ελέγχουν την κατάσταση, οι στρατιωτικοί παρουσίασαν ένα σκανδαλώδες σχέδιο Συντάγματος, που έδινε θεσμικό μανδύα στην παρέμβαση του στρατού στα πολιτικά πράγματα κι έθετε τον προϋπολογισμό του υπεράνω του κοινοβουλευτικού ελέγχου (να σημειώσουμε ότι πέρα των μεγάλων αμυντικών δαπανών, ο στρατός ελέγχει και σημαντικό μέρος της αιγυπτιακής οικονομίας). Αυτό το σχέδιο αποτέλεσε τη σταγόνα που ξεχείλισε ένα ποτήρι ήδη γεμάτο από την άρνηση καθορισμού συγκεκριμένης ημερομηνίας προεδρικών εκλογών (οι εκλογές της 28^ης Νοεμβρίου θα βγάλουν Συντακτική Εθνοσυνέλευση από την οποία όμως δεν θα προκύψει η επόμενη κυβέρνηση), από τη διατήρηση της κατάστασης έκτακτης ανάγκης, από τη φτώχεια, από…

Την Παρασκευή 18 Νοέμβρη η Ταχρίρ γεμίζει για πρώτη φορά μετά από καιρό. Στη συγκέντρωση συμμετέχουν μετά από πολύ καιρό η Αδελφότητα και οι Σαλαφίτες (το πιο εξτρεμιστικό κομμάτι του ισλαμισμού), οι οποίοι δίνουν και τον τόνο (αν και πρέπει να αναφερθεί ότι τόσο η Αριστερά όσο και τα κινήματα νεολαίας, όπως το Κίνημα 6 Απρίλη, ήταν ορατά μέσα στην κινητοποίηση). Την επόμενη μέρα, Σάββατο 19 Νοέμβρη, έχουν μείνει στην Ταχρίρ λίγες εκατοντάδες διαδηλωτές οι οποίοι έχουν στήσει και κάποιες σκηνές, με στόχο να επαναλάβουν το διαρκές σιτ-ιν. Αυτοί οι λίγοι διαδηλωτές είναι που δέχτηκαν τη βάρβαρη επίθεση της αστυνομίας με πραγματικά πυρά και άγριο ξύλο.

Η ώρα των ξυπόλυτων

Γιατί όμως η αστυνομία επιτέθηκε τόσο βίαια σε τόσο λίγο κόσμο. Αναζητώντας την εξήγηση μίλησα στο τηλέφωνο με δύο Αιγύπτιους φίλους, των οποίων τις (διαφορετικές) εξηγήσεις παραθέτω. Ο Μουσταφά Μόχι, συντάκτης του αγγλόφωνου σάιτ της καθημερινής εφημερίδας Al Masry Al Youm, μού είπε ότι προς το παρόν δεν υπάρχει λογική εξήγηση που να τη συμμερίζονται όλοι. Ο ίδιος πιθανολογούσε ότι το καθεστώς δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να αφήσει τον παραμικρό χώρο για να επαναληφθεί στην Ταχρίρ ένα σιτ-ιν, που θα μπορούσε να εξελιχθεί επικίνδυνα για την καθεστηκυία τάξη. Από τη μεριά του, ο Άκραμ Ισμαήλ Μοχάμεντ θεωρεί ότι ο στρατός επιχείρησε να δημιουργήσει ένταση ενόψει των εκλογών, καθώς και να πιέσει την Αδελφότητα να δεχτεί τους όρους του, απειλώντας με αναβολή των εκλογών λόγω του «χάους» (που ο ίδιος ο στρατός θα δημιουργούσε). Η κατάσταση όμως ξέφυγε από τον έλεγχο λόγω της λαϊκής αντίδρασης, και γύρισε μπούμερανγκ για το στρατό.

Παρά τις διαφορετικές ερμηνείες τους για τα κίνητρα του στρατού, και οι δύο συνομιλητές μου συμφωνούσαν στο ότι η κατάσταση εξερράγη όταν κυκλοφόρησε στους δρόμους του Καΐρου ότι υπάρχουν νεκροί στην Ταχρίρ.  Τις 48 ώρες που ακολούθησαν, καμία πολιτική δύναμη δεν ήλεγχε την εξέγερση. Οι δεκάδες χιλιάδες που συγκρούστηκαν με την αστυνομία, κατέβηκαν  στην Ταχρίρ για να υπερασπιστούν τα αδέρφια και τους φίλους τους, για να φωνάξουν «ως εδώ με τη στρατιωτική εξουσία». Είναι χαρακτηριστική η μαρτυρία της Κριστίν Ζανκόβσκι, μιας Γερμανίδας που ζει δίπλα από το βασικό πεδίο  μάχης, την οδό Μοχάμεντ Μαχμούντ: «Βλέπω ξυπόλητους ανθρώπους να συγκρούονται με την αστυνομία». Ήταν οι κάτοικοι των παραγκουπόλεων που κατέβηκαν στο κέντρο της πόλης.

Από εδώ και πέρα

Μετά το χτεσινοβραδινό διάγγελμα του Ταντάουι, επικεφαλής του SCAF, οι διαδηλωτές έχουν καταγράψει τις δύο πρώτες νίκες τους. Η κυβέρνηση-μαριονέτα του στρατού υπό τον Σαράφ παραιτήθηκε. Επιπλέον, για πρώτη φορά ο στρατός καθόρισε κάπως πιο συγκεκριμένα το χρόνο διεξαγωγής των προεδρικών εκλογών (πρώτο εξάμηνο του ’12). Ωστόσο, η Ταχρίρ δεν ικανοποιήθηκε από τις παραχωρήσεις. Αντίθετα το διάγγελμα Ταντάουι θεωρήθηκε πρόκληση και προκάλεσε οργή. Το βασικό αίτημα που συσπειρώνει αυτή τη στιγμή το λαϊκό κίνημα είναι η δημιουργία κυβέρνησης εθνικής ενότητας που θα διαχειριστεί τη διαδικασία μετάβασης της εξουσίας. Η χτεσινοβραδινή πολύ μεγάλη συγκέντρωση στην Ταχρίρ (παρά την απόφαση της Αδελφότητας να μη συμμετάσχει) γεννάει την αισιοδοξία στους ακτιβιστές ότι αυτή τη φορά η Αίγυπτος μπορεί να κάνει ένα αποφασιστικό βήμα προς τη δημοκρατία.

Γιάννης Αλμπάνης, 23/11/11

 

Περισσότερα

Ο αιγύπτιος οδοντίατρος Ahmad Harara έχασε ένα μάτι από πλαστική σφαίρα στις 28 Γενάρη. Στις 19 Νοέμβρη έχασε και το δεύτερο με τον ίδιο τρόπο.

Από το μπλογκ http://www.arabist.net/

Περισσότερα

Σημείωση: Το Κίνημα 6 Απρίλη υπήρξε μία από τις βασικές δυνάμεις που οργάνωσαν τις κινητοποιήσεις στην πλατεία Ταχρίρ για την ανατροπή του Μουμπάραακ. Παραμένει βασικό οργάνωση αναφοράς των Αιγυπτίων αντικαθεστωτικών. Η μετάφραση έγινε από αγγλικό κείμενο, οπότε είναι κατανοητές οι όποιες νοηματικές χασμωδίες.

Ό,τι συνέβη χτες. όπου οι κεντρικές δυνάμεις ασφάλειας έδωσαν τέλος στο σιτ-ιν για τα Θύματα της Επανάστασης με βάναυσο τόπο και υπερβολική χρήση βίας (κάτι που αρνούμαστε με όλα τα μέσα), μάς γυρνάει πίσω στην εποχή πριν από την επανάσταση της 25ης Γενάρη (ΣτΜ όταν ξεκίνησαν οι κινητοποιήσεις στην Ταχρίρ), όταν απαγορεύονταν τα ειρηνικά σιτ-ιν και όλες οι πρακτικές ειρηνικής έκφρασης γνώμης.

Αλλά δεν εκπλαγήκαμε απ” ό,τι συμβαίνει γιατί είναι πολύ καθαρό ότι το καθεστώς Μουμπάρακ διατηρεί τον έλεγχο και δεν έχει πέσει, με εξαίρεση τον επικεφαλής του.

Σήμερα επαναλήφθηκε ό,τι συνέβαινε στο παρελθόν, αλλά με περισσότερη βία από τη στρατιωτική αστυνομία, μετά την ξαφνική επίθεση στην πλατεία, που είχε σαν αποτέλεσμα ένα μεγάλο αριθμό θυμάτων από τη νεολαία της Επανάστασης που διαδήλωνε χτες.

Ακολούθησε η δήλωση χτες του στρατηγού Mohsen Fangary, που κατηγόρησε τους διαδηλωτές της πλατείας ότι είναι ναρκομανείς, καθοδηγούνται από ξένες δυνάμεις και θέλουν να καταστρέψουν τη χώρα, πράγμα που μάς έκανε να πούμε ότι το χτες και το σήμερα είναι τα ίδια.

Οι ίδιες δηλώσεις χρησιμοποιούνταν από τον Μουμπάρακ και το καθεστώς του κατά τις πρώτες μέρες της Επανάστασης, αλλά και άλλοτε, από τον στρατηγό Ruwaini στις ψευδείς κατηγορίες του εναντίον του Κινήματος 6 Απρίλη και κατά της νεολαίας της Επανάστασης, κατηγορίες που αποδείχτηκαν ψευδείς μετά από την την αναφορά της ερευνητικής επιτροπής του Υπουργείου Δικαιοσύνης

Έχει υπογραμμιστεί ότι η συνέχιση της διακυβέρνησης από το Ανώτατο Συμβούλιο Ενόπλων Δυνάμεων (SCAF) προκαλεί περαιτέρω σύγχυση και χειροτέρευση της κατάστασης στην Αίγυπτο .

Και με μια τόσο αδύναμη κυβέρνηση, που δεν αντανακλά την Επανάσταση και τα αιτήματά της, η κατάσταση χειροτερεύει μέρα με τη μέρα.

Γι” αυτό το Κίνημα της 6ης Απρίλη καλεί τα μέλη του να συνεχίσουν το σιτ-ιν στην Ταχρίρ και τις διαμαρτυρίες σε όλες τις άλλες πλατείες της Αιγύπτου, μέχρι να ικανοποιηθούν τα αιτήματά μας:

1- Άμεση ανακήρυξη της ημερομηνία των προεδρικών εκλογών, το πολύ μέχρι τον Απρίλη του 2012

2 – Άμεση παραίτηση της κυβέρνησης Σαράφ.

3 – Συγκρότηση κυβέρνησης εθνικής ενότητας, που θα εκπροσωπεί όλες τις δυνάμεις του έθνους, για να μπορέσει με τη βοήθεια όλων να διαχειριστεί την επόμενη φάση.

4 – Έναρξη έρευνας για όλα τα γεγονότα που έλαβαν χώρα στην Ταχρίρ και διεξαγωγή δικών για όσους εμπλέκονται.

Ο Θεός σώζοι την Αίγυπτο και το λαό της.

Κίνημα 6 Απρίλη

Περισσότερα

Συνέντευξη που δημοσιέυτηκε στο Δρόμο της 22 Οκτώβρη

Ο Άκραμ Ισμαήλ Μοχάμεντ είναι μέλος της κεντρικής επιτροπής της Σοσιαλιστικής Λαϊκής Συμμαχίας, με βασικό τομέα υπευθυνότητας τις κομματικές οργανώσεις της Άνω Αιγύπτου. Η Σοσιαλιστική Λαϊκή Συμμαχία είναι το μεγαλύτερο αριστερό κόμμα στην Αίγυπτο και το μόνο που κατάφερε να συγκεντρώσει μέχρι τώρα τις απαιτούμενες 5.000 υπογραφές για να αναγνωριστεί επίσημα. Ιδρύθηκε μετά την επανάσταση της 25 Γενάρη, και προήλθε από τη συνένωση μιας αριστερής διάσπασης του Ταγκάμο (πρόκειται για το Εθνικό Προοδευτικό Συνδικαλιστικό Κόμμα, το μόνο νόμιμο «αριστερό» κόμμα της περιόδου Μουμπάρακ) με άλλες αριστερές ομάδες (όπως το Σοσιαλιστικό Ανανεωτικό Ρεύμα), καθώς κι ανένταχτους αγωνιστές.

Γιάννης Αλμπάνης

Θα ήθελα να ξεκινήσουμε τη συζήτηση μας μια γενική επισκόπηση της πολιτικής συγκυρίας στην Αίγυπτο. Έχει όντως δρομολογηθεί μια επιχείρηση αντεπανάστασης.

 

Το πρόβλημα της αιγυπτιακής επανάστασης είναι ότι δεν πήρε στα χέρια της τη διακυβέρνηση της χώρας. Η Αίγυπτος κυβερνάται από το SCAF (Ανώτατο Συμβούλιο Ενόπλων Δυνάμεων), που είναι βέβαια κομμάτι του παλιού καθεστώτος και της αστικής τάξης. Στην πραγματικότητα, ο λαός συμφώνησε να αναλάβει ο στρατός τη διακυβέρνηση, φοβούμενος μια ενδεχόμενη κατάρρευση του κράτους. Ήθελαν να καταρρεύσει το καθεστώς, αλλά όχι το κράτος. Οπότε συμφωνήθηκε ο συμβιβασμός να φύγει μεν ο Μπουπάρακ, αλλά να αναλάβει την εξουσία ο στρατός. Αυτή ήταν η επιλογή της πλειονότητας των εκατομμυρίων που ήταν στους δρόμους και αυτή την επιλογή εμείς τη θεωρούμε πισωγύρισμα.

Ο λαός αποδέχτηκε το συμβιβασμό με το στρατό γιατί αυτός ήταν ο πολιτικός ορίζοντας της επανάστασης ή γιατί δεν μπορούσε να υπάρξει ένα κοινό σχέδιο των πολλών και πολύ διαφορετικών πολιτικών ρευμάτων που συμμετείχαν στην
Ταχρίρ;

 

Πρώτα απ’ όλα, τα εκατομμύρια των ανθρώπων που ήταν στο δρόμο ούτε ελέγχονταν ούτε καθοδηγούνταν από οποιαδήποτε οργανωμένη πολιτική δύναμη. Τα εκατομμύρια κινητοποιήθηκαν ενάντια στο καθεστώς, καθώς και για την αποχώρηση του Μουμπάρακ. Εκείνη τη στιγμή αυτός ο κόσμος δεν ήταν έτοιμος να συνεχίσει την κινητοποίηση. Υπήρξαν όμως χιλιάδες που έκαναν την καθαρή επιλογή να κινητοποιηθούν και ενάντια στο στρατό. Αναλόγως με την πλειονότητα του κόσμου συμπεριφέρθηκαν και τα πολιτικά κόμματα, με την εξαίρεση μικρών ριζοσπαστικών ομάδων. Η Μουσουλμανική Αδελφότητα, που είναι το μεγαλύτερο αιγυπτιακό κόμμα, από την αρχή είχε συμφωνήσει να διαχειριστεί το SCAF αυτή τη μεταβατική περίοδο και στήριξε μαζί με τους στρατιωτικούς το «ΝΑΙ» στο πρόσφατο δημοψήφισμα (σ.σ. το δημοψήφισμα αφορούσε τον τρόπο μετάβασης στη δημοκρατία. Η Αριστερά και τα κινήματα νεολαίας στήριξαν το «ΟΧΙ»). Μόνο το τελευταίο διάστημα έχουν αρχίσει τριβές μεταξύ της Αδελφότητας και του SCAF.

Γιατί συνέβη αυτό;

 

Νομίζω ότι αρχικά το SCAF έβλεπε την Αδελφότητα ως την κύρια δύναμη μέσα στην επανάσταση και ήθελε να διαπραγματευτεί μαζί της τη νομή της εξουσίας. Στη συνέχεια, όμως, οι στρατιωτικοί διαπίστωσαν ότι η Αδελφότητα δεν ελέγχει την επανάσταση. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Αδελφότητα είναι η πιο οργανωμένη πολιτική δύναμη της Αιγύπτου. Ωστόσο, σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να ελέγξει την επανάσταση. Κοιτάξτε τι γίνεται με την τωρινή απεργία των δασκάλων. Σε αυτήν την κινητοποίηση συμμετέχουν χιλιάδες δάσκαλοι, παρά το ότι η Αδελφότητα της έχει εναντιωθεί. Η Αδελφότητα είναι συνολικά αντίθετη με τις απεργίες που ξεσπάνε συνέχεια το τελευταίο διάστημα, αλλά δεν έχει μπορέσει να τις σταματήσει. Έχει τη δύναμη να οργανώσει μια πολύ μεγάλη διαδήλωση, αλλά δεν μπορεί να ελέγξει την επανάσταση. Και αυτό το έχει καταλάβει το SCAF.

Οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να αποδεχτούν ένα ενδεχόμενο μοίρασμα της εξουσίας μεταξύ του στρατού και της Αδελφότητας;

 

Αυτή τη στιγμή όχι. Αλλά μετά από λίγο τα πράγματα μπορεί να είναι διαφορετικά. Νομίζω ότι οι αιγύπτιοι ισλαμιστές δεν είναι αποφασιστικοί και δεν αναλύουν ορθά τη συγκυρία. Δεν είναι όπως στο Ιράν, όπου οι ισλαμιστές και απολύτως αποφασισμένοι ήταν να πάρουν την εξουσία και έβλεπαν καθαρά προς τα πού πήγαιναν τα πράγματα. Επιπλέον, νομίζω ότι έχουν συνειδητοποιήσει ότι το να κυβερνήσεις αυτή τη στιγμή την Αίγυπτο είναι εξαιρετικά δύσκολο. Κανένα πολικό ρεύμα δεν είναι ικανό μόνο του, χωρίς συμμαχίες, να ελέγξει την κατάσταση. Η φτώχεια είναι πολύ μεγάλη, οι θεσμοί είναι διεφθαρμένοι και μετά την επανάσταση έχει ανέβει πάρα πολύ η αυτοπεποίθηση του λαού για το τι μπορεί να κάνει. Παντού γίνονται απεργίες. Επομένως, οποιαδήποτε νέα κυβέρνηση θα αντιμετωπίσει πολύ σοβαρές προκλήσεις.

 

Ποια είναι τα επιχειρήματα που προβάλλει το αντεπανανστατικό κοινωνικό μπλοκ;

 

Κατά τη γνώμη μου, αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει αντεπανάσταση στην Αίγυπτο. Πραγματική αντεπανάσταση θα υπάρξει μόνο όταν το αποφασίσουν οι ισλαμιστικές δυνάμεις. Αν οι ισλαμιστές δεν κάνουν την επιλογή της αντεπανάστασης, δεν θα υπάρξει σύγκρουση. Ο Μουμπάρακ δεν μπόρεσε να κατεβάσει στους δρόμους ούτε 100.000 άτομα. Η Αίγυπτος, δηλαδή, δεν είναι σαν τη Συρία ή την Υεμένη. Κατά συνέπεια, δεν μπορούμε να μιλάμε για αντεπανάσταση, υπό την έννοια ότι θα κατέβουν χιλιάδες στους δρόμους ενάντια στην επανάσταση. Κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί. Μόνο οι ισλαμιστές μπορούν να κατεβάσουν χιλιάδες στο δρόμο ενάντια στην επανάσταση. Και μέχρι τώρα δεν έχουν κάνει αυτήν την επιλογή, αν και οι ισλαμιστές μαζί με το στρατό, θέλουν να περιορίσουν την ατζέντα των αλλαγών στη μετά-Μουμπάρακ εποχή μόνο στις εκλογές και το Σύνταγμα, αφήνοντας  έξω τα ζητήματα του αστυνομικού κράτους, της αναδιανομής του εθνικού εισοδήματος και της διαφθοράς των θεσμών. Ζητήματα δηλαδή που έθεσε η επανάσταση.

Και όλα αυτά που λέγονται ότι η επανάσταση κατέστρεψε την οικονομία, ότι ο τουρισμός έχει καταρρεύσει, ότι έχουν αυξηθεί οι τιμές των τροφίμων, ότι έχει ανέβει η εγκληματικότητα και ότι τώρα είναι η ώρα να σταματήσουν οι διαμαρτυρίες και να «χτίσουμε όλοι μαζί τη νέα Αίγυπτο»;

 

Το πρόβλημα της οικονομίας δεν είναι η επανάσταση, αλλά το αστυνομικό κράτος. Η επανάσταση προκάλεσε και αμφισβήτησε το αστυνομικό κράτος. Το αστυνομικό κράτος ένιωσε την απειλή και τώρα έχουν αποσύρει από παντού την αστυνομία για να δημιουργηθεί χάος. Επιπλέον, έπαιξε βρώμικο παιχνίδι με τον εμπρησμό της κοπτικής εκκλησίας στου Ασουάν, για τον οποίο οι δυνάμεις ασφαλείας ήταν εκ των προτέρων πληροφορημένες (σ.σ. ο εμπρησμός της εκκλησία στο Ασουάν έδωσε το έναυσμα για τις διαμαρτυρίες που οδήγησαν στη σφαγή των διαδηλωτών στις 9 Οκτώβρη. Η συνέντευξη δόθηκε δύο μέρες πριν τα αιματηρά γεγονότα).

Δηλαδή δημιουργούν χάος για να επανομιμοποιήσουν το αστυνομικό κράτος και τη στρατιωτική εξουσία.

 

Ακριβώς. Μην ξεχνάτε ότι οι δυνάμεις ασφαλείας πλήρωσαν το βαρύτερο τίμημα κατά τη διάρκεια της επανάστασης. Και τώρα αρνούνται να αποδεχτούν τα νέα δεδομένα που δημιουργεί η επανάσταση. Αυτό λοιπόν που απειλεί τον τουρισμό, δεν είναι η επανάσταση, αλλά το αίσθημα ανασφάλειας που προκαλεί η απόσυρση της αστυνομίας από τα κανονικά καθήκοντα της.

Αλλά ποια είναι η στρατηγική του κόμματος σας, της Σοσιαλιστικής Λαϊκής Συμμαχίας, σε αυτήν τη συγκυρία;

 

Η Συμμαχία πήρε την απόφαση να συμμετάσχει επίσημα στην πολιτική ζωή και να συμμορφωθεί με τον εκλογικό νόμο, ο οποίος απαιτεί να παρουσιάσεις 5.000 υπογραφές για να μπορέσεις να συμμετάσχεις στις εκλογές. Για μας ήταν σημαντικό να κινητοποιήσουμε παντού τους αριστερούς για να δημιουργήσουν ένα καινούργιο, επίσημα αναγνωρισμένο, αριστερό κόμμα. Από την εμπειρία μου μπορώ να σάς πω ότι π.χ. στην Άνω Αίγυπτο ο απλός κόσμος δεν θα προσχωρήσει σε ένα αριστερό κόμμα, παρά μόνο αν αυτό είναι επίσημα αναγνωρισμένο. Ο κόσμος στην Άνω Αίγυπτο είναι περιθωριοποιημένος και θεωρεί ότι ένα επίσημα αναγνωρισμένο κόμμα θα αποτελέσει στήριγμα στον αγώνα του. Δεν είναι τόσο ριζοσπάστες ώστε να μπουν σε κάποια άτυπη αριστερή ομάδα. Εκτιμώ ότι από τη στιγμή που θα πάρουμε την επίσημη άδεια, ακόμα περισσότεροι θα γίνουν μέλη του κόμματος μας και σύντομα θα αντικαταστήσουμε το Ταγκάμο στην πολιτική ζωή της χώρας.

Ποια είναι όμως η παρέμβαση σας στο κοινωνικό πεδίο, στα κινήματα, την Ταχρίρ, τις απεργίες;

 

Όλα τα αριστερά πολιτικά κόμματα (όπως εμείς ή το Δημοκρατικός Εργατικό Κόμμα) δουλεύουν για την ενίσχυση των απεργιών. Εργάζονται επίσης πολύ σκληρά για την οικοδόμηση ανεξάρτητων εργατικών συνδικάτων. Γενικά μιλώντας η κοινωνική μας στρατηγική έχει δύο άξονες. Ο πρώτος είναι το εργατικό κίνημα και οι απεργίες. Ο δεύτερος είναι οι συμμαχίες της νεολαίας. Είμαστε η μόνη πολιτική δύναμη που έχει στενές σχέσεις με τα κινήματα της νεολαίας, γιατί δεν παίζουμε το πολιτικό παιχνίδι με τους παραδοσιακούς όρους. Δεν προσπαθούμε δηλαδή να προσεταιριστούμε τις μεγάλες οικογένειες, τις φυλές και τους κομματάρχες.

Περισσότερα

Μετά από τρεις δεκαετίες απόλυτου ελέγχου, η Μοσουλμανική Αδελφότητα φαίνεται ότι χάνει το μονοπώλιο της στη διοίκηση του συνδικάτου των αιγυπτίων γιατρών.  Τα αποτελέσματα που ανακοινώθηκαν την περασμένη Παρασκευή, δείχουν ότι οι κοσμικοί-προοδευτικοί υποψήφιοι τα πήγαν καλά, ιδιαίτερα στιςτοπικές ιατρικές ενώσεις.

Η λίστα «Γιατροί για την Αίγυπτο», που υποστηρίζεται από την Αδελφότητα, κερδίζει 18 από τις 24 έδρες στο πανεθνικό  διοικητικό συμβούλιο, συμπεριλαμβανομένου του προέδρου .  Ωστόσο,  η «Ανεξάρτητη λίστα» , που υποστηρίχτηκε από τους «Γιατρούς Χωρίς Δικαιώματα»  και τους «Γιατρούς της Πλατείας Ταχρίρ», κερδίζει τα ΔΣ στις 13 από τις 27 περιφέρειες της χώραςε.

Ιδιαίτερα καλό το αποτέλεσμα για την Ανεξάρτητη λίστα στο Κάιρο, όπου με επικεφαλής την αριστερή χριστιανή Μόνα Μίνα (φωτογραφία), κέρδισει 14 από τις 16 έδρες, αν και η Αδελφότητα κατάφερε να εκλέξει τον πρόεδρο. Σην Αλεξάνδρεια τα πράγματα πήγαν ακόμα καλύτερα για την Ανεξέρτητη λίστα, μιας και κέρδισε 10 στις 12 έδρες, εκλέγοντας και τον πρόεδρο.

Είναι οι πρώτες ελεύθερες εκλογές στο συνδικάτο των γιατρών εδώ και 19 χρόνια. Μέχρι τώρα οι επεγγελματικές ενώσεις θεωρούνταν προπύργια της Μουσουλμανικής Αδελφότητας.

πηγή:  Al-Masry Al-Youm

Περισσότερα

Από την Εποχή της Κυριακής 16/10/11

«Δεν είναι θρησκευτική διαμάχη, είναι σφαγή του στρατού», φώναζαν οι διαδηλωτές (τουλάχιστον 20.000 σύμφωνα με την εφημερίδα «Αλ Μάσρι Αλ Γιουμ») που συνόδεψαν στις 10 Οκτώβρη τις σορούς των 25 δολοφονημένων διαδηλωτών από το κοπτικό νοσοκομείο στον κοπτικό καθεδρικό του Καΐρου. Και πώς αλλιώς θα μπορούσαν να συνοψιστούν καλύτερα τα γεγονότα της Ματωμένης Κυριακής του Καΐρου; Αυτό που είδαμε να εκτυλίσσεται έξω από το κτίριο της κρατικής τηλεόρασης στην περιοχή Μασπίρο στο κέντρο του Καΐρου, ήταν η σφαγή άοπλων διαδηλωτών από τις δυνάμεις του αιγυπτιακού στρατού. Είδαμε τα τανκς να εφορμούν εναντίον του κύριου όγκου της διαδήλωσης (μεγάλος αριθμός των νεκρών είναι λιωμένοι από τις ρόδες των τεθωρακισμένων), τους πυροβολισμούς να πέφτουν συνεχώς τόσο στο Μασπίρο όσο και αργότερα στην πλατεία Ταχρίρ και την περιοχή Μπόρσα, όπου συνεχίστηκαν οι συγκρούσεις· είδαμε τα ασθενοφόρα να μεταφέρουν συνεχώς κόσμο. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η οι κόπτες καθώς και οι προοδευτικοί που διαδήλωναν μαζί τους ενάντια στη θρησκευτική μισαλλοδοξία, ήταν ήδη εξαγριωμένοι όταν έφτασαν στο Μασπίρο –άλλωστε για να καταφέρουν να φτάσουν στο κέντρο της πόλης, έπρεπε πρώτα να συγκρουστούν με φανατικούς μουσουλμάνους που επιχείρησαν να τους σταματήσουν. Ωστόσο, είναι εξίσου βέβαιο ότι ο στρατός επέλεξε συνειδητά να αντιμετωπίσει μια μαχητική διαδήλωση όχι με δακρυγόνα και αντλίες νερού, αλλά με σφαίρες και τεθωρακισμένα.

«Οι κόπτες επιτίθενται στο στρατό»

Την υπόθεση της σχεδιασμένης σφαγής μοιάζει να επιβεβαιώνει η επικοινωνιακή διαχείριση των γεγονότων από το κυβερνών Ανώτατο Συμβούλιο Ενόπλων Δυνάμεων. Το βράδυ της Κυριακής, η κρατική τηλεόραση βρισκόταν σε ντελίριο προπαγάνδας και διασποράς μίσους. Μίλαγε για χριστιανούς που επιτίθενται με πραγματικά πυρά και καίνε το Κοράνι, αναφερόταν σε νεκρούς στρατιώτες (γεγονός που δεν πιστοποιήθηκε αργότερα), καλούσε τους μουσουλμάνους πολίτες να πάρουν το νόμο στα χέρια τους και να υπερασπιστούν τον στρατό που δεχόταν επίθεση…
Πολλοί θεωρούν τα γεγονότα της 9ης Οκτώβρη τομή στις πολιτικές εξελίξεις της Αιγύπτου μετά την επανάσταση της 25ης Γενάρη και την ανατροπή του Μπουμπάρακ στις 11 Φλεβάρη. Είναι η πρώτη φορά (με την εξαίρεση ίσως της εκκένωσης της Ταχρίρ στις 9 Απρίλη) που ο στρατός διαπράττει μιας τέτοιας κλίμακας σφαγή. Από τις 25 Γενάρη έως τις 11 Φλεβάρη δολοφονήθηκαν πάνω από 1.000 διαδηλωτές. Υπεύθυνες όμως για αυτές τις δολοφονίες ήταν κατά κύριο λόγο οι δυνάμεις ασφαλείας του Μουμπάρακ. Αντιθέτως, ο στρατός εμφανιζόταν ως υπερασπιστής του λαού και θεματοφύλακας των δικαιωμάτων των Κοπτών. Γι’ αυτό και την Ταχρίρ δονούσε το σύνθημα «λαός-στρατός μια γροθιά», γι’ αυτό και έγινε αποδεκτή από τον εξεγερμένο λαό η ανάθεση της διακυβέρνησης στο Συμβούλιο κατά τη διάρκεια της μετάβασης στη δημοκρατία. Τώρα όμως ο στρατός σφάζει αυτόν τον λαό, του οποίου υποτίθεται ότι είναι ο υπέρτατος προστάτης.

Η στρατηγική του χάους

Γιατί όμως ο στρατός έκανε αυτή την επιλογή; Σύμφωνα με τον Μουσταφά Μοχί, δημοσιογράφο και ηγετικό στέλεχος της ομάδας Ρεύμα Σοσιαλιστικής Ανανέωσης που συμμετέχει στη Σοσιαλιστική Λαϊκή Συμμαχία, πρόκειται για μια στρατηγική του χάους. «Το Συμβούλιο επιχείρησε να κάνει ένα βαθύ ρήγμα στην κοινωνία». Με την παλιά δοκιμασμένη τακτική του διαίρει και βασίλευε, οι στρατιωτικοί αποσκοπούν στην υποδαύλιση των θρησκευτικών συγκρούσεων και την έξαρση της βίας σε τέτοιο βαθμό, που θα δοθεί κοινωνική νομιμοποίηση στην αναβολή των εκλογών του Νοέμβρη και τη συνέχιση του ελέγχου της χώρας από το στρατό. Σε μια κατάσταση γενικευμένης αναταραχής , θα φαίνεται απολύτως λογικό να κινηθεί ο στρατιωτικός Λεβιάθαν για να συντρίψει τον Βεεμώθ της εμφύλιας σύγκρουσης. Σύμφωνα μάλιστα με τον Μαμντούχ Νταντάσι, στέλεχος του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Αιγύπτου, στην ίδια λογική της πρόκλησης χάους κινείται και η πλήρης απόσυρση της αστυνομίας από τα κανονικά καθήκοντα της. Η ραγδαία άνοδος της εγκληματικότητας και της κοινωνικής ανασφάλειας δίνουν εξίσου άλλοθι στο στρατό για να νομιμοποιεί την εξουσία του.

Θερμιδόρ στρατού και συντηρητικών

Ο στρατός όμως δεν κινείται χωρίς κοινωνικά στηρίγματα. Στην πραγματικότητα, η γενική αίσθηση που αποκομίζει ο ξένος παρατηρητής, είναι ότι η δημοκρατική επανάσταση της Αιγύπτου βρίσκεται σε εκείνο το σημείο όπου ή θα πρέπει να ριζοσπαστικοποιηθεί και να βαθύνει ή να υποχωρήσει και να οδηγηθεί σε ένα συντηρητικό κλείσιμο. Τη δεύτερη επιλογή προωθούν ο στρατός, τα πολύ ισχυρά απομεινάρια του παλιού καθεστώτος, οι συντηρητικοί φιλελεύθεροι, τα περισσότερα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα και (με διαφορετικό όμως τρόπο) η Μουσουλμανική Αδελφότητα. Συμμάχους σε αυτήν τους την προσπάθεια βρίσκουν πλατιά κοινωνικά στρώματα (κατά κύριο λόγο στην επαρχία) που ανησυχούν ζωηρά για τη ραγδαία πτώση του τουρισμού και την άνοδο της τιμής των τροφίμων που προκαλεί η συνεχιζόμενη κοινωνική αναταραχή. Στοχοποιώντας το πρωτοφανές κύμα απεργιακών κινητοποιήσεων («που υπονομεύει τη χειμαζόμενη εθνική οικονομία») και τις συνεχείς διαδηλώσεις Ταχρίρ («που σταματάνε την κυκλοφορία μέσα στην πόλη»), το συντηρητικό μπλοκ επιχειρεί να οργανώσει το αιγυπτιακό Θερμιδόρ, που θα «παγώσει» την επανάσταση σε μια νέα μορφή κοινοβουλευτικού αυταρχισμού, υπό την επικυριαρχία πάντοτε του στρατού. Ασφαλώς, η διατάραξη της συμπόρευσης στρατού και Μουσουλμανικής Αδελφότητας προκαλεί σοβαρές ρωγμές στη συνοχή του συντηρητικού κοινωνικού μπλοκ (πιθανόν η επιλογή της υποδαύλισης των θρησκευτικών διενέξεων να είναι αποτέλεσμα αυτών των ρωγμών). Σε καμιά περίπτωση όμως δεν σηματοδοτεί την αναίρεση του πολύ σοβαρού κινδύνου που αντιμετωπίζει η επανάσταση της 25ης Γενάρη.

Η επανάσταση πρέπει να συνεχιστεί!

Απέναντι στο συντηρητικό μπλοκ ορθώνει το ανάστημα του το δημοκρατικό επαναστατικό κίνημα, οι ηρωικοί εξεγερμένοι της Ταχρίρ, που πρωτοστάτησαν στο γκρέμισμα της δικτατορίας του Μουμπάρακ. Είναι τα δίκτυα νεολαίας (όπως το Κίνημα Νεολαίας 6 Απρίλη), τα ανεξάρτητα εργατικά συνδικάτα που δημιουργούνται με καταιγιστικό ρυθμό, οι οργανώσεις της Αριστεράς (με προεξάρχουσες τη Σοσιαλιστική Λαϊκή Συμμαχία, το Σοσιαλιστικό Κόμμα και το Δημοκρατικό Εργατικό Κόμμα), οι ενώσεις δικαιωμάτων, το τμήμα εκείνο του κοπτικού κινήματος που σπάει τα δεσμά της υποταγμένης μειονοτικής παθητικότητας , είναι όλοι όσοι θέλουν τη συνέχιση της επανάστασης. Με κύρια αιτήματα τη διενέργεια τίμιων κι ελεύθερων εκλογών, την άρση της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης και της παραπομπής πολιτών σε στρατοδικεία, την τιμωρία όσων έσφαξαν το λαό στην Ταχρίρ και τον αποκλεισμό των στελεχών του πρώην Εθνικού Δημοκρατικού Κόμματος (του κόμματος του Μουμπάρακ) από τις εκλογές, την αντιμετώπιση της τερατώδους φτώχειας, και τον απεγκλωβισμό από το Ισραήλ και τις ΗΠΑ, το δημοκρατικό επαναστατικό κίνημα δίνει μια κεφαλαιώδους σημασίας μάχη όχι μόνο για το μέλλον της Αιγύπτου, αλλά συνολικά της Μέσης Ανατολής. Είναι αλήθεια ότι το τελευταίο διάστημα φαίνεται το συντηρητικό μπλοκ να κερδίζει έδαφος. Ωστόσο, οι σημαντικές νίκες απεργιακών κινητοποιήσεων (όπως αυτή των δασκάλων), η ηρωική αντίσταση των διαδηλωτών απέναντι στο στρατό το βράδυ της Ματωμένης Κυριακής του Καΐρου, αλλά και η επιτυχημένη παρέμβαση της Αριστεράς στις διαμαρτυρίες για τη σφαγή (οι οποίες πήραν προοδευτικό-πολιτικό χαρακτήρα και όχι θρησκευτικό- σεχταριστικό) δείχνουν ότι η αναμέτρηση και αμφίρροπη είναι και θα διαρκέσει πολύ. Όπως πολύ χαρακτηριστικά μάς είπε ο Άκραμ Ισμαήλ, μέλος της κεντρικής επιτροπής της Σοσιαλιστικής Λαϊκής Συμμαχίας: «Αυτή τη στιγμή κανείς δεν μπορεί να ελέγξει την κατάσταση στην Αίγυπτο».

Γιάννης Αλμπάνης

Περισσότερα

Από την Αυγή της 16/10/11

Του Γιάννη Αλμπάνη *

Η σφαγή τουλάχιστον 25 διαδηλωτών το βράδυ της Κυριακής (9 Οκτωβρίου) από τον αιγυπτιακό στρατό μπορεί να αποτελέσει σημείο καμπής για τις πολιτικές εξελίξεις στην Αίγυπτο. Όλες οι αναλύσεις της αριστεράς και των κινημάτων νεολαίας της Αιγύπτου συγκλίνουν στο ότι έχουμε να κάνουμε με μια ηθελημένη επιλογή του κυβερνώντος SCAF – Ανώτατου Συμβουλίου Ενόπλων Δυνάμεων, και όχι με μια κατάσταση που ξέφυγε του ελέγχου, λόγω της ανικανότητας των στρατιωτικών δυνάμεων να καταστείλουν με ήπιο τρόπο τη διαδήλωση κοπτών και άλλων προοδευτικών πολιτών ενάντια στη θρησκευτική βία. Υπενθυμίζεται ότι μετά την επανάσταση της 25ης Γενάρη και την πτώση του Μουμπάρακ στις 11 Φλεβάρη, τον έλεγχο της διακυβέρνησης, της τήρησης της τάξης και της μετάβασης στη δημοκρατία τον έχει αναλάβει ο στρατός μέσω του SCAF, στο οποίο προεδρεύει ο στρατηγός Ταντάουι.

Όσοι κάνουν λόγο για ηθελημένη και σχεδιασμένη πολιτική επιλογή στέκονται ιδιαίτερα σε τρία ζητήματα:

Πρώτον, είχαν υπάρξει σαφείς προειδοποιήσεις στον στρατό ότι επίκειται εμπρησμός της κοπτικής εκκλησίας στο Ασουάν, γεγονός από το οποίο ξεκίνησε η ένταση. Όπως μας είπε χαρακτηριστικά η Χόντα Μαχμούντ, μέλος της επιτροπής Θρησκευτικών Υποθέσεων της Σοσιαλιστικής Λαϊκής Συμμαχίας, τόσο το κόμμα της όσο και μια σειρά άλλες πολιτικές και κοινωνικές οργανώσεις είχαν υποβάλει έγγραφες προειδοποιήσεις στον στρατό για τον επικείμενο εμπρησμό. Ωστόσο, δεν έγινε απολύτως τίποτα για να προστατευθεί η εκκλησία (η οποία υποτίθεται ότι είχε ανεγερθεί χωρίς άδεια). Επιπλέον, ο κυβερνήτης του Ασουάν Μουσταφά Αλ Σαγιέντ ουσιαστικά έδωσε πολιτική κάλυψη στο έγκλημα, κάνοντας την πραγματικά απίστευτη δήλωση ότι «οι χριστιανοί έκαναν λάθη και η μουσουλμανική νεολαία τα διόρθωσε».

Δεύτερον, ο τρόπος με τον οποίο οι στρατιωτικές δυνάμεις κατέστειλαν τη διαδήλωση, όταν αυτή έφτασε στην περιοχή Μασπίρο του κέντρου του Καΐρου (εκεί είναι και το κτίριο της τηλεόρασης), δεν αφήνει αμφιβολίες ότι υπήρχε κεντρική πολιτική απόφαση να υπάρξουν θύματα. Τι άλλο να σημαίνουν η επίθεση με τα τανκς στην καρδιά της διαδήλωσης και ο καταιγισμός πυροβολισμών, όταν θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν δακρυγόνα και αντλίες νερού (που άλλωστε χρησιμοποιήθηκαν στη δεύτερη φάση των συγκρούσεων);

Τρίτον, η κάλυψη των γεγονότων από την κρατική τηλεόραση είναι αυτή που κυρίως διαλύει τις όποιες αμφιβολίες για τον σχεδιασμό της σφαγής. Με το που ξεκίνησαν οι συγκρούσεις, η τηλεόραση άρχισε να λέει ότι οι κόπτες επιτίθενται στον στρατό με πραγματικά πυρά, ότι έχουν σκοτώσει δύο στρατιώτες (ούτε τα ονόματα ούτε οι φωτογραφίες τους δημοσιοποιήθηκαν ποτέ…) και ότι καίνε το Κοράνι. Καλούσε μάλιστα τους μουσουλμάνους να κατέβουν στον δρόμο για να υπερασπιστούν τον βαλλόμενο στρατό, κάτι που σύμφωνα με τον Ράμι Σαάτι του Κινήματος Ελεύθερης Αιγύπτου ισοδυναμεί με πρόκληση σε δολοφονίες.

Φαίνεται λοιπόν ότι ο στρατός προσπαθεί να υποδαυλίσει την (προϋπάρχουσα έτσι κι αλλιώς) αντιπαράθεση χριστιανών και μουσουλμάνων για να δημιουργήσει χάος στη χώρα. Η υποδαύλιση θρησκευτικών και τοπικιστικών συγκρούσεων σε συνδυασμό με την απόσυρση της αστυνομίας από οποιαδήποτε δραστηριότητα καταπολέμησης της εγκληματικότητας, μπορούν να οδηγήσουν σε μια τέτοια κατάσταση γενικευμένης βίας και αναταραχής, όπου θα φαντάζουν κοινωνικά νομιμοποιημένες η συνέχιση της στρατιωτικής διακυβέρνησης και η αναβολή των εκλογών.

Βέβαια, το έργο του στρατού δεν θα είναι εύκολο – κάτι που φάνηκε άλλωστε από την πολύ ισχνή ανταπόκριση του κόσμου στο τηλεοπτικό κάλεσμα να βγει στον δρόμο εναντίον των κοπτών. Η αποφασιστικότητα με την οποία οι διαδηλωτές αντιμετώπισαν τα τανκς και τους στρατιώτες το βράδυ της Κυριακής πιστοποιεί ότι το λαϊκό κίνημα δεν θα είναι εύκολος αντίπαλος. Επιπλέον, τόσο το μέγεθος όσο και τα πολιτικά χαρακτηριστικά της μεγάλης διαδήλωσης χριστιανών και μουσουλμάνων από το κοπτικό νοσοκομείο στον κοπτικό καθεδρικό (για την τέλεση της νεκρώσιμης ακολουθίας), δείχνουν ότι υπάρχουν σθεναρές αντιστάσεις στην υποδαύλιση των θρησκευτικών διενέξεων. Χάρη και στην παρέμβαση της αριστεράς, τα κύρια συνθήματα της πορείας ήταν τα «Μουσουλμάνοι και χριστιανοί χέρι-χέρι» και «Δεν είναι θρησκευτική διαμάχη, είναι σφαγή του στρατού». Ο στρατός, λοιπόν, θα πρέπει να βρει τρόπο να κατανικήσει αυτό το ρωμαλέο λαϊκό κίνημα, όλους αυτούς τους νέους (ή όχι και τόσο νέους) της Ταχρίρ που δεν διστάζουν «ολόισια στον θάνατο να κολυμπήσουν» – ανάμεσά τους και ο εικοσιδιάχρονος Μίκα Ντανιέλ, ηγετικό στέλεχος της νεολαίας της Σοσιαλιστικής Λαϊκής Συμμαχίας, που έπεσε το βράδυ της Κυριακής στην πρώτη γραμμή της μάχης ενάντια στον στρατό.

* Ο Γ. Αλμπάνης είναι μέλος του Δικτύου για τα πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα και βρέθηκε στο Κάιρο τις ημέρες των γεγονότων

Περισσότερα

Η συνέντευξη που δημοσιεύουν σήμερα ταυτόχρονα τα «Ενθέματα» και το RedNotebook δόθηκε λίγες μόλις μέρες προτού το Κάιρο και η πλατεία Ταχρίρ μεταβληθούν και πάλι σε θέατρο αιματηρών συγκρούσεων. Η δολοφονική επίθεση στρατού και αστυνομίας, που κόστισε τη ζωή 24 ανθρώπων, κατέδειξε ότι η αιγυπτιακή κυβέρνηση υποδαυλίζει τις θρησκευτικές συγκρούσεις προκειμένου να σταθεροποιηθεί, επιβεβαιώνοντας έτσι την εκτίμηση του Ράμι Σαάθ περί ασυμβατότητας της στρατιωτικής διακυβέρνησης με κάθε έννοια δημοκρατίας. Τη συνέντευξη πήρε ο Γιάννης Αλμπάνης, που βρέθηκε στο Κάιρο την προηγούμενη εβδομάδα

Συνέντευξη του αιγύπτιου ακτιβιστή Ράμι Σαάθ

Kάιρο, 8.10.2011. Τα αιγυπτιακά κινήματα πολιτών που κινούνται έξω από τους παραδοσιακούς κομματικούς σχηματισμούς έπαιξαν κεντρικό ρόλο στην «Επανάσταση της 25ης Γενάρη», στο κίνημα δηλαδή της Πλατείας Ταχρίρ και την ανατροπή του Χόσνι Μουμπάρακ. Πρόκειται κυρίως για συσσωματώσεις νέων ανθρώπων (μορφωμένων συνήθως), που συσπειρώνονται γύρω από συγκεκριμένα αιτήματα (να φύγει ο Μουμπάρακ, δημοκρατικές ελευθερίες, κοινωνική δικαιοσύνη) και παίρνουν την οργανωτική μορφή του δικτύου. Μια από αυτές τις νέες και πολύ δυναμικές συλλογικότητες είναι το Κίνημα Ελεύθερης Αιγύπτου (Αλ Μάσρι Αλ Χουρ).

Ο Ράμι Σαάθ είναι ένας από τους βασικούς ακτιβιστές αυτού του Κινήματος. Τον συνάντησα στη διαδήλωση της πλατείας Ταχρίρ την Παρασκευή 7 του Οκτώβρη, και δώσαμε ραντεβού την επόμενη μέρα στο Garden City του Καΐρου. Μιλήσαμε για τη σημερινή αντιφατική κατάσταση, όπου από τη μια μεριά ο αιγυπτιακός λαός χαίρει πρωτοφανούς ελευθερίας, και από την άλλη ο στρατός επιχειρεί να οδηγήσει την επανάσταση στο τέλος της.
Γιάννης Αλμπάνης

* Θα μπορούσατε, με δυο λόγια, να μας περιγράψετε την πολιτική ταυτότητα του Κινήματος Ελεύθερης Αιγύπτου;

* Το Κίνημα Ελεύθερης Αιγύπτου αποτελείται από ανεξάρτητους ακτιβιστές, οι οποίοι παλιότερα ήταν είτε πολιτικοί ακτιβιστές είτε ακτιβιστές για τα ανθρώπινα κινήματα. Δημιουργήσαμε το κίνημα μας την 1η του Φλεβάρη στην Πλατεία Ταχρίρ. Γι’ αυτό το σύνθημα μας είναι: «Γεννηθήκαμε στην Ταχρίρ». Πριν από την Ταχρίρ, η πλειοψηφία των ακτιβιστών δρούσε ατομικά, γιατί ήταν εξαιρετικά δύσκολο να δημιουργήσεις στην Αίγυπτο οποιαδήποτε πολιτική οργάνωση, είτε με τη μορφή του κινήματος είτε με τη μορφή του κόμματος. Το Κίνημα Ελεύθερης Αιγύπτου έπαιξε κεντρικό ρόλο στην οργάνωση και την πραγματοποίηση της επανάστασης, τόσο στην Ταχρίρ την πρώτη περίοδο από τις 25 Γενάρη έως τις 11 Φλεβάρη [στις 11 του Φλεβάρη ο στρατός ανακοίνωσε την απομάκρυνση του Μουμπάρακ], όσο και μετά. Για μας, η 11η Φλεβάρη έχει μόνο τη μεγάλη συμβολική αξία του τέλους της δικτατορίας του Μουμπάρακ, καθώς και της ματαίωσης της προσπάθειάς του να μεταβιβάσει την εξουσία στο γιο του. Ωστόσο, η 11η Φλεβάρη δεν σηματοδοτεί το τέλος του συστήματος. Το Στρατιωτικό Συμβούλιο που κυβερνάει αυτή τη στιγμή τη χώρα [το Συμβούλιο αναφέρεται συνήθως με τα αρχικά SCAF: Ανώτατο Συμβούλιο Ενόπλων Δυνάμεων] αποτελεί μέρος του παλιού συστήματος, αφού τα μέλη του τοποθετήθηκαν στις θέσεις τους από το Μουμπάρακ. Επιπλέον, υπάρχουν ακόμα ισχυρές δυνάμεις μέσα στη χώρα που ανήκουν στο παλιό διεφθαρμένο σύστημα. Γνωρίζουμε βέβαια ότι ο αγώνας μας απέχει πολύ από την ολοκλήρωσή του, και ότι η αλλαγή θα χρειαστεί χρόνο. Η επανάσταση συνεχίζεται με διαφορετικούς τρόπους, εν μέρει στην πλατεία Ταχρίρ, εν μέρει στη στήριξη κοινωνικών, εργατικών και αγροτικών διεκδικήσεων. Ο αγώνας για αξιοπρέπεια και κοινωνική δικαιοσύνη είναι αναπόσπαστο κομμάτι της επανάστασης.

* Ποια είναι η πολιτική ατζέντα σας;

* Η Αίγυπτος είναι υπό στρατιωτική κυβέρνηση εδώ κι εξήντα χρόνια. Κατά συνέπεια, το πρώτο αίτημα μας είναι η γρήγορη μεταβίβαση της εξουσίας σε πολιτική κυβέρνηση. Θέλουμε η Αίγυπτος να γίνει ένα δημοκρατικό και κοσμικό κράτος δικαίου για όλους τους πολίτες της. Αυτή η προοπτική αποκλείει εξ ορισμού τη συνέχιση της στρατιωτικής διοίκησης. Πέρα από τη αποχώρηση των στρατιωτικών, η Αίγυπτος θα χρειαστεί να κάνει μεγάλα βήματα στη δημιουργία θεσμών, την επένδυση στην παιδεία και την υγεία, την αλλαγή των αντιλήψεων σχετικά με την εθνική ασφάλεια. Πρέπει να ξαναχτίσουμε την Αίγυπτο, και το θεμέλιο αυτής της επανοικοδόμησης είναι μια δημοκρατική διαδικασία, στο πλαίσιο της οποίας ο λαός θα έχει δικαιώματα που θα γίνονται σεβαστά, και θα μπορέσει να εκλέξει ελεύθερα την κυβέρνησή του.

* Σας είδα χτες στην Ταχρίρ να «δείχνετε κόκκινη κάρτα στον Ταντάουι» [πρόκειται για τον επικεφαλής του κυβερνώντος Στρατιωτικού Συμβουλίου· οι συγκεντρωμένοι, συμβολικά, του δείχνουν μια κόκκινη κάρτα, όπως αυτή στο ποδόσφαιρο] και να διαμαρτύρεστε έντονα για τη στρατιωτική διακυβέρνηση. Τι ακριβώς προσάπτετε στους στρατιωτικούς;

* Αν και γνωρίζαμε ότι οι στρατιωτικοί αποτελούν μέρος του παλιού συστήματος, αρχικά είχαμε πιστέψει ότι η ανάληψη του ελέγχου από το Στρατιωτικό Συμβούλιο θα μπορούσε να δώσει την ευκαιρία για αλλαγή και μεταβίβαση της εξουσίας. Αντιθέτως, τους τελευταίους έξι μήνες είδαμε πολύ καθαρά την προσπάθειά τους να βάλουν φραγμό στην επανάσταση. Είδαμε να παρατείνεται η ισχύς των νόμων εκτάκτου ανάγκης και να εγκαθιδρύονται στρατιωτικά δικαστήρια για τους πολίτες. Τους τελευταίους έξι μήνες, 13.000 πολίτες έχουν παραπεμφθεί σε στρατοδικεία. Υπάρχουν άνθρωποι που συλλαμβάνονται χωρίς καν να το μαθαίνει η οικογένεια τους. Σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα, τα στρατοδικεία συνεδρίαζαν στις τουαλέτες των στρατιωτικών φυλακών.

* Πέρα όμως από τα ανθρώπινα δικαιώματα, τι πιστεύετε για τη στάση του Στρατιωτικού Συμβουλίου όσον αφορά τις εκλογές; Χτες σας άκουσα να φωνάζετε ότι αυτές οι εκλογές δεν θα είναι ελεύθερες…

* Εκατό τοις εκατό. Πρώτα απ’ όλα, δεν μπορείς να έχεις ελεύθερες εκλογές ενώ βρίσκονται ακόμα σε ισχύ οι νόμοι εκτάκτου ανάγκης και ο στρατός μπορεί να συλλαμβάνει όποιον θέλει χωρίς νόμιμο ένταλμα. Δεν μπορείς να έχεις ελεύθερες εκλογές χωρίς ανεξάρτητο και ελεύθερο δικαστικό σύστημα. Ο υπουργός Δικαιοσύνης εξακολουθεί να ελέγχει το δικαστικό σύστημα. Δεν μπορείς να έχεις ελεύθερες εκλογές χωρίς ανεξάρτητους παρατηρητές — και δεν αναφέρομαι μόνο στους διεθνείς παρατηρητές, αλλά και στις τοπικές οργανώσεις ανθρώπινων δικαιωμάτων. Στο πρόσφατο δημοψήφισμα [δημοψήφισμα σχετικά με τη διαδικασία μεταβίβασης της εξουσίας από τους στρατιωτικούς σε πολιτική κυβέρνηση] είχαμε 200 παρατηρητές με νόμιμη άδεια, τους οποίους ο στρατός ανάγκασε να βγουν από τα εκλογικά τμήματα στις πέντε το απόγευμα. Συνοψίζοντας, υπάρχουν τρεις βασικές προϋποθέσεις για να θεωρηθούν οι εκλογές ελεύθερες: κατάργηση των νόμων εκτάκτου ανάγκης, ανεξαρτησία του δικαστικού συστήματος, αποδοχή ανεξάρτητων παρατηρητών. Σε αυτές τις τρεις βασικές προϋποθέσεις, θα πρέπει να προσθέσουμε και το ζήτημα του αποκλεισμού όσων υποψήφιων προέρχονται από το Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα [το κόμμα του Μουμπάρακ, που έχει τεθεί εκτός νόμου). Δεν είναι δυνατόν να συμμετάσχει στις εκλογές αυτή η συμμορία που λεηλάτησε την Αίγυπτο και κατέστρεψε την πολιτική ζωή της. Ενώ λοιπόν υπάρχει δικαστική απόφαση που λέει ότι το Εθνικό Δημοκρατικό Κόμμα κατέστρεψε τη χώρα, επιτρέπεται σε όλη την ηγεσία του να συμμετάσχει στις εκλογές. Ζητάμε να αφαιρεθούν τα πολιτικά δικαιώματα από τα 1.000 ηγετικά στελέχη του Εθνικού Δημοκρατικού Κόμματος, γιατί τα τελευταία τριάντα χρόνια ήταν αυτοί που αφαίρεσαν τα πολιτικά δικαιώματα από όλο τον αιγυπτιακό λαό.

* Θα κατεβάσετε ψηφοδέλτιο στις εκλογές;

* Σε καμία περίπτωση. Πρώτα απ’ όλα, γιατί θέλουμε ελεύθερες εκλογές και δεν βλέπουμε να γίνεται κάτι τέτοιο. Ο στρατός προσπαθεί να χειραγωγήσει το εκλογικό αποτέλεσμα για να συνεχίσει να κυβερνά τη χώρα. Είμαστε ένα κίνημα που θέλει τη συνέχιση της επανάστασης. Υποστηρίζουμε τα κόμματα που βγήκαν μέσα από την επανάσταση. Θέλουμε ωστόσο να έχουμε το ρόλο του συντονιστή όλων των πολιτικών δυνάμεων της Αιγύπτου. Η Αίγυπτος έχει τέσσερα βασικά πολιτικά ρεύματα: τους ισλαμιστές, τους φιλελεύθερους, τους αριστερούς και τους άραβες εθνικιστές. Το να τοποθετηθούμε σε έναν ενδιάμεσο χώρο θα μας επιτρέψει να παραμείνουμε συνδεδεμένοι με όλους και να τους συντονίζουμε. Κάτι τέτοιο δεν θα είναι δυνατό αν μας βάλουν μια κομματική ταμπέλα. Τώρα είναι η ώρα της ενότητας όλων των δυνάμεων που θέλουν την αλλαγή στην Αίγυπτο.

Περισσότερα